Ömrün tekrarı olmaması konusunda çeşitlemeler....... 

-bunu herkes matematiksel olarak biliyor, ama ancak ellisinden sonra fark ediyor, atmışından sonra ise bu bilgiyi unutulacaklar listesine ekliyor. Ben atmışı geçtim tam aksine kalan ömrüm konusuna iyice yoğunlaştım.

-ne kadar çok yer gezilip, görülürse rölatif olarak ömür uzamış olur, yani zaman içinde zaman yaratmak gibi

-uyku saatlerini azaltıp, değiştirmek, günü yeniden dizayn edip, kendini onun içinde farklı konumlandırmak, zihni kandırmanın bir yolu

-sadece uyku saatinde değil, rutinin dışına herhangi bir nedenle çıkmak, yaşanan sürenin daha uzun algılanmasını sağladığından, üç dakikalık yaşanmışlık, on üç dakika yaşamışlık etkisi yapıyor 

-tüm uzmanların dediği bir şey var, dokunun... sadece diğer duyu yolları ile algılama süresi unutuluyor ve yaşanmamış gibi oluyor, dokunma anı sabitliyor

-dokunma mevzusu, eğer dokunulan canlı ise.... insan, bitki, hayvan farketmez, onun aurası sizin auranızla birleşiyor ve yaşam enerjisi süreyi inanılmaz artırıyor. Mesela sevdiğinize sarıldınız, paçanıza sürünen kediyi okşadınız, çiçek açmış bir ağaca dokundunuz.... onların auraları sizi sarıyor ve yaşanan an hazla açıklanırken, beyinde sonsuz yaşanmışlık duygusu yaratılıyor

-dokunmanın dışında koku çok önemli, bu koku hissettiğiniz koku değil. Auranın ve enerjinin kokusu. Eğer hiç bir neden yokken bir yere gitmek istiyorsanız, bir şey yapmak istiyorsanız kokuyu algılamışınızdır. Yapın, gidin.... çünkü o her neyse yaklaşamamak, yoksunluk yaratır, iç sıkıntıları, nedensiz ağrılar, sebepsiz hüzün hep bu yüzdendir.... Yaptığın için değil, yapmadığın için pişman ol veya yüreğinin götürdüğü yere git minvalli laflar, hep bu kokuyu bulma serüvenidir. Eğer kokuyu izlerseniz, yaşanan sürenin somut rakamı milyonlarla çarpılıp yaşam zevki ve sevinci olarak size geri döner

-genç görünmek için estetik girişimler yaptırmak da ömrü uzatma çabalarıdır ve hiç bir işe yaramaz. Aksine vakit kaybıdır

-yaşanan ömrün tekrarı yok, eğer bugün dün yaşanana üzülür veya yarın için endişelenirseniz, bugünü yaşamamış olacağınızdan ömrünüz bir gün daha kısalmış olur.....dikkat... anı yaşa mevzusu da bu, bunun kolayı var, hangi taraf elinizi kullanıyorsanız, tam aksi tarafı kullanmaya başlayın, zihin hemen ana gelir.....

-yeni giren yılı, yıllarca uzunlukta yaşayalım, sağlıkla yaşayalım, huzurla yaşayalım..... hadi kolay gelsin

Her an ölümü düşünün. Mesela bir gün sabah uyanınca bir daha ki sabah uyanamayacağınızı hayal edin, çünkü gün içinde şu ya da bu nedenle öleceksiniz, o akşam yatağınız yerine morgda yatacaksınız. O gün son kez dişinizi fırçalayacak, son kez kahvaltı edeceksiniz, evde her kim varsa ona son kez allahaısmarladık diyeceksiniz. Bahçedeki çiçeklerin yanından son kez geçip, apartman bekçisini son kez göreceksiniz.

Şok mu oldunuz? Biraz daha zaman mı istiyorsunuz? O zaman

Her an ölümcül bir hastalığa yakalanacağınızı düşünün. Bu mevsim son mevsiminiz, seneye çıkmayacaksınız, bir daha leyleklerin göçünü görmeyeceksiniz, yaprakların sararıp düşmesini son kez seyrediyorsunuz, bol bol hamsi yiyin, seneye av yasağının bitmesine kalmayacaksınız.

İşte böyle aniden veya hücre hücre ölünüp gidilecek. Eğer yarının olmadığını bilseydin, bu gece ne yapardın? Kime sarılırdın, kimleri sevdiğini söylerdin, son saatlerinde kimlere yardım ederdin. En son ne yerdin. Bir yandan telefonuna bakar, çabuk çabuk çiğnemeden mi yutardın, yoksa dilinde damağında lezzeti hissederek mi, müzikle mi, sohbetle mi yerdin. 

Ne yapmadığından pişman olurdun? Zamanı iyi kullanmadım der miydin? Artık yarın yoksun dediklerinde neler için keşke derdin? 

Ben bir gün vücudumdan bir sinyal aldım. Serde hekimlik var ama konu kendim olunca telaşlandım ve kendime bir ön tanı koydum. Ertesi günü muayene olup, ileri tetkik yaptıracağım ama o gece bunun kötü sonuçlanacağından eminim. Şüphelendiğim teşhisle üç ya da bilemediniz dört ay yaşarım. Karlı bir İstanbul akşamıydı. Evden çıktım, yola indim, ay ışığı çam iğciklerinin üstündeki karları pırıl pırıl aydınlatıyordu. O soğuk havada birden yanaklarım sıcak gözyaşlarıyla ıslandı, bu son kışımdı ve bir daha kar göremeyecektim. Karları avuçladım, ağzıma aldım, saçlarıma koydum, sanki manzarayla bütünleştim. Eve döndüm ve tabiatıyla uykum kaçtı. Gözlerimin önünden bir keşke listesi aktı gitti. 

Ertesi gün, durumun hiç de şüphelendiğimle alakası olmadığını anladım. Ama bir gece önce yaşadığım duygu aynen yerinde duruyordu. O anda sağlığım normal görünüyordu fakat belki başka bir nedenle bu kış son kışım olabilirdi. Bu şüphe bana sihirli bir dokunuştu, bir kıymet bilme dokunuşuydu. Keşke listem de hazırdı.

Yavaş yavaş maddeleri azaltsam da hâlâ listem var. Bu gece son gecem, bu yazı da son yazım olabilir. Sizin de son geceniz olabilir. Bu olasılığı sadece bir kaç saniye düşünün, kıymet bilme dokunuşuyla tanışın,bakın neler oluyor görün.

 George Orwell ve Aldous Huxley..... bugünkü yazımda fikirleriyle misafirlerim....Sanırım 1940’lı yıllarda her ikisi de gelecek zamandaki dünya düzeni ve yönetim sistemleri üzerindeki tahminlerini kitaplarında yazmışlar. Ve biz, onların geleceğiyiz...... bakalım bize neler olmuş, bakalım hangisinin tahmini tutmuş.

İkisi de insanlığın bazı güçler tarafından kontrol altına alınıp mutsuz ve dejenere hale getirileceğini söylüyorlar. Fakat yöntemler konusunda farklı fikirler öne sürmüşler.

George Orwell, bütün insanların totaliter bir yönetim altında, onun “Big Brother” (büyük birader) adını verdiği bir sistemin gözetimi ve denetimi altında yaşamak zorunda kalacaklarını söylüyor. Komünizm, faşizm, tek adam rejimi, parti devleti vs.....gibi

Aldous Huxley ise  Brave New World (Cesur Yeni Dünya) diye bir tez ileri sürmüş. 

Orwell’e göre dıştan dayatılan bir baskı bize boyun eğdirecek. Huxley’e  göre ise insanları özerklikleri, olgunlukları ve tarihlerinden yoksun bırakmak için Büyük Birader’e gerek yok, insanlar süreç içinde üzerindeki baskıdan hoşlanmaya, düşünme melekelerini dumura uğratan teknolojileri yüceltmeye başlayacaklar.

Orwell kitapları yasaklayacak olanlardan korkuyordu. Huxley’in korkusu ise kitapları yasaklamaya gerek duyulmayacağı, çünkü artık kitap okumak isteyecek kimse kalmayacağı şeklindeydi.

Orwell bizi enformasyonsuz bırakacak olanlardan, Huxley pasifliğe, egoizme sürükleyecek kadar enformasyon yağmuruna tutacak olanlardan korkuyordu. 

Orwell hakikatin bizden gizlenmesinden, Huxley hakikatin umursamazlık denizinde boğulmasından korkuyordu.

Orwell esaret altında bir kültür haline gelmemizden korkarken......Huxley, büyülenmişcesine, haz içinde, bir şeyle meşgul olarak ömür tüketen önemsiz bir kültüre dönüşmemizden korkuyordu, yani gününü televizyon, bilgisayar, telefonla  tüketen yığınları tahmin ediyordu.

İnsanlar sadece acı çektirerek denetlenmiyordu, insanlar hazza boğularak da denetleniyorlardı.

Kısaca Orwell bizi nefret ettiğimiz şeylerin mahvetmesinden korkarken, Huxley bizi sevdiğimiz şeylerin mahvedeceğinden korkuyordu. 

Hangisi haklı çıkmış?.... bana göre maalesef ikisi de haklı.... bizim coğrafyamızda üzülerek görüyorum, ikisi de haklı.....