Yaşamın anlamını ne kadar çok arayıp taradım, anlatsam inanmazsınız. Anladığınız üzere başlangıçta yaşamın anlamı ne diye sorduğuma göre, cevabı bilmiyordum demektir.

Cevabı bilmediğime göre, demek ki cevap yakınlarımda değil, olsa fark ederdim. Akıllıyım, eğitimliyim, eğer cevap görünür bir yerlerde olsaydı illaki fark ederdim.
Yıllar içerisinde bu cevabı aradığıma dair ve bulduğum ip uçları üzerine, arama yöntemlerimle ilgili onlarca yazı yazdım.

Hatta bu cevabı cennetin anahtarı diye isimlendirdim. Hekimanne’de öyle bir başlık açtım. Cennetin bu dünyada olduğunu anladıktan sonra, ki bu anlama ve aydınlanma da aniden olmadı, o da ayrı bir süreç. Her neyse cennet bu dünyada ama oraya nasıl gireceğizden yola çıktım. Bu metafor beni cennetin anahtarını bulmaya yönlendirdi. Anahtar olabileceğini düşündüğüm her şeyi yazdım, hiç bencil değilim, kendime saklamadım, ortaya yazıp koydum.

Kimler okudu, işe yaradı mı bilmem ama ben sıkılınca kendimi okuyup ferahlıyorum.
Yazdığım şeylerin çoğu zihinsel yoğunlaşma, arınma, farketme, olumlama, uzaklaşma üzerine çeşitlemelerdi.

O kadar çok kendim ve düşüncelerimle uğraştım ki, çevrede ne olup bitiyor, anahtarı başka bulanlar da var mı, bulamayanlar ne haldeler uzun süre göz ardı ettim.

Sonra işe gidip geldim, pazardan ve marketten alışveriş ettim, pazarcının bir bal kabağını dilimlemesini hayranlıkla seyrettim, marketteki kasiyer kızın buz gibi bakan gözlerinin yanına çocuğu gelince nasıl gök kuşağına döndüğüne şahit oldum, arabama yakıt almak için benzinciye uğradım, yağımı suyumu kontrol eden nasırlı elin verdiğim bahşişi gülümseyerek cebine atmasını ve ıslık çalarak uzaklaşmasını izledim, akşam vapura bindim, kulağımda bir gencin çaldığı gitar nağmeleriyle boğaz köprüsünden geçen araçların neden olduğu ışık selini seyrettim, Kuzguncuk’ta bir yokuşu çıkarken kedilere mama veren, bir kağıt toplayıcısıyla göz göze geldim, iş yerimde odamın camından patates çuvallarıyla dolu bir kamyonun boşalmasını seyrettim, çuvalların altında omuzları ezilen genç adamların kahkahalarını dinledim, trafikte sinkaflı bir kavganın ortasında kaldım...... bu gibi onlarca şeye rastladım, tanık oldum, içine girip çıktım, hafiften dokundum.

Yoksa cennetin anahtarı yok mu? İnsanın anahtarı mı var? Yoksa cennet bizim anahtarlarımızı mı arıyor?

Birden böyle düşündüm. Neden mi?
Gözlediğim yerler, yaşamın belirgin bir anlamı olmaksızın sürüp gittiği yerlerdi. Ve oralarda insanların eylemlerinde tükenmeyen bir dirim, bitmeyen bir yaşam gücü var....

İşte insanın anahtarı bu, bu her şeye rağmen diyebilen inanılmaz güçlü devinim.....

Yine sonbahar geldi ve yine derin düşüncelere daldım. Bazen dümdüz yaşayıp gidiyorum, sabah uyanıyorum, hızla hazırlanıp kahvaltı ediyorum, kahvaltı dedimse hafta sonları dışında basit atıştırmalar ama çok çay içiyorum, son çayımı da minicik balkonumda içiyorum. Yaprakların arasından komşu evi ve havuzunun mavisini görünce seviniyorum, suyun çeşme suyu olduğunu biliyorum, mavi rengi kimyasalların verdiğini biliyorum ama yine de mavi suya doğal muamelesi yapıp heyecanlanıyorum.
Sonra hızla işe gidiyorum. İş kısmını hiç anlatmayacağım, orada yaptığım şeylerde insan hikayeleri var. Komik olanlar da var ama çoğu acı dolu. Öyle böyle değil derin acı içeriyor ve yaşayan kişilere özel, yani burada yazamayacağım gizli olaylar, saklı duygular.... otuz yedi yıldır bunların yaşandığı odaya girip çıkıyorum ve kendimi yaşananların dışında tutmayı başardım. Acaba başardım mı? Her neyse, işten çıkıp tekrar kendi gerçeğimle başbaşa kalınca etrafa bakıyorum, insanların birbirlerinden uzaklıklarına, dokunmalarına, dokunur gibi yapmalarına...
Birden ben de onlara karışıyorum, genelde ya uzak duruyorum, ya da sadece dokunur gibi yapıyorum. Yatma saatine kadar geçen sürede  olanı biteni fazla düşünmek istemiyorum. Ama istemesem de bir soru kendini sorup, cevabı için beynimin kıvrımlarına dalıyor. Cevap istiyor, cevabı ben de bilmiyorum diyorum, kabul etmiyor, saatin tiktakları gibi beynimin bölümleri arasında dolanıp duruyor. O zaman cevabı okuduğum kitaplara soruyorum.....
Son aylarda cevabının peşinden koşan bir soru vardı. Soruyu tam dillendiremiyorum. İlk önce ben bireysel haz, tatmin, yeterlilik konusunda Feray’a karşı sorumluyum, gerisi beni bağlamaz, her koyun kendi bacağından asılır dedim ve kendimi rahat hissettim. Bunu yapmayı çok iyi beceriyorum, çünkü bu konuda bir çok programa katılmıştım, hatta sonunda sertifika veren programlar. Sertifikalar bu öğretiden geri dönmeyi engelleyecek barikatlardı.
Ama yetmediler, bir gün uyandım ve tüm barikatı ezip geçmiş bir anksiyetenin yüzünü yıkadım, dişini fırçaladım, ete kemiğe bürünmüş anksiyete, küçük balkonda çayını yudumlayıp suni mavi su birikintisine baktı. O gün, kişisel hazzın ağır bir yük olduğunu hissettim ve elimdekilere baktım.
Taa hatırladığım yaşlardan beri biriktirdiğim her şeyi elimden almışlardı. Sokakta oynayan çocuklar ellerinde telefonlarıyla evlere kapanmışlardı, okullar parayla alınıp satılan mekanik yerlerdi. Dersler, sınıf geçmeler, karneler, çocuk şarkıları değişmişti. Bunlar hangi ara değişti acaba? Sonrası benzerdi, hiç kimse bulunduğu noktadan, yaptığı işten yüzde yüz memnun değildi ama az ya da çok nefret ettikleri işleriyle tek vücut olmuşlardı. Neye sahiplerse onları kaybetmekten korkan, kaba saba bir kalabalığın içinde kalmıştım. Bu kalabalığın bir parçası olduğumu hissettiğim yıllarda, sanırım kırkların başındaydım, kaybetmekten ödüm patlayan şeyleri sırasıyla bıraktım. Kolay mı oldu dersiniz, biliyorum dersiniz. Bunları her anlattığımda zor olmadı mı, canın yanmadı mı diye soruyorlar. Hayır zor olmadı, aksine bir tüy gibi hafifledim.
Sonra da toplumun yükü dediğim, bıraktığım, vazgeçtiğim, şu anda bile ne olduklarını tam hatırlayamadığım şeylerden boşalan yerleri haz vericilerle doldurdum. Bunların da ileride bana yapışıp kalacaklarını hatırlayıp, hızla oradan uzaklaştım. Cevap arayan soru tam da bu aşamada beynime sızdı.
Sorularımın cevaplarının kitaplarda olduğunu biliyorum. Zaten yazarlık bu demek, herhangi bir zaman diliminde, herhangi bir kişiye sorulması muhtemel sorunun cevabını bilip bunu yazmak demek. Benim cevabımı da yazmışlar.
Cevabım şuydu.....üçünüzün arasındaki mesafe çok açılmış, seni rahatsız eden bu. Üçümüz kim? Biliyorum merak ettiniz. Siz, üç kişiden birisini tanıyorsunuz, o birisi benim. Diğer ikisi de benim. Siz, toplumun ben sandığı kişiyi tanıyorsunuz. İkinci kişi gerçek ben, üçüncü kişi de olmak istediğim ben.
İşte bu üçlü arasındaki mesafe artınca ben sabahları anksiyeteye çay koyuyorum.
Bu üçlü aynı izdüşümdeymiş gibi hiç mesafesiz olabilir mi? Asla olmaz ama aralarındaki mesafe moral sınırını geçince üçünün de canı yanar, üçünün de içi kanar.
Bu mesafeyi azaltmalıyım....Meğerse olmak istediğim benin imkansızlıklarına sırtımı dönüp, sizlerin ben zannettiğiniz kişinin hazlarıyla fazlaca hemhal olmuşum.
Son günlerde kapalı kapılarımın ardında gerçek ben, olmak istediğim beni seviyor, teselli ediyor, onarıyor.
İşte böyle dostlarım, ailem, çocuklarım Feray’ı tanıdığınızı sanıyorsunuz ya.... hayır tanımıyorsunuz.

İnsanın, insanların, toplumların, ülkelerin hayatı aynen yollar gibidir. Yol dümdüzken, manzaralı ve kayar gibi gidilirken yaşananlardan bahsetmeyeceğim. Meselemiz sert virajlar, uçurum kenarı patikalar, tozundan göz gözü görmeyen, nefes aldırmayan yokuşlar.

Bu yazı siyasi içerikli bir yazı asla değildir. Benim, şahsi olarak bir hatam olmamasına rağmen, neden uçurum kenarında tozlu yokuşlardan birinin başına bırakılıverdiğimin cevabını da aramaz. Cevabı bilse de, bilmese de bu soruyu şimdi sormaz. Neden bu kadın, bu kadınlar, bu erkekler, bu çocuklar burada  demez.

Bu yazı, durmamak gerektiğinin yazısıdır, her şeye rağmen demenin yazısıdır, bazen tek başına bazen de el ele olmak gerektiğinin yazısıdır.

Bu yazı dünya vatandaşı ne demek sorusuna cevap verir, çünkü buna cevap vermeli, yokuşun başında kalakalmış bizlerin, dünya vatandaşı olup olmadığımızı bilmeye tam da şu anda hakkımız var.

Yazı dedi ki, değilsiniz. Sizler dünya vatandaşı değilsiniz. Ben sınır tanımıyorum, bayraklar önemsiz, inancım humanizm, tüm insanlığa eşit mesafedeyim deme hakkınız yok. İsyan edebilirsiniz, yazıya saçmalama diyebilirsiniz. Haklısınız, sizin dediğiniz doğru.  Ama gerçekler böyle, gerçekler çoğu kez doğrulardan oluşmaz.  Bizim bulunduğumuz coğrafya ve benzerlerinde, sıradan normal bir insan için (özel yetenekleri olanlar ve yüksek zekada olanlar hariç) dünyayı kucaklamak yasak.

Dünyanın oldukça büyük bir kısmı, paraya hükmeden, yeraltı zenginliklerini kontrol eden, kendilerini üst kültür addeden, gizli ve aşikar sömürgeci kısmı, bizlerin dünyanın tümünü kucaklayabileceğimize inanmaz, bunu denememize izin vermez.

Bu yazı, bu yaklaşıma nefret kusan bir yazı da değil.

Yokuşun başındaki, görmüş geçirmiş tüm bilge kadınlar bilirler ki her yol yürünebilir. Biz de yürüyeceğiz, düşenleri kaldırarak, omuz omuza vererek, ben dünya vatandaşıyım, sizden bana ne diyen ergenlerin ve gençlerin sırtlarını sıvazlayarak, bilindik türküler mırıldanarak yürüyeceğiz.

Bu yazı saf bir teslimiyet yazısı değildir. Tam aksi, bir uz görü, bir mücadele etiği, bir cesaret yazısıdır. Neden buradayım sorgulamasını, yol düzleştikten sonra yapacak olan bir kararlılık yazısıdır

Yani yazgını sev. Bu söz Nietzsche'ye ait. Kadercilik zannetmeyin, ilgisi yok. Yaşıyorsun, bir takım tercihler yapmışsın, sonuçta acı ve ıstırap çekmiş olabilirsin,  benim bildiğim çoğunluk böyle. İşte bu noktada diyoruz ki, senin başına gelenlerin aynısı bir zamanlar yaşandı, döngüsel olarak ileride yine birileri tarafından yaşanacak. O zaman Amor Fati.....

Gereken yerde, gereken dersleri al, hayatın sana gösterdiklerini anla, zorunlu olanı sev ama insan sadece zorunlulukları yaşar ve onu sevmeye çalışırsa, giderek insan olmaktan çıkar. Yani burada değiştirilemeyen zorunlulukları ayırt edip onları sevmek önemli.

Haydi durum değerlendirmesi yapalım. Bize insanlığımızı unutturan, her türlü duyguyu ortaya çıkarmak ve arınmak lazım. Arınmak için, görmezden geldiğin herşeyi seyreder hale gelmen lazım. Değiştirebileceğin zorunlulukları yaşamanın bundan acı çekmenin nasıl bir şey olduğunu seyrederek özgürleşilebilir.

Nasıl mı? Tiyatro ile, müzik ile, masal ile....yani bir nevi katharsis. Ama en çok çember ile.
İnsan, çemberde bir başkasının üstünden başına gelenleri seyreder. Bu seyrettikleri korktuğu ve görmezden geldiği şeylerdir. Bu seyrediş, tam da Nietzsche'nin bahsettiği arınmadır. Kişi o anda, aklının geliştirdiği ahlaka karşı konum almaya başlayınca, özgürleşmeye başlar.

Eski Yunan tragedyalarının konuları böyledir. Seyredene, özgürlük ve zorunluluk arasında denge kur der. İşte bu denge için önce Amor Fati. Yani değiştiremediğin zorunluluğu sev, sonra ilkelleşerek arın. İşte bu arınma, sizi giderek özgür kılar.

Size uygun arınma yolunu kendiniz bulacaksınız. Bu yol ne olursa olsun, mutlaka kendinizi seyredebilmelisiniz. Önerilen yollarda müzik, tiyatro, plastik sanatlar....vs. var. Ben bir çok yol denedim, kendimi en çok çemberde görebildim. Çember, hiç denemediyseniz, sizin için bir şey ifade etmeyebilir. Bir kez deneyince asla vazgeçilemeyendir.

Yaşam, zorunluluk-özgürlük dengesinde sizi hep zorunluluğa doğru iter. Yani değişmez değil, değiştirilebilir zorunluluğa doğru, hatta sizin özgürlük zannettiğiniz maskeli zorunluluğa doğru. Çemberde kendinizi seyrederken, arındıkça bu durumu kavrarsınız. Buradaki yüzleşme, neredeyse her zaman acı vericidir. Çemberi oluşturan herkes, kendileriyle yüzleştikçe sonsuz acı çeker. Siz bu acının içinde kendi acınızı da seyredersiniz.

Ben her yıl bir kaç kez çembere katılırım. Konuşurum, dinlerim, seyrederim ve oradan kendi hayatıma evet diyerek çıkarım. Hekimanne'de buna benzer yüzlerce satır vardır. Mutlaka vardır. Çemberdışı kalanlara, hayatına hayır diyenlere seslenmişimdir. Şimdi yine sesleniyorum.....

Çemberini bul ve Amor Fati............

Bazen insanların büyük büyük dertlerinden bıkıyorum. Ben küçük küçük mutlulukların kadınıyım. Büyük büyük dertleri bir yana bırakıyorum. Ölüm dışında hepsine bir şekilde çare var. Hem de konumuz dert edilenler değil, ufacık mutluluklar.

Geçen gün işten dönerken markete girdim. Marketin manav kısmında bir şey gördüm, kalbim birden ısındı, gözlerim yaşardı, bir hoş oldum. Merak ettiniz değil mi?? Ben ne gördüm?? Koyu kahverengi, parlak, parlak kestaneler önümde ve gözlerimde nem...... kestane candır, fazla yediğim zaman reflüm artıyor ama kestane candır.

Kestane deyince aklıma ananemin mutfağındaki kuzine gelir, tahinli sıcak çörek gelir, küçük kızımın yaktığı rengarenk mumlar gelir, banyodan sonra el öpmeler, karşılığında söylenen sıhhatler olsun cümlesi gelir. Bu aklıma gelince kahkahalarla gülerim, yıllarca bu lafı saatler olsun diye anladım ve neden böyle söylüyorlar demedim.

Kestane beni astral seyahate de çıkarır, onunla karlı kış akşamlarına gideriz, dışarının buz gibiliğine tezat, sıcak bir odada kitap okumak demektir kestane. Kitap, olmazsa olmaz Rus klasiklerinden birisi, kahramanın ismi de Andrea Sergeyoviç Pyotr Astapova olsun. Ağzımda kestanenin lezzeti, sadece kahramanın adı bile heyecanlanmaya yeterken, gözüm sıcak odanın bir köşesinde, orman desenli goblen kumaşla kaplanmış berjer koltuğun yanındaki sepete takılır.

İşte kestane bu sepet demektir. Sepetin içi rengarenk yünler, şişler, örgü modelleri ile doludur. Ben çok güzel örgü örerim, ilk öğrendiğim zaman desen desen atkılar örerdim, sonra çocuklarıma yelekler, patikler ördüm. Sepeti orada bırakıp, kaynamaktan kızarmış ıhlamuru yudumlar Andrea Sergeyoviç Pyotr Astapova’nın maceralarını okumaya devam ederim.

Sayfayı her çevirişimde kitap kokusu yüzüme yayılır, beni aşar, duvarı aşar, dışarılara taşar. Kokuyla beraber ben de duvardan geçer, St. Petersburg sokaklarından birinde hızla giden yaylı at arabasına binerim, kalın battaniyeyi boğazıma kadar çeker kendimi arabacının kontrolüne bırakırım. Daha kahramanın adını aklımda tutamazken, arabacının adını sormaya çekinirim. Deli Petro’nun bu şehri neden bataklığın ortasına kurduğuna kafa yorarken, araba durur, çıkırt çıkırt bir ses.... çıkırt çıkırt ve bir şıkırtı.....şıkır şıkır

Kestane demek mucize demektir, onun için arabadan İznaga’da inerim. Orası da, neresiymiş demeyin. Mucize bu işte, dünyanın bir ucundan diğer ucuna kitabın kokusunu takip edip geldim. Kestane demek hayal demek, çıkırt çıkırt çalışan pres makinasının başında koyu renk tenli bir adam var, ismi Ernesto Puigmarti Samez. Şeker kamışı presliyor, şıkır şıkır sesi şeker kamışı suyunun sesi. Yani kestane denince aklıma şeker kamışı suyu gelir.

Hani ucuz battaniyeler vardır, çirkin desenli ve çirkin renkli. Ben çocukken, genç kızken, hatta çocuklarım küçükken onlardan her evde vardı. Bizimki kestane rengiydi, öyle sevimsizdi ki onu rengi bile kurtaramıyordu. Sonra eskidi, silkelenmekten, yıkanmaktan yoşudu, eni konu yumuşadı, güzelleşti. Taşınmaların birinde kaybolup gitti. Kestane demek taşınmak demektir. Yeni bir gökyüzü, yeni bir günaydın, yeni bir nefes gibi taşınmak. Kendine ya da kendinden taşınmak.

Kestane kardeşlerim demektir. Ortamıza bir tencere haşlanmış kestaneyi koyarız. İşte orada hiç büyümeyen üç kız çocuğunun hayalleri, umutları, kahkahaları, içi boşalmış kestane kabuklarına karışır. Yüreklerimiz Florina’ya gider. Hatta bu yıl bedenlerimiz de gitti. Orada derenin kıyısına oturur, ay yüzlü babamızı düşünürüz. Kestane sıla demektir. Adı üstünde sıla, bedenini götürüp, yollarında yürüsen bile gitmiş olmazsın, hiçbir şey eskisi gibi değildir, o şehrin ismi aynıdır ama aradığın yer değildir.

Kestane, bir kedinin mırlaması, bir köpeğin sevinçle kuyruk sallamasıdır. Balkondan ceviz kaçıran kargadır, martının çığlığıdır ve yoldan geçen bozacının akordsuz sesidir. Kestane demek, dikkat dikkat piko makinası evinize geldi cümlesidir. Bu cümle benim cümlemdir, oturduğum tüm şehirlerde yoldan geçen bir arabanın mikrofonundan söylenen bir cümledir. Piko makinası nedir, hangi eve gelmiştir bilmem ama benim cümlemdir, benim içimi ısıtır.

Kestane demek, kızımla kurabiye yapmak demektir, ellerimizdeki hamura değişik şekiller vermek, mutfağı deli gibi dağıtmak, evi mis gibi kokutmaktır. Kurabiye kokusuna, demli çay kokusunun karışmasıdır. Kestane salıncağa binmektir, rüzgarı yüzüne yiye yiye sallanmak, durup durup yine sallanmaktır.

Biliyor musunuz, bu küçük mutlulukları yazarak, tüm kağıtları bitirebilir, tüm kalemleri tüketebilirim. Söyledim ya, ben küçük mutlulukların kadınıyım.......

Zaten egemen söyledi, doğuştan eksiksin

Geçenlerde Nijerya hakkında bir yazı okuyordum,daha doğrusu Nijeryalılar hakkında. Ne kadar hırsız, düzenbaz, kötü ve cahil olduklarıyla ilgili. Afgan kadınlarıyla ilgili benzer bir yazıyı da geçen hafta okumuştum. Burkaların ardında olanı biteni, dışarıdan bakan bir batılının gözüyle anlatıyordu......... örnekleri çoğaltmayacağım, çünkü asıl anlatmak istediğim bu değil......

Ortak insani değerler denilen sosyal ve kültürel birikim ne??? Ne ve önemli mi????
Evrimin başından bu yana oluşan biyolojik değişimler eşit, Nijer, Afgan, Türk, İngiliz farketmez, herkes aynı. O zaman bir grubun, diğer gruba ya da bir grubu oluşturan bireylerin, diğer grubu oluşturan bireylere bakışındaki kibir de neyin nesi. Öte taraftan bakarsak kendini aşağılama ve ait olduğu toplumu  acıyarak dışlamanın nedeni ne?

Ben yönetimler için fikir ileri sürebilirim, antidemokratik, diktatör, askeri, dayatmacı....vs. diye eleştirebilirim. Ama halk başka bir şey. Bireyleri tek tek tanıma imkanı yokken, onu oluşturan halkı topyekün aynı kefeye koymak nasıl bir haksızlıktır.

Yobaz Araplar, karakafalı aptal Türkler, ilkel Güney Amerikalılar, insan sınıfında bile olmayan Orta Afrikalılar....vs. Bunu söyleyen kim? Batı diye isimlendirilen, hep özenilen, ulaşılmak istenen, değerleri ortak değer zannedilen, yapay bir topluluk.

Batı içinde batının da batısı var, kendi içlerinde de Güney İtalya'yı, tüm Balkan ülkelerini ama illaki Bulgarları dışlarlar. Hatta daha ileri giderek Almanlar eski Doğu Almanlara ve Bavyeralılara, İngilizler İrlandalılara tepeden bakar......

Bu nefrete varan kibir sadece batıda yok. Uzak doğu'nun Alman -Fransız-İngiliz birliğinin izdüşümü de Japonlar. Japonlar kendileri dışındaki tüm çekik gözleri ikinci sınıf görürler.....

Ve bunlar gibi bir çok örnek var. Hergün açık ve subliminal mesaj veren bir çok olay, demeç, reklam, eğitim...vs. ile bunlar kafamıza kafamıza çakılıyor

Kendi ülkem ve halkım için konuşursam, yani cahil ve pis Türkler için. Bizim idolümüz batı olmalıdır. Onlar ne güzel ve doğru derse odur, onların müzikleri elittir, o kültürün gösteri sanatları olan operayı ve baleyi seveceksin, onların giyilmesini uygun gördüğü şekilde giyinirsen medenisin, harfler tabii ki latin harfleri olacak. Tarih dersen, onların yazdığı tarih objektifdir ve doğrudur. Batı tıbbı her şeyken, doğunun tedavi yöntemleri pis hurafelerle doludur. Herhangi bir yeraltı zenginliği bu cahilliğin emrine terk edilemeyeceğine göre, onları gerçek medenilerin kullanması sömürmek değildir, bu medeniyetin gereğidir...... Ne dersiniz? Sizce de böyle mi? Bana sorarsanız, yazarken bile sinirlendim.

Biz medeniyetin en üst noktasındayız diyenlerin ulaşmak istedikleri yeni enerji kaynakları için gereken finansı aşağıladıkları ülkeler verir. Yeraltı ve yerüstü zenginliklerini, kalifiye işgücünü, egemenin emrine sunarlar. Bu sunuşun devamlı olabilmesi için, bu ülkelerde sürekli beyin yıkanır. Öyle bir hale gelir ki sen ülkenden nefret edersin, sen mensup olduğun halkı küçümsersin, kadim medeniyetin artık kocaman bir görgüsüzlüktür, mutsuzsundur, ait değilsindir, bir şekilde birilerine, aynı topraklarda doğup büyüdüklerine düşmansındır. Egemen sizi, bizi bölmüştür. Bize savaş lazım, savaşmak için de silah. Silahın kaynağı belli....oyun belli.....

Ben yine de tüm batılıları aynı kefeye koymuyorum. O zaman bu yazının ana fikrine karşıt bir tavır almış olurum. O insanları tek tek tanımıyorum. Ama onlara diyorum ki siz de bizi tek tek tanımıyorsunuz.

Her toplum kadar iyimiz, kötümüz var..... Son yıllarda Türk toplumunun ahlaki çöküşü ve çürümüşlüğü ile ilgili görsel ve işitsel haberler ne kadar arttı farkında değil misiniz? Hatta o kadar ileri giden yayınlar okuyorum ki, genetik olarak incelendiğimiz zaman, zekamızın orta düzeyde olduğu tesbit ediliyor. Kriterleri belirleyen onlar, değerlendirmeyi yapan onlar, kendilerini ileri zekalı bulan onlar. Peki gerçek bu mu? Tabi ki değil.

Eğer kollektif bilinç diye bir şey varsa, bu tüm insanlık için ortaktır. Anatomik yapımız da ortak, o zaman sadece doğum sonrası beslenme ve eğitimle fark yaratılabilir. Ama sizin ırkınız doğuştan orta düzey zekada diyecek kadar ileri gittiler. Esas acısı, bunları oldukça fazla Türk'ün haklı bulması. Bu egemen görüşü Afrikalı, Türkiyeli, Afgan, Çinli, Meksikalı......vs. yani ezilmek ve aşağılanmak istenen hiç bir halk bizzat desteklemese, egemen kendi söyler, kendi dinler.

Ben yine kendi halkıma döneyim. Heyyy egemen, sen bana ve halkıma böyle yaklaşamazsın deyin ve görün neler oluyor. Hemen ırkçılıkla suçlanıyorsun, batı kültürünün önünde eğilip biat etmediğin için cahilsin, kadim kültürünün değerlerini canlı tutmaya çalıştığın için görgüsüz, inanç farklılığı nedeniyle yobaz, yerleşmiş yaşam pratikleri nedeniyle ilkel ve hukuksuzsun. Zaten egemen söyledi doğuştan eksiksin.

Heyyy egemen, sen bana ve halkıma böyle yaklaşamazsın diyenlerin , diyebilecek kapasitede olanların sesini kesiyorlar. Nasıl mı? Yandaş politikacılarla, popüler kültürü iyice yozlaştıran televizyon programlarıyla, DNA larıyla oynanmış yiyecekleri mutfaklarınıza doldurarak, tüketmeyi taçlandırıp üretmeyi aşağılayarak.......

Son yıllarda ülkemi adım adım gezdim, insanımla ulaşabildiğim kadar tek tek temas kurdum, sofralarına oturdum, onlar benim soframa oturdu,  işimde binlerce hastanın derdini dinledim, muayene ettim...Veeee diyorum ki; Eyyyy egemen...... bölmem, bölünmem, yaralarımı kendim tesbit eder, atalarımdan öğrendiğim gibi kendim sararım. Eksiklerim yok mu? Tabi ki var. Aynen sizler gibi artıları, eksileri, yaratıcılıkları, çalışkanlıkları, tembellikleri, gelenekleri, aileleri, hayalleri, sevinçleri, üzüntüleri olan insanlarız. Böyle de kalacağız, daha doğrusu eksikliklerimizi düzeltmeye çalışarak böyle kalacağız.

Ahhh dünya, yalan dünya, bir gün varsın ve birden yoksun dünya. Feng shui öğretisine göre tam da olmaması gereken bir şekilde, yatağımın bir ucunda ayna, diğer tarafında yarı açık bir pencere var. Dünyanın tüm yalanlığı açık camdan içeri girip, aynadan üstüme yansıyor.

İyi insanlar, dürüst insanlar, sözü özü bir insanlar neredeyseniz siz de bilin ki dünya yalan. Diğer samimiyetsiz çoğunluğa gelince, al birini vur ötekine,  incir çekirdeğini doldurmayan sohbetleri, maskeli suratları, mutluluk oyunları, doyurulamayan şehvetleri, hırsları ve hiç durmadan sahneledikleri, başrolde hep kendilerinin olduğu tiyatroları.....halbuki bilseler hiç değmez, kötüler içinde ahhhh dünya, yalan dünya.

Dün Abdûlaziz hakkında bir yazı okudum, bileklerini keserek öldürmüşler ve intihar süsü vermişler. Her iki bileğini de o kadar derin kesmişler ki, damarlarıyla beraber tendonları da kopmuş. Ölüyü muayene eden doktor Marko Paşa, kopuk tendonlu bir elin diğer bileği nasıl kesebileceğini sorgulamamış, ya da korkudan sorgulayamamış. Abdûlaziz Feriye'de ölmüş, benim sinemasını ve restoranını çok sevdiğim Feriye'de. Marko Paşa da yalnızlık içinde ve yoksul bir şekilde Burgaz Ada'da ölmüş ama ölmeden önce difteriden hayatlarını kaybeden yedi çocuğunun acısıyla kavrulmuş. Yani padişah da olsan, tüm dertleri dinleyip çareler bulan bir paşa da farketmez dünya yalan.

Mozart öldüğü zaman henüz otuzbeşindeymiş. Ölüm nedeni muğlak, sanırım 1990'larda bir tıp heyeti ölüm nedeni böbrek yetmezliği olabilir demiş ama kapalı kapılar ardında söylenenlere bakılırsa, ölüm nedeni zehirlenme. Salieri, onun yeteneğini kıskanmış ve zehirlemiş. Olaya tanık olanların hatıralarına göre ölüm sonrası ceset inanılmayacak kadar şişmiş ve morarmış. Ölümünden hemen önce Requiem'i bestelemiş.Sanki kendi ölüm marşını bestelemiş ve ölmüş. Yani ne kadar yetenekli olursan ol dünya yalan. Bir beste kadar hükmün yok.

Van Gogh kendini göğsünden bir altıpatlarla vurduğunda sadece otuz yedi yaşındaymış. Sonsuz zor bir hayat yaşamış, hatta Fransa'da yaşadığı bir ara açlıktan dişleri gevşemiş. Şimdi Van Gogh adı nedeniyle turizm cenneti olan Arles, onun hatıralarıyla dolu. Halbuki o yıllarda, otuz Arles'li imza toplayıp yönetime başvurmuşlar, bu kızıl saçlı deli ( le fou roux) yi şehrimizde istemiyoruz demişler. Sonrası belli, akıl hastahaneleri yılları ve ölüm. Yani boyaları bir mucize gibi birleştirsen de dünya yalan. Van Gogh deyince, bir doktor öyküsü var, size de anlatayım. Van Gogh, hastahanede kendisini tedavi eden Dr. Felix Rey'in bir tablosunu yapmış ve ona hediye etmiş. Doktor bunu beğenmemiş, önce bir kümesin tamirinde parça olarak kullanmış, sonra da birisine hediye etmiş. Tablo şu anda Moskova'da Puşkin müzesinde ve tahmini değeri elli milyon dolar. Kümesten kurtulan parça sapasağlam. Yani dünya deli yalan.

Ben daha küçücük bir çocukken, tüm yaşamı ekmek kavgasıyla geçmiş, gencecik babamın hayatının elleri arasından nasıl kayıp gittiğini gördüm. Bir gün mavi gözlerini kısarak kahkahalar atıyor, türküler söylüyordu, ertesi gün kıstığı gözlerinin, kahkaha attığı ağzının üstünde topraklar vardı. Türküler yerini annemin hıçkırıklarına bırakmıştı. Dünya sonsuz yalan.

Bu yalanın üstü mü örtülü, yoksa bizim gözlerimiz mi bağlı? Durum böyleyken, neyin kavgasını veriyoruz. Toplu yaşamanın kuralları yazılırken, neye istinaden henüz ölmemiş insanın yaşam hakkı elinden alınmış. Farkında mısınız bilmem herkes sistemin kölesi. Kölelik müessesesi şekil ve şemal değiştirip devam ediyor. Halbuki dünya yalan, yalan.

Şimdi durup bir düşünün. Kimsiniz??  Zengin, fakir, ikisinin ortası??  Yetenekli, şöhretli, süper zeki, ehh idare eder?? Kadın, erkek, eşcinsel, evli, bekar, dul?? Çalışkan, tembel, mirasyedi, taşı sıkıp su çıkaran, geçimli, geçimsiz?? Irkçı, hümanist, siyasetle kafayı bozmuş, yobaz, geçmişe takılıp kalmış, hayalperest?? Milliyetçi, dinci, savaş yanlısı, gözünü kan bürümüş, pasifist?? Patron, asgari ücretli, işçi, memur, mevsimlik sözleşmeli, ceo, amele??........Kimsen kim, hayat bir illüzyon ve dünya yalan....Sayılı günler bitmeden hemen aslına dön. Aslın ne mi?? Sen bir yıldız tozusun, dünyayı, ya da uzaydaki herhangi bir toprak parçasını oluşturan elementler neyse, sen de onlardan oluştun.

Tekrar söylüyorum ben yıldız tozuyum ve dünya yalan. Bunu anladıktan sonra bir dizi karar aldım. Bu yazı çok uzadı, kararlarımı bir sonraki yazımda sıralayacağım, işinize yarayan olursa, içinden çekinmeyin alın. Hatta kurallara bir de isim buldum, ''Yıldız Tozu Anayasası''.........Diğer maddeler için, gelecek yazıyı bekleyeceksiniz ama bir ip ucu vereyim, ilk madde şöyle......Çimenin altı sizi bekliyor ama şaşırtın onu, her işi bırakın, onun üstüne uzanın......

NİNELERİMDEN KIZLARIMA VE BENDEN BÜTÜN KADINLARA

Kadınların şifacı olduğuna inanıyorum. Ancak o kadar izole, o kadar maddeye dayalı hayatlar yaşanıyor ki, kısa yoldan sahip olma ,tek başına sahip olma, kıskanılma ile karışık imrenilme dürtüsü o kadar yanlış bir şekilde taçlandırılıyor ki ve o kadar çok birbirine benzer insanlar dar alanda birbirlerine mahkum oluyorlar ki. Onlar şifacı olduklarını bilmiyorlar, bilemiyorlar...

Oldukça uzun bir yol yürüdüm. Sadece uzun değil, engebeli, inişli çıkışlı, labirentli, karanlık geceli, dipsiz kuyulu bir yol. Şimdi geriye bakınca anlıyorum, aslında yol yol değildi, bir okuldu.

Neler, neler öğrendim. Öğrendiklerimi öğretmem gerektiğini de öğrendim. Ama öyle direktif verir gibi değil, hani bazı masalar vardır, üstünde kuru yemişler, meyveler falan olur da isteyen istediği zaman yer, ya da yemez. İşte aynen öyle, ben  bildiklerimi ortaya koyuyorum, işine yarayan alsın diye.

Çocukken doğanın içinde, şen şakrak, sevgiyle çerçevelenmiş bir çocukken, gençliğimde birden tökezledim. Başkalarının amaçlarıyla alakalı fikrim hiç olamadı. Tek pencereden bakardım ve herkese eşit mesafede olmak gerekir derdim. Kişilerin niyetlerini, dolayısıyla da geleceği öngörememe, benim iç görü eksikliğimden kaynaklanmıştı.

Çocukluğum bilge kadınlarla dolu bir ailede geçmesine rağmen, birden üstüme çöken bu lanet de neyin nesiydi. Yıllar sonra tatlı bakışlı bir psikolog cıvıltılı bir sesle, o psişik bir uyuklama halidir dedi. Uyukluyordum....Bu ne kadar sürdü bilmiyorum. Ama uzunca bir süre ayağa kalkıp nereye aitim ben diye sormadım. Olumsuz kompleksleri olanların oluşturduğu kuralları kabullendim ve onların istediklerini yapınca meşrulaşan insan rolü oynamayı kabul ettim.

Bir gün anneannemin dizine yatmıştım, ben otuzlarımı sürüyordum, o da o kadar yaşlanmıştı ki, bir yandan saçlarımı okşuyordu, bir yandan yavaş yavaş konuşuyordu.Sen eskiden nasıl güzel kahkaha atardın, senin gülüşüne gülerdi herkes dedi. Artık kahkaha atamadığımı hissettim, işte o gün, günlüğüme ölmekte olan nehirler gibiyim diye yazmışım.

Ve aynı gün anneannem bana dedi ki, sen başkalarını tamir edip iyileştirmeye çalışıyorsun, kendini de tamir et. Birden kendimi değerli hissetmiştim, belki o cümleden sonra yeteneklerimi ortaya çıkarmak istemiş olabilirim.

Kendimi tamir sürecinde, hissetmek istemediğim şeyler olduğunda nefesimi tuttuğumu keşfettim. Derin derin nefesler aldım, her aldığım nefes keder perdesini biraz daha araladı. Yolumu kaybettiğim zamanlarda onaylanmak benim için çok önemliydi, bu süreçte canımı yakanlardan uzaklaşırken, herkesten de uzaklaştım. Bu cismani uzaklık değildi, soğuktum, buz gibi. Sonradan öğrendim, bu durum savunmaya yönelik bir öfke eylemiymiş.

Annem çocuklarıma sahip çıkıp, onları aynı benim gibi kucaklayıp, sen biraz dinlen, yalnız kal dediği zaman, aslında istediğim şeyin, ihtiyacım olan şeyin bu olduğunu anladım. Uzaktan enerjisiz ve eylemsiz görünmüş olabilirim ama içimdeki rehberi durduğum zaman duydum, rehber bana dinlen dedi. O süreç kehanetlere kulak verdiğim süreçtir, hatta kendi kahinim bizzat kendimdim. İç benliğimi dinledim, sonsuz rahatladım, hayattan bıkmadığımı gördüm. Ve tekrar kahkaha atmaya başladım, gerçi kısa ve kısık sesli kahkahalardı, olsun, demek ki bitmemişlerdi.

Sonra ailenin kadınlarına kızlarım dahil oldu.Onları seyrederken, neye daha çok, neye daha az ihtiyacım var anladım. Hayatımın haczedilmesine izin vermiştim, bilmediğin bir ritimde istemediğin bir dansı yapar gibi yaşarken kendi ritmimi hatırladım. Ayağa kalkmak için, kendi dansımı etmek için, kendi açlığımı doyuran yeteneklerimi ateşlemek, ailemin kadınlarından bana geçen elle kendimi ve kızlarımı okşamak için gerekli koşullarda gerekli süre kalmıştım. Tüm bunlar gerekliydi. Bu gereklilik pişmanlık ve keşkelere değil, teşekkür ve minnettarlığa layıktı.

İşte aydınlanmak buydu, nihayet ışığı açan düğmeye basmıştım. Bu düğmeyi oraya ninelerim koymuştu, annem düğmenin yerini buluncaya kadar, biraz kızarak, dürterek, iteleyerek beni uyarmıştı.

Ailenizin kadınları önemlidir, eğer yaşıyorlarsa dokunun, yoklarsa anılarına dokunun. Sizden genç kadınların dokunması için yol işaretleri koyun.Aile dışında sizi seven, yaratıcı kadınların güneşiyle ısınmayı öğrenin. Onları ancak arayarak bulabilirsiniz. Onların, onlar olduğunu gözlerinden, özlemlerinden, dudaklarından dökülen kelimelerinden anlarsınız. işte onlarla, çemberinizin parçalarını tamamlarsınız.

Tekrar, tekrar aynı hayata uyanmamak için, geleceği olan bir hayata uyanmak için, kendinizi sadece kendiniz olduğunuz için eşsizce sevebilmek için yürünmesi gereken bir yol var. Ama anlattığım gibi biraz engebeli.....

Beşer, şaşar veya kadı kızında da o kadar kusur vardır, bir de bugün öğrendiğim, yüzde ısrar etme doksan da olur, insan dediğinde noksan da olur.

Bireyleşme sürecinin dikenli yolları...

Tek kişi olmadığımı yıllar önce fark etmiştim. Şimdi size anlatmak istediğim şeyler nasıl anlatılır bilemedim ve konuya bir cümleyle bodoslama daldım. Evet tek kişi değildim, hâlâ da değilim, fazlasıyla kalabalığım. Geçmişi düşününce, lise yıllarımdan daha da geriye gidemediğimi fark ediyorum, sanırım bu  atmış yaşında olmamla ilgili bir durum. Lise ve fakülte döneminde herkesten özellikle de kendimden saklamaya çalıştığım, bir şöyle, bir böyle olma halimi dün gibi hatırlıyorum. Altı yıllık eğitim sürecimin sadece üç haftasını alan psikiyatri stajında öğrendiklerimden yola çıkarak kendime bipolar kişilik tanısı koydum. Tam cahil cesareti, aynı zamanda kendime şunu bunu çevreye belli etmeme gibi bir misyon yüklemişim, bu teşhisim el alemden gizlenecekler listesine bir madde daha ekledi.

Çok uzun yıllar, tabi neye göre uzun diyebilirsiniz. Bu türlü değerler hep izafidir. Toplam yaşam süreme göre uzun diyeyim, çoklu halimi çözmeye çalıştım. Sanki içimde bir sahne var, değişik düşüncede, karakterde, iyilikte, kötülükte insanlar sırayla oraya çıkıyorlar. Ben bazılarını çok seviyorum, hep onlar konuşsun istiyorum, diğerleri sahne alınca anksiyeteye boğuluyorum. Yok edemiyorum, yok sayamıyorum....

Fazlasıyla anlaşılamaz bir durum, bir çıkmaz. Günlük yaşamdan örnekler vereyim. Mesela bir toplantı daveti alıyorum. Düğün, dernek, piknik, kongre herhangi bir toplantı. O anda memnun oluyorum, gitmek, görmek, orası her neyse o bütünün parçası olmak istiyorum. Hazırlanıyorum ve o gün gelip çatıyor, ya tam da arzuladığım gibi oluyor, son derece hoşnut oluyorum, ya da iç sesim, diğer istemediklerim sahneye çıkıyor, beni sıkıyor, boğuyor, o toplantı bana zehir oluyor. İşte ilk daveti aldığım zaman o günün nasıl bir gün olacağını kestiremiyorum. Yani hiç farklı bir dış etken yok, aynı tip bir olay beni coşturabilir veya sonsuz sıkabilir. Peki neden?

Nedenini bilmediğim bu durumla yıllarca yaşadım. Ama nedenini araştırmaktan hiç vazgeçmedim. Hatta sanırım bu bir hastalık diye psikiyatriste de gittim, yorgunsun, dinlen minvalli bir konuşma yaptı ve istersen ilaç başlayalım dedi. Peh, peh, peh istemezsem ne olacak? Tabi ki istemedim. Bir hekim olarak bu yaklaşımım biraz tuhaf kaçabilir. Ama o anda içimdeki sahnede rol alan bana dedi ki, sakın beyin kimyanı yapay olarak değiştirecek ilaç kullanma. Ben o sesi dinledim, hata mıydı ? Belki.....

Belki ben zor bir yol seçtim. Şimdi bunun zor ama doğru bir yol olduğunu anlıyorum. Bireyleşme sürecim ve kişisel var olma halim inişler ve çıkışlarla dolu. İniş çok, çıkış az gibi ama tek çıkış bile olsa ben o çıkış esnasında, içimdeki bol oyunculu sahne olayını çözdüm. O oyuncular, hani kimini sevip, kiminden nefret ettiğim oyuncular, işte onlar benim arketiplerim.

Arketip lafını ilk kim kullanmış bilmiyorum, psikoloji dünyasına Jung'un soktuğunu biliyorum. Jung demiş ki, arketipler bizim algılamamızı örgütlüyor, bilinç içeriklerini düzenliyor, değiştiriyor. Bu bilgiye okyanusun ortasında boğulmayı beklerken bulduğum bir can simidi gibi sarıldım. Bu bilgiyi evirdim, çevirdim, kendime uyarladım. İçimdeki sahnenin oyuncuları dediğim , biraz da kendilerinden ürktüğüm şahsiyetler benim arketiplerimdi. Yani çift kişilikli, bipolar, multipolar falan değildim. Fazlasıyla normaldim. Normaldim, normal olmasına da, içimdeki sahnede oynanan oyunda ki rolüm neydi acaba?

Jung'un içine masallarla, çember toplantılarıyla, grup terapileriyle, şamanik destanlarla daldım. Bunları burada anlatmayacağım, hatırlıyorum daha önceki yazılarımda varlar. Nihai çözümümden bahsedeyim. Arketipler, kollektif bilinç dışının çekirdekleridir, bilinçle temas ettirirsen güçlenirler, ancak tetiklendiklerinde ortaya çıkarlar. Yani hareketsiz olduklarında onları algılayamıyorsunuz. Yine varlar ama siz farkında değilsiniz.

İstemediğim, beni rahatsız eden arketiplerimi nelerin tetiklediğini buldum. Şimdi yine çok çok kişiyim, yine içimde bir sahne var. Ama yönetmen benim, senarist benim. İstediğim arketipime, istediğim kadar rol veriyorum. Kontrol şimdilik bende....

Dağ başını duman almış, gümüş dere durmaz akar

Sık sık anlam yüklemekle ilgili düşünüyorum. Bir zamanlar Afgan yapımı bir film izlemiştim, filmin konusunu tam hatırlamıyorum, ama bir çocuk vardı, film de giderek büyüdü, yaşlandı, ülkesinde bir sürü olay oldu, gençlik yıllarında ülkesinden kaçıp gitmek zorunda kaldı. İşte filmin başlarında bu çocuk, Afganistan'ın bir yerlerinde, rüzgarda kalkan tozdan gözün gözü görmediği bir havada, çıplak ve kurak tepelerde, uçurtma uçuruyordu. Çevresini sefalet kaplamış bir çocuktu. O çocuk, o uçurtmaya bir anlam yüklemişti. Filmin sonunda, Fransa'da yemyeşil bir parkta , bir su kıyısında oturmuştu, bu kez çevresinde bir refah halkası vardı, önünden uçurtmalı bir çocuk geçti, adam uçurtmaya baktı ve hiç bir şeyin değişmediğini farketti, kendisi için her şeyin aynı olduğuna tanık oldu, çünkü uçurtmaya yüklediği anlamı değiştirmemişti.

Bu Afgan çocuğun başına gelenlerin, bir benzeriyle karşılaştım. Yıllar önce, sanırım sekiz dokuz yaşlarındayım, taşra çocuğuydum, doğayla içiçe, sokak oyunlarıyla dolu bir hayatım vardı. Bir gün okulla pikniğe gitmiştik, hani çevresi çimlerle kaplı, kenarında kuzuların otladığı masmavi dereler vardır, üstlerinde eskimiş tahtalardan yapılmış, kenarları ipli köprüler bulunur. Bunlar genelde kartpostal resimlerinde vardır, hayal edilmiş ve çizilmişlerdir. İşte ressamların hayallerinde olan derenin aynısının kıyısına gittik. Öğretmen önde, bizler arkasında ''Dağ başını duman almış, gümüş dere durmaz akar.....'' diye bağıra bağıra gittiğimizi hatırlıyorum. Sonra kareli örtüler yere serildi, kuru köfteler, haşlanmış yumurtalar, sigara börekleri, kuru yemişler, meyvelerle dolu sofralar kuruldu, yedik de yedik. Yakan top oynadık, taa ki top dereye düşüp gözden kayboluncaya kadar, ip atlarken, terden sırılsıklam olduk. Öğretmenimizin komutuyla oynamaya ara verdik, çimenlere yattık, ellerimizde, yüzümüzde karıncalar yürürken, o bizlere mandolin çalıp, gür sesiyle şiirler okudu.

Aradan yarım asır geçti, o kadar çok şey oldu ki, o kadar çok şey değişti ki. Tabii ki değişecek ancak pek çok şey benim için olumsuz anlamda değişti. Çevreme bakıyorum, ülkemin tüm birikimlerinin ellerimden kayıp gittiğini görüp hüzünleniyorum, neden bu kayba engel olamıyorum diye öfkeleniyorum. İşte böyle günlerden birisinde, İstanbul'da, Anadolu Hisarı'na doğru yavaş yavaş çıktım, boğazın mucizevi görüntüsü ayaklarımın altında dudaklarımdan '''Dağ başını duman almış, gümüş dere durmaz akar.....''diye dökülüverdi. Ağzımda elli yıl önce yediklerimin tadını hissettim, kulaklarımda mandolinin nağmeleri, öğretmenimin mısraları...Öylece kalakaldım.

Ben o marşa bir anlam yüklemiştim, basit bir piknik süresince müziğe, şiire, dostluğa, doğaya ayrılmaz iplerle bağlanmıştım.

Bunun gibi binlerce sembolüm var. Beynim bu semboller ve onlara yüklediğim anlamlarla dolu. Benim sembollerim ve anlamlarım değişimden zarar görmüyor. Aslında değişimi severim, gelişmeye ve evrilmeye son derece açığım. Ancak son yıllarda ülkemizde kendimi korumaya almam gereken çalkantılar üst üste geldi. İyi şeyler olmuyor, kabalık, şiddet, cehalet, saygısızlık, sertlikle örülü bir iletişim dilinin hüküm sürdüğü boğucu bir ortam var. İnsanlık tarihi boyunca binbir zorlukla elde edilmiş, ortak insani değerler küçümseniyor. İnsanı insan yapan, araştıran soruşturan ruhun cezalandırılması gerektiği düşünülüyor. Liyakat ayaklar altında.

İnsan, mahkum konumuna layık görülürken, şehirlerin çehresi çirkin yüksek duvarlı binalarla ve AVM lerle hapishaneye döndürülüyor. Sanki bugün yok, her şey nerede olduğu bilinmeyen bir yarın için kurgulanıyor. Yanındaki ve içindeki cenneti görmesine müsade edilmeyen kişi, bilinmeyen bir cennete gidebilmek için, gerçek yaşamı es geçiyor. Eğer varsa, sembollerinden, anlamlarından vazgeçiyor. Maalesef ülkem yaşamı es geçenlerle dolup taşıyor.

Tarif edilmişin dışına çıkmaya yeltenenlere tam aksini emreden düzen, AVM ve TV tuzağını devreye sokuyor. Buralar, ışıklandırılmış ve renklendirilmiş, tek tip insan yaratan ve sonra da onları öğüten tuzaklar. Bana kuş avını hatırlatıyorlar. Bir kafes var, içinde de avlanmak istenen kuşun aynısı, ama önceden öldürülüp içi doldurulmuş, o kafesin ağzı açık, içine yem konuyor. Kuş uzaktan bakıyor, bir yer var, üstelik aynı kendisi gibi bir kuş da orada, şüphelenmiyor, giriyor ve oranın mahkumu oluyor. AVM ortamı da kapitalizme uşaklık eden bir tuzak, orada da ayrı bir algı operasyonu yürütülüyor. AVM ve TV,  mahkumuna diyor ki, sadece bugünün var  mutlu olmak için bize anlamlarını ver, sana kıyafetler, yemekler, süsler, püsler ...vs. verelim. Maalesef, kafese girmiş, ne olduğunu anlayamayan kişi, tüm anlamlarını ipotek ediyor.

Peki ne yapalım? Bilmiyorum. Sizler ne yaparsınız, bu dönemden nasıl yapıp da zarar görmeden geçersiniz, gerçekten bilmiyorum. Ben çokça düşünüyorum, bunu mutlaka tepemde gökyüzü varken, açık havada yapıyorum. AVM ve TV pisliğine asla bulaşmıyorum, beni yakalamasına izin vermiyorum. Okuyorum, bol bol okuyorum. Okurken, birden unuttuğum, tamamen aklımdan çıkmış, bir değerim, anlamlı bir sembolümle karşılaşıveriyorum. Bunları bulmam, sakınıp saklamam, korumam,  onları ete kemiğe büründürüp, tekrar tekrar yaşamam lazım. Bu kaostan ancak böyle zarar görmeden çıkabilirim. Ben zihnimdekilere bataklıktaki çiçekler diyorum. Benim ekip büyüttüğüm, dışımdaki bataklığın boğup yok edemediği çiçeklerim.
 

Gelecekten haber var da neyin nesi?
Böyle bir şey imkansız. Rahmetli anneannem olacakla öleceği sadece allah bilir derdi. Derdi demesine ama müthiş bakla falı bakardı, bana da öğretmişti, lise yıllarımda, yani yaklaşık kırk beş yıl kadar önce ben de bakla falında usta olmuştum.

Sonraları kahve falı bakar oldum. Bu süreç Türk Kahvesi sevmeye ve hergün kahvaltı ile öğle yemeği arasında saat on bir dolaylarında içmeye başladığım süreçtir. Fincanı kapatır, hem kendime, hem dostlara bakardım.

Fal merakım bunlarla kalmadı, defalarca ruh çağırma seanslarına katıldım, ustalaştım ve kendi başıma seans yaptım, sorular sordum, inanın cevaplar aldım. Sonra günün birinde sanırım elektrik düğmesi bozulmuştu, ben ışığı kapatıyorum, bir kaç dakika sonra kendiliğinden yanıyor, olay üç beş kez tekrarlanınca, bu olayı çağırdığım ve geri gönderemediğim ruha bağladık, eeee korktum tabii, bir daha da çağırmadım.

Ama gelecekten haber almak kanıma girmiş, başka fallar öğrendim, iskambil fallarını çok sevmedim, fakat tarot farklıydı. Tarotun ruhu var, tarot kartlarının, falına bakılan kişiyle sonsuz uyumu var. Ancak çok zor bir fal, her kartın farklı durumlarda onlarca değişik anlamı var, iyi korele etmek lazım, matematik gibi bir şey.

Yıldız falı bakmayı bilmiyorum, bir zamanlar bilen birisine gittim, yıldız haritamı çıkarttı. Geçmiş gün, haritama nedense çok ısınamadım, falcı yıllar önce İzmir'e yerleşmiş bir İtalyan'dı, yorumları fazla geneldi, halbuki ben çok özel şeyler söyleyen, nokta atışı yapan falları severim.

İşte böyle, fazlasıyla özel, dediğim nokta atışını yapan bir yöntemi öğrendim. İki yıl boyunca, sayısız seanslarca, bu işi öğreten bir uzmana gittim. Yalnız tek sıkıntı bu yöntemle sadece kendin için, ya da neredeyse kendin kadar tanıdığın bir yakının varsa onun için geleceği çözebilirsin.

Bu yöntemde kullanılan hiç bir malzeme yok, hatta işin içinde kendiniz bile yoksunuz, olaylar olurken siz uyuyorsunuz. Daha fazla merak ettirmeden açıklayayım. Gelecekte neler olup bitecek, o anda aslında neler oluyor, yani kendinizden bile sakladıklarınız ne? İşte bu soruların hepsine cevap veren yöntem, bir rüya çözümleme programı.

Program size rüyayı yakalamayı, sembolleri anlamlandırmayı öğretiyor. Siz alt benliğinizle konuşuyorsunuz. Alt benliklerimizin dili yoktur, bizimle semboller aracılığıyla konuşur. Ve ancak çevre ve üst benlik sustuktan sonra konuşur. Alt benlik size kendi hakkınızda haberler verir. Aslında her gece bu konuşma oluyor ama büyük bir çoğunluk rüya yakalamayı bilmedikleri için uyanır uyanmaz neler gördüklerini unutuyorlar, bir kısım rüya hatırlayanlar ise alt benliğin kullandığı sembol dili bilmedikleri için, neler dendiğini anlamıyorlar. Bunun bir dil olduğunu çözen bir çok kişi var, ben Jung'a göre sembol okumayı öğrendim. Eğer alt benliğinizle düzgün bir ritmde konuşmayı sürdürürseniz, bir süre sonra size güveniyor ve kollektif bilincin kapılarını  açıyor.

Kollektif bilinç, iki yüz bin yıldır evrilmiş insanın ortak bilinci. İnanılamaz bir bilgi okyanusu, içinde her türlü soruya cevap var.

İşte ben her gece, bunlarla haşır neşir oluyorum, alt benliğimle aramda neredeyse hiç sorun kalmadı, uzlaştık, beni sevdi ve ortak bilinç kapısını açtı.