Eğer bu yazıyı okuyorsan, tamamen tesadüf.... biliyor musun sen, ben, biz tesadüfüz.

Dün takılıp düşüp, ya da arabanı bir kamyonun altına sokup belini kırmadıysan, ki kırmış olsan felç olmuştun, bir günlük felçli olarak yazı okumayı mı düşünecektin... yani tesadüfen yürüyorsun... yürüyorsun farket.....

Dün aniden görmemeye başlayıp, bayılmadınsa, biraz da kusmadınsa, bu nedenle çekilen beyin tomografisinde kötü huylu bir beyin tümörü çıkmadıysa.... tesadüfen görüyorsun....görüyorsun farket....

Sabah asansörde karşılaştığın komşuna günaydın dediysen, çalan telefonu açıp alo buyrun diye cevapladıysan, bir arkadaşınla buluşup çay sohbeti yaptıysan, akşam rakısının verdiği keyifle bir şarkı mırıldanıyorsan...tamamen tesadüf....tesadüfen konuşuyorsun.... duyup konuşabiliyorsun farket..

Dün gece aniden bir sıcaklık basıp, sol kolun ve göğsün ağrımadıysa, ağrı giderek artıp, boğulma hissine dönmediyse, canlı olarak bindiğin ambulans son sürat giderken, bu senin son yolculuğun olmadıysa ve gittiğin hastane kayıtlarına ölü duhul diye geçmediysen, ayak parmağına adının yazdığı bir etiketle morgda yatmıyorsan..... tesadüfen yaşıyorsun..... yaşıyorsun farket

Ben bunları yazarken kelimeleri unutmadıysam, halen harfleri tanıyabiliyorsam, zihnim bulanmadıysa, çocuklarım neler oluyor annemize deyip bir nöroloğun kapısını çalmadılarsa, doktor onlara maalesef anneniz alzheimer demediyse..... tesadüfen aklım fikrim yerinde.... düşünebildiğini farket Feray

Evet dostlar, aynen böyle, her farketmediğimiz durum aslında incecik bir pamuk ipliğine bağlı, bugün varlar yarın yoklar....onları yok olmadan farkedelim......

Bence etiketimiz parmağımıza takılmadan önce, tesadüflerimize şükredelim.....

Çemberlerde (beni okuyanlar çember deyince neyi kastettiğimi biliyorlar) mutlaka kimsenin oturmadığı bir boş sandalye, eğer yere oturulmuşsa boş minder olur. O boş sandalyede hem hiç kimse oturmaz hem de herkes oturur.

Görüntü olarak orası boştur ama sen içindeki istediğin dönemi, arketipi, duyguyu....vs. oraya oturtabilirsin.

Ben ilk zamanlar bunun ne demek olduğunu pek anlamamıştım, zaten çember teorik olarak anlaşılacak bir şey değil, anlamak için kesinlikle denemek lazım. Gidip, o sessiz kasırgada savrulmadan, parçalanmadan ve başkalarını parçalanır görmeden asla anlaşılamaz.

Ateş başı masalcıları, bu boş sandalyeye La invitada diyorlarmış. Oradakilerden birisinin ya da daha fazlasının ruhunun oraya oturduğuna inanıyorlar, çünkü ona ihtiyaçları var. Yani La invitada herkesin ihtiyaçlarını temsil ediyor.

İlk katılmaya başladım, boş sandalyeye ne isterseniz oturtun dediler. Ben de üzüntülü, sıkıntılı bir şeyler oturttum. Sandım ki onları içimden çıkardım..... ne çıkarması🤣 zaten içimde fazlasıyla varlar bir de karşıya oturtmuşum, yani kurtulayım derken duble stres.....

Sonra o kadar çok çembere katıldım ki, her seferinde oturtacak farklı şeyler denedim sonunda beni en rahatlatan çocukluğumda karar kıldım.

O bilge bir çocuk, olana bitene, yaşanmış acı ve tatlılara masum gözleriyle bakıyor, henüz hiç kötülük işitmemiş kulaklarıyla dinliyor.... ben bir yandan çemberin ahalisiyle bir bütün, bir sarmaşık olurken, bir yandan da onu gözlüyorum, tepkilerini izliyorum.

O benim sağduyumun gizlediği masumiyetim, egomun yok saydığı saflığım, o benim içimdeki, taa merkezimdeki mücevherim, o benim iyiliğim, güzelliğim, sorgusuz sualsiz seven yanım.....

İlk önceleri onu sadece çemberlerde dış dünyaya çıkarırken, giderek bu saatleri ve yerleri artırdım. Sinemada, alışverişte, seyahatte ve hatta işte...... iş yerinde, hele insan benimki gibi bir iş yapıyorsa, çocuğun orada ne yaptığını merak mı ettiniz......
Bir kaç gün önce, bir babaanne torunuyla gelmiş, bel ağrılı bir hasta, yatırdım muayene ediyorum, torun çaktırmadan masamı karıştırıyor.... reflex çekicini aldı, inceledi sanırım beğendi ve çekicin yarısından çoğu dışarıda kalacak şekilde cebine koydu. O sırada ben hem onunla hem de çocuk yanımla gözgöze geldim..... orada sadece kendim olsam, bırak bakayım onu, o oyuncak değil hem de izinsiz hiç kimsenin bir şeyini almamalısın derdim.... o benim dışarı çıkarıp oturtduğum çocuk yanımın yanına gitti, çekici gösterdi, hiç konuşmadan birbirlerine gülümsediler.... babaannenin işi bitti, kadıncağızın olanlardan haberi yok, kapıdan çıktılar, bir dakika sonra sekteterimin sesini duydum, ver bakayım onu, o doktorun muayene şeysi, ayıp alınmaz...... çocuk yanımla göz göze geldik, tühhhh yakalandı dedi, gülümsedim......sekreter, hocam alırken görmediniz mi diyor, gördüm dedim, gördüm ama.... anlatsam da anlamazsın....

El dorado..........
İspanyolca bir kelime, altın kaplı, altından anlamına geliyormuş. Bir zamanlar şimdiki Kolombiya’nın olduğu topraklarda Muisca denilen yerli kabileler yaşarmış. Bir çok başka özellikleri de varmış ama en çok altın işlemede ustalaşmışlar. Taa o zamanlarda, kral ya da Muisca efsanelerinde ona başrahip diyorlar, işte başrahip başa geçeceği zaman, önce kadınsız, tuz yemeden, mağarada bir inziva süreci geçirir, sonra tüm vücuduna reçine sürülüp altın tozları serpilirmiş. Güneşin altında pırıl pırıl parlayan başrahip, mücevherlerle, altınlarla dolu bir sala binermiş. Müstakbel kral, gölün ortasına kadar salla gelir ve bir süre tamamen sessiz kalır ardından tüm mücevher ve altınları tanrılara adak olarak suya atarmış, işte o anda gerçek kral olurmuş. Bu efsanedeki şehrin adı El dorado......

El dorado gerçekten var mı? Var olduğuna inananlar, yok olduğuna inananlardan çok. 1569 da üç yüz İspanyol, bin beş yüz yerliden oluşan ekip Bogota’dan yola çıkmış ve üç yıl boyunca El dorado’yu aramışlar, üç yılın sonunda atmış dört İspanyol ve dört yerli geri dönebilmiş. Ve tabii ki El dorado’yu bulamamışlar.

 Bogota’nın kuzeyinde Guatavita diye bir göl var. 1596 da İngiliz kaşif Walter Raleigh, El dorado var ve bahsedilen göl Guatavita Gölü, bahsedilen şehir de gölün yakınlarında bir yerlerde demiş. Ardından bu efsane alıp yürümüş, 1965’lere kadar gölü kurutmaya çalışmışlar, başarılı olamamışlar. Sonunda Kolombiya hükümeti gölün bulunduğu alanı koruma altına almış.

Tüm bu aramalarda tek tük altın objeler bulunmuş, bunların en önemlilerinden birisi bahsedilen salın minyatür bir modeli.

Tüm bunları Bogota'da Altın Müzesi'nde (Museo del Oro) gördüm. Müze Bogota'nın en güzel mahallesi La Candelaria'da, 1939'da Kolombiya Merkez Bankası tarafından kurulmuş, ülke İspanyol Sömürgesi olunca, İspanyollar buldukları her altını eritip İspanya'ya götürmüşler, bulamadıkları, kalan gidenler de bu müzede sergileniyor. Burası otuz dört bini altın, elli dört bin parçanın sergilendiği dev bir müze. Müzede sizi önce karanlık bir odaya alıyorlar, ziyaretçiler bir çember oluşturuyor, ortada bir cam fanusun içinde birden bir göl ortaya çıkıyor, anladığınız üzere Guatavita Gölü, derinden bir yerel şaman müziği çalıyor, yukarıda anlattığım efsanenin simülasyonunu seyredip, müzeyi gezmeye başlıyorsunuz.

Yaşamın anlamını ne kadar çok arayıp taradım, anlatsam inanmazsınız. Anladığınız üzere başlangıçta yaşamın anlamı ne diye sorduğuma göre, cevabı bilmiyordum demektir.

Cevabı bilmediğime göre, demek ki cevap yakınlarımda değil, olsa fark ederdim. Akıllıyım, eğitimliyim, eğer cevap görünür bir yerlerde olsaydı illaki fark ederdim.
Yıllar içerisinde bu cevabı aradığıma dair ve bulduğum ip uçları üzerine, arama yöntemlerimle ilgili onlarca yazı yazdım.

Hatta bu cevabı cennetin anahtarı diye isimlendirdim. Hekimanne’de öyle bir başlık açtım. Cennetin bu dünyada olduğunu anladıktan sonra, ki bu anlama ve aydınlanma da aniden olmadı, o da ayrı bir süreç. Her neyse cennet bu dünyada ama oraya nasıl gireceğizden yola çıktım. Bu metafor beni cennetin anahtarını bulmaya yönlendirdi. Anahtar olabileceğini düşündüğüm her şeyi yazdım, hiç bencil değilim, kendime saklamadım, ortaya yazıp koydum.

Kimler okudu, işe yaradı mı bilmem ama ben sıkılınca kendimi okuyup ferahlıyorum.
Yazdığım şeylerin çoğu zihinsel yoğunlaşma, arınma, farketme, olumlama, uzaklaşma üzerine çeşitlemelerdi.

O kadar çok kendim ve düşüncelerimle uğraştım ki, çevrede ne olup bitiyor, anahtarı başka bulanlar da var mı, bulamayanlar ne haldeler uzun süre göz ardı ettim.

Sonra işe gidip geldim, pazardan ve marketten alışveriş ettim, pazarcının bir bal kabağını dilimlemesini hayranlıkla seyrettim, marketteki kasiyer kızın buz gibi bakan gözlerinin yanına çocuğu gelince nasıl gök kuşağına döndüğüne şahit oldum, arabama yakıt almak için benzinciye uğradım, yağımı suyumu kontrol eden nasırlı elin verdiğim bahşişi gülümseyerek cebine atmasını ve ıslık çalarak uzaklaşmasını izledim, akşam vapura bindim, kulağımda bir gencin çaldığı gitar nağmeleriyle boğaz köprüsünden geçen araçların neden olduğu ışık selini seyrettim, Kuzguncuk’ta bir yokuşu çıkarken kedilere mama veren, bir kağıt toplayıcısıyla göz göze geldim, iş yerimde odamın camından patates çuvallarıyla dolu bir kamyonun boşalmasını seyrettim, çuvalların altında omuzları ezilen genç adamların kahkahalarını dinledim, trafikte sinkaflı bir kavganın ortasında kaldım...... bu gibi onlarca şeye rastladım, tanık oldum, içine girip çıktım, hafiften dokundum.

Yoksa cennetin anahtarı yok mu? İnsanın anahtarı mı var? Yoksa cennet bizim anahtarlarımızı mı arıyor?

Birden böyle düşündüm. Neden mi?
Gözlediğim yerler, yaşamın belirgin bir anlamı olmaksızın sürüp gittiği yerlerdi. Ve oralarda insanların eylemlerinde tükenmeyen bir dirim, bitmeyen bir yaşam gücü var....

İşte insanın anahtarı bu, bu her şeye rağmen diyebilen inanılmaz güçlü devinim.....

Yine sonbahar geldi ve yine derin düşüncelere daldım. Bazen dümdüz yaşayıp gidiyorum, sabah uyanıyorum, hızla hazırlanıp kahvaltı ediyorum, kahvaltı dedimse hafta sonları dışında basit atıştırmalar ama çok çay içiyorum, son çayımı da minicik balkonumda içiyorum. Yaprakların arasından komşu evi ve havuzunun mavisini görünce seviniyorum, suyun çeşme suyu olduğunu biliyorum, mavi rengi kimyasalların verdiğini biliyorum ama yine de mavi suya doğal muamelesi yapıp heyecanlanıyorum.
Sonra hızla işe gidiyorum. İş kısmını hiç anlatmayacağım, orada yaptığım şeylerde insan hikayeleri var. Komik olanlar da var ama çoğu acı dolu. Öyle böyle değil derin acı içeriyor ve yaşayan kişilere özel, yani burada yazamayacağım gizli olaylar, saklı duygular.... otuz yedi yıldır bunların yaşandığı odaya girip çıkıyorum ve kendimi yaşananların dışında tutmayı başardım. Acaba başardım mı? Her neyse, işten çıkıp tekrar kendi gerçeğimle başbaşa kalınca etrafa bakıyorum, insanların birbirlerinden uzaklıklarına, dokunmalarına, dokunur gibi yapmalarına...
Birden ben de onlara karışıyorum, genelde ya uzak duruyorum, ya da sadece dokunur gibi yapıyorum. Yatma saatine kadar geçen sürede  olanı biteni fazla düşünmek istemiyorum. Ama istemesem de bir soru kendini sorup, cevabı için beynimin kıvrımlarına dalıyor. Cevap istiyor, cevabı ben de bilmiyorum diyorum, kabul etmiyor, saatin tiktakları gibi beynimin bölümleri arasında dolanıp duruyor. O zaman cevabı okuduğum kitaplara soruyorum.....
Son aylarda cevabının peşinden koşan bir soru vardı. Soruyu tam dillendiremiyorum. İlk önce ben bireysel haz, tatmin, yeterlilik konusunda Feray’a karşı sorumluyum, gerisi beni bağlamaz, her koyun kendi bacağından asılır dedim ve kendimi rahat hissettim. Bunu yapmayı çok iyi beceriyorum, çünkü bu konuda bir çok programa katılmıştım, hatta sonunda sertifika veren programlar. Sertifikalar bu öğretiden geri dönmeyi engelleyecek barikatlardı.
Ama yetmediler, bir gün uyandım ve tüm barikatı ezip geçmiş bir anksiyetenin yüzünü yıkadım, dişini fırçaladım, ete kemiğe bürünmüş anksiyete, küçük balkonda çayını yudumlayıp suni mavi su birikintisine baktı. O gün, kişisel hazzın ağır bir yük olduğunu hissettim ve elimdekilere baktım.
Taa hatırladığım yaşlardan beri biriktirdiğim her şeyi elimden almışlardı. Sokakta oynayan çocuklar ellerinde telefonlarıyla evlere kapanmışlardı, okullar parayla alınıp satılan mekanik yerlerdi. Dersler, sınıf geçmeler, karneler, çocuk şarkıları değişmişti. Bunlar hangi ara değişti acaba? Sonrası benzerdi, hiç kimse bulunduğu noktadan, yaptığı işten yüzde yüz memnun değildi ama az ya da çok nefret ettikleri işleriyle tek vücut olmuşlardı. Neye sahiplerse onları kaybetmekten korkan, kaba saba bir kalabalığın içinde kalmıştım. Bu kalabalığın bir parçası olduğumu hissettiğim yıllarda, sanırım kırkların başındaydım, kaybetmekten ödüm patlayan şeyleri sırasıyla bıraktım. Kolay mı oldu dersiniz, biliyorum dersiniz. Bunları her anlattığımda zor olmadı mı, canın yanmadı mı diye soruyorlar. Hayır zor olmadı, aksine bir tüy gibi hafifledim.
Sonra da toplumun yükü dediğim, bıraktığım, vazgeçtiğim, şu anda bile ne olduklarını tam hatırlayamadığım şeylerden boşalan yerleri haz vericilerle doldurdum. Bunların da ileride bana yapışıp kalacaklarını hatırlayıp, hızla oradan uzaklaştım. Cevap arayan soru tam da bu aşamada beynime sızdı.
Sorularımın cevaplarının kitaplarda olduğunu biliyorum. Zaten yazarlık bu demek, herhangi bir zaman diliminde, herhangi bir kişiye sorulması muhtemel sorunun cevabını bilip bunu yazmak demek. Benim cevabımı da yazmışlar.
Cevabım şuydu.....üçünüzün arasındaki mesafe çok açılmış, seni rahatsız eden bu. Üçümüz kim? Biliyorum merak ettiniz. Siz, üç kişiden birisini tanıyorsunuz, o birisi benim. Diğer ikisi de benim. Siz, toplumun ben sandığı kişiyi tanıyorsunuz. İkinci kişi gerçek ben, üçüncü kişi de olmak istediğim ben.
İşte bu üçlü arasındaki mesafe artınca ben sabahları anksiyeteye çay koyuyorum.
Bu üçlü aynı izdüşümdeymiş gibi hiç mesafesiz olabilir mi? Asla olmaz ama aralarındaki mesafe moral sınırını geçince üçünün de canı yanar, üçünün de içi kanar.
Bu mesafeyi azaltmalıyım....Meğerse olmak istediğim benin imkansızlıklarına sırtımı dönüp, sizlerin ben zannettiğiniz kişinin hazlarıyla fazlaca hemhal olmuşum.
Son günlerde kapalı kapılarımın ardında gerçek ben, olmak istediğim beni seviyor, teselli ediyor, onarıyor.
İşte böyle dostlarım, ailem, çocuklarım Feray’ı tanıdığınızı sanıyorsunuz ya.... hayır tanımıyorsunuz.