Bahçeleri meyve ağacı dolu, yan yana iki katlı evlerin bulunduğu bir sokakta büyüdüm. Sokak çıkmaz sokaktı, çıkmazın sonunda ortaokul vardı ve babam orada çalışırdı. Her zaman takım elbiseli, bembeyaz gömlekli, kravatlı babam. Bana saç ve göz rengimi veren yakışıklı öğretmen.

Evlerin bahçesinde en çok elma ağacı vardı. Sarı, yeşil, kırmızı, tatlı, ekşi, kokulu elmalar. Tırtıklı bıçaklarla şekilli kesilir, kazanlarda reçel kaynatılırdı. Elma reçellerinin olmazsa olmazı karanfil ve toz kırmızı boyaydı. Çocukluğumun unutulmaz lezzetiydi ve orada da kaldı. Ben elma reçelinin şeklini, rengini, saydamlığını, lezzetini çocukluğuma hapsedip saklamayı başardım.

Onun dışında herşey yaşamaya devam etti, iki katlı kerpiç evler yıkıldı, bahçeleri de arsa kabul edip geniş apartmanlar yapıldı, yol kenarında şırıl şırıl akan su arıkları kapatıldı, koşarken tozuna bulandığımız yola asfalt döküldü, bu değişikliklere direnemeyen okul eskidi, küçüldü, sıradan bir devlet dairesi oldu.

On yıl öncesine kadar tekrar tekrar gidip oralara baktım. Anlam yüklediğim hiçbir şey kalmadı, sistematik bir cahillikle hepsini yok ettiler. Neyseki elma reçeline dokunmadılar, daha doğrusu çok zahmetli bir iş olduğu için dokunamadılar.

Yarım asırdan fazladır bu ülkede yaşadığımdan bilirim;  Bu yok ediciler, değer bilmez rantçılar zor işleri modifiye edemezler. Elleriyle bir şeyler üretmeyi kârlı bulmadıklarından, ancak dışarıdan ithal ettikleri makinelerle bir şeyler üretirler, hatta hiç üretmeyip doğrudan ithal ederler. İşte benim elma reçelimi yapacak sistemi kuramamış olmalılar ki, onun canı kurtuldu.

Neyse ki onu yapmayı annem biliyor, teorik olarak ben de biliyorum ancak o kadar zahmetli bir ön hazırlık ve kaynatma süreci var ki, kolay kolay yapmaya cesaret edemiyorum. Şimdi amannn alt tarafı reçel, ne kadar zor olabilir ki diye bilirsiniz. Ama öyle değil işte, vişne-çilek-şeftali- kayısı gibi göz kapalı yapılacak kolay reçelleri bir tarafa bırakıyorum, ceviz-turunç-patlıcan gibi yöresel orta decede zorlukla yapılan reçellerle bile mukayese edilemeyecek kadar zor yapılır.

Ohh olsun, iyi ki bu kadar zordu ve onu bozamadılar, değiştiremediler, canına kıyamadılar......

İsteyenin bir yüzü, vermeyenin iki yüzü
Ayrıca biliyorum beni sevdiğini

Feray Coşkun 

Teselli etmek üzerine ahkam kestiğim yazılar yazmışım. Acı çekenin, üzülenin yanında olunmasına dair yollar göstermişim. Üzüntüler paylaşa paylaşa azalır diye klişelere dikkat çekmişim.

NE GÜZELDİR

Dört gözle beklediğiniz bir haberin gelmesi...Ağrının dinmesi...Yıllar sonra bir gün bir yerde, çocukluğunuzda annenizin sizin için yaptığı kurabiyelere rastlamak....Yağmurdan sonra, açan güneş...Buz gibi sokaktan sıcacık eve girmek...Yorgunluktan bitmişken yatağa uzanmak...Tuttuğunuz takımın ezeli rakibini yenmesi...Kızgın kumlarda uzun uzun yattıktan sonra
bedeni denizin serinliğine bırakmak...
　
Sabahlar kızarmış ekmek kokusuyla uyanmak...Bir doktor muayenehanesinin kapısından, şüpheleri dağıtmış olarak sevinçle çıkmak...Yaz sıcağında,bir öğle uykusunun mahmurluğunu, buz gibi bir dilim karpuzla atmak....Bir bahçenin önünden geçerken duyduğunuz hanımeli kokusu...Sabah uyanıp o gün tatil olduğunu hatırlamak....Yaşlı ana babanızın, hálá çaldığınız kapının arkasında ya da hattın öbür ucunda olması.
　
Fırından yeni çıkmış ekmeğin köşesi....
Bir köşede birbirine sarılmış uyuyan kedi yavruları....Evinizden, pişmekte olan etli biber dolması kokusunun yayılması...Soğuktan titrerken elinize tutuşturulan bir bardak çay...Meteliksiz bir gününüzde,çoktandır giymediğiniz ceketinizin cebinden para çıkması...Uzun, sıcak bir yürüyüşten sonra karşınıza çıkan bir çınar altı.Sabahtan beri ayağınızı vuran ayakkabıları çıkardığınız an.Sudan bir sebeple küstüğünüz arkadaşınızla barışmanız...Yıkanmış, ütülenmiş, mis gibi kokan yatak takımlarının koynunda uyumak...Bir sandalın kenarına oturarak bacakları denize sallandırmak.En sevdiğiniz yemeğin ilk lokmasını ağzınıza aldınız an...En önemlisi;
nefes almak,　
konuşmak,
duymak,　
yürümek,
görmek,
anlamak...　"Ne Güzeldir"...

Anlatmayı sevmek güzel ama tam gerçeği anlatmayı.....gerçek deyince....olanı biteni, yenileni içileni, söyleneni dinleneni, gezileni görüleni, yapılanı edileni, işi gücü, işsizliği güçsüzlüğü, güzelliği çirkinliği, yaşlılığı gençliği, zenginliği fakirliği, birleşmeyi ayrılmayı..... ve bunun gibi şeyleri tam da olduğu gibi anlatmak güzel. Bunları yazmak iki kat daha güzel....

Ben yaklaşık beş yıldır öylece ortaya yazıyorum. Daha doğrusu çok uzun yıllardır yazıyorum da sosyal medyada hekimanne beş yıldır var, daha önceki yazdıklarım sadece kendim içindi. Kendim yazar, kendim okurken kelimeler saf doğruydu ve hiç bir konu sansür gerektirmiyordu. Arada, bu defterler birisinin eline geçerse vay halime dediğim oluyordu, ortalarda bırakmıyordum ama yazmaktan da hiç vazgeçmiyordum.

Beni tanıyan, çoğu da tanımayan okuyuculara karşı yazmaya başlayınca.... saf doğrular bitti, sansür geldi, kelimeler makyajlı, olaylar maskeli bir şekilde sürdü. Ve ne yazık ki, sosyal medyada şekil şükül yapan kalabalığa karışıp gittim. Gerçi kendime has bir rengim, bir üslubum, hayata bakışım vardı. İçime ve dışıma yolculukları o pencereden bakarak anlattım ama artık sıkıldım. Maskeden sıkıldım......

Yanlış anlaşılmasın, bu yazmayacağım anlamına gelmiyor. Yazacağım, tek sevdiğim şeyi yapmaya devam edeceğim de, artık biraz sansürsüz yazacağım. Hani bir yazar, hikayeler yazanların başına gelir demiş ya, benim de aynen öyle, başıma hiç durmadan bir şeyler geliyor. Gerçi buna sevinmeliyim, acaba ne yazsam derdim yok, sağım solum malzeme dolu.

Ben tanıdığı çok, arkadaşı eh işte, dostu az bir kadınım. Dostlarım çok kıymetlilerimdir, onlarla üç oturup beş kalkmam, hatta bir kaçını yıllardır görmedim, başka başka şehirlerde olanları var. Onlara toz kondurmam. Ama bundan sonraki yazacaklarım nedeniyle, eh işte düzeyindeki arkadaş sayım azalabilir.... sağlık olsun

Hayat satrança benzer ama şahmattan sonra da devam eder demiş....... kim demiş, hatırlayamadım. Pek çok şey gibi, bu ismi de unuttum.
Her kimse, çok güzel demiş, biraz ekleyeyim

Şahmattan sonra devam eder ama mat olmuş, perişan, depresif, bezgin, sinameki, umutsuz, hayalsiz......vs. değil
Kişiden, yeni bir kişi çıkararak devam etmeli. Yeni kişi tekrar satrança başlar, her oyunun bir yenileni olacak, yenilen tekrar kendini doğuracak yenilenecek..... tek yaşam ve sonsuz şans, sonsuz yeniden doğmak..... gel de hayat güzel deme💐😘 o zaman şahmatı ve yeniden doğuşu resmeden bir şiir gelsin......

SAL
Kendi çığlığımı duyduğum zaman
Mavi laciverte dönmüştü
Sular bulanıktı nicedir
El yordamı bir gidiş vardı, dibe doğru
Genzimi yakıyordu, pis bir küf kokusu
Etraf alaca karanlık, yıldızlar küskün
Kendi çığlığımı duyduğum zaman
Toprağın altı titredi
Git der gibi, tohumdan yeni çıkan yeşil sürgüne
Hatta çiçeklen biraz dedi
Turnanın kanadındaki elmas ışıltı
Dağı aştı, ovayı aştı, denizi aştı
Ve kendi çığlığımı duyduğum zaman
Zaman girdap gibi döndü tersine
Ve derin ve dantel kenarlı ve ince
Anladım ki, insan çığlığını duyduğu zaman
Elinden tutmalı, omuz vermeli kendine
Şöyle basit, tahta kenarlı, dibi biraz yosunlu
Bir sal yakınında hep beklemekte

Feray Coşkun

Ne yazacağımı bilmeden bu zirve fotoğrafını seçtim. Artık devam eden satırlar ne diyecekse?? Hani şarkıların çoğu böyle yazılıyormuş ya, müzisyen bir müzik yapıyor, diğeri o sese söz yazıyor.
Ben de şimdi bu fotoğrafa söz yazacağım......

Fotoğrafı görünce aklıma gelen ilk şey, buraya binbir zahmetle çıkıp, olleyyy artık zirvedeyim dedikten sonra ne yaptıklarıydı.... ne yapıyorlar, tabii ki aşağı iniyorlar, dağın yamaçlarına doğru aşağı.....

Hiçbir yerde, hiçbir anda, hiçbir duyguda, hiçbir kişide aynen, sabit, değişmeden kalamazsınız. Kalmak isteseniz de kalamazsınız.

Şu anda olumlu durumlarla işim yok. Sadece minik uyarı, o durum herneyse, olduğu gibi, tüm coşkusu ve huzuruyla devam etmeyecek, onun için anı yaşa deniyor ya..... eyyyy huzurlu ve an itibarıyla tuzu kuru arkadaşım, durumunun tadını çıkar, gelecek kaygısı, ufak aksaklıkların vesvesesi ile anın ışığını gölgeleme.... daha ne diyeyim gün senin günün.....

Ben olumsuz, stresli, üzüntülü işlerle baş etmeye çalışanların yanına geleyim. Şu aralar kader ortağıyız. İşte hem ortağız, hem de size bir müjde vereyim. Bu sıkıntı ve hüzün zirvesinde hep kalmayacağız. Her durum ve duygu gibi bizimki de kalıcı değil. Her geçen gün keskinliği ve yakıcılığı biraz daha azalarak bizi terk edecek bir duyguyla başbaşayız.

Unutmayalım, bu bir ruh durumu, hayatımızda olup bitene yüklediğimiz anlamla ilgili bir illüzyon hali.... illaki devam etmeyecek.... bu süreçte zarar görmemek için fizik bedeninizin ihtiyaçlarını sakın gözardı etmeyin.

Protein yapı taşıdır yemelisiniz, yağ enerjidir şu ara lazım, vitamin lezzet deposudur, karbonhidrat üzüntülü birisi için candır.... yani yeme içmede coşun, yasak yok, kaymaklı şuruplu hamur tatlısı mı istediniz, gömün.....

Ve mutlaka yürüyün, bu homo sapiensten kalma bir genetik şifre. En uzak atalarımız, stres anlarında alıp başlarını yürümüşler, zaten dünyaya da böyle yayılmışlar. Adamlar sürekli huzurlu ve mutlu olsalar aynı noktaya çakılıp kalacaklarmış.

Bir de son şifre, suya dokunun. Bu da genetik, evrimsel bir durum. Su sadece bedeni değil, ruhu da yıkıyor.....

Farkında mısınız?? Durumumuz vahim ama çözümümüz kolay..... ne bulursak yiyoruz, yürüyor ve yıkanıyoruz.

Ben bunları yapmayacağım, perdeleri kapatıp yataktan çıkmayacağım, yiyip içmeyeceğim, nasıl olsa bu durum geçiciymiş, “A” bile demeyeceğim diyorsanız, demeyin..... ömür çok kısa, üzüntü zirvesinde kalış süreni kısaltmak da senin elinde, zaten kısa olan zamanının çoğunu güzelliklerle geçirsene, aptal mısın sen?? Kalk, ne bulursan ye, duş al, çık dışarı yürü, dön yine ye......

Eğer bu yazıyı okuyorsan, tamamen tesadüf.... biliyor musun sen, ben, biz tesadüfüz.

Dün takılıp düşüp, ya da arabanı bir kamyonun altına sokup belini kırmadıysan, ki kırmış olsan felç olmuştun, bir günlük felçli olarak yazı okumayı mı düşünecektin... yani tesadüfen yürüyorsun... yürüyorsun farket.....

Dün aniden görmemeye başlayıp, bayılmadınsa, biraz da kusmadınsa, bu nedenle çekilen beyin tomografisinde kötü huylu bir beyin tümörü çıkmadıysa.... tesadüfen görüyorsun....görüyorsun farket....

Sabah asansörde karşılaştığın komşuna günaydın dediysen, çalan telefonu açıp alo buyrun diye cevapladıysan, bir arkadaşınla buluşup çay sohbeti yaptıysan, akşam rakısının verdiği keyifle bir şarkı mırıldanıyorsan...tamamen tesadüf....tesadüfen konuşuyorsun.... duyup konuşabiliyorsun farket..

Dün gece aniden bir sıcaklık basıp, sol kolun ve göğsün ağrımadıysa, ağrı giderek artıp, boğulma hissine dönmediyse, canlı olarak bindiğin ambulans son sürat giderken, bu senin son yolculuğun olmadıysa ve gittiğin hastane kayıtlarına ölü duhul diye geçmediysen, ayak parmağına adının yazdığı bir etiketle morgda yatmıyorsan..... tesadüfen yaşıyorsun..... yaşıyorsun farket

Ben bunları yazarken kelimeleri unutmadıysam, halen harfleri tanıyabiliyorsam, zihnim bulanmadıysa, çocuklarım neler oluyor annemize deyip bir nöroloğun kapısını çalmadılarsa, doktor onlara maalesef anneniz alzheimer demediyse..... tesadüfen aklım fikrim yerinde.... düşünebildiğini farket Feray

Evet dostlar, aynen böyle, her farketmediğimiz durum aslında incecik bir pamuk ipliğine bağlı, bugün varlar yarın yoklar....onları yok olmadan farkedelim......

Bence etiketimiz parmağımıza takılmadan önce, tesadüflerimize şükredelim.....

Çemberlerde (beni okuyanlar çember deyince neyi kastettiğimi biliyorlar) mutlaka kimsenin oturmadığı bir boş sandalye, eğer yere oturulmuşsa boş minder olur. O boş sandalyede hem hiç kimse oturmaz hem de herkes oturur.

Görüntü olarak orası boştur ama sen içindeki istediğin dönemi, arketipi, duyguyu....vs. oraya oturtabilirsin.

Ben ilk zamanlar bunun ne demek olduğunu pek anlamamıştım, zaten çember teorik olarak anlaşılacak bir şey değil, anlamak için kesinlikle denemek lazım. Gidip, o sessiz kasırgada savrulmadan, parçalanmadan ve başkalarını parçalanır görmeden asla anlaşılamaz.

Ateş başı masalcıları, bu boş sandalyeye La invitada diyorlarmış. Oradakilerden birisinin ya da daha fazlasının ruhunun oraya oturduğuna inanıyorlar, çünkü ona ihtiyaçları var. Yani La invitada herkesin ihtiyaçlarını temsil ediyor.

İlk katılmaya başladım, boş sandalyeye ne isterseniz oturtun dediler. Ben de üzüntülü, sıkıntılı bir şeyler oturttum. Sandım ki onları içimden çıkardım..... ne çıkarması🤣 zaten içimde fazlasıyla varlar bir de karşıya oturtmuşum, yani kurtulayım derken duble stres.....

Sonra o kadar çok çembere katıldım ki, her seferinde oturtacak farklı şeyler denedim sonunda beni en rahatlatan çocukluğumda karar kıldım.

O bilge bir çocuk, olana bitene, yaşanmış acı ve tatlılara masum gözleriyle bakıyor, henüz hiç kötülük işitmemiş kulaklarıyla dinliyor.... ben bir yandan çemberin ahalisiyle bir bütün, bir sarmaşık olurken, bir yandan da onu gözlüyorum, tepkilerini izliyorum.

O benim sağduyumun gizlediği masumiyetim, egomun yok saydığı saflığım, o benim içimdeki, taa merkezimdeki mücevherim, o benim iyiliğim, güzelliğim, sorgusuz sualsiz seven yanım.....

İlk önceleri onu sadece çemberlerde dış dünyaya çıkarırken, giderek bu saatleri ve yerleri artırdım. Sinemada, alışverişte, seyahatte ve hatta işte...... iş yerinde, hele insan benimki gibi bir iş yapıyorsa, çocuğun orada ne yaptığını merak mı ettiniz......
Bir kaç gün önce, bir babaanne torunuyla gelmiş, bel ağrılı bir hasta, yatırdım muayene ediyorum, torun çaktırmadan masamı karıştırıyor.... reflex çekicini aldı, inceledi sanırım beğendi ve çekicin yarısından çoğu dışarıda kalacak şekilde cebine koydu. O sırada ben hem onunla hem de çocuk yanımla gözgöze geldim..... orada sadece kendim olsam, bırak bakayım onu, o oyuncak değil hem de izinsiz hiç kimsenin bir şeyini almamalısın derdim.... o benim dışarı çıkarıp oturtduğum çocuk yanımın yanına gitti, çekici gösterdi, hiç konuşmadan birbirlerine gülümsediler.... babaannenin işi bitti, kadıncağızın olanlardan haberi yok, kapıdan çıktılar, bir dakika sonra sekteterimin sesini duydum, ver bakayım onu, o doktorun muayene şeysi, ayıp alınmaz...... çocuk yanımla göz göze geldik, tühhhh yakalandı dedi, gülümsedim......sekreter, hocam alırken görmediniz mi diyor, gördüm dedim, gördüm ama.... anlatsam da anlamazsın....

Yaşamın anlamını ne kadar çok arayıp taradım, anlatsam inanmazsınız. Anladığınız üzere başlangıçta yaşamın anlamı ne diye sorduğuma göre, cevabı bilmiyordum demektir.

Cevabı bilmediğime göre, demek ki cevap yakınlarımda değil, olsa fark ederdim. Akıllıyım, eğitimliyim, eğer cevap görünür bir yerlerde olsaydı illaki fark ederdim.
Yıllar içerisinde bu cevabı aradığıma dair ve bulduğum ip uçları üzerine, arama yöntemlerimle ilgili onlarca yazı yazdım.

Hatta bu cevabı cennetin anahtarı diye isimlendirdim. Hekimanne’de öyle bir başlık açtım. Cennetin bu dünyada olduğunu anladıktan sonra, ki bu anlama ve aydınlanma da aniden olmadı, o da ayrı bir süreç. Her neyse cennet bu dünyada ama oraya nasıl gireceğizden yola çıktım. Bu metafor beni cennetin anahtarını bulmaya yönlendirdi. Anahtar olabileceğini düşündüğüm her şeyi yazdım, hiç bencil değilim, kendime saklamadım, ortaya yazıp koydum.

Kimler okudu, işe yaradı mı bilmem ama ben sıkılınca kendimi okuyup ferahlıyorum.
Yazdığım şeylerin çoğu zihinsel yoğunlaşma, arınma, farketme, olumlama, uzaklaşma üzerine çeşitlemelerdi.

O kadar çok kendim ve düşüncelerimle uğraştım ki, çevrede ne olup bitiyor, anahtarı başka bulanlar da var mı, bulamayanlar ne haldeler uzun süre göz ardı ettim.

Sonra işe gidip geldim, pazardan ve marketten alışveriş ettim, pazarcının bir bal kabağını dilimlemesini hayranlıkla seyrettim, marketteki kasiyer kızın buz gibi bakan gözlerinin yanına çocuğu gelince nasıl gök kuşağına döndüğüne şahit oldum, arabama yakıt almak için benzinciye uğradım, yağımı suyumu kontrol eden nasırlı elin verdiğim bahşişi gülümseyerek cebine atmasını ve ıslık çalarak uzaklaşmasını izledim, akşam vapura bindim, kulağımda bir gencin çaldığı gitar nağmeleriyle boğaz köprüsünden geçen araçların neden olduğu ışık selini seyrettim, Kuzguncuk’ta bir yokuşu çıkarken kedilere mama veren, bir kağıt toplayıcısıyla göz göze geldim, iş yerimde odamın camından patates çuvallarıyla dolu bir kamyonun boşalmasını seyrettim, çuvalların altında omuzları ezilen genç adamların kahkahalarını dinledim, trafikte sinkaflı bir kavganın ortasında kaldım...... bu gibi onlarca şeye rastladım, tanık oldum, içine girip çıktım, hafiften dokundum.

Yoksa cennetin anahtarı yok mu? İnsanın anahtarı mı var? Yoksa cennet bizim anahtarlarımızı mı arıyor?

Birden böyle düşündüm. Neden mi?
Gözlediğim yerler, yaşamın belirgin bir anlamı olmaksızın sürüp gittiği yerlerdi. Ve oralarda insanların eylemlerinde tükenmeyen bir dirim, bitmeyen bir yaşam gücü var....

İşte insanın anahtarı bu, bu her şeye rağmen diyebilen inanılmaz güçlü devinim.....

Yine sonbahar geldi ve yine derin düşüncelere daldım. Bazen dümdüz yaşayıp gidiyorum, sabah uyanıyorum, hızla hazırlanıp kahvaltı ediyorum, kahvaltı dedimse hafta sonları dışında basit atıştırmalar ama çok çay içiyorum, son çayımı da minicik balkonumda içiyorum. Yaprakların arasından komşu evi ve havuzunun mavisini görünce seviniyorum, suyun çeşme suyu olduğunu biliyorum, mavi rengi kimyasalların verdiğini biliyorum ama yine de mavi suya doğal muamelesi yapıp heyecanlanıyorum.
Sonra hızla işe gidiyorum. İş kısmını hiç anlatmayacağım, orada yaptığım şeylerde insan hikayeleri var. Komik olanlar da var ama çoğu acı dolu. Öyle böyle değil derin acı içeriyor ve yaşayan kişilere özel, yani burada yazamayacağım gizli olaylar, saklı duygular.... otuz yedi yıldır bunların yaşandığı odaya girip çıkıyorum ve kendimi yaşananların dışında tutmayı başardım. Acaba başardım mı? Her neyse, işten çıkıp tekrar kendi gerçeğimle başbaşa kalınca etrafa bakıyorum, insanların birbirlerinden uzaklıklarına, dokunmalarına, dokunur gibi yapmalarına...
Birden ben de onlara karışıyorum, genelde ya uzak duruyorum, ya da sadece dokunur gibi yapıyorum. Yatma saatine kadar geçen sürede  olanı biteni fazla düşünmek istemiyorum. Ama istemesem de bir soru kendini sorup, cevabı için beynimin kıvrımlarına dalıyor. Cevap istiyor, cevabı ben de bilmiyorum diyorum, kabul etmiyor, saatin tiktakları gibi beynimin bölümleri arasında dolanıp duruyor. O zaman cevabı okuduğum kitaplara soruyorum.....
Son aylarda cevabının peşinden koşan bir soru vardı. Soruyu tam dillendiremiyorum. İlk önce ben bireysel haz, tatmin, yeterlilik konusunda Feray’a karşı sorumluyum, gerisi beni bağlamaz, her koyun kendi bacağından asılır dedim ve kendimi rahat hissettim. Bunu yapmayı çok iyi beceriyorum, çünkü bu konuda bir çok programa katılmıştım, hatta sonunda sertifika veren programlar. Sertifikalar bu öğretiden geri dönmeyi engelleyecek barikatlardı.
Ama yetmediler, bir gün uyandım ve tüm barikatı ezip geçmiş bir anksiyetenin yüzünü yıkadım, dişini fırçaladım, ete kemiğe bürünmüş anksiyete, küçük balkonda çayını yudumlayıp suni mavi su birikintisine baktı. O gün, kişisel hazzın ağır bir yük olduğunu hissettim ve elimdekilere baktım.
Taa hatırladığım yaşlardan beri biriktirdiğim her şeyi elimden almışlardı. Sokakta oynayan çocuklar ellerinde telefonlarıyla evlere kapanmışlardı, okullar parayla alınıp satılan mekanik yerlerdi. Dersler, sınıf geçmeler, karneler, çocuk şarkıları değişmişti. Bunlar hangi ara değişti acaba? Sonrası benzerdi, hiç kimse bulunduğu noktadan, yaptığı işten yüzde yüz memnun değildi ama az ya da çok nefret ettikleri işleriyle tek vücut olmuşlardı. Neye sahiplerse onları kaybetmekten korkan, kaba saba bir kalabalığın içinde kalmıştım. Bu kalabalığın bir parçası olduğumu hissettiğim yıllarda, sanırım kırkların başındaydım, kaybetmekten ödüm patlayan şeyleri sırasıyla bıraktım. Kolay mı oldu dersiniz, biliyorum dersiniz. Bunları her anlattığımda zor olmadı mı, canın yanmadı mı diye soruyorlar. Hayır zor olmadı, aksine bir tüy gibi hafifledim.
Sonra da toplumun yükü dediğim, bıraktığım, vazgeçtiğim, şu anda bile ne olduklarını tam hatırlayamadığım şeylerden boşalan yerleri haz vericilerle doldurdum. Bunların da ileride bana yapışıp kalacaklarını hatırlayıp, hızla oradan uzaklaştım. Cevap arayan soru tam da bu aşamada beynime sızdı.
Sorularımın cevaplarının kitaplarda olduğunu biliyorum. Zaten yazarlık bu demek, herhangi bir zaman diliminde, herhangi bir kişiye sorulması muhtemel sorunun cevabını bilip bunu yazmak demek. Benim cevabımı da yazmışlar.
Cevabım şuydu.....üçünüzün arasındaki mesafe çok açılmış, seni rahatsız eden bu. Üçümüz kim? Biliyorum merak ettiniz. Siz, üç kişiden birisini tanıyorsunuz, o birisi benim. Diğer ikisi de benim. Siz, toplumun ben sandığı kişiyi tanıyorsunuz. İkinci kişi gerçek ben, üçüncü kişi de olmak istediğim ben.
İşte bu üçlü arasındaki mesafe artınca ben sabahları anksiyeteye çay koyuyorum.
Bu üçlü aynı izdüşümdeymiş gibi hiç mesafesiz olabilir mi? Asla olmaz ama aralarındaki mesafe moral sınırını geçince üçünün de canı yanar, üçünün de içi kanar.
Bu mesafeyi azaltmalıyım....Meğerse olmak istediğim benin imkansızlıklarına sırtımı dönüp, sizlerin ben zannettiğiniz kişinin hazlarıyla fazlaca hemhal olmuşum.
Son günlerde kapalı kapılarımın ardında gerçek ben, olmak istediğim beni seviyor, teselli ediyor, onarıyor.
İşte böyle dostlarım, ailem, çocuklarım Feray’ı tanıdığınızı sanıyorsunuz ya.... hayır tanımıyorsunuz.

İnsanın, insanların, toplumların, ülkelerin hayatı aynen yollar gibidir. Yol dümdüzken, manzaralı ve kayar gibi gidilirken yaşananlardan bahsetmeyeceğim. Meselemiz sert virajlar, uçurum kenarı patikalar, tozundan göz gözü görmeyen, nefes aldırmayan yokuşlar.

Bu yazı siyasi içerikli bir yazı asla değildir. Benim, şahsi olarak bir hatam olmamasına rağmen, neden uçurum kenarında tozlu yokuşlardan birinin başına bırakılıverdiğimin cevabını da aramaz. Cevabı bilse de, bilmese de bu soruyu şimdi sormaz. Neden bu kadın, bu kadınlar, bu erkekler, bu çocuklar burada  demez.

Bu yazı, durmamak gerektiğinin yazısıdır, her şeye rağmen demenin yazısıdır, bazen tek başına bazen de el ele olmak gerektiğinin yazısıdır.

Bu yazı dünya vatandaşı ne demek sorusuna cevap verir, çünkü buna cevap vermeli, yokuşun başında kalakalmış bizlerin, dünya vatandaşı olup olmadığımızı bilmeye tam da şu anda hakkımız var.

Yazı dedi ki, değilsiniz. Sizler dünya vatandaşı değilsiniz. Ben sınır tanımıyorum, bayraklar önemsiz, inancım humanizm, tüm insanlığa eşit mesafedeyim deme hakkınız yok. İsyan edebilirsiniz, yazıya saçmalama diyebilirsiniz. Haklısınız, sizin dediğiniz doğru.  Ama gerçekler böyle, gerçekler çoğu kez doğrulardan oluşmaz.  Bizim bulunduğumuz coğrafya ve benzerlerinde, sıradan normal bir insan için (özel yetenekleri olanlar ve yüksek zekada olanlar hariç) dünyayı kucaklamak yasak.

Dünyanın oldukça büyük bir kısmı, paraya hükmeden, yeraltı zenginliklerini kontrol eden, kendilerini üst kültür addeden, gizli ve aşikar sömürgeci kısmı, bizlerin dünyanın tümünü kucaklayabileceğimize inanmaz, bunu denememize izin vermez.

Bu yazı, bu yaklaşıma nefret kusan bir yazı da değil.

Yokuşun başındaki, görmüş geçirmiş tüm bilge kadınlar bilirler ki her yol yürünebilir. Biz de yürüyeceğiz, düşenleri kaldırarak, omuz omuza vererek, ben dünya vatandaşıyım, sizden bana ne diyen ergenlerin ve gençlerin sırtlarını sıvazlayarak, bilindik türküler mırıldanarak yürüyeceğiz.

Bu yazı saf bir teslimiyet yazısı değildir. Tam aksi, bir uz görü, bir mücadele etiği, bir cesaret yazısıdır. Neden buradayım sorgulamasını, yol düzleştikten sonra yapacak olan bir kararlılık yazısıdır

Yani yazgını sev. Bu söz Nietzsche'ye ait. Kadercilik zannetmeyin, ilgisi yok. Yaşıyorsun, bir takım tercihler yapmışsın, sonuçta acı ve ıstırap çekmiş olabilirsin,  benim bildiğim çoğunluk böyle. İşte bu noktada diyoruz ki, senin başına gelenlerin aynısı bir zamanlar yaşandı, döngüsel olarak ileride yine birileri tarafından yaşanacak. O zaman Amor Fati.....

Gereken yerde, gereken dersleri al, hayatın sana gösterdiklerini anla, zorunlu olanı sev ama insan sadece zorunlulukları yaşar ve onu sevmeye çalışırsa, giderek insan olmaktan çıkar. Yani burada değiştirilemeyen zorunlulukları ayırt edip onları sevmek önemli.

Haydi durum değerlendirmesi yapalım. Bize insanlığımızı unutturan, her türlü duyguyu ortaya çıkarmak ve arınmak lazım. Arınmak için, görmezden geldiğin herşeyi seyreder hale gelmen lazım. Değiştirebileceğin zorunlulukları yaşamanın bundan acı çekmenin nasıl bir şey olduğunu seyrederek özgürleşilebilir.

Nasıl mı? Tiyatro ile, müzik ile, masal ile....yani bir nevi katharsis. Ama en çok çember ile.
İnsan, çemberde bir başkasının üstünden başına gelenleri seyreder. Bu seyrettikleri korktuğu ve görmezden geldiği şeylerdir. Bu seyrediş, tam da Nietzsche'nin bahsettiği arınmadır. Kişi o anda, aklının geliştirdiği ahlaka karşı konum almaya başlayınca, özgürleşmeye başlar.

Eski Yunan tragedyalarının konuları böyledir. Seyredene, özgürlük ve zorunluluk arasında denge kur der. İşte bu denge için önce Amor Fati. Yani değiştiremediğin zorunluluğu sev, sonra ilkelleşerek arın. İşte bu arınma, sizi giderek özgür kılar.

Size uygun arınma yolunu kendiniz bulacaksınız. Bu yol ne olursa olsun, mutlaka kendinizi seyredebilmelisiniz. Önerilen yollarda müzik, tiyatro, plastik sanatlar....vs. var. Ben bir çok yol denedim, kendimi en çok çemberde görebildim. Çember, hiç denemediyseniz, sizin için bir şey ifade etmeyebilir. Bir kez deneyince asla vazgeçilemeyendir.

Yaşam, zorunluluk-özgürlük dengesinde sizi hep zorunluluğa doğru iter. Yani değişmez değil, değiştirilebilir zorunluluğa doğru, hatta sizin özgürlük zannettiğiniz maskeli zorunluluğa doğru. Çemberde kendinizi seyrederken, arındıkça bu durumu kavrarsınız. Buradaki yüzleşme, neredeyse her zaman acı vericidir. Çemberi oluşturan herkes, kendileriyle yüzleştikçe sonsuz acı çeker. Siz bu acının içinde kendi acınızı da seyredersiniz.

Ben her yıl bir kaç kez çembere katılırım. Konuşurum, dinlerim, seyrederim ve oradan kendi hayatıma evet diyerek çıkarım. Hekimanne'de buna benzer yüzlerce satır vardır. Mutlaka vardır. Çemberdışı kalanlara, hayatına hayır diyenlere seslenmişimdir. Şimdi yine sesleniyorum.....

Çemberini bul ve Amor Fati............

Bazen insanların büyük büyük dertlerinden bıkıyorum. Ben küçük küçük mutlulukların kadınıyım. Büyük büyük dertleri bir yana bırakıyorum. Ölüm dışında hepsine bir şekilde çare var. Hem de konumuz dert edilenler değil, ufacık mutluluklar.

Geçen gün işten dönerken markete girdim. Marketin manav kısmında bir şey gördüm, kalbim birden ısındı, gözlerim yaşardı, bir hoş oldum. Merak ettiniz değil mi?? Ben ne gördüm?? Koyu kahverengi, parlak, parlak kestaneler önümde ve gözlerimde nem...... kestane candır, fazla yediğim zaman reflüm artıyor ama kestane candır.

Kestane deyince aklıma ananemin mutfağındaki kuzine gelir, tahinli sıcak çörek gelir, küçük kızımın yaktığı rengarenk mumlar gelir, banyodan sonra el öpmeler, karşılığında söylenen sıhhatler olsun cümlesi gelir. Bu aklıma gelince kahkahalarla gülerim, yıllarca bu lafı saatler olsun diye anladım ve neden böyle söylüyorlar demedim.

Kestane beni astral seyahate de çıkarır, onunla karlı kış akşamlarına gideriz, dışarının buz gibiliğine tezat, sıcak bir odada kitap okumak demektir kestane. Kitap, olmazsa olmaz Rus klasiklerinden birisi, kahramanın ismi de Andrea Sergeyoviç Pyotr Astapova olsun. Ağzımda kestanenin lezzeti, sadece kahramanın adı bile heyecanlanmaya yeterken, gözüm sıcak odanın bir köşesinde, orman desenli goblen kumaşla kaplanmış berjer koltuğun yanındaki sepete takılır.

İşte kestane bu sepet demektir. Sepetin içi rengarenk yünler, şişler, örgü modelleri ile doludur. Ben çok güzel örgü örerim, ilk öğrendiğim zaman desen desen atkılar örerdim, sonra çocuklarıma yelekler, patikler ördüm. Sepeti orada bırakıp, kaynamaktan kızarmış ıhlamuru yudumlar Andrea Sergeyoviç Pyotr Astapova’nın maceralarını okumaya devam ederim.

Sayfayı her çevirişimde kitap kokusu yüzüme yayılır, beni aşar, duvarı aşar, dışarılara taşar. Kokuyla beraber ben de duvardan geçer, St. Petersburg sokaklarından birinde hızla giden yaylı at arabasına binerim, kalın battaniyeyi boğazıma kadar çeker kendimi arabacının kontrolüne bırakırım. Daha kahramanın adını aklımda tutamazken, arabacının adını sormaya çekinirim. Deli Petro’nun bu şehri neden bataklığın ortasına kurduğuna kafa yorarken, araba durur, çıkırt çıkırt bir ses.... çıkırt çıkırt ve bir şıkırtı.....şıkır şıkır

Kestane demek mucize demektir, onun için arabadan İznaga’da inerim. Orası da, neresiymiş demeyin. Mucize bu işte, dünyanın bir ucundan diğer ucuna kitabın kokusunu takip edip geldim. Kestane demek hayal demek, çıkırt çıkırt çalışan pres makinasının başında koyu renk tenli bir adam var, ismi Ernesto Puigmarti Samez. Şeker kamışı presliyor, şıkır şıkır sesi şeker kamışı suyunun sesi. Yani kestane denince aklıma şeker kamışı suyu gelir.

Hani ucuz battaniyeler vardır, çirkin desenli ve çirkin renkli. Ben çocukken, genç kızken, hatta çocuklarım küçükken onlardan her evde vardı. Bizimki kestane rengiydi, öyle sevimsizdi ki onu rengi bile kurtaramıyordu. Sonra eskidi, silkelenmekten, yıkanmaktan yoşudu, eni konu yumuşadı, güzelleşti. Taşınmaların birinde kaybolup gitti. Kestane demek taşınmak demektir. Yeni bir gökyüzü, yeni bir günaydın, yeni bir nefes gibi taşınmak. Kendine ya da kendinden taşınmak.

Kestane kardeşlerim demektir. Ortamıza bir tencere haşlanmış kestaneyi koyarız. İşte orada hiç büyümeyen üç kız çocuğunun hayalleri, umutları, kahkahaları, içi boşalmış kestane kabuklarına karışır. Yüreklerimiz Florina’ya gider. Hatta bu yıl bedenlerimiz de gitti. Orada derenin kıyısına oturur, ay yüzlü babamızı düşünürüz. Kestane sıla demektir. Adı üstünde sıla, bedenini götürüp, yollarında yürüsen bile gitmiş olmazsın, hiçbir şey eskisi gibi değildir, o şehrin ismi aynıdır ama aradığın yer değildir.

Kestane, bir kedinin mırlaması, bir köpeğin sevinçle kuyruk sallamasıdır. Balkondan ceviz kaçıran kargadır, martının çığlığıdır ve yoldan geçen bozacının akordsuz sesidir. Kestane demek, dikkat dikkat piko makinası evinize geldi cümlesidir. Bu cümle benim cümlemdir, oturduğum tüm şehirlerde yoldan geçen bir arabanın mikrofonundan söylenen bir cümledir. Piko makinası nedir, hangi eve gelmiştir bilmem ama benim cümlemdir, benim içimi ısıtır.

Kestane demek, kızımla kurabiye yapmak demektir, ellerimizdeki hamura değişik şekiller vermek, mutfağı deli gibi dağıtmak, evi mis gibi kokutmaktır. Kurabiye kokusuna, demli çay kokusunun karışmasıdır. Kestane salıncağa binmektir, rüzgarı yüzüne yiye yiye sallanmak, durup durup yine sallanmaktır.

Biliyor musunuz, bu küçük mutlulukları yazarak, tüm kağıtları bitirebilir, tüm kalemleri tüketebilirim. Söyledim ya, ben küçük mutlulukların kadınıyım.......

Zaten egemen söyledi, doğuştan eksiksin

Geçenlerde Nijerya hakkında bir yazı okuyordum,daha doğrusu Nijeryalılar hakkında. Ne kadar hırsız, düzenbaz, kötü ve cahil olduklarıyla ilgili. Afgan kadınlarıyla ilgili benzer bir yazıyı da geçen hafta okumuştum. Burkaların ardında olanı biteni, dışarıdan bakan bir batılının gözüyle anlatıyordu......... örnekleri çoğaltmayacağım, çünkü asıl anlatmak istediğim bu değil......

Ortak insani değerler denilen sosyal ve kültürel birikim ne??? Ne ve önemli mi????
Evrimin başından bu yana oluşan biyolojik değişimler eşit, Nijer, Afgan, Türk, İngiliz farketmez, herkes aynı. O zaman bir grubun, diğer gruba ya da bir grubu oluşturan bireylerin, diğer grubu oluşturan bireylere bakışındaki kibir de neyin nesi. Öte taraftan bakarsak kendini aşağılama ve ait olduğu toplumu  acıyarak dışlamanın nedeni ne?

Ben yönetimler için fikir ileri sürebilirim, antidemokratik, diktatör, askeri, dayatmacı....vs. diye eleştirebilirim. Ama halk başka bir şey. Bireyleri tek tek tanıma imkanı yokken, onu oluşturan halkı topyekün aynı kefeye koymak nasıl bir haksızlıktır.

Yobaz Araplar, karakafalı aptal Türkler, ilkel Güney Amerikalılar, insan sınıfında bile olmayan Orta Afrikalılar....vs. Bunu söyleyen kim? Batı diye isimlendirilen, hep özenilen, ulaşılmak istenen, değerleri ortak değer zannedilen, yapay bir topluluk.

Batı içinde batının da batısı var, kendi içlerinde de Güney İtalya'yı, tüm Balkan ülkelerini ama illaki Bulgarları dışlarlar. Hatta daha ileri giderek Almanlar eski Doğu Almanlara ve Bavyeralılara, İngilizler İrlandalılara tepeden bakar......

Bu nefrete varan kibir sadece batıda yok. Uzak doğu'nun Alman -Fransız-İngiliz birliğinin izdüşümü de Japonlar. Japonlar kendileri dışındaki tüm çekik gözleri ikinci sınıf görürler.....

Ve bunlar gibi bir çok örnek var. Hergün açık ve subliminal mesaj veren bir çok olay, demeç, reklam, eğitim...vs. ile bunlar kafamıza kafamıza çakılıyor

Kendi ülkem ve halkım için konuşursam, yani cahil ve pis Türkler için. Bizim idolümüz batı olmalıdır. Onlar ne güzel ve doğru derse odur, onların müzikleri elittir, o kültürün gösteri sanatları olan operayı ve baleyi seveceksin, onların giyilmesini uygun gördüğü şekilde giyinirsen medenisin, harfler tabii ki latin harfleri olacak. Tarih dersen, onların yazdığı tarih objektifdir ve doğrudur. Batı tıbbı her şeyken, doğunun tedavi yöntemleri pis hurafelerle doludur. Herhangi bir yeraltı zenginliği bu cahilliğin emrine terk edilemeyeceğine göre, onları gerçek medenilerin kullanması sömürmek değildir, bu medeniyetin gereğidir...... Ne dersiniz? Sizce de böyle mi? Bana sorarsanız, yazarken bile sinirlendim.

Biz medeniyetin en üst noktasındayız diyenlerin ulaşmak istedikleri yeni enerji kaynakları için gereken finansı aşağıladıkları ülkeler verir. Yeraltı ve yerüstü zenginliklerini, kalifiye işgücünü, egemenin emrine sunarlar. Bu sunuşun devamlı olabilmesi için, bu ülkelerde sürekli beyin yıkanır. Öyle bir hale gelir ki sen ülkenden nefret edersin, sen mensup olduğun halkı küçümsersin, kadim medeniyetin artık kocaman bir görgüsüzlüktür, mutsuzsundur, ait değilsindir, bir şekilde birilerine, aynı topraklarda doğup büyüdüklerine düşmansındır. Egemen sizi, bizi bölmüştür. Bize savaş lazım, savaşmak için de silah. Silahın kaynağı belli....oyun belli.....

Ben yine de tüm batılıları aynı kefeye koymuyorum. O zaman bu yazının ana fikrine karşıt bir tavır almış olurum. O insanları tek tek tanımıyorum. Ama onlara diyorum ki siz de bizi tek tek tanımıyorsunuz.

Her toplum kadar iyimiz, kötümüz var..... Son yıllarda Türk toplumunun ahlaki çöküşü ve çürümüşlüğü ile ilgili görsel ve işitsel haberler ne kadar arttı farkında değil misiniz? Hatta o kadar ileri giden yayınlar okuyorum ki, genetik olarak incelendiğimiz zaman, zekamızın orta düzeyde olduğu tesbit ediliyor. Kriterleri belirleyen onlar, değerlendirmeyi yapan onlar, kendilerini ileri zekalı bulan onlar. Peki gerçek bu mu? Tabi ki değil.

Eğer kollektif bilinç diye bir şey varsa, bu tüm insanlık için ortaktır. Anatomik yapımız da ortak, o zaman sadece doğum sonrası beslenme ve eğitimle fark yaratılabilir. Ama sizin ırkınız doğuştan orta düzey zekada diyecek kadar ileri gittiler. Esas acısı, bunları oldukça fazla Türk'ün haklı bulması. Bu egemen görüşü Afrikalı, Türkiyeli, Afgan, Çinli, Meksikalı......vs. yani ezilmek ve aşağılanmak istenen hiç bir halk bizzat desteklemese, egemen kendi söyler, kendi dinler.

Ben yine kendi halkıma döneyim. Heyyy egemen, sen bana ve halkıma böyle yaklaşamazsın deyin ve görün neler oluyor. Hemen ırkçılıkla suçlanıyorsun, batı kültürünün önünde eğilip biat etmediğin için cahilsin, kadim kültürünün değerlerini canlı tutmaya çalıştığın için görgüsüz, inanç farklılığı nedeniyle yobaz, yerleşmiş yaşam pratikleri nedeniyle ilkel ve hukuksuzsun. Zaten egemen söyledi doğuştan eksiksin.

Heyyy egemen, sen bana ve halkıma böyle yaklaşamazsın diyenlerin , diyebilecek kapasitede olanların sesini kesiyorlar. Nasıl mı? Yandaş politikacılarla, popüler kültürü iyice yozlaştıran televizyon programlarıyla, DNA larıyla oynanmış yiyecekleri mutfaklarınıza doldurarak, tüketmeyi taçlandırıp üretmeyi aşağılayarak.......

Son yıllarda ülkemi adım adım gezdim, insanımla ulaşabildiğim kadar tek tek temas kurdum, sofralarına oturdum, onlar benim soframa oturdu,  işimde binlerce hastanın derdini dinledim, muayene ettim...Veeee diyorum ki; Eyyyy egemen...... bölmem, bölünmem, yaralarımı kendim tesbit eder, atalarımdan öğrendiğim gibi kendim sararım. Eksiklerim yok mu? Tabi ki var. Aynen sizler gibi artıları, eksileri, yaratıcılıkları, çalışkanlıkları, tembellikleri, gelenekleri, aileleri, hayalleri, sevinçleri, üzüntüleri olan insanlarız. Böyle de kalacağız, daha doğrusu eksikliklerimizi düzeltmeye çalışarak böyle kalacağız.

Ahhh dünya, yalan dünya, bir gün varsın ve birden yoksun dünya. Feng shui öğretisine göre tam da olmaması gereken bir şekilde, yatağımın bir ucunda ayna, diğer tarafında yarı açık bir pencere var. Dünyanın tüm yalanlığı açık camdan içeri girip, aynadan üstüme yansıyor.

İyi insanlar, dürüst insanlar, sözü özü bir insanlar neredeyseniz siz de bilin ki dünya yalan. Diğer samimiyetsiz çoğunluğa gelince, al birini vur ötekine,  incir çekirdeğini doldurmayan sohbetleri, maskeli suratları, mutluluk oyunları, doyurulamayan şehvetleri, hırsları ve hiç durmadan sahneledikleri, başrolde hep kendilerinin olduğu tiyatroları.....halbuki bilseler hiç değmez, kötüler içinde ahhhh dünya, yalan dünya.

Dün Abdûlaziz hakkında bir yazı okudum, bileklerini keserek öldürmüşler ve intihar süsü vermişler. Her iki bileğini de o kadar derin kesmişler ki, damarlarıyla beraber tendonları da kopmuş. Ölüyü muayene eden doktor Marko Paşa, kopuk tendonlu bir elin diğer bileği nasıl kesebileceğini sorgulamamış, ya da korkudan sorgulayamamış. Abdûlaziz Feriye'de ölmüş, benim sinemasını ve restoranını çok sevdiğim Feriye'de. Marko Paşa da yalnızlık içinde ve yoksul bir şekilde Burgaz Ada'da ölmüş ama ölmeden önce difteriden hayatlarını kaybeden yedi çocuğunun acısıyla kavrulmuş. Yani padişah da olsan, tüm dertleri dinleyip çareler bulan bir paşa da farketmez dünya yalan.

Mozart öldüğü zaman henüz otuzbeşindeymiş. Ölüm nedeni muğlak, sanırım 1990'larda bir tıp heyeti ölüm nedeni böbrek yetmezliği olabilir demiş ama kapalı kapılar ardında söylenenlere bakılırsa, ölüm nedeni zehirlenme. Salieri, onun yeteneğini kıskanmış ve zehirlemiş. Olaya tanık olanların hatıralarına göre ölüm sonrası ceset inanılmayacak kadar şişmiş ve morarmış. Ölümünden hemen önce Requiem'i bestelemiş.Sanki kendi ölüm marşını bestelemiş ve ölmüş. Yani ne kadar yetenekli olursan ol dünya yalan. Bir beste kadar hükmün yok.

Van Gogh kendini göğsünden bir altıpatlarla vurduğunda sadece otuz yedi yaşındaymış. Sonsuz zor bir hayat yaşamış, hatta Fransa'da yaşadığı bir ara açlıktan dişleri gevşemiş. Şimdi Van Gogh adı nedeniyle turizm cenneti olan Arles, onun hatıralarıyla dolu. Halbuki o yıllarda, otuz Arles'li imza toplayıp yönetime başvurmuşlar, bu kızıl saçlı deli ( le fou roux) yi şehrimizde istemiyoruz demişler. Sonrası belli, akıl hastahaneleri yılları ve ölüm. Yani boyaları bir mucize gibi birleştirsen de dünya yalan. Van Gogh deyince, bir doktor öyküsü var, size de anlatayım. Van Gogh, hastahanede kendisini tedavi eden Dr. Felix Rey'in bir tablosunu yapmış ve ona hediye etmiş. Doktor bunu beğenmemiş, önce bir kümesin tamirinde parça olarak kullanmış, sonra da birisine hediye etmiş. Tablo şu anda Moskova'da Puşkin müzesinde ve tahmini değeri elli milyon dolar. Kümesten kurtulan parça sapasağlam. Yani dünya deli yalan.

Ben daha küçücük bir çocukken, tüm yaşamı ekmek kavgasıyla geçmiş, gencecik babamın hayatının elleri arasından nasıl kayıp gittiğini gördüm. Bir gün mavi gözlerini kısarak kahkahalar atıyor, türküler söylüyordu, ertesi gün kıstığı gözlerinin, kahkaha attığı ağzının üstünde topraklar vardı. Türküler yerini annemin hıçkırıklarına bırakmıştı. Dünya sonsuz yalan.

Bu yalanın üstü mü örtülü, yoksa bizim gözlerimiz mi bağlı? Durum böyleyken, neyin kavgasını veriyoruz. Toplu yaşamanın kuralları yazılırken, neye istinaden henüz ölmemiş insanın yaşam hakkı elinden alınmış. Farkında mısınız bilmem herkes sistemin kölesi. Kölelik müessesesi şekil ve şemal değiştirip devam ediyor. Halbuki dünya yalan, yalan.

Şimdi durup bir düşünün. Kimsiniz??  Zengin, fakir, ikisinin ortası??  Yetenekli, şöhretli, süper zeki, ehh idare eder?? Kadın, erkek, eşcinsel, evli, bekar, dul?? Çalışkan, tembel, mirasyedi, taşı sıkıp su çıkaran, geçimli, geçimsiz?? Irkçı, hümanist, siyasetle kafayı bozmuş, yobaz, geçmişe takılıp kalmış, hayalperest?? Milliyetçi, dinci, savaş yanlısı, gözünü kan bürümüş, pasifist?? Patron, asgari ücretli, işçi, memur, mevsimlik sözleşmeli, ceo, amele??........Kimsen kim, hayat bir illüzyon ve dünya yalan....Sayılı günler bitmeden hemen aslına dön. Aslın ne mi?? Sen bir yıldız tozusun, dünyayı, ya da uzaydaki herhangi bir toprak parçasını oluşturan elementler neyse, sen de onlardan oluştun.

Tekrar söylüyorum ben yıldız tozuyum ve dünya yalan. Bunu anladıktan sonra bir dizi karar aldım. Bu yazı çok uzadı, kararlarımı bir sonraki yazımda sıralayacağım, işinize yarayan olursa, içinden çekinmeyin alın. Hatta kurallara bir de isim buldum, ''Yıldız Tozu Anayasası''.........Diğer maddeler için, gelecek yazıyı bekleyeceksiniz ama bir ip ucu vereyim, ilk madde şöyle......Çimenin altı sizi bekliyor ama şaşırtın onu, her işi bırakın, onun üstüne uzanın......

NİNELERİMDEN KIZLARIMA VE BENDEN BÜTÜN KADINLARA

Kadınların şifacı olduğuna inanıyorum. Ancak o kadar izole, o kadar maddeye dayalı hayatlar yaşanıyor ki, kısa yoldan sahip olma ,tek başına sahip olma, kıskanılma ile karışık imrenilme dürtüsü o kadar yanlış bir şekilde taçlandırılıyor ki ve o kadar çok birbirine benzer insanlar dar alanda birbirlerine mahkum oluyorlar ki. Onlar şifacı olduklarını bilmiyorlar, bilemiyorlar...

Oldukça uzun bir yol yürüdüm. Sadece uzun değil, engebeli, inişli çıkışlı, labirentli, karanlık geceli, dipsiz kuyulu bir yol. Şimdi geriye bakınca anlıyorum, aslında yol yol değildi, bir okuldu.

Neler, neler öğrendim. Öğrendiklerimi öğretmem gerektiğini de öğrendim. Ama öyle direktif verir gibi değil, hani bazı masalar vardır, üstünde kuru yemişler, meyveler falan olur da isteyen istediği zaman yer, ya da yemez. İşte aynen öyle, ben  bildiklerimi ortaya koyuyorum, işine yarayan alsın diye.

Çocukken doğanın içinde, şen şakrak, sevgiyle çerçevelenmiş bir çocukken, gençliğimde birden tökezledim. Başkalarının amaçlarıyla alakalı fikrim hiç olamadı. Tek pencereden bakardım ve herkese eşit mesafede olmak gerekir derdim. Kişilerin niyetlerini, dolayısıyla da geleceği öngörememe, benim iç görü eksikliğimden kaynaklanmıştı.

Çocukluğum bilge kadınlarla dolu bir ailede geçmesine rağmen, birden üstüme çöken bu lanet de neyin nesiydi. Yıllar sonra tatlı bakışlı bir psikolog cıvıltılı bir sesle, o psişik bir uyuklama halidir dedi. Uyukluyordum....Bu ne kadar sürdü bilmiyorum. Ama uzunca bir süre ayağa kalkıp nereye aitim ben diye sormadım. Olumsuz kompleksleri olanların oluşturduğu kuralları kabullendim ve onların istediklerini yapınca meşrulaşan insan rolü oynamayı kabul ettim.

Bir gün anneannemin dizine yatmıştım, ben otuzlarımı sürüyordum, o da o kadar yaşlanmıştı ki, bir yandan saçlarımı okşuyordu, bir yandan yavaş yavaş konuşuyordu.Sen eskiden nasıl güzel kahkaha atardın, senin gülüşüne gülerdi herkes dedi. Artık kahkaha atamadığımı hissettim, işte o gün, günlüğüme ölmekte olan nehirler gibiyim diye yazmışım.

Ve aynı gün anneannem bana dedi ki, sen başkalarını tamir edip iyileştirmeye çalışıyorsun, kendini de tamir et. Birden kendimi değerli hissetmiştim, belki o cümleden sonra yeteneklerimi ortaya çıkarmak istemiş olabilirim.

Kendimi tamir sürecinde, hissetmek istemediğim şeyler olduğunda nefesimi tuttuğumu keşfettim. Derin derin nefesler aldım, her aldığım nefes keder perdesini biraz daha araladı. Yolumu kaybettiğim zamanlarda onaylanmak benim için çok önemliydi, bu süreçte canımı yakanlardan uzaklaşırken, herkesten de uzaklaştım. Bu cismani uzaklık değildi, soğuktum, buz gibi. Sonradan öğrendim, bu durum savunmaya yönelik bir öfke eylemiymiş.

Annem çocuklarıma sahip çıkıp, onları aynı benim gibi kucaklayıp, sen biraz dinlen, yalnız kal dediği zaman, aslında istediğim şeyin, ihtiyacım olan şeyin bu olduğunu anladım. Uzaktan enerjisiz ve eylemsiz görünmüş olabilirim ama içimdeki rehberi durduğum zaman duydum, rehber bana dinlen dedi. O süreç kehanetlere kulak verdiğim süreçtir, hatta kendi kahinim bizzat kendimdim. İç benliğimi dinledim, sonsuz rahatladım, hayattan bıkmadığımı gördüm. Ve tekrar kahkaha atmaya başladım, gerçi kısa ve kısık sesli kahkahalardı, olsun, demek ki bitmemişlerdi.

Sonra ailenin kadınlarına kızlarım dahil oldu.Onları seyrederken, neye daha çok, neye daha az ihtiyacım var anladım. Hayatımın haczedilmesine izin vermiştim, bilmediğin bir ritimde istemediğin bir dansı yapar gibi yaşarken kendi ritmimi hatırladım. Ayağa kalkmak için, kendi dansımı etmek için, kendi açlığımı doyuran yeteneklerimi ateşlemek, ailemin kadınlarından bana geçen elle kendimi ve kızlarımı okşamak için gerekli koşullarda gerekli süre kalmıştım. Tüm bunlar gerekliydi. Bu gereklilik pişmanlık ve keşkelere değil, teşekkür ve minnettarlığa layıktı.

İşte aydınlanmak buydu, nihayet ışığı açan düğmeye basmıştım. Bu düğmeyi oraya ninelerim koymuştu, annem düğmenin yerini buluncaya kadar, biraz kızarak, dürterek, iteleyerek beni uyarmıştı.

Ailenizin kadınları önemlidir, eğer yaşıyorlarsa dokunun, yoklarsa anılarına dokunun. Sizden genç kadınların dokunması için yol işaretleri koyun.Aile dışında sizi seven, yaratıcı kadınların güneşiyle ısınmayı öğrenin. Onları ancak arayarak bulabilirsiniz. Onların, onlar olduğunu gözlerinden, özlemlerinden, dudaklarından dökülen kelimelerinden anlarsınız. işte onlarla, çemberinizin parçalarını tamamlarsınız.

Tekrar, tekrar aynı hayata uyanmamak için, geleceği olan bir hayata uyanmak için, kendinizi sadece kendiniz olduğunuz için eşsizce sevebilmek için yürünmesi gereken bir yol var. Ama anlattığım gibi biraz engebeli.....