Bahçeleri meyve ağacı dolu, yan yana iki katlı evlerin bulunduğu bir sokakta büyüdüm. Sokak çıkmaz sokaktı, çıkmazın sonunda ortaokul vardı ve babam orada çalışırdı. Her zaman takım elbiseli, bembeyaz gömlekli, kravatlı babam. Bana saç ve göz rengimi veren yakışıklı öğretmen.

Evlerin bahçesinde en çok elma ağacı vardı. Sarı, yeşil, kırmızı, tatlı, ekşi, kokulu elmalar. Tırtıklı bıçaklarla şekilli kesilir, kazanlarda reçel kaynatılırdı. Elma reçellerinin olmazsa olmazı karanfil ve toz kırmızı boyaydı. Çocukluğumun unutulmaz lezzetiydi ve orada da kaldı. Ben elma reçelinin şeklini, rengini, saydamlığını, lezzetini çocukluğuma hapsedip saklamayı başardım.

Onun dışında herşey yaşamaya devam etti, iki katlı kerpiç evler yıkıldı, bahçeleri de arsa kabul edip geniş apartmanlar yapıldı, yol kenarında şırıl şırıl akan su arıkları kapatıldı, koşarken tozuna bulandığımız yola asfalt döküldü, bu değişikliklere direnemeyen okul eskidi, küçüldü, sıradan bir devlet dairesi oldu.

On yıl öncesine kadar tekrar tekrar gidip oralara baktım. Anlam yüklediğim hiçbir şey kalmadı, sistematik bir cahillikle hepsini yok ettiler. Neyseki elma reçeline dokunmadılar, daha doğrusu çok zahmetli bir iş olduğu için dokunamadılar.

Yarım asırdan fazladır bu ülkede yaşadığımdan bilirim;  Bu yok ediciler, değer bilmez rantçılar zor işleri modifiye edemezler. Elleriyle bir şeyler üretmeyi kârlı bulmadıklarından, ancak dışarıdan ithal ettikleri makinelerle bir şeyler üretirler, hatta hiç üretmeyip doğrudan ithal ederler. İşte benim elma reçelimi yapacak sistemi kuramamış olmalılar ki, onun canı kurtuldu.

Neyse ki onu yapmayı annem biliyor, teorik olarak ben de biliyorum ancak o kadar zahmetli bir ön hazırlık ve kaynatma süreci var ki, kolay kolay yapmaya cesaret edemiyorum. Şimdi amannn alt tarafı reçel, ne kadar zor olabilir ki diye bilirsiniz. Ama öyle değil işte, vişne-çilek-şeftali- kayısı gibi göz kapalı yapılacak kolay reçelleri bir tarafa bırakıyorum, ceviz-turunç-patlıcan gibi yöresel orta decede zorlukla yapılan reçellerle bile mukayese edilemeyecek kadar zor yapılır.

Ohh olsun, iyi ki bu kadar zordu ve onu bozamadılar, değiştiremediler, canına kıyamadılar......

İsteyenin bir yüzü, vermeyenin iki yüzü
Ayrıca biliyorum beni sevdiğini

Feray Coşkun 

Teselli etmek üzerine ahkam kestiğim yazılar yazmışım. Acı çekenin, üzülenin yanında olunmasına dair yollar göstermişim. Üzüntüler paylaşa paylaşa azalır diye klişelere dikkat çekmişim.

NE GÜZELDİR

Dört gözle beklediğiniz bir haberin gelmesi...Ağrının dinmesi...Yıllar sonra bir gün bir yerde, çocukluğunuzda annenizin sizin için yaptığı kurabiyelere rastlamak....Yağmurdan sonra, açan güneş...Buz gibi sokaktan sıcacık eve girmek...Yorgunluktan bitmişken yatağa uzanmak...Tuttuğunuz takımın ezeli rakibini yenmesi...Kızgın kumlarda uzun uzun yattıktan sonra
bedeni denizin serinliğine bırakmak...
　
Sabahlar kızarmış ekmek kokusuyla uyanmak...Bir doktor muayenehanesinin kapısından, şüpheleri dağıtmış olarak sevinçle çıkmak...Yaz sıcağında,bir öğle uykusunun mahmurluğunu, buz gibi bir dilim karpuzla atmak....Bir bahçenin önünden geçerken duyduğunuz hanımeli kokusu...Sabah uyanıp o gün tatil olduğunu hatırlamak....Yaşlı ana babanızın, hálá çaldığınız kapının arkasında ya da hattın öbür ucunda olması.
　
Fırından yeni çıkmış ekmeğin köşesi....
Bir köşede birbirine sarılmış uyuyan kedi yavruları....Evinizden, pişmekte olan etli biber dolması kokusunun yayılması...Soğuktan titrerken elinize tutuşturulan bir bardak çay...Meteliksiz bir gününüzde,çoktandır giymediğiniz ceketinizin cebinden para çıkması...Uzun, sıcak bir yürüyüşten sonra karşınıza çıkan bir çınar altı.Sabahtan beri ayağınızı vuran ayakkabıları çıkardığınız an.Sudan bir sebeple küstüğünüz arkadaşınızla barışmanız...Yıkanmış, ütülenmiş, mis gibi kokan yatak takımlarının koynunda uyumak...Bir sandalın kenarına oturarak bacakları denize sallandırmak.En sevdiğiniz yemeğin ilk lokmasını ağzınıza aldınız an...En önemlisi;
nefes almak,　
konuşmak,
duymak,　
yürümek,
görmek,
anlamak...　"Ne Güzeldir"...

Anlatmayı sevmek güzel ama tam gerçeği anlatmayı.....gerçek deyince....olanı biteni, yenileni içileni, söyleneni dinleneni, gezileni görüleni, yapılanı edileni, işi gücü, işsizliği güçsüzlüğü, güzelliği çirkinliği, yaşlılığı gençliği, zenginliği fakirliği, birleşmeyi ayrılmayı..... ve bunun gibi şeyleri tam da olduğu gibi anlatmak güzel. Bunları yazmak iki kat daha güzel....

Ben yaklaşık beş yıldır öylece ortaya yazıyorum. Daha doğrusu çok uzun yıllardır yazıyorum da sosyal medyada hekimanne beş yıldır var, daha önceki yazdıklarım sadece kendim içindi. Kendim yazar, kendim okurken kelimeler saf doğruydu ve hiç bir konu sansür gerektirmiyordu. Arada, bu defterler birisinin eline geçerse vay halime dediğim oluyordu, ortalarda bırakmıyordum ama yazmaktan da hiç vazgeçmiyordum.

Beni tanıyan, çoğu da tanımayan okuyuculara karşı yazmaya başlayınca.... saf doğrular bitti, sansür geldi, kelimeler makyajlı, olaylar maskeli bir şekilde sürdü. Ve ne yazık ki, sosyal medyada şekil şükül yapan kalabalığa karışıp gittim. Gerçi kendime has bir rengim, bir üslubum, hayata bakışım vardı. İçime ve dışıma yolculukları o pencereden bakarak anlattım ama artık sıkıldım. Maskeden sıkıldım......

Yanlış anlaşılmasın, bu yazmayacağım anlamına gelmiyor. Yazacağım, tek sevdiğim şeyi yapmaya devam edeceğim de, artık biraz sansürsüz yazacağım. Hani bir yazar, hikayeler yazanların başına gelir demiş ya, benim de aynen öyle, başıma hiç durmadan bir şeyler geliyor. Gerçi buna sevinmeliyim, acaba ne yazsam derdim yok, sağım solum malzeme dolu.

Ben tanıdığı çok, arkadaşı eh işte, dostu az bir kadınım. Dostlarım çok kıymetlilerimdir, onlarla üç oturup beş kalkmam, hatta bir kaçını yıllardır görmedim, başka başka şehirlerde olanları var. Onlara toz kondurmam. Ama bundan sonraki yazacaklarım nedeniyle, eh işte düzeyindeki arkadaş sayım azalabilir.... sağlık olsun

Hayat satrança benzer ama şahmattan sonra da devam eder demiş....... kim demiş, hatırlayamadım. Pek çok şey gibi, bu ismi de unuttum.
Her kimse, çok güzel demiş, biraz ekleyeyim

Şahmattan sonra devam eder ama mat olmuş, perişan, depresif, bezgin, sinameki, umutsuz, hayalsiz......vs. değil
Kişiden, yeni bir kişi çıkararak devam etmeli. Yeni kişi tekrar satrança başlar, her oyunun bir yenileni olacak, yenilen tekrar kendini doğuracak yenilenecek..... tek yaşam ve sonsuz şans, sonsuz yeniden doğmak..... gel de hayat güzel deme💐😘 o zaman şahmatı ve yeniden doğuşu resmeden bir şiir gelsin......

SAL
Kendi çığlığımı duyduğum zaman
Mavi laciverte dönmüştü
Sular bulanıktı nicedir
El yordamı bir gidiş vardı, dibe doğru
Genzimi yakıyordu, pis bir küf kokusu
Etraf alaca karanlık, yıldızlar küskün
Kendi çığlığımı duyduğum zaman
Toprağın altı titredi
Git der gibi, tohumdan yeni çıkan yeşil sürgüne
Hatta çiçeklen biraz dedi
Turnanın kanadındaki elmas ışıltı
Dağı aştı, ovayı aştı, denizi aştı
Ve kendi çığlığımı duyduğum zaman
Zaman girdap gibi döndü tersine
Ve derin ve dantel kenarlı ve ince
Anladım ki, insan çığlığını duyduğu zaman
Elinden tutmalı, omuz vermeli kendine
Şöyle basit, tahta kenarlı, dibi biraz yosunlu
Bir sal yakınında hep beklemekte

Feray Coşkun

Ne yazacağımı bilmeden bu zirve fotoğrafını seçtim. Artık devam eden satırlar ne diyecekse?? Hani şarkıların çoğu böyle yazılıyormuş ya, müzisyen bir müzik yapıyor, diğeri o sese söz yazıyor.
Ben de şimdi bu fotoğrafa söz yazacağım......

Fotoğrafı görünce aklıma gelen ilk şey, buraya binbir zahmetle çıkıp, olleyyy artık zirvedeyim dedikten sonra ne yaptıklarıydı.... ne yapıyorlar, tabii ki aşağı iniyorlar, dağın yamaçlarına doğru aşağı.....

Hiçbir yerde, hiçbir anda, hiçbir duyguda, hiçbir kişide aynen, sabit, değişmeden kalamazsınız. Kalmak isteseniz de kalamazsınız.

Şu anda olumlu durumlarla işim yok. Sadece minik uyarı, o durum herneyse, olduğu gibi, tüm coşkusu ve huzuruyla devam etmeyecek, onun için anı yaşa deniyor ya..... eyyyy huzurlu ve an itibarıyla tuzu kuru arkadaşım, durumunun tadını çıkar, gelecek kaygısı, ufak aksaklıkların vesvesesi ile anın ışığını gölgeleme.... daha ne diyeyim gün senin günün.....

Ben olumsuz, stresli, üzüntülü işlerle baş etmeye çalışanların yanına geleyim. Şu aralar kader ortağıyız. İşte hem ortağız, hem de size bir müjde vereyim. Bu sıkıntı ve hüzün zirvesinde hep kalmayacağız. Her durum ve duygu gibi bizimki de kalıcı değil. Her geçen gün keskinliği ve yakıcılığı biraz daha azalarak bizi terk edecek bir duyguyla başbaşayız.

Unutmayalım, bu bir ruh durumu, hayatımızda olup bitene yüklediğimiz anlamla ilgili bir illüzyon hali.... illaki devam etmeyecek.... bu süreçte zarar görmemek için fizik bedeninizin ihtiyaçlarını sakın gözardı etmeyin.

Protein yapı taşıdır yemelisiniz, yağ enerjidir şu ara lazım, vitamin lezzet deposudur, karbonhidrat üzüntülü birisi için candır.... yani yeme içmede coşun, yasak yok, kaymaklı şuruplu hamur tatlısı mı istediniz, gömün.....

Ve mutlaka yürüyün, bu homo sapiensten kalma bir genetik şifre. En uzak atalarımız, stres anlarında alıp başlarını yürümüşler, zaten dünyaya da böyle yayılmışlar. Adamlar sürekli huzurlu ve mutlu olsalar aynı noktaya çakılıp kalacaklarmış.

Bir de son şifre, suya dokunun. Bu da genetik, evrimsel bir durum. Su sadece bedeni değil, ruhu da yıkıyor.....

Farkında mısınız?? Durumumuz vahim ama çözümümüz kolay..... ne bulursak yiyoruz, yürüyor ve yıkanıyoruz.

Ben bunları yapmayacağım, perdeleri kapatıp yataktan çıkmayacağım, yiyip içmeyeceğim, nasıl olsa bu durum geçiciymiş, “A” bile demeyeceğim diyorsanız, demeyin..... ömür çok kısa, üzüntü zirvesinde kalış süreni kısaltmak da senin elinde, zaten kısa olan zamanının çoğunu güzelliklerle geçirsene, aptal mısın sen?? Kalk, ne bulursan ye, duş al, çık dışarı yürü, dön yine ye......

Eğer bu yazıyı okuyorsan, tamamen tesadüf.... biliyor musun sen, ben, biz tesadüfüz.

Dün takılıp düşüp, ya da arabanı bir kamyonun altına sokup belini kırmadıysan, ki kırmış olsan felç olmuştun, bir günlük felçli olarak yazı okumayı mı düşünecektin... yani tesadüfen yürüyorsun... yürüyorsun farket.....

Dün aniden görmemeye başlayıp, bayılmadınsa, biraz da kusmadınsa, bu nedenle çekilen beyin tomografisinde kötü huylu bir beyin tümörü çıkmadıysa.... tesadüfen görüyorsun....görüyorsun farket....

Sabah asansörde karşılaştığın komşuna günaydın dediysen, çalan telefonu açıp alo buyrun diye cevapladıysan, bir arkadaşınla buluşup çay sohbeti yaptıysan, akşam rakısının verdiği keyifle bir şarkı mırıldanıyorsan...tamamen tesadüf....tesadüfen konuşuyorsun.... duyup konuşabiliyorsun farket..

Dün gece aniden bir sıcaklık basıp, sol kolun ve göğsün ağrımadıysa, ağrı giderek artıp, boğulma hissine dönmediyse, canlı olarak bindiğin ambulans son sürat giderken, bu senin son yolculuğun olmadıysa ve gittiğin hastane kayıtlarına ölü duhul diye geçmediysen, ayak parmağına adının yazdığı bir etiketle morgda yatmıyorsan..... tesadüfen yaşıyorsun..... yaşıyorsun farket

Ben bunları yazarken kelimeleri unutmadıysam, halen harfleri tanıyabiliyorsam, zihnim bulanmadıysa, çocuklarım neler oluyor annemize deyip bir nöroloğun kapısını çalmadılarsa, doktor onlara maalesef anneniz alzheimer demediyse..... tesadüfen aklım fikrim yerinde.... düşünebildiğini farket Feray

Evet dostlar, aynen böyle, her farketmediğimiz durum aslında incecik bir pamuk ipliğine bağlı, bugün varlar yarın yoklar....onları yok olmadan farkedelim......

Bence etiketimiz parmağımıza takılmadan önce, tesadüflerimize şükredelim.....

Çemberlerde (beni okuyanlar çember deyince neyi kastettiğimi biliyorlar) mutlaka kimsenin oturmadığı bir boş sandalye, eğer yere oturulmuşsa boş minder olur. O boş sandalyede hem hiç kimse oturmaz hem de herkes oturur.

Görüntü olarak orası boştur ama sen içindeki istediğin dönemi, arketipi, duyguyu....vs. oraya oturtabilirsin.

Ben ilk zamanlar bunun ne demek olduğunu pek anlamamıştım, zaten çember teorik olarak anlaşılacak bir şey değil, anlamak için kesinlikle denemek lazım. Gidip, o sessiz kasırgada savrulmadan, parçalanmadan ve başkalarını parçalanır görmeden asla anlaşılamaz.

Ateş başı masalcıları, bu boş sandalyeye La invitada diyorlarmış. Oradakilerden birisinin ya da daha fazlasının ruhunun oraya oturduğuna inanıyorlar, çünkü ona ihtiyaçları var. Yani La invitada herkesin ihtiyaçlarını temsil ediyor.

İlk katılmaya başladım, boş sandalyeye ne isterseniz oturtun dediler. Ben de üzüntülü, sıkıntılı bir şeyler oturttum. Sandım ki onları içimden çıkardım..... ne çıkarması🤣 zaten içimde fazlasıyla varlar bir de karşıya oturtmuşum, yani kurtulayım derken duble stres.....

Sonra o kadar çok çembere katıldım ki, her seferinde oturtacak farklı şeyler denedim sonunda beni en rahatlatan çocukluğumda karar kıldım.

O bilge bir çocuk, olana bitene, yaşanmış acı ve tatlılara masum gözleriyle bakıyor, henüz hiç kötülük işitmemiş kulaklarıyla dinliyor.... ben bir yandan çemberin ahalisiyle bir bütün, bir sarmaşık olurken, bir yandan da onu gözlüyorum, tepkilerini izliyorum.

O benim sağduyumun gizlediği masumiyetim, egomun yok saydığı saflığım, o benim içimdeki, taa merkezimdeki mücevherim, o benim iyiliğim, güzelliğim, sorgusuz sualsiz seven yanım.....

İlk önceleri onu sadece çemberlerde dış dünyaya çıkarırken, giderek bu saatleri ve yerleri artırdım. Sinemada, alışverişte, seyahatte ve hatta işte...... iş yerinde, hele insan benimki gibi bir iş yapıyorsa, çocuğun orada ne yaptığını merak mı ettiniz......
Bir kaç gün önce, bir babaanne torunuyla gelmiş, bel ağrılı bir hasta, yatırdım muayene ediyorum, torun çaktırmadan masamı karıştırıyor.... reflex çekicini aldı, inceledi sanırım beğendi ve çekicin yarısından çoğu dışarıda kalacak şekilde cebine koydu. O sırada ben hem onunla hem de çocuk yanımla gözgöze geldim..... orada sadece kendim olsam, bırak bakayım onu, o oyuncak değil hem de izinsiz hiç kimsenin bir şeyini almamalısın derdim.... o benim dışarı çıkarıp oturtduğum çocuk yanımın yanına gitti, çekici gösterdi, hiç konuşmadan birbirlerine gülümsediler.... babaannenin işi bitti, kadıncağızın olanlardan haberi yok, kapıdan çıktılar, bir dakika sonra sekteterimin sesini duydum, ver bakayım onu, o doktorun muayene şeysi, ayıp alınmaz...... çocuk yanımla göz göze geldik, tühhhh yakalandı dedi, gülümsedim......sekreter, hocam alırken görmediniz mi diyor, gördüm dedim, gördüm ama.... anlatsam da anlamazsın....