Bahçeleri meyve ağacı dolu, yan yana iki katlı evlerin bulunduğu bir sokakta büyüdüm. Sokak çıkmaz sokaktı, çıkmazın sonunda ortaokul vardı ve babam orada çalışırdı. Her zaman takım elbiseli, bembeyaz gömlekli, kravatlı babam. Bana saç ve göz rengimi veren yakışıklı öğretmen.

Evlerin bahçesinde en çok elma ağacı vardı. Sarı, yeşil, kırmızı, tatlı, ekşi, kokulu elmalar. Tırtıklı bıçaklarla şekilli kesilir, kazanlarda reçel kaynatılırdı. Elma reçellerinin olmazsa olmazı karanfil ve toz kırmızı boyaydı. Çocukluğumun unutulmaz lezzetiydi ve orada da kaldı. Ben elma reçelinin şeklini, rengini, saydamlığını, lezzetini çocukluğuma hapsedip saklamayı başardım.

Onun dışında herşey yaşamaya devam etti, iki katlı kerpiç evler yıkıldı, bahçeleri de arsa kabul edip geniş apartmanlar yapıldı, yol kenarında şırıl şırıl akan su arıkları kapatıldı, koşarken tozuna bulandığımız yola asfalt döküldü, bu değişikliklere direnemeyen okul eskidi, küçüldü, sıradan bir devlet dairesi oldu.

On yıl öncesine kadar tekrar tekrar gidip oralara baktım. Anlam yüklediğim hiçbir şey kalmadı, sistematik bir cahillikle hepsini yok ettiler. Neyseki elma reçeline dokunmadılar, daha doğrusu çok zahmetli bir iş olduğu için dokunamadılar.

Yarım asırdan fazladır bu ülkede yaşadığımdan bilirim;  Bu yok ediciler, değer bilmez rantçılar zor işleri modifiye edemezler. Elleriyle bir şeyler üretmeyi kârlı bulmadıklarından, ancak dışarıdan ithal ettikleri makinelerle bir şeyler üretirler, hatta hiç üretmeyip doğrudan ithal ederler. İşte benim elma reçelimi yapacak sistemi kuramamış olmalılar ki, onun canı kurtuldu.

Neyse ki onu yapmayı annem biliyor, teorik olarak ben de biliyorum ancak o kadar zahmetli bir ön hazırlık ve kaynatma süreci var ki, kolay kolay yapmaya cesaret edemiyorum. Şimdi amannn alt tarafı reçel, ne kadar zor olabilir ki diye bilirsiniz. Ama öyle değil işte, vişne-çilek-şeftali- kayısı gibi göz kapalı yapılacak kolay reçelleri bir tarafa bırakıyorum, ceviz-turunç-patlıcan gibi yöresel orta decede zorlukla yapılan reçellerle bile mukayese edilemeyecek kadar zor yapılır.

Ohh olsun, iyi ki bu kadar zordu ve onu bozamadılar, değiştiremediler, canına kıyamadılar......

Tıp hizmetini nasıl satın alıyorsunuz? Ya da almıyor musunuz? Sizin için ne zaman bir şeylerin düzgün gitmediğini anlıyorsunuz? Sizi, artık yardıma ihtiyacın var diye uyaran şey ne? Ya da insan organizmasının işleyişini öğrenip, bozulma öncesi önlem mi alıyorsunuz?

Çok karışık, her şey çok karışık.... hastalıklardan korunma, başlayan hastalığı tespit ve tedavi konusunda kaç kişiyle konuşursanız, çözüm için o kadar sayıda yol olduğunu görürsünüz. İşte karışık olan da bu....

Acaba hangisi sizin yolunuz? Ben size akıl verecek, ya da bir yolu doğru diye dikte ettirecek falan değilim. Sadece işin içindeyim, dönen çarkın dişlilerinin arasında yaşayıp gittiğimden, naçizane kendi yolumdan bahsedeceğim. Muayene ettiğim hastalarıma da hep bu yoldan bahsederim.

1- Genetik olarak taşıdığınız bir yatkınlık var mı? Bunu mutlaka önemseyin. Öğrenebildiğiniz kadar hangi yakınınızın ne hastalığı varmış, ölüm nedenleri neymiş bilin.

2-Vücudunuzun sesini dinlemeyi öğrenin. Ağrı, kalp atımında ya da nefes almada değişiklikler, idrar ve gaita yaparken zorlanma, şekil ve renk değişikliği, beş duyunuzda daha önce yapılabilenlerde aksama, saç sorunları, terlemede değişme, cilt rengi, döküntüler...vs

3- Zararlı olduğu bilinen şeylerden uzak durun. Mesela ailende akciğer kanserinden ölen var, yokuşta ve merdivende nefes nefese kalıyorsun, o zaman sigara içmeyeceksin, içilen yerde bile durmayacaksın. Hava kirliliği yoğun büyük kentlerde yaşamayacaksın. Tabi bu örneği verdim diye sadece sigara zararlı demiyorum.

En büyük zararlılardan birisi de yanlış beslenme. Uzaktan bile görünce yolunu değiştirmen gereken maddeleri vücuduna sokma.

Asla kilo almayacaksın. BMİ(vücut kitle indexi) diye bir formül var, internetten öğrenebilirsiniz, yaşınıza, cinsiyetinize ve boyunuza göre normal kilonuz kaç olmalı hesaplayın.

Mikropları tanıyın ve uzak durmayı öğrenin. Aşı ve uygun hijyen kuralları konusunda eğitim alın.

4- Organizma aynen bir makina gibidir, hayatta kalıp çalışması için yakıt gerekir. Doğru yakıt kullanacaksın. Hem doğru yakıt kullanıp hem de onun organizmanın tüm hücrelerine ulaşmasını sağlayacaksın.

Doğru yakıt ne? Hangi besin ne içeriyor, bana hangisi lazım, nereden satın alayım, nasıl yemek haline getireyim sorularının cevapları için araştırma yapın.

Olması gereken malzemeyi aldık diyelim, süper antioxidan bir yemek yedik, hadi gerekli vitaminleri, mineralleri, proteini, omega3ü...vs tüm hücrelere taşıyalım. O zaman kalk, dışarının havasına uygun giyin, açık havaya çık ve yürü.

5- İnsan organizması sürekli hareket ederek evrilmiş. Kayaya yapışık bir yosun gibi evde odadan odaya salınıp, her yere arabayla gidersen yavaş yavaş çürürsün. Doğru egzersiz için spor salonu, spor aleti gerekmez. Atalarına bak ne yapmışlar? Ama kapalı alanda masa başı işteysen, atalarım gibi tarla mı var süreyim, ya da ormana avlanmaya mı çıkayım diyebilirsin. Tarla yok (keşke olsa), av da yok tabi ki, sen yürüyeceksin. Her gün en az bir saat tempolu yürüyeceksin.

6- Tüm bunlara uydun, vücudunun sesini dinledin, hiç bir sorun yok, yine de bende bir hastalık var mı acaba diye meraktasın, tıp bu merakı kullanır ve check- up devreye girer. Ben atmış iki yaşındayım, hiç check- up yaptırmadım. Sabahları saçımın telinden, ayağımın tırnağına kadar bir sorun var mı diye sorarım, işte benim check-up anlayışım bu....

7- Erken tanı önemli mi? Tabii ki son derece önemli. Ufak bir aksaklık hissettiniz, ilk başvuru aile hekimine olmalı. Umalım aile hekiminiz iyi bir tıp eğitimi almış olsun. Konu onu aştıysa, doğru hastaneye...Hastaneler çok kalabalık, doktorlar günde yüzün üzerinde hasta muayene ediyor, doğru teşhis ve tedavi için gerekli gözlem süreleri yok ve malpraktis (yanlış teşhis ve tedavi sonrası hastanın zarar görmesi) davaları yüzünden son derece tedirgin ve çekinikler... o zaman özel sağlık kurumları devreye girer. Oradaki hekimler hem malpraktisten çekinirler hem patronu memnun etmeye çalışırlar ve giderek herkes kendine ait bir tarz oluşturur. Bu kurumlar sağlık ticareti kurumlarıdır. Kar ettiriyorsan varsındır. Onun için özellerde çok hızlı personel değişimi yaşanır, patronun kar beklentisini karşılayan bulununcaya kadar gidenler, gelenler....bu kargaşada erken tanı için gerekli görülen yaklaşım umalım ki doğru ve dürüst olsun...

8- Bir de eski adı alternatif tıp yeni adı geleneksel ve tamamlayıcı tıp ucubesi var. Devletin bu türlü tedavileri ödeme kapsamına alması, bu yöntemlerin tedavi falan olmadığı gerçeğini değiştirmez. Bu grup da çaresiz hastanın mutlaka yakalandığı ağlardandır. Bu yöntemlerin tamamen karşısındayım. Neredeyse tümünün eğitimini aldım. Bu eğitimleri alma nedenim, göğsümü gere gere bunlar tedavi falan değil demek içindi ve diyorum.

9- Şimdiye kadar organizmanın fiziksel yönünü konuştuk, bir de ruhsal yönü var.... o bir sonraki yazıda... o konu da, apayrı kanayan bir yara.....

İsteyenin bir yüzü, vermeyenin iki yüzü
Ayrıca biliyorum beni sevdiğini

Feray Coşkun 

Teselli etmek üzerine ahkam kestiğim yazılar yazmışım. Acı çekenin, üzülenin yanında olunmasına dair yollar göstermişim. Üzüntüler paylaşa paylaşa azalır diye klişelere dikkat çekmişim.

NE GÜZELDİR

Dört gözle beklediğiniz bir haberin gelmesi...Ağrının dinmesi...Yıllar sonra bir gün bir yerde, çocukluğunuzda annenizin sizin için yaptığı kurabiyelere rastlamak....Yağmurdan sonra, açan güneş...Buz gibi sokaktan sıcacık eve girmek...Yorgunluktan bitmişken yatağa uzanmak...Tuttuğunuz takımın ezeli rakibini yenmesi...Kızgın kumlarda uzun uzun yattıktan sonra
bedeni denizin serinliğine bırakmak...
　
Sabahlar kızarmış ekmek kokusuyla uyanmak...Bir doktor muayenehanesinin kapısından, şüpheleri dağıtmış olarak sevinçle çıkmak...Yaz sıcağında,bir öğle uykusunun mahmurluğunu, buz gibi bir dilim karpuzla atmak....Bir bahçenin önünden geçerken duyduğunuz hanımeli kokusu...Sabah uyanıp o gün tatil olduğunu hatırlamak....Yaşlı ana babanızın, hálá çaldığınız kapının arkasında ya da hattın öbür ucunda olması.
　
Fırından yeni çıkmış ekmeğin köşesi....
Bir köşede birbirine sarılmış uyuyan kedi yavruları....Evinizden, pişmekte olan etli biber dolması kokusunun yayılması...Soğuktan titrerken elinize tutuşturulan bir bardak çay...Meteliksiz bir gününüzde,çoktandır giymediğiniz ceketinizin cebinden para çıkması...Uzun, sıcak bir yürüyüşten sonra karşınıza çıkan bir çınar altı.Sabahtan beri ayağınızı vuran ayakkabıları çıkardığınız an.Sudan bir sebeple küstüğünüz arkadaşınızla barışmanız...Yıkanmış, ütülenmiş, mis gibi kokan yatak takımlarının koynunda uyumak...Bir sandalın kenarına oturarak bacakları denize sallandırmak.En sevdiğiniz yemeğin ilk lokmasını ağzınıza aldınız an...En önemlisi;
nefes almak,　
konuşmak,
duymak,　
yürümek,
görmek,
anlamak...　"Ne Güzeldir"...

Yaşamın aksak giden yönlerini görüp karşı çıkan, bu adaletsiz durumlara muhalif olan, muhalif olduğunu hem söyleyerek hem de bu minvalde yapılan her türlü toplanmaya katılarak belli eden....muhalif iz bırakmış kişileri, grupları, siyasi ve sosyal oluşumları destekleyen, bu destekte ülke sınırlarını aşıp, aksaklık dünyanın neresindeyse orada olduğunu gösteren.....bireysel olarak her mecrada, en çok da sosyal medyada sesini çıkaran tanıdıklarım var.

Bu grubun içinde söylemlerine saygı duyduklarım var, bazen onların yaptıklarını görünce içim ısınıyor, cesaretlerine hayran kalıyorum. Yine bu grubun içinde samimiyetsiz bulduklarım var. Hani bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu diye bir deyim var ya, samimiyetsizler aynen böyle. Ne şiş yansın, ne kebap usulü bile değiller. Söylemlerini değiştirmiyorlar, o tip iki yüzlü değiller, daha da kötüsü... başka söyleyip, başka yaşıyorlar.

Kim ne yapıyorsa yapsın, sana ne diyebilirsiniz. Evet bana ne..... ben onlara diyorum ki, davranmadığınızı söylemeyin, öyleymiş gibi yapmayın, vitrin düzenlemesi yaptığınız o kadar belli ki.....

Bana gelince, bir süre nedense....ki sonra bu nedeni psikoloji bilimiyle uğraşan profesyoneller buldu, öz güven eksikliği, benim zamanımın deyimiyle aşağılık duygusuymuş. Yani aşağılık duygum nedeniyle, iki taraf arasında gayet güzel ayrım yapmama rağmen, hepsini eşit alkışladım, eşit onore ettim, eşit yaltaklandım. Aşağılık duygusu, çok pis bir şey, dışlanmaktan ödün patlıyor, kim olursa olsun, seni onaylasın istiyorsun.

Sonra köprülerin altından çok sular aktı, hatta benim hayatımda seller aktı ve köprüleri bile yıktı geçti. Gerçekten yıktı geçti ve güzel oldu..... tekrar inşaa benim işimmiş, böylece öğrendim.

Her neyse, şu ana kadar bahsettiğim gerçek devrimci ruhlular ve öyle gibi görünmekten nemalananlar var ya. Ben artık bu ikinci grupla uğraşmaya karar verdim. Sosyal medya bu uğraşma için çok uygun bir mecra.

Anlatmayı sevmek güzel ama tam gerçeği anlatmayı.....gerçek deyince....olanı biteni, yenileni içileni, söyleneni dinleneni, gezileni görüleni, yapılanı edileni, işi gücü, işsizliği güçsüzlüğü, güzelliği çirkinliği, yaşlılığı gençliği, zenginliği fakirliği, birleşmeyi ayrılmayı..... ve bunun gibi şeyleri tam da olduğu gibi anlatmak güzel. Bunları yazmak iki kat daha güzel....

Ben yaklaşık beş yıldır öylece ortaya yazıyorum. Daha doğrusu çok uzun yıllardır yazıyorum da sosyal medyada hekimanne beş yıldır var, daha önceki yazdıklarım sadece kendim içindi. Kendim yazar, kendim okurken kelimeler saf doğruydu ve hiç bir konu sansür gerektirmiyordu. Arada, bu defterler birisinin eline geçerse vay halime dediğim oluyordu, ortalarda bırakmıyordum ama yazmaktan da hiç vazgeçmiyordum.

Beni tanıyan, çoğu da tanımayan okuyuculara karşı yazmaya başlayınca.... saf doğrular bitti, sansür geldi, kelimeler makyajlı, olaylar maskeli bir şekilde sürdü. Ve ne yazık ki, sosyal medyada şekil şükül yapan kalabalığa karışıp gittim. Gerçi kendime has bir rengim, bir üslubum, hayata bakışım vardı. İçime ve dışıma yolculukları o pencereden bakarak anlattım ama artık sıkıldım. Maskeden sıkıldım......

Yanlış anlaşılmasın, bu yazmayacağım anlamına gelmiyor. Yazacağım, tek sevdiğim şeyi yapmaya devam edeceğim de, artık biraz sansürsüz yazacağım. Hani bir yazar, hikayeler yazanların başına gelir demiş ya, benim de aynen öyle, başıma hiç durmadan bir şeyler geliyor. Gerçi buna sevinmeliyim, acaba ne yazsam derdim yok, sağım solum malzeme dolu.

Ben tanıdığı çok, arkadaşı eh işte, dostu az bir kadınım. Dostlarım çok kıymetlilerimdir, onlarla üç oturup beş kalkmam, hatta bir kaçını yıllardır görmedim, başka başka şehirlerde olanları var. Onlara toz kondurmam. Ama bundan sonraki yazacaklarım nedeniyle, eh işte düzeyindeki arkadaş sayım azalabilir.... sağlık olsun