Ayakkabıcı Mişon'un masalını duymuşsunuzdur. Hani fakir, yorgun ve mutsuz Mişon. Gelecek için umutları olmayan, tek düze yaşayıp giden Mişon. Karısını geçimsiz, memnuniyetsiz, çocuklarını yaramaz ve aptal olarak tarif eden Mişon.

Masal bu ya, bir gün bu durum canına tak diyor, arkadaşlarından dinleyip durduğu dünyanın diğer tarafını görmek için yola çıkıyor, çünkü biliyor, hissediyor, mutluluk henüz gidip görmediği bu diyarlarda. Mişon yürümekten yorulunca, bir ağacın gölgesinde uyuyup kalmış ama uyumadan önce ayakkabılarının burunlarını gidiş istikametine doğru çevirmiş. Çünkü yolun gidişi ve gelişi o kadar çok birbirine benziyormuş.

Sonrası, bildiğiniz gibi, bir hırsız ayakkabıları çalmak için eline alır, beğenmeyip yerine koyar koymasına da, tam ters yönü gösterecek şekilde bırakır. Mişon uyanıp yoluna devam eder, tahmin ettiğiniz gibi kendi şehrine döner gelir. Bunu biz biliyoruz ama Mişon bilmiyor. Önce aradaki benzerliğe şaşırır, sonra içindeki heyecan, değişim isteğinin kıvılcımı, yolculuk hoşgörüsü ve daha pek çok iyi şey birleşir. Mişon doğup büyüdüğü memleketi, başka bir memleket olarak görür, karısını başka bir kadın, çocuklarını başka çocuklar. Yine ayakkabı tamircisidir, çok daha iyisidir, müşterileri bu değişime şaşarlar da ses çıkarmazlar, memnuniyetlerini daha çok para vererek gösterirler, tüm tamirleri Mişon'a getirirler. Karısı önce neler olduğunu merak eder, neden değişmiştir kocası, sonra niyeyse niye der, kocası onun evdeki uğraşlarına, her gün elinde bir buket çiçekle gelip teşekkür etmektedir. Karısı memnuniyetini daha güler yüzlü, daha konuşkan, daha anlayışlı olarak, lezzetli yemekler pişirerek gösterir. Çocuklar, babalarının kendilerini dinleyip anlamaya çalışmasına, hele hele oynamasına hiç anlam veremezler ama çok hoşlarına gider, çocuk onlar. Çocuklar bir ekersen bin verenlerdir, Mişon'un çocukları da giderek daha uyumlu, daha meraklı, daha çalışkan olurlar.

Sonuçtan herkes memnun, Mişon memnun.

Bu bir masal dili, biz ayakkabı tamir ediyoruz veya başka bir iş tutuyoruz. Eşimiz, sevgilimiz, annemiz, babamız, kardeş, arkadaş, çoluk, çocuklarımız var. Aynı Mişon gibi. O zaman aynı Mişon gibi yapalım. Masal metaforları vardır. Burada uyku bir metafor. Biz de uykunun yerine kendi başlangıcımızı koyalım. İstediğiniz herhangi bir durum. Uyuyup uyanayım, önce karnımı doyurayım, bir deniz kıyısına gidip biraz denize bakayım, önce arkadaşlarla buluşup biraz stres atayım, gözlerimi bir noktaya dikip öylece bakayım......vs.

Bir şey yapın, bir devri kapatıp diğerini açan. Benim devrim, bir kitabın, bir satırının, bir kelimesiyle kapandı ve diğeri açıldı. O anda bu kapanıp açılmayı siz anlamıyorsunuz. Biraz şaşkın, biraz heyecanlısınız, sanki her şey hem aynı hem değil. Kesinlikle daha güzel, daha hoş, daha umut verici, daha iyiye doğru.

Şartlarınıza, yaşamınıza, işinize, ailenize, memleketinize, eksikliklerinize, yeniden görüyormuş gibi bakın. Değişim istiyorsanız, önce kendiniz değişeceksiniz. Haydi Mişon olmaya.......

Birgün hayatın anlamı üzerine saatlerce, günlerce düşünmek istiyorum dedim. Ama arada, sırada düşünmek değil, sürekli aynı soruya kilitlenmek istiyorum, neden yaşıyoruz? Bir yerde bir hata yapıyorum ama ne, bulmalıyım.
Vücut öyle bir makina ki, günde üç kez yakıt koyacaksınız, günün üçte biri süresince dinlendireceksiniz. Dinlenmediği saatlerin neredeyse tamamında da, dinlenme mekanının ve gereken yakıtın temini için çalıştıracaksınız. Peh...çok saçma.

Bu mu hayatın anlamı? Daha doğrusu hayat bu mu?
Bunu sorgulamaktansa, başka bir konuya yoğunlaşıyoruz. Hangi yaş, eğitim, cins, ırk vs. den olsak da yoğunlaştığımız tek konu, çalışma sonrası elde edilen mekan ve yakıt miktarı, bunlarla ilgili ek değerler. Yani kantitatif değerler. Sayılar, rakamlar, ölçütler, belgeler, tapular, sınırlar....

Ben çocukken, bir dönem vardı, çocuklar sokakta oynardı, sokakta para geçmezdi. En güzel oyuncaklar kurumuş dallar, doğanın oyarak şekil ve renk verdiği taşlardı. Çelik çomak, beş taş, kuka oynardık. Nereden geldiği belli olmayan eski çamaşır iplerinde ip atlardık. Okul herkesin okuluydu, bahçe duvarlarını aşarak dışarıya taşmış dallardaki erikler, elmalar, cevizler, iğdeler herkesindi. O sıralar bir karınca yuvasını bıkmadan saatlerce gözleyebilirdim.

Birgün annem, şu tahtacıların oğluyla oynama dedi, sen öğretmen kızısın. Bu laf, bakir ve saf cennetime düşen bir bombaydı. Söylendiği zaman, bu cümlenin ucu zehirli bir ok gibi kalbime girdi, kanıma hiç tanımadığım bir değer yargısını usulca, sinsice soktu. Gerçi o cümle olmasa, bir başkası olacaktı. İllaki olacaktı. Allah allah dedim, bana neler oluyor? Çoluk çocuk o aralar allahın adını pek sık kullanırdık. Allah kavramı o ana kadar, yalan söylediğim zaman beni cezalandırmayı bekleyen ve yalanımı yakalamak için sürekli beni takip eden, güneş sıcaklığında ve sarılığında kocaman yaşlı bir adamdı, o zamanlar allahı öyle hayal ediyordum. Yalancıydım herhalde, cezadan korkardım ama başım dara düşünce bu kocaman sarı sıcak adamın beni koruyacağına da inanırdım.

Annemin cümlesiyle tahtacı ne ki dedim, babası tahta mı satıyor? Tahta da satıyorsa satsın, neden oynamıyayım ki? Sonra büyüdüm, büyüdükçe adına gelenek denen, görenek denen, din denen, mezhep denen, ırk denen, ahlak denen, kadın erkek, fakir zengin, çok zengin, pek zengin, akıllı, okumuş, cahil, işli, işsiz, köylü, kentli, denen, denen, denen pek çok zehirle karşılaştım.

Sonra bu kurgulanmış değerler bütününün altında kaldım. Elbiselerimi dolaplar almamaya başladı. Alt tarafı evde yaşayan dört beş kişi için, şu rengi, bu rengi, sırçası, yaldızlısı falanı, filanı onlarca tabağım çanağım oldu. Yılda bir kaç hafta oturulan evlerim, barklarım.....derken, ibrem daha rafine değerlere kaydı, makamlar ve diplomalar. Kendi sahip olduklarım, ya da olamadıklarım için çocuklarım sahip olsun diye uğraştıklarım.

Yine arada kendime soruyordum. Hayatın anlamı ne? Ne, ne, ne??? O yıllarda bir de hayal kırıklığı var tabi. Yaşam mekanı ve gerekli yakıtımı sağlamışım, hatta fazlalarını istiflemişim, o zaman doyumsuzluğum neden, eksik olan ne?

İşte böyle, ne, ne, ne diye dolanırken, kantiteden kaliteye doğru yuvarlanıverdim. düşmüş de olabilirim veya katıldığım çemberlerden birisinde itivermişlerdir. Bu değişim rüyamda da olabilir.

Her ne olduysa oldu. Dünyanın, kuralların, değerler bütününün öğretilerine rağmen, yıllarca bu çarkın içinde uyumla dönmeme rağmen, meğerse bir gün tüm hayatımı, tek bir valize sığdırabilecek kadar olgunlaşmışım.

Yani hayatın anlamı ne? Para değil, makam-mevki-meslek değil, mal mülk değil, yeme içme-giyme kuşanma değil, ırk-ülke-sınır değil, din-mezhep değil, kadın-erkek-seks değil, çoluk çocuk değil...

Düşündüm, yoğunlaştım, uğraştım veya öylece durdum. Sonunda hayatın anlamını buldum, meğerse çocukken biliyormuşum zaten . Mesela rüzgar, fakirine zenginine, yalıdakine gecekondudakine, okumuşuna cahiline eser, hepsinin vücutlarını okşar, üşütecekse de üşütür. Mesela yağmur, kar, dağın zirvesi, mağaranın nemli ve basık havası, göçmen kuşlar, gökyüzü, bulutlar, dolunay, yıldızlar, çam iğcikleri, üzüm korukları, portakal çiçeğinin kokusu, sokak kedisinin bakışı, arının ürküten sesi, ....Yani küçümsenen algısıyla çiçek-böcek.

Bütün bunlar, benim çocukluğumdaki cennet gibi adres sormuyor, hepsi de herkesin. Henüz küçücük bir kızken, kalbime saplanan oku çıkardım. Artık, değerlerimin içinde hiçbir kantitatif değer barınmıyor. Kaybetme korkusu yok, çünkü kaybedeceğim bir şey yok, onları istemiyorum artık, paylaşılamayan hiçbir şeyi istemiyorum, doğa hepimizin. Ben onun bunun değil, doğa ananın kızıyım. Aidiyet duygum tamamen ona ait, onun beni okşamasını seviyorum, o benim onu kucaklamamı seviyor. Birbirimize değer verip koruyoruz. İşte Hayat Bu.......

Geçenlerde sürecimi bilen bir yoldaş bana dedi ki, süt kavanozundaki kurbağayı bilir misin? İşte onun gibiydin

 
Kişi, kendinden bilir işi. Yani karşındakine yönelttiğin her cümleyi kendine söylüyorsun aslında. Kendinde olan şey ya da düşünce her neyse artık, özü kendi içinde. Ayy karışık oldu. Örneklerle gidelim.
Ben birisi hakkında onun dedikoducu olduğunu söylersem, bu laf bendeki bastırılmış dedikodu yapma isteğimin var olduğunun bir göstergesidir.
Zengin birisi hakkında, taş atıp kolu mu yorulmuş? Kim bilir ne halt etti de köşeyi döndü diyorsam, içimdeki çalışmadan, çalıp çırpıp zengin olma isteği beni dürtüyor demektir.
Dini vecibeleri, birilerinin gözüne soka soka yerine getiriyorsak ve diğerlerinin dinsizliğinden dem vuruyorsak, bu inanç işinden fena halde sıkıldık demektir.
Cinsellikle ilgili eleştiriler yapıyorsak, bu konuda doyumsuzuz demektir
Böyle yüzlerce örnek var.

Şimdi nedeni ne, bunu anlatacağım. İyilik ve kötülük zaman ve mekana göre değişir gerçi de. Mesela öldürmek, çalmak, hak yemek, iftira etmek...vs. genel kötülüklerdir. Bir de, olumlu ve olumsuz duygular vardır. kıskançlık, nefret, kin, gurur, küçümseme, şefkat, sevgi, hoşgörü.....İşte bütün bu duygularla, iyilikle ve kötülükle beraber doğuyoruz. Bunlara arketip deniyor. Ben huy tohumları diyorum. Sonra iş başa düşüyor. Hangisini beslersen, o oluyorsun. İyilikleri beslediysen âlâ. Kötülükleri beslediysen, hay allah, ne yaptın sen? Ama dönüş var, merak etme. Esas mesele arada kalanlar. Duyguları ve düşünceleri, doğru ve yanlışları karmakarışık olanlar. Bu laf onların lafı. ''Kişi kendinden bilir işi''

Mesela kıskançlık çok ilginç bir duygu. İlişkilerdeki kadın erkek arasındaki kıskançlık ayrı bir şey, sahiplenme ve özgüven eksikliğiyle ilgili, benim kastettiğim kıskançlık bu değil. Eğer, görüntünle, maddi zenginliklerinle, mesleğinle, makamınla, soy sopunla ilgili konuşuyorsan. Nedeni ne biliyor musun? Karşıdakini kıskandırma isteği, onun nedeni ne biliyor musun? Kıskandırmak için kullandığın konulardaki yetersizlik duygun ve o konularda senden daha iyi durumda olanları kıskanman.
Karışık gibi ama değil. Kendimizi bu yolla çözümleyeceğiz ve değiştireceğiz. Mümkün mü? Evet mümkün.
'Can çıkmadan huy çıkmaz' diye kim söylediyse, yanlış, can çıkmadan, huy çıkar. Daha doğrusu çıkmaz da pasifize olur, değişir.
Ben bu konuda eminim. Çünkü başardım. Çok fenaydım çok. Bu yolu öğrendim. Oturdum, davranışlarım hakkında bir liste yaptım. Kim hakkında ne söylüyorsam, ne düşünüyorsam, onların benim yaram olduğunu öğrendim. Önce olamaz dedim, sonra utandım, sonra kendime kızdım. Bu arada moralimi de bozmuyorum, çünkü kendimde olmasını istediğim tarafların arketiplerinin, yani tohumlarının içimde bir yerlerde olduğunu öğrenmişim.
Sonra ne mi oldu, düşe kalka bu güne geldim. Geçenlerde sürecimi bilen bir yoldaş bana dedi ki, süt kavanozundaki kurbağayı bilir misin, onun gibiydin işte.
Zavallı kurbağayı, süt kavanozuna atmışlar, yüzeyde kalmak için sürekli hareket etmesi gerekiyor. arada yorulup hareketten vazgeçince, yavaş yavaş batmaya başlıyor, ağzına burnuna süt kaçıyor ve sonuç boğulma. Boğulma korkusuyla tekrar çırpınmaya başlıyor. Öyle çok çırpınıyor ki, süt tereyağına dönüşüyor, yağın üstünde kalan kurbağa kavanozdan atlayıp hayata karışıyor.
Eğer kavanozdaysanız, sakın vazgeçmeyin, çırpının, aklayın kendinizi.....

Kendimizi sevmenin, saymanın, iyi davranmanın yolunu illaki bulacağız

Psikoloji'nin profesyonel yaklaşımında, kişisel gelişme programlarında, aydınlanma yolculuklarında ve benzer çalışmalarda klişe bir yaklaşım var. Bilim, yarı bilim ve bilim dışı aynı yaklaşımda. Bunlar kolay kolay uzlaşamazlar ama bu kez aynı yaklaşımda birleşmişler.

Kendini en mutlu hissettiğin ana dön. Dön ve orada biraz dur. Bu uygulananlara psikolojik test dersek, deneklerin %80'i çocukluklarına dönüyorlarmış. Hani o, hep ulaşılmaya çalışılan muhteşem evlerine, para dolu cüzdanlarına, takıp takıştırılan mücevherlerine, mesleki ve eğitim başarılarına, makamlarına, arabalarına, yatlarına, gezmelerine, tozmalarına, düğünlere, derneklere, doğumlara, sevişmelere dönmemişler ve sadece çocuk olmak istemişler. Orada da çoğunluk bir durum tarif etmiş, üstlerinde pijamaları var, yataktalar ve masal dinliyorlar.

Pijamaları giymiş, yatakta anlatılan masalı dinlerken, sadece o an var. Başka herşey silinmiş, masal, hayal ve çocuk...

Halbuki büyüdükçe, toplumun doğru diye dayattığı kurallar devreye giriyor, anda kalabilmek zorlaşıyor. Toplum, ideali, güzeli, ulaşılması gerekeni tarif ederken, yasaklar, cezalar ve ödüller koyarken çaresizce, sessizce buna itaat ediyoruz. Sonra, geriden gelenleri aynı kurallarda yaşamaya zorlayıp sanki öç alıyoruz.

Yardım isteme cesaretini gösterenlere gelince, onlar çareyi pijamayla yataklarında yatıp masal dinledikleri hallerinin hayallerini kurmakta buluyorlar.

Ben de %80'den birisiyim. Psikolojik destek alırken, taa gerilere gittim, pijamamı giydim, pijamamın paçaları ve cep kenarları fırfırlıydı, üstünde her renkten balonlar vardı. Onu giydiğim zaman, balonlara tutunup uçuyormuşum gibi gelirdi. Sonra uzandım, benim yatağımın bulunduğu odada küçük bir pencere vardı, bir erik dalı neredeyse içeri uzanırdı.

İlk geri gitme deneyimimde, çok ağladım, bu gözyaşları gecenin geç saatlerinde bir şiirin mısralarına dönüştü.

Nicedir uzaktım masaldan
Bir gün büyüdüm dedim kendime
Bu minicik odada tıkılamam artık
Dünya beni bekler
Yürünecek yollar, çıkılacak dağlar var
Ve tabi ki kazanılacak paralar
Usulca çıktım yuvadan
Kendimden emin, korkusuz, biraz cengaver
Masallar ardımda
Küçük insanlarla, büyük aşklara
Paranın göz kamaştıran büyüsüne
Yelkenler fora
Bir basamak, bir basamak daha
Bitmeyen çıkışlar, inişler, parçalanışlar
Gönül sancıları, hayal kırıklıkları
Kara büyü sanki
Ve nihayet cılız da olsa bir ses
Gel yanıma dedi
Bir baktım ki ardıma
Yanlışlarla dolu hayatıma
Ne yaptım ben?
Ne yaptılar bana?
Sonra anladım, masallar ardımda
Masallar ardımda.
F.C

O zaman değişelim, biz değişirsek dünya değişir. Değişimin belirli bir reçetesi yok tabi. Değişim için, kaç insan varsa o kadar yol ve yöntem var, hepimiz deneye yanıla bu yolu bulacağız. Kendimizi sevmenin, saymanın, iyi davranmanın yolunu illaki bulacağız. İşte bu yolculukta,sakın ha sakın masallarımızı ardımızda bırakmayalım.

O zaman size bir masal anlatayım. Güneşin masalı, daha doğrusu güneşin anlatılamaz yakışıklılıktaki oğlunun masalı.

Güneş tanrısı Helios göklerde yaşıyor. Her gecenin ardından, en doğuda uyanıyor ve kızgın alevlerin çevrelediği, inanılmaz güçlü ve vahşi atların çektiği güneş arabasıyla hiç durmadan batıya doğru yol alıyor. Ve sonunda, yorgun argın, yola çıktığı yere gelip, yorgunluktan uykuya dalıyor. Bu kadar meşgulken, hangi ara vakit bulduysa, nasıl olduysa bir ölümlüyle beraber olmuş ve bu aşktan Phaeton doğmuş. Phaeton büyüdükçe inanılmaz güzelleşmiş, bakmalara doyulamayan bir delikanlı olmuş.
Çocukluğundan bu yana benim babam güneşin tanrısı, güneş arabasını kullanabilen tek tanrı dermiş demesine de. Ama son zamanlarda belki annesi ölümlü olduğundan herkes ona inanmaz olmuş, hatta alay bile etmeye başlamışlar. En samimi arkadaşları bile yanından uzaklaşmışlar. Annesinin tüm uyarılarına rağmen, hayal kırıklığına uğramış ve babasına sonsuz öfke duyan delikanlı inanılmaz güç bir yolculuk sonrası babasının sarayına varmış. Birbirlerine sevgiyle sarılmışlar. Phaeton, babası Helios'a ne kadar çok özlediğini, nasıl babasız büyüdüğünü, arkadaşlarının ona inanmadığını hatta alay ettiklerini anlatmış. Helios çok üzülmüş, geçen yıllar için bir şey yapamam ama şimdi dile benden ne dilersen demiş. Phaeton, imkansız olan bir şey dilemiş.Güneş arabasını sürmek istiyorum demiş. Babası olmaz, çok zor, çok tehlikeli, hem de sadece senin için değil, aşağıda dünyada yaşayan herkes için de çok tehlikeli. Fazla yaklaşırsan yanarlar, uzaklaşırsan donarlar dediyse de dinletememiş. Zaten üzgün olan evladını daha da üzmek istememiş. İşte o gün güneş arabasını Phaeton kullanmış. Daha yola çıkar çıkmaz, atlar kullanıcının Helios olmadığını ve ne kadar da güçsüz hatta yarı ölümlü olduğunu anlamışlar. İnanılmaz hızlanmışlar, yularları Phaeton'un elinden uçup gitmiş. Bir ara dünyaya o kadar yaklaşmışlarki, yaklaştıkları yerler kavrulmuş, yangınlar çıkmış, bir ara o kadar uzaklaşmışlar ki her taraf buz tutmuş. Çaresizce arabanın kenarına tutunan Phaeton dengesini kaybetmiş ve aşağı düşmüş. Güneş arabasının atları, Helios'tan korkmuşlar ve geriye evlerine dönmüşler.
Güneş arabasının dünyaya en çok yaklaştığı zamanlarda yanan yerlere şimdi çöl diyoruz, güneş arabasının uzaklaştığı zaman donan yerlereyse kutuplar. Peki Phaeton'a ne olmuş biliyor musunuz? Ege' de bir nehre düşmüş ve ölmüş. Helios ve ölümlü karısı çok ağlamışlar. Ama ne yapsalar Phaeton dönmemiş. Bir Ege ırmağında akmış durmuş. Peki biz ne yapmışız biliyor musunuz. Bu topraklarda sulara karışmış yakışıklının adını sonsuza kadar yaşatmak için atların çektiği arabalara onun adını vermişiz. O gün, bu gündür o arabalara ''Fayton'' diyoruz.

Sakın yakınma, sorunu tesbit et ve çöz, bunu da eğlenerek yap

Bir efsane var, bir çiçek hakkında, Udumbara Çiçeği mutluluğu yakalayanın üzerine konarmış. Sanskritçe adı, cennetten gelen hayır çiçeği manasına gelen Youtan Poluo. O kadar zor görülüp, tespit edilebiliyormuş ki, onun için de, üç bin yılda bir açıyor deniyor. Yani şu anda bir yerlerde açmış vaziyette de, görmek için biraz uğraş gerek. Üzerimize konmasına gelince, konarım ama mutlu olanın üstüne konarım diyor.

Çok yıllar önceydi, yaklaşık elli yıl kadar önce, belki biraz daha fazla. Size bir anektod anlatayım, dedem pazardan alışveriş edip gelmişti, anneannemde getirilenleri yerleştiriyor. Birden anneannemin sinirlendiğini hatırlıyorum, patlıcanlar beğendiği gibi değilmiş, çürük ya da ezik gibi bir şey. Kalktı, bir elinde patlıcan torbası, bir elinde benim elim, çıkıp manava gittik. Manav özür dileye dileye sebzelerin en güzeliyle değiştirdi, anneanneme bir çay söyledi, bana bir şey içermisin dedi, savaşı kazanmış bir komutan edasıyla gazoz içerim dediğimi hatırlıyorum. Sonra da mis gibi sebzelerimizle güle oynaya döndüğümüzü. İşte o gün, neler öğrenmişim.

Öğrendiğim ne kadar önemliymiş, yıllar sonra anladım, o zaman olayın sadece gazoz kısmıyla ilgilenmiştim. Halbuki hayatımın en önemli derslerinden birisiymiş. Bu konuda bir şeyler yazmaya karar verince, bu derse bir isim koydum. Hayatı şikayet et, hayattan şikayet etme.

Derdin mi var, hakkının yendiğini mi düşünüyorsun, bir şeylerden rahatsız mısın? Adım at, bunu dillendir, çözüm üret, yaz, çiz, derman bul. Ama ağlaşma, ezik ezik kabullenip oturma, çare yok da dert çok diye yakarıp durma.

Çevremde o kadar çok ahvalinden yakınıp duran insan var ki. Genelde hep sömürülen kendileri, masum kendileri, haksızlığa uğratılan kendileri. Engel ol o zaman denince, bin bir tane bahaneleri hazır. Bu kişilerle yaşıyorsanız, aynı çatının altındaysanız vay halinize. Bu kişilerle arkadaşsanız, komşuysanız, akrabaysanız, iş yapıyorsanız vay halinize.

Bu kişilere pesimist deniyor. Genelde, durduk yerde başları ağrır, mideleri ağrır, nefesleri daralır, üşürler, terlerler...vs. Böyle birisiyle tatile, pikniğe, sinemaya, konsere falan gittinizse vay halinize. Her olayın olumsuz yönünü görürler, bardağın boş kısmına takılıp kalmışlardır, dolu kısmına bakmazlar, bakanlara kızarlar, hatta çelme takarlar. Siz olayın pozitif yönlerine dikkat çekmeye kalkarsanız, öfkelenirler, ayılıp bayılıp üstünüze kalırlar. Ki gerçekten vay halinize.

İstekleri bitip tükenmez, kendilerini beğenmezler, saçları ne renkse tam aksini isterler, vücut hatlarından memnun değillerdir, evlerinde, eşyalarında, onda, bunda mutlaka kusur bulurlar. Buldukları kusurları abartırlar, gözyaşlarıyla süsleyip, kusurların kurbanı rolünü oynayıp dururlar, eğer ki bu rolü seyretmeye mecbur bırakılırsanız vay halinize.

Yardım etme isteğinizi sezerlerse, dert edindikleri şeyleri sürekli, uzun uzun cümlelerle, aynı ses tonuyla, sizi göz teması kurmaya zorlayarak tekrar edip dururlar. Araya çözüm önerisiyle girerseniz, ses tonlarını yükseltip, her önerinizi ama ile başlayan bir olumsuz yaklaşımla daha doğamadan öldürürler. Güne başlarken ilk, ya da gün biterken son sohbetinizi onlarla yaptınızsa vay halinize.

Bunlardan doğdunuzsa, bunları doğurdunuzsa, bunlarla evliyseniz, bunlara aşıksanız vay vay vay vay halinize.

Neyse patlıcanlara dönüyorum, onlar karnıyarık oldular. Sakın yakınma, sorunu tesbit et ve çöz, bunu da eğlenerek yap konulu dersimi aldığım akşamın yemeğiydi karnıyarık, pirinç pilavı ve cacık eşliğinde yedik. Sonra park, sonra çay, sonra kahkaha, sonra masal ve uyku. Nurlarda yat anneanneciğim, hayatı öğretenim, verdiğin mutluluk dersleri başımın üstünde. Cennetten udumbara çiçeği gönderebilirsin, omzuma konmasını tembih edebilirsin. Çünkü öğrettiklerin sayesinde çok mutluyum..........

Bugün oturup arkama yaslandım, gözlerimi kapattım ve neler yaptığımı düşündüm. Uyandım, kahvaltı, işe gidiş, öğle yemeği, çalışmaya devam, çay molaları, iş çıkışı market alışverişi ve eve dönüş, ya da bir kaç arkadaşla buluşup, kahve içip laflama, ya da geceye uzanan bir yemek. Yıllardır, dile kolay otuz beş yıldır aynı şeyleri yapıyorum. Otuz beş yıldır, farklı şehirler, farklı hastahaneler ama aynı iş. Aslında işimi çok seviyorum, hastamı dinlemeyi, onun ağrısına dokunmayı, çözüm aramayı seviyorum. Hep istediğim an program yapabileceğim arkadaşlarım var. O zaman yıllarca tam göğsümde oturan sıkıntı hissi neden vardı, şimdi neden yok. İşte, oturdum, arkama yaslanıp gözlerimi kapatınca, kendime bunu da sordum. Neden?

Aşk, çok, çok hem de çok iddialı ve beklentili bir durum. Aslında üç harfli bir kelimecik. Üç harfli denilince benim ilk aklıma gelen kelime''AŞK''. Bilmem, sizin ne geliyor? Çoğunluğun aklına diğer üç harfli geliyormuş. Neyse onlar konumuz dışı.

Aşk denince de aklıma, diğer halleri değil, ilk hali, karşı cinse karşı duyulanı, yani benim açımdan erkeğe duyulanı geliyordu. Ben aşık olduğumdan nasıl bir duygudur bilirim, başlamasını, bitmesini, biterken geçirdiği evrimi, bıraktığı izi, sonra başkasına karşı duyulmaya başlayınca, yine dolu dizgin yaşanmasını, yine bitmesini. Tekrar başlamanın, bitiş riskine rağmen engellenemeyeceğini bilirim.

Eee tabi yaş ileri olunca, bir kaç kez başıma geldi. Hem aynı gibi, hem de değil. Aşık olunca, fiziksel olarak hissettiğin şeyler aynı, çünkü aşık olunca vücudun salgıladığı maddeler var, onlar aynı, maddeler, aşık olunan kişiye göre değişmiyor, yani kişiye özel değil. Bu konuda bloğumda ( Hekimanne) yazmıştım.

http://www.hekimanne.com/…/ask-hormonlar.html

Okuduğunuzu farzedip, devam ediyorum. Bu tamamen karşı cinse duyulan aşk ve sonu cinsellikle bitiyor. O zaman, gerçekten de bitiyor. Belki tek seferde değil ama eninde sonunda bu şekilde, tensel kavuşma, aşkı, daha doğrusu aşkın neden olduğu hormon salgılanmasını tüketiyor.
Konumuz aşkın dönüştüğü, sevgi, şefkat, koruma, kollama, üreme ile ilgili değil. Tabii onlar da çok değerli duygular ama aşk başka. Kısaca kavuşunca bitiyor, dokununca küsen solan çiçekler gibi.
Ben değil, herkes bunu söylüyor. Peki aşk olsun ama bitmesin. Böyle aşk var mı? Var elbette. Başlıyor ve dolu dizgin yaşanıyor, bitmeden tükenmeden.

İşte bu aşk, bildiğiniz aşklardan değil. Platon'un tarif ettiği platonik aşk var ya. O bitmiyor. Tabi biz aşk deyince hep karşı cinsi anladığımızdan, adamcağız bambaşka bir şey tarif etmiş, biz onu evirip çevirip, uzaktan aşk, imkansız aşk demişiz. Halbuki Platonik aşk başka bir şey. Platonik aşk, aşkın diğer hali, yani tükenmeyen hali, bitmeyen hali.

Adam ve Eva'ya karşı boş değilim:)))))
Tek hücrelilikten, çok hücreliliğe geçiş milyonlarca yıl sürmüş. İlk çok hücreli 550 milyon yıl önce oluşmuş. Şimdilerde okul kitaplarındaki evrim tanımını değiştiriyorlarmış. Yeni kitaplar diyormuş ki, Kambriyen Patlaması'nda çok hücreli memeliler aniden oluştu, herhalde yaratıldı demenin diğer tarifi bu. Aniden, hop diye.

Ben adem ve Havva'dan gelme fikrini de severim. Benim hayalimdeki Havva yirmilerin başında, neşeli, çok güzel sesi var, gülmeyle şarkı söyleme arasında bir tonlama da konuşuyor. bulundukları bahçenin altını üstüne getirmiş, gezmeyi çok seviyor, çok da zeki, çevredeki tüm hayvanları ve bitkileri klasifiye etmiş, farklılıklarına hakim, olabildiği kadar zevklerini kişileştirmiş ve rafine etmiş, espritüel ve meraklı, hem de çok meraklı, biliyor ki bu bahçe duvarlarının dışında o an ismini koyamadığı bir şey var. Her kadın gibi özgür ruhlu, oradan çıkmanın ancak çıkarılmayla mümkün olacağını bildiğinden kural çiğniyor, yoksa hımbıl Adem'e kalsak, ohhh cennette gel keyfim gel, yani Adem yaşar gibi yaparken Bizim Havva yaşıyor. Çizilen çeşitli Adem ve Havva resimlerine bakıyorum, Havva namı diğer Eva, hep etine dolgun, akça pakça, saçlar muntazam kesimli, kahküllü falan, yasak elmayı tutan elde tırnaklar tertemiz, güzel bir genç kadın.

Hep merak etmişimdir, yer cennet, yani kötü hiç bir düşünce yok, Adem ve Havva zaten birbirlerine aşıklar, sevgililer, üstelik görevleri üremek o zaman o yapraklar ne, neden cinsel organları örtüyorlar, kim görecek? Aman neyse konu bu değil. Bir de şu var tabii, eğer Adem ve Havvanın çocuklarıysak, ilk ilişkiler ensest mi? Bu soru çok sorulmaya başlanınca, yaradılışçılar da bir cevap bulmuşlar. Adem ve Havva tek çift değil, cennet bahçesinden dünyanın pek çok yerine, bir sürü değişik Adem ve Havva gönderilmiş. Gönderilmiş diyorlar, o kadar. Kanıtlamaya gerek mi var da, kanıt soracağız. Onlara göre, yok öyle ilk insan, yani Homo Sapiens Afrika'dan çıkıp diğer kıtalara yayılmış, üstelik bu göçün fosiller ve buluntular sayesinde yolu adım adım izleniyormuş. Bu yol kanıtlarla doluymuş. Dogma böyle bir şey işte, araştırma yok, şüphelenme yok, merak yok, ilerleme yok.

Biraz okumuş, az çok kalem yalamış evrim karşıtları da var, mademki tek hücreden çok hücreye geçildi, neden bu kadar çok tür var ve gelişmeyi gösteren ara formların fosilleri nerede diyorlar. Soruyorlar ve kendilerine has bir özellikleri var, bu belki de benim şahsi gözlemim, soruyorlar ve cevabı dinlemiyorlar. Çünkü sabit fikirliler, araştırmaya, soruşturmaya, meraka son derece kapalılar.

Dinlemiyorlar ama evrim yine de cevap veriyor. Tek hücreler o kadar çoğaldı ki, bundan 700 milyon yıl önce denizler bakterilerle doldu taştı, ve bunlar ne yapıyorlardı biliyor musunuz? Oksijen ve karbondioksit üretiyorlardı, karbondioksit atmosferin çevresinde bir halka yaptı böylece dünyanın ısısı uzay boşluğuna kaçıp gitmedi, buzul çağı sona erdi, atmosferde biriken oksijen de canlı çeşitliliğini mümkün kıldı. Çok hücreli bir yaratık aniden oluşmadı, önce tek hücreliler koloniler halinde yaşamaya başladılar, koloni içi iş bölümü başladı ve teker teker hücre olmalarına rağmen tek başlarına yaşamaları imkansız oldu, birbirlerine bağımlı oldular, işte bu bakteri kolonileri ilk çok hücrelilerdir, o kadar çok değişik koloni oluştu ki, alın size canlı çeşitliliği, tek hücreli kolonilerden türlere geçiş süresi de 250 milyon yıl.

Evrime inanmayınca, onu yadsıyınca ne oluyor? Hiç bir şey olmuyor, inanılmayınca evrim durmuyor, hala da devam edip gidiyor. Devam edip gidecek. Daha önce olduğu gibi, büyük değişimler esnasında canlı türlerinin bir kısmı yok olacak, belki insan türü de yok olup gidecek, evrim yine devam edecek ve yeni yeni türler oluşacak.

Ben bilim kadınıyım, doğruyu bilim söyler, doğmalarla işim olmaz. Ama söyledim ya Adam ve Eva'ya karşı da boş değilim:)))))