Teselli etmek üzerine ahkam kestiğim yazılar yazmışım. Acı çekenin, üzülenin yanında olunmasına dair yollar göstermişim. Üzüntüler paylaşa paylaşa azalır diye klişelere dikkat çekmişim.
Tüm dediklerimi geri alıyorum. Doğuştan kör bir insana gökyüzünü nasıl tarif edebilirsin.... edemezsin.
Sağıra ormanın sesini, tad duyusu olmayana ekşiyi anlatamazsın....
Bizzat denenmeyen şeyler, koskoca bir boşluktan ibarettir.
İşte acı da böyle bir şey. Endişe, üzüntü, umutsuzluk, çıkmaz... hepsi böyle
Eğer daha önce o uçurumdan aşağı hiç yuvarlanmadınsa, samimi ol ve biraz ötede dur, uçurumun dibindekine gidip ne kadar üzgün olduğunu söyleme....
Çünkü o kadar üzgün değilsin, çünkü üzüntünü ifade etmek senin için toplumsal bir görev, çünkü ne kadar üzgün olduğunu söyleyip, vah vah.... tüh tüh dedikten sonra, iyi ki bu benim başıma gelmedi deyip günlük rutinine döneceksin. Öte dur, ötede dur.
0 yorum