Yaşamın aksak giden yönlerini görüp karşı çıkan, bu adaletsiz durumlara muhalif olan, muhalif olduğunu hem söyleyerek hem de bu minvalde yapılan her türlü toplanmaya katılarak belli eden....muhalif iz bırakmış kişileri, grupları, siyasi ve sosyal oluşumları destekleyen, bu destekte ülke sınırlarını aşıp, aksaklık dünyanın neresindeyse orada olduğunu gösteren.....bireysel olarak her mecrada, en çok da sosyal medyada sesini çıkaran tanıdıklarım var.

Bu grubun içinde söylemlerine saygı duyduklarım var, bazen onların yaptıklarını görünce içim ısınıyor, cesaretlerine hayran kalıyorum. Yine bu grubun içinde samimiyetsiz bulduklarım var. Hani bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu diye bir deyim var ya, samimiyetsizler aynen böyle. Ne şiş yansın, ne kebap usulü bile değiller. Söylemlerini değiştirmiyorlar, o tip iki yüzlü değiller, daha da kötüsü... başka söyleyip, başka yaşıyorlar.

Kim ne yapıyorsa yapsın, sana ne diyebilirsiniz. Evet bana ne..... ben onlara diyorum ki, davranmadığınızı söylemeyin, öyleymiş gibi yapmayın, vitrin düzenlemesi yaptığınız o kadar belli ki.....

Bana gelince, bir süre nedense....ki sonra bu nedeni psikoloji bilimiyle uğraşan profesyoneller buldu, öz güven eksikliği, benim zamanımın deyimiyle aşağılık duygusuymuş. Yani aşağılık duygum nedeniyle, iki taraf arasında gayet güzel ayrım yapmama rağmen, hepsini eşit alkışladım, eşit onore ettim, eşit yaltaklandım. Aşağılık duygusu, çok pis bir şey, dışlanmaktan ödün patlıyor, kim olursa olsun, seni onaylasın istiyorsun.

Sonra köprülerin altından çok sular aktı, hatta benim hayatımda seller aktı ve köprüleri bile yıktı geçti. Gerçekten yıktı geçti ve güzel oldu..... tekrar inşaa benim işimmiş, böylece öğrendim.

Her neyse, şu ana kadar bahsettiğim gerçek devrimci ruhlular ve öyle gibi görünmekten nemalananlar var ya. Ben artık bu ikinci grupla uğraşmaya karar verdim. Sosyal medya bu uğraşma için çok uygun bir mecra.