Bir açık artırmada 1.56 milyon dolara satılan bir not var. Bunu yazan da Einstein. Not Einstein’e otel odasında servis yapan  garsona yazılmış, bahşiş için bozuk para bulamamış, hemen oradaki bir kağıda yazıvermiş. Demiş ki “Sakin ve mütevazı bir yaşam, başarı peşinde koşmanın neden olduğu daimi huzursuzluktan çok daha fazla mutluluk getirir. “👏

Herkesin dilinde bu söylem.... sadeleş ve basit yaşa.....ben aynını yapıyorum. Her geçen gün biraz daha, biraz daha sadeleşiyorum. Hayatımı basitleştirdim ama diyorum ki yetmez, geçmişinizi de basitleştirmeniz lazım..... basit yaşanan bir hayatın, ağdalı geçmişi olamaz......olmamalı🙏🌼🙏🌼

Buradan yola çıktım, sanırım giderek artan unutkanlığım da yardımcı oluyor, geçmişim de artık çok sade ve basit. Tek aksiyon doğurduğum çocuklar.

Eskiden bana Feray Hanım mutlaka kitap yaz derlerdi, ben de düşünürdüm, hayatımı yazsam beş cilt eder derdim. Şimdi sadeleştirilmiş geçmişim etse etse bir A4 ancak doldurur. 

Sadece geçmiş değil, akraba ve arkadaş sadeleştirmesini de yapın. Çevredeki ikiyüzlülük oranının azalması iyidir.

Azıcık aşım, ağrısız başım......

 Annemin renk versin diye şerbetlere kattığını hayal meyal hatırlıyorum. Ben dokunmalara kıyamazdım. Bu kadar güzellikle,  bu denli kısa yaşam süresinin bir arada olmasını sorgulardım. 

Halbuki neye göre kısa? O yıllar, algının ne demek olduğunu bilmediğim, kesin doğrularım var zannettiğim yıllardı. Sorgulamalarım ve bir şekilde yönetilmeye itirazlarım başlayınca, gelincik de hayatımdaki yerini değiştirdi..... 

Bir keresinde Isparta'ya gidiyorum, yol kenarında bir gelincik tarlası gördüm. Ama öyle böyle değil, devasa bir tarla. Arada papatyalar, yabani başaklar da var. Biraz fotoğraflarını çektim, sonra içine oturdum, nedenini tam bilemiyorum azıcık ağladım, sonra yatmakla uzun oturmak arası bir pozisyon aldım. 

Ilık ve hafif bir rüzgar, sanki tüm tarla dans ediyor, değişik bir ses çıkarıyorlar, fısıltı gibi. Morpheus'un benimle konuşma olasılığını düşündüm. Bunu belki de ağırlaşan göz kapaklarım nedeniyle düşünmüş olabilirim...... 

Morpheus, uyku tanrısı Hypnos'un üç bin çocuğundan birisi. Uyutmak istediği kişilere, gelincikten yapılmış taç hediye edermiş. Onun içindir ki Morpheus adına yapılmış tapınaklar gelinciklerle süslüymüş..... 

Çok, çok eskilerden, henüz içerik araştırmaları yapılmazken, gelinciğin içindeki sedasyon verici rhoeadic ve papaveric asitlerden bihaberken, aşk acısı çekenlere gelincik şerbeti içirilirmiş.... İçmek şart değil, solumakla ya da seyretmekle de uyku veriyor, denedim, başıma geldi. Ya da Morpheus öyle istedi....

 

Bugün inşallah reenkarnasyon vardır diye uyandım. Öyle ömür süresi açgözlülüğü içinde değilim, yanlış anlaşılmasın.

Benim açgözlülüğüm duygu bazlı. Bu yaşamımda hissedemediğim bazı duygular var. Bugün 20 ocak 2021 ben 63 yaşındayım. Bu duygulara açlığımı yeni hissetmedim, bu açık ve benim eksikliği hissedişim neresinden baksanız 30-35 yıl öncesine dayanıyor. 

Her neyse......içimde hep o eksikliğin ezikliğini hissedip yaşadım. Hadi eldekilere şükret, açığı başka şeylerle uğraşarak unut falan derken. Tam unutuyorum, aniden şakkkk önüme çıkıyor. Hay allahım, bırak peşimi....bırak

Ve küçük kızım bir danışanına şema terapisi yapacağım diye bahsedince, kendisi psikolog, ona ne ki bu dedim ve insan ruhunun şemalarını öğrendim. Meğerse o şakkk hatırlayışlar bir kişinin, bir olayın, bir kokunun, bir film sahnesinin, kitap satırının şemamı harekete geçirmesindenmiş.

Peki öğrendim de ne oldu. Artık o duygu açlığım doyacak mı, ya da ona ihtiyaç duymayacak mıyım? Tabi ki hayır, belki o duygum eksik diye üzülmemeyi öğreneceğim.

Öğrenmek istiyor muyum? Hayır....

Ben reenkarnasyon istiyorum, hele bir daha dünyaya geleyim.......lütfen geleyim

Fotoğraf evimden, en sevdiğim çiçek.... ben şemalarımı yeni öğrenmiştim ki diğer kızım elinde bir nergis demetiyle çıkageldi. Bu koku beni teselli ediyor, inşallah reenkarne olacağım coğrafyada da nergis yetişiyordur........

 

2020 sonbaharında son paylaşımımı yapmışım, şimdi 2021 kışındayız, bir kaç aydır yazmamışım. Zor günler geçiriyoruz, tüm gezegen böyle.... 

Hissediyorum bir şeyler iyiye gitmiyor. Sadece virüs pandemisi değil mesele. Havada umut, heves, coşku az. Sanki tüm dünyayı hüzünden bir cibinlik sarmış gibi...

Bu kaosun ardından zengin daha zengin, fakir daha fakir olacak. Kolkola birlikte özgürlük şarkıları söyleyenleri eski filmlerde seyredip hüznümüze hüzün katacağız. 

Hani fizikte bir kural var ya, yükselmek için önce dip yapıp oraya çarpmak var. Bence hızla dibe gidiyoruz, benim neslim ya da bir sonraki nesil çarpıp yükselecek. İllaki yükselecek, yükselmeli.

Bunları balkonumda çektiğim bir fotoğraftan çıkardım. Bahçedeki yenidünya ağacı, saksıdaki siklamen ve en önemlisi saksıya düşmüş limon çekirdeğinin son hali....

Belli ki o çekirdek benim saksıma düşerek dip yaptı. Demek ki yükselmek böyle bir şey.....

Özüne dönmek gibi, hayata tutunmak gibi, yaşama kendisi olarak karışmak gibi.....

İşte 2021 kışı böyle geçiyor, aslında havada umut yok ama o limon çekirdeği tam aksini söylüyor......

Sonbahar geldi, yılını da yazayım... 2020 sonbaharı. İstanbul’dayım, salonda kanepeye oturdum, dışarıyı seyrediyorum ve hızla serinleyen havayı kokluyorum. 

Beni tanıyanlar bilir, güneşi sevmem, sıcağı sevmem, çok parlak aydınlık havaları sevmem. Yazları yaz uykusuna yatarım, hep depresif moddayımdır. Ne zaman ilk baharın sonu gelir, yaza adım atmaya bir tık kalır, benim gülüşüm solar, sesimin rengi bozarır, sulanmamış bir çiçek gibi kururum..... ne mi yaparım? Saklanırım.... evet yaz boyu saklanırım, taa ki serin sonbahar rüzgarı bana hadi ortaya çık deyinceye kadar saklanırım.....

Sonbahar geldi ve ortaya çıktım, bir sonbahar şiiriyle tekrar bıraktığım yerden yaşamaya başlıyorum...

Ayaklarıma yaslanmış kedinin karnı sıcacık 

O da  sonbaharı tanıyor mu dersiniz

Onunda mı yüzünü sonbaharın serin eli okşadı

Ondan mı kuytuda bir dost arayışı

Kedilerin sonbaharı olur mu ki

Zaten kaç yaz, kaç baharda ayak izleri var 

Peki ya biz

Bizim izlerimiz, mevsimlerimiz

Sabırlı ve bilge sonbahar

Tam da benim olduğum yaşlar

Ömrün mücevheri ilkbahar

Hani şu habersiz geçen yıllar

Ardından dertlerimi zincir yaptım

Çekiyorum yılları, acısı bol, tadı az

Telaşlı, kör günlerin toplamı yaz

Ve sonunda sonbahar

Pırıl pırıl bir yıldız gibi parlak

Su gibi berrak

Yuvasını bulmuş, göçmekten vazgeçen kuşlar

Tam da benim olduğum yaşlar

Ve kış

Umarım kış uzaktır kedicim

Senden, benden

Senin sıcacık karnından

Benim ayaklarımdan

Umarım uzaktır

Evet uzaktır 

       

 

Bir Alman felsefeci var, Wilhelm Schmid.... bir çok kitap yazmış, ben geçenlerde “Mutsuz Olmak” kitabını okudum. Sadece pozitif düşünmeye çalışanlara, kendini sürekli  mutlu hissetmek için uğraşıp duranlara minik dersler vermiş.

 

Şimdi Feray’a gelelim; Uzun zamandır “kendini gerçekleştiren kehanete” takılmıştım. Durumumu, gelecek endişelerimi dillendirmeyi bırakın düşünmeye bile korkar hale gelmiştim. 

Şu konularda aksaklık var, olacaklardan korkuyorum ama aman ha görmezden gel, ilerisini düşünme, negatif düşünürsün, sonra gerçekten oluverir, tak at gözlüklerini, olanı biteni görmezden gel, sadece iyi düşün iyi olsun Feray diyordum.....

Schmid demiş ki......

Peşinen negatif ihtimali düşünen kişi, self-fulfilling prophecy anlamında, o negatif ihtimali bizzat gerçekleştirme tehlikesine düşmez mi?

Sonra sorduğu soruya kendisi cevap vermiş.....

Negatif gerçekten vuku bulacak olursa, insan gafil avlanmaz ve hayat devam eder.....

Okurken birden!!!! Çok korktuğum ama bir türlü düşünmeden duramadığım negatif ihtimalin o kadar da korkutucu olmadığına ikna oldum..... rahatladım, ohhhhh üstümden bir yük kalktı....

Artık negatif, pozitif.... ortaya karışık düşüneceğim... kehanete gelince...

Bir memleket lafıyla bitireyim...

“Olacakla, öleceğe çare yok”