Kar ne denli çok yağsa yaza kalmaz.

Gök yapağılı çimen güze kalmaz.

Kerem ehli olan kişiler çoğa aza kalmaz.

Bu mısralar Oğuzname’den

Ahhh kerem ehli kişiler şimdi neredesiniz?  Bu dizeleri okuyunca ne hissettiniz bilmem, ben yalan dünya dedim, dünya yalansın, yalan.....

Fotoğrafa gelince, Rio’dan. Selaron merdivenlerine oturmuşum, aslında gülmemem lazım, çok hüzünlü bir hikayesi var. Selaron Şili’li bir ressam ve seramik sanatçısı, Şili’den diktatörlükten kaçarken ardında hamile karısını bırakmış, kısa süre sonra da onların ölüm haberlerini almış. Brezilya’ya gelmiş ve yıllarını bu merdivenin seramiklerini dünyanın dört bir köşesinden toplamaya adamış. Hem seramik toplamış, hem de duvarlara, yollara, dağa taşa hamile kadın resimleri çizmiş. Merdiven bittikten kısa süre sonra Selaron’un yakılarak kömür olmuş cesedi merdivende bulunmuş. 

Oğuzname’den..... Selaron’a ve sana ve bana..... hepimize yalan dünya

Dünya yalan, ömür kısa.... ona göre yaşayın

 Benden öykülere devam......

Ağaç gibi köklenmek değil, kuşlar gibi uçmak istiyorum demiştim ya, meğerse bu iş o kadar basit değilmiş. Basit olmadığını otuz yılda anladım. Otuz yıl, insanı çıldırtan bir yavaşlık gibi görünebilir ve zaten öyle, çıldırtacak kadar yavaşım.

Düşüncelerimdeki, yargılarımdaki, kararlarımdaki hatta hayallerimdeki bu yavaşlık beni nasıl kasıyorsa, günlük hayatta tam aksi pire gibiydim. Çizgi film karakterleri gibi, bir orada bir buradaydım. Eskisi kadar olmasa da hala öyleyim. Kırk yıldır çalıştım, hâlâ çalışıyorum, üç çocuk büyüttüm, bir kütüphane dolusu ıvır zıvır yazdım, bir o kadar okudum.

Bir de taşındım, şehirler, mahalleler, evler, işler değiştirdim. Evimdeki demirbaşlar çocuklarım ve hayvanlarım. Onları nereye gidersem yanımda taşıdım, gerisi lafı güzâf....

İşte bu süreçte bilmeden köklenme mevzusuna dalmışım. Önce çılgınca nereliyim ben krizine girdim, kök salıcam ya, dede yurdum neresiyse oraya yerleşeceğim. Tabii yok öyle bir şey Yunanistan'dan, Makedonya'dan, Suriye'den gelen atalarım var. Hangi yere yerleşip kök salmalıyım  kararını veremedim. Bu arada da durduğum yerde duramıyorum. İki yıllık mecburi hizmet süresinde bile dört ev değiştirdim. 

Veee anladım ki ben herhangi bir memlekete kök salamayacağım, sevgili Feray dedim, bundan sonraki felsefen, doğduğun değil, doyduğun yer felsefesi olsun. Hem evin ne önemi var ki, alt tarafı dört duvar değil mi? Önemli olan anı biriktirdiğin eşyalardır. Böylece eşya toplama sürecim başladı.

Annemin ve anneannemin kullanmaktan vazgeçtikleri eşyaları yani çöplerini anı diye aldım, bir de benim kendi taka tukam var. Bir de olaya ruhani bir hava veriyorum, o kadar teatral davranıyorum ki, gözlerim nemlenerek bu eşyaların dili olsa da konuşsa, neler görüp geçirdiler falan deyip kendim de inanıyorum. Beş on sene böyle devam ettim. Ama bu arada taşınmalarım da sürüyor. Hatta İzmir'de hayatımın bir dönemi var, topladığım şeyler eve sığmamaya başladı, başka evler açtım.

Bu arada da antin kuntin kurslara gidiyorum. Dünyaya ait hiç bir şeye değer vermeye değmez, tüm bağlılığınızı eşyadan çekin ve insana yönlendirin diyen gurumtrak bir adamın seminerlerine katıldım. Kader, gerçeği bu adam sayesinde karşıma çıkarmıştı, guru bozuntusunun dediğine göre, önemli olan insandı. Tabi ki memleket, ev, eşya değersizdi. Onlara anlamları ben yüklemiştim, yüklediğim gibi de geri alırdım. Aldım da ve enerjimi, emeğimi, sevgimi, saygımı, paramı insanın hizmetine sundum. Kısaca insana köklenmeye çalıştım. Offffff dostlarım offff, çok zor bir dönemdi. Neden derseniz, şimdiye kadarki köklenme konusundaki fikir değiştirmelerimde evler, eşyalar peşime takılmamıştı. Halbuki insan kötü, eğer seni sömürüyorsa, bundan asla vazgeçmiyor. Ben artık size köklenmeyeceğim, yoruldum, yıprandım, usandım desen de kurtulmak çok zor ama imkansız değil.

Ayyyyyy lafı çok uzattım. Ne yapayım bunların hepsini uzun uzun yaşadığımdan kısa kısa anlatamıyorum. Sonunda bir çemberde bu durumumu yana yakıla birisine anlatıyorum, ne dese beğenirsiniz, bal rengi saçlı ve bal rengi gözlü bir kadındı, sen köklenmişsin dedi, sen kendine köklenmişsin, onun için evden, eşyadan, yerleşmekten, insandan korkuyorsun. Hepsini kendine saldığın köklere ve özgürlüğüne tehdit olarak görüyorsun. 

İşte geçenlerde soğan kavururken keşfettiğim en büyük korkum buydu. Dört bir yanım tehdit unsurlarıyla doluydu. Ama bilmiyorlar, kadın deneyim yüklü, mübareğin yaşamadığı şey yok, eskiden benim gibilere şerbetli derlerdi. Yani artık zarar verilemez. 

An itibarıyla, korkmama hiç gerek olmadığını gördüm, benim için hiç bir memleket, hiç bir ev, hiç bir eşya, hiç bir insan vazgeçilmez değil, Feray'dan gayrı......

Bozkırdayım, mesafe ve zaman kavramını kolayca yitirebileceğiniz bozkırda. Sıcaklık 40 derece kadar. Fotoğrafta içinde minik bir figüran olarak göründüğüm dağın, binlerce yıllık sesine kulak veriyorum. Dağ da benim nefesime kulak kabartıyor. Taşları ayaklarıma batmıyor, dikenleri yolumu kesmiyor, meraklı kuşları tek tük ağaçların dallarından beni gözetliyorlar. Bu kuş uçmaz, kervan geçmez yer, dünyanın Ley Hatlarından birisi. Ley hattı, yani toprağın temizleyici şeritleri. 

Kıvrılarak giden yol, biraz sonra yokuşa dönüyor, yavaş yavaş toprağı incitmeden ve doğayı ürkütmeden yürüyünce aniden karşınıza bir kült çıkıveriyor. Bir mağara var, içine merdivenle iniliyor, kaç basamak bilmiyorum, basamaklar mağaranın koyu karanlığında kaybolup gidiyor. Mağara girişinin üstünde yazılı bir kaya ve onların hemen yanında ünlü Kommanege Kralı Antiochos ile Herakles'in selamlaştığı muhteşem kabartma var. Kayadaki yazıt kralın yaşama dair kurallarını anlatıyor. Mağaraya gelince, binlerce yıl önce inisiasyon törenlerinin yapıldığı yer olabilir deniyor. 

 

Dağdaki spiritüel gücü taa derinlerinizde hissedebiliyorsunuz, kimlerin o basamaklardan inip karanlığa karıştığını, orada neler olduğunu düşünüyorum. Bir bilseniz bu topraklardan ne kadar çok Ley hattı geçiyor, bilinen en eskisi Urfa'da, Göbeklitepe'de. 

Anadolu'nun binlerce yıllık bilgeliği, güneş ve ay tapınmalarını, çok ve tek tanrılı inanışların tümünü etkilemiş. Biz buna seyri sülûk demişiz, genetik kodlarımıza bunu işlemişiz.

Bildiğinizi bilmediğiniz şeyleri hatırlamak için bozkıra çıkın, orada gitmeniz gereken yollar önünüze çıkacak. Yürüyün, düşünün, arının......

 Çemberlerde (beni okuyanlar çember deyince neyi kastettiğimi biliyorlar) mutlaka kimsenin oturmadığı bir boş sandalye, eğer yere oturulmuşsa boş minder olur. O boş sandalyede hem hiç kimse oturmaz hem de herkes oturur.

Görüntü olarak orası boştur ama sen içindeki istediğin dönemi, arketipi, duyguyu....vs. oraya oturtabilirsin. 

Ben ilk zamanlar bunun ne demek olduğunu pek anlamamıştım, zaten çember teorik olarak anlaşılacak bir şey değil, anlamak için kesinlikle denemek lazım. Gidip, o sessiz kasırgada savrulmadan, parçalanmadan ve başkalarını parçalanır görmeden asla anlaşılamaz. 

Ateş başı masalcıları, bu boş sandalyeye La invitada diyorlarmış. Oradakilerden birisinin ya da daha fazlasının ruhunun oraya oturduğuna inanıyorlar, çünkü ona ihtiyaçları var. Yani La invitada herkesin ihtiyaçlarını temsil ediyor.

İlk katılmaya başladım, boş sandalyeye ne isterseniz oturtun dediler. Ben de üzüntülü, sıkıntılı bir şeyler oturttum. Sandım ki onları içimden çıkardım..... ne çıkarması🤣 zaten içimde fazlasıyla varlar bir de karşıya oturtmuşum, yani kurtulayım derken duble stres.....

Sonra o kadar çok çembere katıldım ki, her seferinde oturtacak farklı şeyler denedim sonunda beni en rahatlatan çocukluğumda karar kıldım.

O bilge bir çocuk, olana bitene, yaşanmış acı ve tatlılara masum gözleriyle bakıyor, henüz hiç kötülük işitmemiş kulaklarıyla dinliyor.... ben bir yandan çemberin ahalisiyle bir bütün, bir sarmaşık olurken, bir yandan da onu gözlüyorum, tepkilerini izliyorum.

O benim sağduyumun gizlediği masumiyetim, egomun yok saydığı saflığım, o benim içimdeki, taa merkezimdeki mücevherim, o benim iyiliğim, güzelliğim, sorgusuz sualsiz seven yanım.....

İlk önceleri onu sadece çemberlerde dış dünyaya çıkarırken, giderek bu saatleri ve yerleri artırdım. Sinemada, alışverişte, seyahatte ve hatta işte...... iş yerinde, hele insan benimki gibi bir iş yapıyorsa, çocuğun orada ne yaptığını merak mı ettiniz......

Bir babaanne torunuyla beraber muayeneye gelmiş, bel ağrılı bir hasta, yatırdım muayene ediyorum, torun çaktırmadan masamı karıştırıyor.... reflex çekicini aldı, inceledi sanırım beğendi ve çekicin yarısından çoğu dışarıda kalacak şekilde cebine koydu. O sırada ben hem onunla hem de çocuk yanımla gözgöze geldim..... orada sadece kendim olsam, bırak bakayım onu, o oyuncak değil hem de izinsiz hiç kimsenin bir şeyini almamalısın derdim.... o benim dışarı çıkarıp oturtduğum çocuk yanımın yanına gitti, çekici gösterdi, hiç konuşmadan birbirlerine gülümsediler.... babaannenin işi bitti, kadıncağızın olanlardan haberi yok, kapıdan çıktılar, bir dakika sonra sekteterimin sesini duydum, ver bakayım onu, o doktorun muayene şeysi, ayıp alınmaz...... çocuk yanımla göz göze geldik, tühhhh yakalandı dedi, gülümsedim......sekreter, hocam alırken görmediniz mi diyor, gördüm dedim, gördüm ama.... anlatsam da anlamazsın....

Bir açık artırmada 1.56 milyon dolara satılan bir not var. Bunu yazan da Einstein. Not Einstein’e otel odasında servis yapan  garsona yazılmış, bahşiş için bozuk para bulamamış, hemen oradaki bir kağıda yazıvermiş. Demiş ki “Sakin ve mütevazı bir yaşam, başarı peşinde koşmanın neden olduğu daimi huzursuzluktan çok daha fazla mutluluk getirir. “👏

Herkesin dilinde bu söylem.... sadeleş ve basit yaşa.....ben aynını yapıyorum. Her geçen gün biraz daha, biraz daha sadeleşiyorum. Hayatımı basitleştirdim ama diyorum ki yetmez, geçmişinizi de basitleştirmeniz lazım..... basit yaşanan bir hayatın, ağdalı geçmişi olamaz......olmamalı🙏🌼🙏🌼

Buradan yola çıktım, sanırım giderek artan unutkanlığım da yardımcı oluyor, geçmişim de artık çok sade ve basit. Tek aksiyon doğurduğum çocuklar.

Eskiden bana Feray Hanım mutlaka kitap yaz derlerdi, ben de düşünürdüm, hayatımı yazsam beş cilt eder derdim. Şimdi sadeleştirilmiş geçmişim etse etse bir A4 ancak doldurur. 

Sadece geçmiş değil, akraba ve arkadaş sadeleştirmesini de yapın. Çevredeki ikiyüzlülük oranının azalması iyidir.

Azıcık aşım, ağrısız başım......

 Annemin renk versin diye şerbetlere kattığını hayal meyal hatırlıyorum. Ben dokunmalara kıyamazdım. Bu kadar güzellikle,  bu denli kısa yaşam süresinin bir arada olmasını sorgulardım. 

Halbuki neye göre kısa? O yıllar, algının ne demek olduğunu bilmediğim, kesin doğrularım var zannettiğim yıllardı. Sorgulamalarım ve bir şekilde yönetilmeye itirazlarım başlayınca, gelincik de hayatımdaki yerini değiştirdi..... 

Bir keresinde Isparta'ya gidiyorum, yol kenarında bir gelincik tarlası gördüm. Ama öyle böyle değil, devasa bir tarla. Arada papatyalar, yabani başaklar da var. Biraz fotoğraflarını çektim, sonra içine oturdum, nedenini tam bilemiyorum azıcık ağladım, sonra yatmakla uzun oturmak arası bir pozisyon aldım. 

Ilık ve hafif bir rüzgar, sanki tüm tarla dans ediyor, değişik bir ses çıkarıyorlar, fısıltı gibi. Morpheus'un benimle konuşma olasılığını düşündüm. Bunu belki de ağırlaşan göz kapaklarım nedeniyle düşünmüş olabilirim...... 

Morpheus, uyku tanrısı Hypnos'un üç bin çocuğundan birisi. Uyutmak istediği kişilere, gelincikten yapılmış taç hediye edermiş. Onun içindir ki Morpheus adına yapılmış tapınaklar gelinciklerle süslüymüş..... 

Çok, çok eskilerden, henüz içerik araştırmaları yapılmazken, gelinciğin içindeki sedasyon verici rhoeadic ve papaveric asitlerden bihaberken, aşk acısı çekenlere gelincik şerbeti içirilirmiş.... İçmek şart değil, solumakla ya da seyretmekle de uyku veriyor, denedim, başıma geldi. Ya da Morpheus öyle istedi....

 

Bugün inşallah reenkarnasyon vardır diye uyandım. Öyle ömür süresi açgözlülüğü içinde değilim, yanlış anlaşılmasın.

Benim açgözlülüğüm duygu bazlı. Bu yaşamımda hissedemediğim bazı duygular var. Bugün 20 ocak 2021 ben 63 yaşındayım. Bu duygulara açlığımı yeni hissetmedim, bu açık ve benim eksikliği hissedişim neresinden baksanız 30-35 yıl öncesine dayanıyor. 

Her neyse......içimde hep o eksikliğin ezikliğini hissedip yaşadım. Hadi eldekilere şükret, açığı başka şeylerle uğraşarak unut falan derken. Tam unutuyorum, aniden şakkkk önüme çıkıyor. Hay allahım, bırak peşimi....bırak

Ve küçük kızım bir danışanına şema terapisi yapacağım diye bahsedince, kendisi psikolog, ona ne ki bu dedim ve insan ruhunun şemalarını öğrendim. Meğerse o şakkk hatırlayışlar bir kişinin, bir olayın, bir kokunun, bir film sahnesinin, kitap satırının şemamı harekete geçirmesindenmiş.

Peki öğrendim de ne oldu. Artık o duygu açlığım doyacak mı, ya da ona ihtiyaç duymayacak mıyım? Tabi ki hayır, belki o duygum eksik diye üzülmemeyi öğreneceğim.

Öğrenmek istiyor muyum? Hayır....

Ben reenkarnasyon istiyorum, hele bir daha dünyaya geleyim.......lütfen geleyim

Fotoğraf evimden, en sevdiğim çiçek.... ben şemalarımı yeni öğrenmiştim ki diğer kızım elinde bir nergis demetiyle çıkageldi. Bu koku beni teselli ediyor, inşallah reenkarne olacağım coğrafyada da nergis yetişiyordur........

 

2020 sonbaharında son paylaşımımı yapmışım, şimdi 2021 kışındayız, bir kaç aydır yazmamışım. Zor günler geçiriyoruz, tüm gezegen böyle.... 

Hissediyorum bir şeyler iyiye gitmiyor. Sadece virüs pandemisi değil mesele. Havada umut, heves, coşku az. Sanki tüm dünyayı hüzünden bir cibinlik sarmış gibi...

Bu kaosun ardından zengin daha zengin, fakir daha fakir olacak. Kolkola birlikte özgürlük şarkıları söyleyenleri eski filmlerde seyredip hüznümüze hüzün katacağız. 

Hani fizikte bir kural var ya, yükselmek için önce dip yapıp oraya çarpmak var. Bence hızla dibe gidiyoruz, benim neslim ya da bir sonraki nesil çarpıp yükselecek. İllaki yükselecek, yükselmeli.

Bunları balkonumda çektiğim bir fotoğraftan çıkardım. Bahçedeki yenidünya ağacı, saksıdaki siklamen ve en önemlisi saksıya düşmüş limon çekirdeğinin son hali....

Belli ki o çekirdek benim saksıma düşerek dip yaptı. Demek ki yükselmek böyle bir şey.....

Özüne dönmek gibi, hayata tutunmak gibi, yaşama kendisi olarak karışmak gibi.....

İşte 2021 kışı böyle geçiyor, aslında havada umut yok ama o limon çekirdeği tam aksini söylüyor......