Sonbahar geldi, yılını da yazayım... 2020 sonbaharı. İstanbul’dayım, salonda kanepeye oturdum, dışarıyı seyrediyorum ve hızla serinleyen havayı kokluyorum. 

Beni tanıyanlar bilir, güneşi sevmem, sıcağı sevmem, çok parlak aydınlık havaları sevmem. Yazları yaz uykusuna yatarım, hep depresif moddayımdır. Ne zaman ilk baharın sonu gelir, yaza adım atmaya bir tık kalır, benim gülüşüm solar, sesimin rengi bozarır, sulanmamış bir çiçek gibi kururum..... ne mi yaparım? Saklanırım.... evet yaz boyu saklanırım, taa ki serin sonbahar rüzgarı bana hadi ortaya çık deyinceye kadar saklanırım.....

Sonbahar geldi ve ortaya çıktım, bir sonbahar şiiriyle tekrar bıraktığım yerden yaşamaya başlıyorum...

Ayaklarıma yaslanmış kedinin karnı sıcacık 

O da  sonbaharı tanıyor mu dersiniz

Onunda mı yüzünü sonbaharın serin eli okşadı

Ondan mı kuytuda bir dost arayışı

Kedilerin sonbaharı olur mu ki

Zaten kaç yaz, kaç baharda ayak izleri var 

Peki ya biz

Bizim izlerimiz, mevsimlerimiz

Sabırlı ve bilge sonbahar

Tam da benim olduğum yaşlar

Ömrün mücevheri ilkbahar

Hani şu habersiz geçen yıllar

Ardından dertlerimi zincir yaptım

Çekiyorum yılları, acısı bol, tadı az

Telaşlı, kör günlerin toplamı yaz

Ve sonunda sonbahar

Pırıl pırıl bir yıldız gibi parlak

Su gibi berrak

Yuvasını bulmuş, göçmekten vazgeçen kuşlar

Tam da benim olduğum yaşlar

Ve kış

Umarım kış uzaktır kedicim

Senden, benden

Senin sıcacık karnından

Benim ayaklarımdan

Umarım uzaktır

Evet uzaktır