Zaten egemen söyledi, doğuştan eksiksin

Geçenlerde Nijerya hakkında bir yazı okuyordum,daha doğrusu Nijeryalılar hakkında. Ne kadar hırsız, düzenbaz, kötü ve cahil olduklarıyla ilgili. Afgan kadınlarıyla ilgili benzer bir yazıyı da geçen hafta okumuştum. Burkaların ardında olanı biteni, dışarıdan bakan bir batılının gözüyle anlatıyordu......... örnekleri çoğaltmayacağım, çünkü asıl anlatmak istediğim bu değil......

Ortak insani değerler denilen sosyal ve kültürel birikim ne??? Ne ve önemli mi????
Evrimin başından bu yana oluşan biyolojik değişimler eşit, Nijer, Afgan, Türk, İngiliz farketmez, herkes aynı. O zaman bir grubun, diğer gruba ya da bir grubu oluşturan bireylerin, diğer grubu oluşturan bireylere bakışındaki kibir de neyin nesi. Öte taraftan bakarsak kendini aşağılama ve ait olduğu toplumu  acıyarak dışlamanın nedeni ne?

Ben yönetimler için fikir ileri sürebilirim, antidemokratik, diktatör, askeri, dayatmacı....vs. diye eleştirebilirim. Ama halk başka bir şey. Bireyleri tek tek tanıma imkanı yokken, onu oluşturan halkı topyekün aynı kefeye koymak nasıl bir haksızlıktır.

Yobaz Araplar, karakafalı aptal Türkler, ilkel Güney Amerikalılar, insan sınıfında bile olmayan Orta Afrikalılar....vs. Bunu söyleyen kim? Batı diye isimlendirilen, hep özenilen, ulaşılmak istenen, değerleri ortak değer zannedilen, yapay bir topluluk.

Batı içinde batının da batısı var, kendi içlerinde de Güney İtalya'yı, tüm Balkan ülkelerini ama illaki Bulgarları dışlarlar. Hatta daha ileri giderek Almanlar eski Doğu Almanlara ve Bavyeralılara, İngilizler İrlandalılara tepeden bakar......

Bu nefrete varan kibir sadece batıda yok. Uzak doğu'nun Alman -Fransız-İngiliz birliğinin izdüşümü de Japonlar. Japonlar kendileri dışındaki tüm çekik gözleri ikinci sınıf görürler.....

Ve bunlar gibi bir çok örnek var. Hergün açık ve subliminal mesaj veren bir çok olay, demeç, reklam, eğitim...vs. ile bunlar kafamıza kafamıza çakılıyor

Kendi ülkem ve halkım için konuşursam, yani cahil ve pis Türkler için. Bizim idolümüz batı olmalıdır. Onlar ne güzel ve doğru derse odur, onların müzikleri elittir, o kültürün gösteri sanatları olan operayı ve baleyi seveceksin, onların giyilmesini uygun gördüğü şekilde giyinirsen medenisin, harfler tabii ki latin harfleri olacak. Tarih dersen, onların yazdığı tarih objektifdir ve doğrudur. Batı tıbbı her şeyken, doğunun tedavi yöntemleri pis hurafelerle doludur. Herhangi bir yeraltı zenginliği bu cahilliğin emrine terk edilemeyeceğine göre, onları gerçek medenilerin kullanması sömürmek değildir, bu medeniyetin gereğidir...... Ne dersiniz? Sizce de böyle mi? Bana sorarsanız, yazarken bile sinirlendim.

Biz medeniyetin en üst noktasındayız diyenlerin ulaşmak istedikleri yeni enerji kaynakları için gereken finansı aşağıladıkları ülkeler verir. Yeraltı ve yerüstü zenginliklerini, kalifiye işgücünü, egemenin emrine sunarlar. Bu sunuşun devamlı olabilmesi için, bu ülkelerde sürekli beyin yıkanır. Öyle bir hale gelir ki sen ülkenden nefret edersin, sen mensup olduğun halkı küçümsersin, kadim medeniyetin artık kocaman bir görgüsüzlüktür, mutsuzsundur, ait değilsindir, bir şekilde birilerine, aynı topraklarda doğup büyüdüklerine düşmansındır. Egemen sizi, bizi bölmüştür. Bize savaş lazım, savaşmak için de silah. Silahın kaynağı belli....oyun belli.....

Ben yine de tüm batılıları aynı kefeye koymuyorum. O zaman bu yazının ana fikrine karşıt bir tavır almış olurum. O insanları tek tek tanımıyorum. Ama onlara diyorum ki siz de bizi tek tek tanımıyorsunuz.

Her toplum kadar iyimiz, kötümüz var..... Son yıllarda Türk toplumunun ahlaki çöküşü ve çürümüşlüğü ile ilgili görsel ve işitsel haberler ne kadar arttı farkında değil misiniz? Hatta o kadar ileri giden yayınlar okuyorum ki, genetik olarak incelendiğimiz zaman, zekamızın orta düzeyde olduğu tesbit ediliyor. Kriterleri belirleyen onlar, değerlendirmeyi yapan onlar, kendilerini ileri zekalı bulan onlar. Peki gerçek bu mu? Tabi ki değil.

Eğer kollektif bilinç diye bir şey varsa, bu tüm insanlık için ortaktır. Anatomik yapımız da ortak, o zaman sadece doğum sonrası beslenme ve eğitimle fark yaratılabilir. Ama sizin ırkınız doğuştan orta düzey zekada diyecek kadar ileri gittiler. Esas acısı, bunları oldukça fazla Türk'ün haklı bulması. Bu egemen görüşü Afrikalı, Türkiyeli, Afgan, Çinli, Meksikalı......vs. yani ezilmek ve aşağılanmak istenen hiç bir halk bizzat desteklemese, egemen kendi söyler, kendi dinler.

Ben yine kendi halkıma döneyim. Heyyy egemen, sen bana ve halkıma böyle yaklaşamazsın deyin ve görün neler oluyor. Hemen ırkçılıkla suçlanıyorsun, batı kültürünün önünde eğilip biat etmediğin için cahilsin, kadim kültürünün değerlerini canlı tutmaya çalıştığın için görgüsüz, inanç farklılığı nedeniyle yobaz, yerleşmiş yaşam pratikleri nedeniyle ilkel ve hukuksuzsun. Zaten egemen söyledi doğuştan eksiksin.

Heyyy egemen, sen bana ve halkıma böyle yaklaşamazsın diyenlerin , diyebilecek kapasitede olanların sesini kesiyorlar. Nasıl mı? Yandaş politikacılarla, popüler kültürü iyice yozlaştıran televizyon programlarıyla, DNA larıyla oynanmış yiyecekleri mutfaklarınıza doldurarak, tüketmeyi taçlandırıp üretmeyi aşağılayarak.......

Son yıllarda ülkemi adım adım gezdim, insanımla ulaşabildiğim kadar tek tek temas kurdum, sofralarına oturdum, onlar benim soframa oturdu,  işimde binlerce hastanın derdini dinledim, muayene ettim...Veeee diyorum ki; Eyyyy egemen...... bölmem, bölünmem, yaralarımı kendim tesbit eder, atalarımdan öğrendiğim gibi kendim sararım. Eksiklerim yok mu? Tabi ki var. Aynen sizler gibi artıları, eksileri, yaratıcılıkları, çalışkanlıkları, tembellikleri, gelenekleri, aileleri, hayalleri, sevinçleri, üzüntüleri olan insanlarız. Böyle de kalacağız, daha doğrusu eksikliklerimizi düzeltmeye çalışarak böyle kalacağız.

Ahhh dünya, yalan dünya, bir gün varsın ve birden yoksun dünya. Feng shui öğretisine göre tam da olmaması gereken bir şekilde, yatağımın bir ucunda ayna, diğer tarafında yarı açık bir pencere var. Dünyanın tüm yalanlığı açık camdan içeri girip, aynadan üstüme yansıyor.

İyi insanlar, dürüst insanlar, sözü özü bir insanlar neredeyseniz siz de bilin ki dünya yalan. Diğer samimiyetsiz çoğunluğa gelince, al birini vur ötekine,  incir çekirdeğini doldurmayan sohbetleri, maskeli suratları, mutluluk oyunları, doyurulamayan şehvetleri, hırsları ve hiç durmadan sahneledikleri, başrolde hep kendilerinin olduğu tiyatroları.....halbuki bilseler hiç değmez, kötüler içinde ahhhh dünya, yalan dünya.

Dün Abdûlaziz hakkında bir yazı okudum, bileklerini keserek öldürmüşler ve intihar süsü vermişler. Her iki bileğini de o kadar derin kesmişler ki, damarlarıyla beraber tendonları da kopmuş. Ölüyü muayene eden doktor Marko Paşa, kopuk tendonlu bir elin diğer bileği nasıl kesebileceğini sorgulamamış, ya da korkudan sorgulayamamış. Abdûlaziz Feriye'de ölmüş, benim sinemasını ve restoranını çok sevdiğim Feriye'de. Marko Paşa da yalnızlık içinde ve yoksul bir şekilde Burgaz Ada'da ölmüş ama ölmeden önce difteriden hayatlarını kaybeden yedi çocuğunun acısıyla kavrulmuş. Yani padişah da olsan, tüm dertleri dinleyip çareler bulan bir paşa da farketmez dünya yalan.

Mozart öldüğü zaman henüz otuzbeşindeymiş. Ölüm nedeni muğlak, sanırım 1990'larda bir tıp heyeti ölüm nedeni böbrek yetmezliği olabilir demiş ama kapalı kapılar ardında söylenenlere bakılırsa, ölüm nedeni zehirlenme. Salieri, onun yeteneğini kıskanmış ve zehirlemiş. Olaya tanık olanların hatıralarına göre ölüm sonrası ceset inanılmayacak kadar şişmiş ve morarmış. Ölümünden hemen önce Requiem'i bestelemiş.Sanki kendi ölüm marşını bestelemiş ve ölmüş. Yani ne kadar yetenekli olursan ol dünya yalan. Bir beste kadar hükmün yok.

Van Gogh kendini göğsünden bir altıpatlarla vurduğunda sadece otuz yedi yaşındaymış. Sonsuz zor bir hayat yaşamış, hatta Fransa'da yaşadığı bir ara açlıktan dişleri gevşemiş. Şimdi Van Gogh adı nedeniyle turizm cenneti olan Arles, onun hatıralarıyla dolu. Halbuki o yıllarda, otuz Arles'li imza toplayıp yönetime başvurmuşlar, bu kızıl saçlı deli ( le fou roux) yi şehrimizde istemiyoruz demişler. Sonrası belli, akıl hastahaneleri yılları ve ölüm. Yani boyaları bir mucize gibi birleştirsen de dünya yalan. Van Gogh deyince, bir doktor öyküsü var, size de anlatayım. Van Gogh, hastahanede kendisini tedavi eden Dr. Felix Rey'in bir tablosunu yapmış ve ona hediye etmiş. Doktor bunu beğenmemiş, önce bir kümesin tamirinde parça olarak kullanmış, sonra da birisine hediye etmiş. Tablo şu anda Moskova'da Puşkin müzesinde ve tahmini değeri elli milyon dolar. Kümesten kurtulan parça sapasağlam. Yani dünya deli yalan.

Ben daha küçücük bir çocukken, tüm yaşamı ekmek kavgasıyla geçmiş, gencecik babamın hayatının elleri arasından nasıl kayıp gittiğini gördüm. Bir gün mavi gözlerini kısarak kahkahalar atıyor, türküler söylüyordu, ertesi gün kıstığı gözlerinin, kahkaha attığı ağzının üstünde topraklar vardı. Türküler yerini annemin hıçkırıklarına bırakmıştı. Dünya sonsuz yalan.

Bu yalanın üstü mü örtülü, yoksa bizim gözlerimiz mi bağlı? Durum böyleyken, neyin kavgasını veriyoruz. Toplu yaşamanın kuralları yazılırken, neye istinaden henüz ölmemiş insanın yaşam hakkı elinden alınmış. Farkında mısınız bilmem herkes sistemin kölesi. Kölelik müessesesi şekil ve şemal değiştirip devam ediyor. Halbuki dünya yalan, yalan.

Şimdi durup bir düşünün. Kimsiniz??  Zengin, fakir, ikisinin ortası??  Yetenekli, şöhretli, süper zeki, ehh idare eder?? Kadın, erkek, eşcinsel, evli, bekar, dul?? Çalışkan, tembel, mirasyedi, taşı sıkıp su çıkaran, geçimli, geçimsiz?? Irkçı, hümanist, siyasetle kafayı bozmuş, yobaz, geçmişe takılıp kalmış, hayalperest?? Milliyetçi, dinci, savaş yanlısı, gözünü kan bürümüş, pasifist?? Patron, asgari ücretli, işçi, memur, mevsimlik sözleşmeli, ceo, amele??........Kimsen kim, hayat bir illüzyon ve dünya yalan....Sayılı günler bitmeden hemen aslına dön. Aslın ne mi?? Sen bir yıldız tozusun, dünyayı, ya da uzaydaki herhangi bir toprak parçasını oluşturan elementler neyse, sen de onlardan oluştun.

Tekrar söylüyorum ben yıldız tozuyum ve dünya yalan. Bunu anladıktan sonra bir dizi karar aldım. Bu yazı çok uzadı, kararlarımı bir sonraki yazımda sıralayacağım, işinize yarayan olursa, içinden çekinmeyin alın. Hatta kurallara bir de isim buldum, ''Yıldız Tozu Anayasası''.........Diğer maddeler için, gelecek yazıyı bekleyeceksiniz ama bir ip ucu vereyim, ilk madde şöyle......Çimenin altı sizi bekliyor ama şaşırtın onu, her işi bırakın, onun üstüne uzanın......

Kamboçya'nın Siem Reap kentinden, Lao Havayolları'na ait bir uçakla yola çıktık. Uçak o kadar küçük ki, aralıklarla oturmuş on kadar yolcuyla yol alıyoruz. Hostesin getirdiği, Lao Beer marka bir bira, değişik aromalı tuzlu tatlı bir avuç fıstık ağzıma çok hoş bir lezzet veriyor. Hava açık, aşağıya bakıyorum, Tayland-Laos sınırını yapan Mekong Nehri aşağıda kahverengi bir yılan gibi uzanıyor.


 İlk durak eski başkent Pakse. Buradan ülkeye giriş yapacağız. Türkiye'de şehirler arası yollarda bakımsız yakıt istasyonları vardır ya, sanki terk edilmiş gibidirler. İşte onlara benzer bir binadan içeriye giriyoruz. Soluk, eski, pis bir salon, camlarında renklerini kaybetmiş, is rengi tül perdeler var. Burası Pakse Uluslararası Havaalanı. Etrafta üç beş görevli öylece duruyor, kadınlar ve adamlar aynen birbirlerine benziyorlar, aynı renk giyinmişler, kadınlar elbise giymemiş olsa cinsiyet ayrımı yapmak olanaksız. Halbuki hostes çok güzeldi. İşte bu kişiler, hiç durmadan aralarında konuşuyorlar, on kadar turiste bakıp telaşa kapılmış hareketler yapıyorlar ve gözleri çok ilginç, sanki donarak ölmüş balık gözü gibi duygusuz. Aslında vizemiz var ama çok büyük bir sorun varmış gibi davranıyorlar. Neyse, rehberin bile zar zor anlayıp bize anlattığı şekilde formları doldurduk. Sonra hiç bir şey yapmadan öylece oturduk. Bizi getiren uçaktan başka hiç bir uçak iniş kalkış yapmadı. Orada öylece neler olduğunu anlamadan bekledik. Bir süre sonra aniden bir adam ortaya fırladı ve el kol hareketleriyle indiğimiz uçağı gösterip bir şeyler söyledi. Bir turist, sanırım Fransız'dı, onun ne dediğini anladı ve aynı uçağa binip Luang Parabang'a geldik. Bu şehir 1995'de Unesco Dünya Kültür Mirası listesine alınmış.


Luang Parabang, Laos'un eski başkentiymiş. Kelime anlamı ''Asil Buda''. Laos tarihi, iç savaş, dış savaş ve kargaşalarla dolu. Eski Fransız sömürgesi, sonra Japonlar istila etmiş, en sonda Amerikalılar defalarca bombalamış. Şimdi ismi Laos Demokratik Cumhuriyeti. Cumhuriyet adı sadece isminde var, ülke komünist dikta ile yönetiliyor.  Bu şehirde kaldığım sürede tapınakları, tepeleri, Mekong Nehri'ni ve çevresindeki küçük köyleri gezdim. Yabancıların oturduğu yerler dışında rahatsız edici bir yoksulluk ve pislik var. Dünyanın en fakir elli ülkesi arasındaymış.

Villa Santa Resort isimli bir otelde kaldım. Otel, balta girmemiş ormanlık bir parkın içine yapılmış, odalar bahçeye yayılmış vaziyette, oda numaraları birbirini takip etmediğinden birkaç kez, suni göletlerin, göz alabildiğine yayılmış lotus çiçeklerinin arasında kayboldum. Aralarda Bodhi ( Hint İnciri ) ağaçlarını görünce, ilk kez gördüğüm için heyecanlandım. Sonra bu coğrafyada Buda'nın altında nirvanaya ulaştığı bu ağaçlara sıkça rastladım. Odama girdiğim zaman yatağın üstüne değişik örülmüş bir sepette tropikal meyveleri görünce, yoldaki tüm olumsuzlukları unutmuştum ki, dragon fruita elimi atınca altından parlak mavi bir örümcek koluma çıkıverdi. Çığlıklar eşliğinde sepeti balkona çıkardım, kapıyı kapattım, perdeleri çektim, önlem olarak ışıkları açtım, uzun süre uyuyamadım. Aslında o kadar börtü böcek korkum yoktur ama ilk gördüğüm tip hiç de korkulmayacak gibi değildi. Sonradan öğreniyorum ki. ormanda yaşayan endemik canlıların %95'i böcekmiş.

Gezi notlarımda dolandığım tapınakları not etmişim. Sırayla Wat Xieng Thong, Wat Visoun Stupası, Wat Aham, Wat Mai'yi gördüm. Anladığınız üzere Wat tapınak demek. Hepsi birbirine benzer ibadethaneler, onlar hakkında neredeyse aklımda kalan hiç bir şey yok.



Ama Buda'nın oturuş şekilleri hakkında hatırladıklarım var. Mesela fotoğraftaki hareketim yerel rehberimiz Siph On'a göre ''Hayatı kaybetmeye, hayatı öldürmeye dur de'' demekmiş.

Tapınaklar tekdüzeydi ama sabaha karşı katıldığım sadaka töreni çok ilginçti. Sol omuza, pötikareli bereket şalları atılıyor, sağ elle rahiplerin sepetlerine, buharda haşlanmış, yapışık pirinçler ( sticky rice) konuyor. Bu coğrafyada pirinç, bizdeki buğday gibi kutsal. Bu törenin anlamı, iyi niyet dolu tüm kalbimle lokmamı seninle paylaşıyorum demekmiş. Törene katılabilmek için karanlıkta, gün ağarmadan gidip yer tuttuk, inanılmaz kalabalık vardı.

Bir akşam üstü Phousi Tepesi'ne çıktık, buraya 329 basamakla çıkılıyor. Yarı yolda biraz dinlenerek en tepeye çıktım, Mekong Nehri'ni bir de buradan gördüm, bu nehir hakkındaki fikrim değişmedi, aynı kahverengi bir yılan. Tepede küçük bir tapınak daha var, Wat Phousi.


Eski Kral Sarayı artık Milli Müze'ye dönüşmüş. Milli Müze'yi gezerken, kraliyet ailesinin şahsi eşyalarını incelerken üzülmekle acımak arası şeyler hissettim. Çünkü gördüğümüz eşyaların sahipleri, yani son kral ve ailesi kovuldukları, sürüldükleri bir mağarada açlıktan ölmüşlerdi.

Mekong Nehri'ni bir de iyice yakından, yani üstünde giderek gördüm. Nehrin içinde otuz kiloya kadar çıkan kedi balıkları varmış, onları görmedim ama yedim, ehh fena değil. Az da olsa timsaha da rastlanıyormuş. Kıyılarda tek tük ekili alanlar var, yukarılara doğru sık ormanlar var, bunlar tik ağacı ormanları. Nehir yakından korkunç görünüyor, sık sık girdaplı alanlar var, ölmüş, huzursuz ruhların buralarda yaşadıklarına inanılıyormuş.  Yarış tekneleri kadar alçak ve uzun bir tekneye dizildik ve üç ayrı yer ziyaret ettik.

İlkini asla unutmayacağım. Burası Ban Xang Khong Köyü'nde bir pirinç şaraphanesi. Tekneden inip, taşlara ve uzun otlara tutunarak yukarı tırmandık. İnanılmaz pis kaplar, kazanlar, damıtma şekilleri, bir de şişelerin içine yılan, tarantula falan koyup şarapları şişelemişler. Ben iğrenmiş bir yüz haliyle bunlara bakıp, bir an önce uzaklaşmak isterken, olanlar oldu ve tuvalete ihtiyaç duydum. Önce bir dolar istediler, verdim, tahta mandalla tutturulmuş bir kapıyı açtılar, içeriye girip kapıyı kapattım, nihayet karanlığa gözüm alıştı, çevredeki kokuyu almamak için nefesimi tutup, etrafa göz attım, içi kahverengi su dolu paslı bir varil, ve toprağa açılmış bir delik.....

İkinci yer, bir mağaraydı, Nam Ou ve Mekong Nehri'nin birleştiği köşede bir mağara var, İsmi Pak Ou, içinde yüzlerce Buda heykeli var. Büyük, küçük, tahtadan, taştan, renkli, çıplak, giyimli, hatta mücevherli çeşit çeşit. Burası doğanın enerjisiyle, Buda'nın enerjisinin birleştiği bir noktaymış.

Üçüncü yer, yine bir köy, Ban Xang Khong Köyü'nde ipek kumaş ve kağıt imal eden köylüleri gördüm. İlginç bir kaç şey aldım, İpeğin ipek böceğinden elde edilmesi, ip haline getirilmesi, boyanması, dokunması safhaları gerçekten çok garip, çok naif bir iş.







Dokuma tezgahındaki güzel bir kadını görüntülemek istedim, izin aldım, kafasını kaldırıp bana baktı, şöyle ufak bir dehşet dalgası içimi yalayıp geçti, kadının gözleri aynı hava alanındakiler gibiydi.
Bu ülkede fakirliğin dışında bir şey var, değişik bir şey, insanları ölü balık gibi baktıran bir şey.

Bir de gece pazarları var, kaldığım iki gece de pazarları gezip tozdum