Bir kadın vardı medyum gibi bir şey. Ama fal bakmıyor, sen durumundan bahsediyorsun, o da ne ediyorsa artık

   Hayatı ve kendimi sevmeye ne zaman başladım? Hiç bilmiyorum. Nerede başladım? İşte onu biliyorum. Bir yer yatağında başladım. Yumuşacık, sabun kokusunu hatırlıyorum. Bu koku lavanta, karanfil veya gül de olabilir. Derin, derin nefes almak istemiştim. Kokuyu hatırlamaya çalışıyorum. Çocukluğun, masumluğun, neşenin, coşkunun, umudun kokusuydu. Tahta bir sandalye vardı, el oyması süsleri olan, katlanan bir sandalye, onun üstüne çıkıyor ve yerde serilmiş kokunun yumuşak kollarına kendimi atıyordum. Çevrem hep kalabalık olurdu, kimlerdi hatırlamıyorum, ablalarım, kuzenlerim olabilir.
   Sevmelerimin, salıncakla da ilgisi oldu , rüzgara karşı, buluta karşı uçmalarım hep sevgidendi. Sonrası zorlu eğitim yıllarım. Hayatı algılama ve dolayısıyla onu sevme şeklim tam da bu yıllarda, güvensizlik duvarına sert bir şekilde çarptı, daha doğrusu tosladı. Yavaş yavaş neyi, kimi, nerede, nasıl seveceğimi karıştırdım. Birden paranın gücünü keşfettim, kendime bir aile yaptım. Ailemi, sahip olduğum bir kutuya benzetiyorum. Bir kutu, küçük bir sandık aslında, tahtadan yapılmış, sanırım abanoz, tam kilit yerinde fildişinden değişik bir süsü var. Bütün olarak bakılınca, insanın bir daha bakası geliyor. Eni konu güzel bir sandık. Aldım veya hediyeydi, artık bir önemi kalmadı, çünkü çöpe attım. İşte onun içinde yaşadıklarımdan notlar vardı, hayat hikayesi denebilir, daha çok günlük gibi. Gerçi günlük gibi birbirini takip eden günler ve yazılar değil. Daha ziyade, gerçeğin süslenmemiş çıplak hali, saf mutsuzluk halinin yazıya dökülmüş şekli. İşte kurduğum ailem böyleydi, anlaşıldığı gibi dışarıdan bakanlar kutuyu gördüler.

   Kokunun izini tekrar nasıl buldum? Anlatayım, bir iguana vardı. İzmir'de, çalıştığım işyerinin bahçesindeydi. Beni kimsenin görmediği gibi, ben de onu çok uzun süre görmemiştim. Bir gün öğlen yemeğinden dönerken, çalışanlardan birisinin omzunda rastladım ona. Kısık gözlerinin ardından amaçsız ve duygusuzca bakıyordu. Sanki aynada kendimi görüyorum, aynı bakışlar. Meğerse bahçeye bırakılalı bir yıldan fazla olmuş. Arkadaşım, onu omzundan aldı ve ağacın dalına bıraktı, dalın rengini aldı ve görünmez oldu. Odama döndüm, işime başladım, sonra markete gittim, eve döndüm, yemek yaptım, annelik görevlerimi yerine getirdim, çocuklar uyudu. İşte o anda hafifçe daldan başımı kaldırdım. Hayatım daldaki bukalemun gibiydi, o kadar uyum sağlamıştım ki, kutum öyle şıktı ki.

   Kokuyu aramalarım, tam da o tarihlere rastlar. Daldan ayrılıp, kendi rengimde yol alma isteğim giderek arttı. Çünkü sandığım, içindeki kağıtlardan zor kapanır oldu. Ucundan, köşesinden, bucağından, içindekiler okunur oldu. İşte o kağıtlar benim dışımdakilerce de okunmaya başladıkça, sevginin kokusu uzaklardan bir yerden tütmeye başladı. Meğerse süreç, yumurtanın kırılması gibi, rahimden binbir acıyla itilip doğmak gibiymiş. O aralar, neler olduğunu anlamıyorum, korkunç bir iç sıkıntım ve hayal kırıklığım var.

   Uçan kuştan medet umuyorum. Bir toplantıya katıldım. Bir kadın vardı medyum gibi bir şey. Ama fal bakmıyor, sen durumundan bahsediyorsun, o da ne ediyorsa artık. Denize düşen yılana sarıldı toplantısı. Alsancak'ta, 2. Kordon'da bir binanın zemin katındayız. Kadının arkadaşının eviymiş, yaptığı her neyse, gizli sanırım. Karşılıklı oturduk, dağınık saçlı, hafif toplu, uzaktan nargile gibi, pipo gibi bir koku geliyor. Sen doktormuşsun dedi, öyle dedim. Güzel kadınsın dedi, öyle diyorlar dedim. Cinayete kurban gitmişsin dedi. Aman allahım dedim, nasıl bildi, nasıl gördü sorgulamıyorum. Önceki hayatımda mı dedim. Hayır dedi, bu hayatında ölmüşsün, öldürülmüşsün. Söz bitti, kalkıp gitmek istiyorum, kapıdan çıkarken de, delisin sen demek istiyorum. Ama bir şey kıpırdamamı engelliyor. Bir süre ikimizde sustuk. Gitmedin dedi, demek ki, geri gelmek istiyorsun. Kadını zor görür hale geldim, gözlerimden yaşlar boşanıyor, önümü ıslatıyor, burnum akıyor. Bir süre daha öylece oturduk, ağlamam azaldı. Katil kim bilmek ister misin dedi. Cevap ne acaba diyorum, annen olabilir, büyük ihtimalle kocan diyecek, belki düzen, çevren, toplum....vs. Evet dedim katilim kim? Sensin dedi, kendini sevgisizlikle öldürmüşsün. Şimdi git artık dedi. O kuyu gibi evden, apar topar serin bir İzmir akşamına çıktım, deniz kıyısına gittim. Kendime soruyorum, kendini sevmek ne demek? Bir yandan da kızıyorum, senin gibi akıllı, eğitimli, eşli dostlu bir kadın ne hallere düştü, onu ne hallere düşürdün diyorum. Ölmüşüm, üstelik katil kendimim, hala elaleme karşı şekil peşindeyim.

   Sonra ne ara kendimi tekrar sevdim, mezardan çıkardım, dirilttim bilmiyorum. Gerçekleri yazdığım kağıtları, başkası okuyacak korkusu olmadan ortalıkta bıraktığım gün olabilir. Anneanneme ait bir yazmanın çekmeceden onun kokusuyla beraber çıktığı gün olabilir. Kızımla göz göze geldiğimde eleştri değil, gurur gördüğüm gün olabilir. tekrar salıncağa binip gür gür akan bir dereye doğru sallandığım gün olabilir. yolculuğa çıkarken yolun gittiği yere aldırmadığım gün olabilir. Olabilir, hepsi olabilir.
 

  

Soğuğu pek sevmem, çok üşürüm aslında ama olsun

Dünya'nın en asil morunu, en inanılmaz turkuazını gördüm
Sabah saat 9.30 da, İstanbul Atatürk Hava Alanı'nındaydım. İstikamet Güney Fransa. İki buçuk saat kadar süren bir yoculuk sonrası Marsilya'ya geldik.  

  Karışık, karışık, karmakarışık

  Bazen ne yazacağımı bilmeden yazmaya başlıyorum. Sözcükler kalemimden dökülüp kendi yollarını buluyor. Bir çok küçük defterim var, çantamda, arabamda, iş yerinde, evde, her neredeysem onlardan birisine yazıyorum. Konu çoğu zaman belirsiz. Duygunun konusunu anlatabilmek çok zor zaten.

   Bugün de öyle, yazmak istiyorum ama konu yok. Kucağımda lap top, yanımda Leo, yatakta ayaklarımı uzattım, konu arıyorum. Leo bizim köpeğimiz. henüz dört yaşında, küçük kızıma yaş günü hediyem. Ailecek hayvan severiz biz. Evde ancak kedi ve köpek besleyebiliyorum. Bahçeli evde yaşadığım süreçte, kedi, köpeklerin yanı sıra, tavuk, keçi hatta arı beslemişliğim var. Arı beslemek tuhaf bir laf, çünkü kendisi doğadan besleniyor, bir çok bal üreticisi, hatta hepsi kovanın önüne şekerli su koyuyor, doğal beslenmiyorlar ama ben hiç koymadım, ondan mıdır, nedir  arılardan, bir kez bile bal almayı başaramadık. Defalarca da arı soktu beni.

  Karakterim böyle, bir şeyler yapmayı, yaparken öğreniyorum. Hani önce eğitimini alayım, ufaktan deneyeyim yok. Hüsranla sonlanan bir çok girişimim var. Arıcılığım gibi.

   Arı deyince aklıma aynalar geldi. Bir kaç yıl önce Doğu Karadeniz'e gittim. En doğusuna, Batum sınırına. Çay bahçelerinin yanından döne döne tırmanıyoruz, ta tepelerde bir şelale varmış, gidip yanına çığlık atacağız. Çıkarken kovanlar gördüm, önlerinde de dallara asılmış aynalar. Ne işe yaradığını duyunca şaşıracaksınız. Balı yemeye gelen ayılar, rüzgarda dönüp duran aynaları görünce korkuyorlarmış. Bakın oralarda kovanların önünde şekerli su yoktu, bir de balları nefisti. Mıhlama da çok lezzetli ama laz böreği için aynı şeyi söyleyemeyeceğim, onu sevmedim. Şelalede çığrındığım günün akşamı, kuzinede pişmiş ayva yemiştim, işte o muhteşemdi.

   Ayva ağacı'nın çiçekleri de muhteşem görünür ama meyve çiçeği denilince favorim portakal ağacı'nın çiçekleri, meyve çiçekleri birbirlerine benzer ama portakalınki çok güzel kokuyor. Ben çocukken, her türlü meyvenin yetiştiği bir bahçemiz vardı, Ankara'ya geldiğimiz zaman, onların manavda satıldığını görünce çok şaşırmıştım. Kutuda yoğurt görünce de, hatta trafik lambası görünce de şaşa kalmıştım. O kadar küçük bir ilçede büyüdüm ki, mecburiyet caddesi bile yoktu.

   Yaşlandım gittim, yeni şeyleri denemek, onlara şaşırmak huyum hala devam ediyor. Buna çok şükrediyorum. Dünyayı, dünya yapan şeyleri çok seviyorum, sevmek çok açıklamadı hislerimi, tutkuluyum daha doğru olabilir.

  Bu tutkuyla ve dene yanıl yöntemiyle yaşlandım gittim. Evliliğim de arıcılığım gibiydi, bir çok yerimden ısırılarak, zarar ziyan ve hüsranla bitti. Gerçi yine de şükrediyorum. Çünkü, o mutsuzluğun dibine vurmuşken ve çok umutsuzken, bir o kadar da gençken iki kez intihar girişimim oldu. İyi ki başarılı olamamışım. O zamanlar ne düşündüysem artık, hayal kırıklığı insanı ne idüğü belirsiz yerlere savuruveriyor.

   Siz, siz olun, yaşamayı seçin ama yavaş yaşayın. Ben bunu son on yıldır deniyorum, nefesime yoğunlaşmak, yavaş yemek yemek, karşımdakini dinlerken aynı zamanda vereceğim cevabı düşünmemek, koşuşturmamak, stres yaratması muhtemel konuları uzatmamak, böyle kişilerle ilişkiden kaçınmak. Bir de olabildiğince azalmak. Önce bilinçsizce başladım, küçücük bir ev aldım, içini portatif eşyalarla döşedim. eski giysilerimin tümünü dağıttım. Çok sonraları minimalize olmakla ilgili bir yazı okudum. Meğerse minimalize olmuşum, ayarlamadan, plan yapmadan. 

   Giderek çalışma hayatımda da aynı yollardayım, çalışma saatlerimi azalttım, günlerini azaltacağım, sonra da hiç çalışmayacağım diyemiyorum, hasta muayene etmeyi seviyorum. Yeni bir hayata dokunmak, onu üzen bir sorunu çözmeye çalışmak güzel ve erdemli tabii de, sadece bu değil sanırım. Ben konuşmayı seviyorum. hastalar da konuşan doktor seviyorlar. Üzücü şeyler konuşuyoruz ama bazen çok gülüyoruz, yeni deyimler öğreniyorum. Aslında her konuda toplumun nabzını tutuyorum. Belki de onun için iyimserim. Biliyorum, ülkemde eninde sonunda bu sıradan insanların sağduyuları galip gelecek.

   Ülkem deyince, gezmeyi çok severim, bir çok yer gördüm ama Türkiye başka. Türkiye'nin de neredeyse tamamını gördüm, bir çok yerinde yaşadım, ama İstanbul başka. İstanbul'u seviyorum. İçinden deniz akmasını seviyorum, tarihini seviyorum, renklerini seviyorum, adalarını seviyorum, belki de en çok onun beni sevmesini seviyorum.

   İşte böyle yazıyorum, konulu, konusuz. Zamanlı zamansız, yerli yersiz. İnanın şu anda zaman hakkında yazmak istedim. Paralel zamanlar hakkında bir yazı okudum, çok sevindim, çünkü benden birkaç tane daha var. Bunu ayrıntılarıyla başka bir sefere yazarım artık.    

Elbe'ye Gidiş
Adalara gitmeyi severim. Yurt içinde ve dışında bir çok adaya gittim. En ilginçlerinden birisiydi 'İsola d' Elba'.  Efsaneye göre tanrıça Venüs, gökyüzünde dolaşırken kolyesini düşürüyor, taşlar Toscana açıklarında denize düşüyor ve ada oluyorlar, işte bu taşlardan en güzeli, Elbe'ye dönüşmüş. 

Mesela kadınlarda libidoyu artırmak için nar kullanıyorlar, hem yiyorlar, hem suyunu sıkıp bedenlerine sürüyorlar, hem de vajinaya dolduruyorlar


Mısır’a  bir kaç kez gittim. Aslında turlara katılmayı sevmem. özgür olmak isterim, ama Mısır'da turda olmak şart gibi. Tüm turlar, ufak tefek farklılıklar dışında aynı. Aynı yerleri dolaşıyorsun, papirus yapıyorsun, lotus kokuları sürünüyorsun, hiyelogrif yazıyla adını yazdırıyorsun. Hatta aynı sohbetleri yapıyorsun. Aman allahım bu piramitleri nasıl yapmışlar? Bu kadar ağır ve büyük taşları nasıl taşımışlar? Kesin uzaylılardan yardım almışlardır. Sfenks nereden bakarsan bak, sana bakıyor, yani aynı anda herkesle göz göze, bunu nasıl ayarlamışlar? Kahire Müzesi’ndeki her materyale bakarsan ve ne olduğunu okuyup incelersen bir aya ihtiyacın var.....vs.


Ben bunlara baktım tabii, benzer sohbetleri de yaptım. Genelde gezerken, gezinin somut bilgilerini yazarım. Hani her yerde bulunabilecek ansiklopedik bilgiler. Eve geri dönünce, izlenimlerime sıra gelir. Bu yazıyı mısır gezilerimden çok sonra yazdığım için, hangi sefer hangi yere gitmiştim sırasını tam hatırlamıyorum ama oldukça fazla yer gördüm. Onun için aklımdaki sıraya göre yazıyorum.
Ya Champollion olmasaydı?

Mısıra ilk gidişimde, yanıma üstünde Kleopatra desenleri olan kırmızılı, yeşilli bir elbise ve Christian Jacq'ın yazdığı Ramses serisini aldım. Nil üzerindeki gemiye bindim, elbisemi giydim, kamaranın balkonuna oturup 2. Ramses'in hayatını okumaya başladım. Çok ilginç bir deneyimdi, gerçeklerden koptum sanki. Yeni krallık döneminin ( yaklaşık M.Ö 1279) 67 yıl hükümdarlık yapan, en ünlü firavunu sanki yanı başımdaydı.
İyi ki Rosetta taşı ( Reşit taşı) bulunmuş, iyi ki Champollion gibi süper dil zekası olan birisi hayatını bu taştaki yazıları çözmeye adamış. Sonunda kutsal yazı anlamına gelen hiyelografik yazı çözümlenmiş. Binlerce yıl öncesinde neler olup bittiği göz önüne serilmiş.

KAHİRE
Pis, karışık, trafik ışıkları yok. Arabalar sürekli korna çalıyor, yanlarını birbirine sürterek geçtiklerinden neredeyse hepsi kazadan çıkmış gibi. Selahaddin Eyyubi Kalesi, Kavalalı Mehmet Ali Paşa Camii herhalde tüm Türk turistlerin götürüldüğü yerler. Biz de ayağımızın tozuyla gittik. Hava çok sıcak olduğundan gün içinde dışarıda fazla kalmamak lazım, onun için sabah çok erken ya da gün batımı gezmelisiniz.

 Akşam üstü güneş biraz çekilince tuktuklara bindik ve Han El Halil Pazarı'na gittik, burada bir Türk Kahveci varmış, onu arıyoruz ( Bu arada şimdi düşünüyorum, neden aradığımıza anlam veremiyorum, bir kaç günlüğüne gitmişsin, yöre insanıyla vakit geçir değil mi) neyse tuktuktan indik, bulmaya çalışıyoruz, o sırada dışında etlerin sallandığı, anlatılamayacak kadar pis bir kasap dükkanından elinde satırla bir adam fırladı, üstü başı kan...Tabi ben oraya çakıldım kaldım, adam beni öldürecek herhalde derken, tuktukçu tercüme etti, et alın diyormuş....
Kahire'de bir de ölüler şehri var, aslında mezarlık ama içinde yüzbinlerce insan yaşıyormuş. Sefalet inananılır gibi değil.
GİZZA
Kahire'den 20 km. uzakta dünyanın yedi harikasından birisi olan piramitler var. Firavunların gizemli mezarları. Keops, Kefren, Mikerinos....Rehber, yapılış tekniklerinden taşların tonlarca ağırlığından bahsetti, piramitlerin çevresi satıcılarla ve deve sahipleriyle dolu, sürekli önünüzü kesiyorlar, tutup çekiyorlar, etraf turizm polisleriyle kaynıyordu, onlar da develerle dolaşıyorlar. Keops Piramidi'nin içine girebiliyorsunuz, denedim ama çok dar, karanlık, kendimi dışarı attım...ve ünlü Sfenks.. Bir gören bir daha aynı sfenksi göremiyormuş, çünkü yüzü alçı taşından yapılı olduğundan tuzlanma nedeni ile eriyormuş.




Sakkara'daki basamaklı piramit, kralların tören alanı


 ve ardından Abu Simbel tapınağı'nı gezdik. Abu Simbel'i 2.Ramses isyancı Nübyelilere (Sudan)gözdağı vermek için yaptırmış, dağ oyularak yirmi yılda yapılmış. Aslında Assuan Barajı'nın suları altında kalacakmış, kayalar kesilerek taşınmış. Bir de çatladığı için bitirilememiş bir dikilitaş gösterdiler, öylece yerde yatıyordu.

Tanrı Horus adına adanmış Edfu Tapınağı, Tanrı Amon adına yapılan Karnak Tapınağı, Luksor Tapınağı kum altında kaldıkları için yıllarca korunmuş, olağanüstü şahaserler....

Bir de kral mezarlarının bulunduğu Krallar Vadisi var. Yıllarca nerede olduğu aranmış, sırayla bulunmuş, en son da Carter, Tutankamon'un mezarını bulmuş. Buralarda 6 yıl yaşamış, her yeri talan etmiş, en değerlileri British Museum'a kaçırmış.


Assuan Barajı'nın eskisini 1898'de İngilizler, yenisini de 1960'da Ruslar yapmış. Bir baraj gölü var, Göl kenarından geleneksel teknelere biniliyor ve Philae Adası'ndaki İsis Tapınağı ziyaret ediliyor. Aklımda kalan, çok sıcak bir gündü, çok sinek vardı.

Dr. Ferhotep, yani ben

Yazıtların okunabilmesiyle çözümlenen, yaşam, yönetim, savaşlar, hukuk, mimarlık, din hakkında bir çok bilgi geçmişe ışık tutuyor. Google'da biraz sörf yapsanız, mısır uzmanı olacak kadar bilgi var. Ben o zaman yaşasaydım diye düşündüm ve yine aynı mesleği yapsaydım. Tıp eğitimi veren okulları varmış mesela. Bildiğimiz tıp fakültesi işte, Per Ankh ( Yaşam Evi) demişler. Genel bilgiler öğrenildikten sonra uzmanlık alanları ayrılıyormuş, gözle uğraşanlar, dişle uğraşanlar, ...vs. diye. Mumyalama işlemi öncesi, kafa, göğüs ve karın boşluklarını boşaltırken organları gözlemişler. Anatomi bilgileri çok fazla yani.  Anatomi bilmeden tıp olmaz derdi bir hocamız. En çok travmalar ve enfeksiyonla uğraşmışlar. Enfeksiyon yayılmasın diye yaptıkları ballı bir tarifleri var, okudum, öğrendim ve uzunca bir süre bal yiyesim yok. Kırıklarda, aynı şimdi yapıldığı gibi kırık uçlarını uç uca getirip sabitlemişler. Gangrende ki tedavileri de aynı, hasta uzvu kesip atmak. Afyon'u biliyorlar, acıları dindirmek için kullanıyorlar, sarımsak astıma iyi gelir diyorlar. Diş eti hastalıklarını, şekerin yaptığına inanıyorlar ve böyle hastalara şekeri yasaklıyorlar. Allerjilerde erkek çocuk annesi sütü kullanıyorlar, yılan zehirinden panzehirler yapıyorlar. Hani hepinizin duyduğu beyin ameliyatı hikayesine gelince, ruhsal sorunları olanların kafasına delik açıyorlar, kötülükler çıkıp gitsin diye, demek ki o sırada kafa içi basıncı düşüyor ve iyilik hali oluyordu.

Sünnet yapıyorlar, kadınları oturtarak doğurtuyorlar.
Mesela kadınlarda libidoyu artırmak için nar kullanıyorlar, hem yiyorlar, hem suyunu sıkıp bedenlerine sürüyorlar, hem de vajinaya dolduruyorlar. İnanılmaz ama günümüzden bir bilgi size, narın östrojen düzeyleri üzerinde olumlu etkileri olduğu bulunmuş. En ünlü doktorları, Dr. İmhotep. Eğer ben Mısırda doktor olsaydım, adım ne olurdu ki? Dr. Ferhotep????



İskenderiye
Günü birlik geldik. Günümüzde sadece ismi kalmış İskenderiye Feneri'nin kalıntıları üstüne yapılmış Kayıtbay Kalesi'ni dışarıdan gördük.Ama İskenderiye Kütüphanesi çok güzeldi. Kahire'ye nazaran bir tık daha sakin ve temiz, tabii daha uzun kalınsa mutlaka daha çok fikrim olurdu, belki başka bir sefere








Şeyhin Limanı
Mısır denilince bir de Kızıldeniz kıyıları var tabii. Ben Şarm el -Şeyh'e ( Şeyhin Limanı) gittim. Sina dağı ile Kızıldeniz arasında kalan kıyı şeridinde bir şehir. Aslında çölün bir parçasıymış. İsrail, Mısır savaşı sonrası bir süre İsrail'de kalmış, işte o yıllarda cennet gibi yeşillendirilmiş, oteller, turistik mekanlar yapılmış. Ardından Camp David anlaşması sonrası, Mısıra geri verilmiş. İsim vermeyi sevmiyorum ama eğer Şarm el- şeyh'e giderseniz, Oasis otel'de kalın, otelin hemen önündeki iskelenin yanlarında inanılmaz resifler ve dünyanın en ilginç balıkları var.Her müslüman ülkede olduğu üzere, her yer çok pis, Nil nehrinin şehirlere yakın kısımlarında çöpten barajlar var. Gemilerde, Fransız ahçılar çalışıyor, yemekler tatlı soslu gibi. Geleneksel yemeklerinin dayanılmaz itici bir kokusu var. Nedenini araştırdım,kakule kokusu, oralılar hêl diyorlar, ingilizcesi cardamom. Benden uzak olsun bu koku. Son gidişimde, turistlerin milliyetlerini gözlerken öğrendim ki, en çok İtalyanlar geliyormuş, onun için her yerde İtalyan rest. açılmış. Harika tabi, makarna candır. Öncekilerde verdiğim kilolarımı, son gidişimde aldım. Hediyelikler bol ve ucuz. Gidin, görün ve eliniz boş dönmeyin.