Genelde herkes yorgun, yeteri kadar dinlenmeyen, yeteri kadar eğlenmeyen, yeteri kadar gülmeyen, oynamayan, okumayan, tatil yapmayan bir çoğunluk var çevremde.
33 yıldır çalışıyorum, ağrıyla uğraşıp duruyorum, önce ağrının nedenini araştırıyorum. Muayene, tahliller, görüntüleme teknikleri gibi yardımcılarım var.. İsmini koyduktan sonra tedavi başlıyor.İlaç, fizik tedavi, egzersiz, lokal enjeksiyonlar, manuplasyon, bantlama teknikleri....vs. uygun olanları kullanıyorum. Ağrıyla baş etme süreci, hastam için de, benim içinde zor bir süreç.
Her açıdan tedavi
Ben branşımla ilgili işleri yaparken, hastalarımla hep sohbet ederim. Böylece ağrıyı oluşturan nedeni de daha kolay tespit ediyorum. Genelde herkes yorgun, yeteri kadar dinlenmeyen, yeteri kadar eğlenmeyen, yeteri kadar gülmeyen, oynamayan, okumayan, tatil yapmayan bir çoğunluk var çevremde. Tamam, benim esas işim ağrı ama bu konuda da söyleyeceklerim var. Onlara dinlenmeyi öğretiyorum, dinlenirken hayal kurmayı, spor yapmak için salonlara ve aletlere gerek olmadığını, yürümenin en güzel hareket olduğunu anlatıyorum. Bağ bahçe gerekmiyor, balkonunuzda, camınızın önünde kıpkırmızı açan bir sardunyanız sarksın diyorum, evinize girmeden birkaç kedi okşayın, onlar da paçalarınıza sürünüp sizleri okşasın. Şiir okuyun, hatta yazın diyorum. Bazen kendi yazdıklarımdan birkaç mısra okuyorum, sonsuz şaşırıyorlar.

İçimdeki Çocuk
Limona, tırnağınla bir çentik atıp, kabuğunu koklamadıysan
Ve içi dolu turşucuk demediysen ona.
Kaldırım taşlarının çizgilerine
Basmamaca oynamadıysan bu hafta.
Cebinde dolaştığın yerlerden, aldığın bir kaç taş
Şöyle ilginç şekilli yaprak, çer çöp yoksa.
Sesli, sesli gülmedinse
Kıkırdarken gözlerin çizgi gibi kalmadıysa.
Ağlamadınsa hiç ,içini çekerek
Yıkamadınsa yüzünü, gözyaşlarıyla.
Battaniyeyi başına çekmediysen, yatarken
Ve hayaller kurmadıysan, seni almadan uyku kollarına.
Hiç bir şey yazmadıysan, çizmediysen
Ya da boyamadıysan dünyayı, gökkuşağına.
Seke, seke yürümediysen plansız, programsız
Koşmadıysan, dokunmadıysan, sarılmadıysan
Evdeysen, işteysen, en önemli konun paraysa.
Öldü mü, kaldı mı, yorgun mu, küskün mü?
Ne yaptın sen içindeki çocuğa?
Feray Coşkun

 Bunu sonunda becerdim. Tüm bulutlardan yüksek, tüm çağlayanlardan kuvvetli, tüm tüylerden hafif bir durum bu. 

Ben, bir gezi yazarı değilim. Bir çok yere gitmişimdir şimdiye kadar, ne kadarını gördüm bilmem. Kimini tamamen unuttum, kimine gitmez olaydım dedim, tek tükünü hatırlayınca ruhumu hafif bir esinti okşayıp geçiyor. Yani iyi bir gezen değildim, yazan da değildim.

Gezi yazısı nasıl yazılır?
Gezi yazarı değilim de, iyi bir günlük yazarıyım. Dolandığım her yeri, aynı şablonla yazmışım. Çoğu turlarla geziler, sabahın seherinde başlıyor, gece yarısı uyanıyorsun yani, yola çıkmadan gideceğin yer hakkında her şeyi okuduğundan, bilmediğin kalmamış, hatta bir açık aramaca ' Ama filan feşmekan sözler vermişsiniz, tutmuyorsunuz, asla bir daha sizinle gezmeyeceğim.' Ya da tam pansiyon, her şey dahil çılgınlığında yeme içmeler. Panoramik şehir turu neyse, hava alanından otele giden yol bu besbelli ve bir de ekstra turlar. Ben de bunları yazmışım, falana bindik, şu kadar saat gittik, şunu bunu gördük, bilmemneleri yedik. Hissettiklerim yok, şaşkınlıklarım yok, heyecanlarım, meraklarım, çocukluklarım yok, yok.......

Son gezişlerde ne değişti ki?
Son gezişlerim var. Ne oldu ki Feray dedim, ne bu coşku, bu mutluluk, bu yumuşacık olma hali? Meğerse daha önce gittiğim yerlere kendimi götüremiyormuşum. Bunu sonunda becerdim. Tüm bulutlardan yüksek, tüm çağlayanlardan kuvvetli, tüm tüylerden hafif bir durum bu. Bulut çağlayan, hafiflik deyince ve gezmek deyince....Bu yıl iki kez Karadenize gittim. Arhavi ve Çamlıhemşin

Ezmoce köy evi, Fırtına pansiyon, Koçiro pansiyon
Arhaviye birçok yolla ulaşılabilir. Ben İstanbul-Batum-Hopa-Arhavi yoluyla gittim, yoldaşlarım vardı, bir art terapi grubu. Ezmoce, lazca rüya demekmiş. Bu ev sahibinin rüyası, gerçekleşen rüyası. Eski evleri sökmüşler, getirip bir derenin dibinde birleştirmişler, misafirperverlikle yoğurmuşlar. Aklımda neler kaldı? Birol Topaloğlu'nun tulumu eşliğinde, yağmur altında, düşe kalka Mençune Şelalesine çıktığım, her sabah mıhlama yediğim, bal kovanlarının arasına ayıları korkutmak için asılan aynalar, yemyeşil çay yaprakları, ilk kez öğrendiğim bir lazca aşk şarkısı  'ayva skani'.....Çamlıhemşine gitmek daha kolay sanki, İstanbuldan Trabzona, sonrası sahil yolundan doğuya doğru giderken oralarda bir yer işte, burada da bir şelale var, Palovit şelalesi, üstünde gök kuşağının renkleri ve Kito yaylası , taaa yukarılarda, bulutların komşusu. Bir de Rize simiti var, susamsız ve incecik. Eyüpte bir seyyar simitçiden buldum aldım, aynı değildi sanki, simit almaya Rizeye gider miyim. Giderim belli mi olur.

Neden özler mişiz geçmişi? İşte uzmanlar söylüyorlar, çocukluk ve gençlik masumiyetini özlüyormuşuz. Ya da neymiş ? Özlediğimiz neyse artık, kişi, an, yer......onu değil de, ona yüklediğimiz anlamı özlüyormuşuz.
Neyse ne, özlüyoruz işte. Ve acı çekiyoruz, oraya, o ana gitmek imkansız diye içimiz ezile ezile özlüyoruz.

Dikenler battı, soluğum kesildi, kusacak gibi oldum, göğsüm daraldı...



Hani anlar vardır, bulunduğun yer diken olur batar, oksijen azdır sanki, boğulduğunu hissedersin, göğsün daralır da kalbini sığdıramaz oralara. İşte o anlarda kaç, uyum sağlamaya çalışma, değmez. Kaç da nasıl olacak bu? Mümkünse uzaklaş tabii de, cismen gidemiyorsan, zihnen git, en yakındaki hayali kurmaya koyul,aklına ilk geleni yazmaya başla.

Hastalar soru sormayı sever. Hatta çoğu unutmamak için not edip gelirler. Ortak bir soru var, hemen hemen hepsi sorarlar. Yürüyüş yapalım mı? Tabii yaşına göre, kilosuna göre, eklem özelliklerine göre, ek dahili sorunlarına göre......vs. cevap değişir. Ama üç aşağı, beş yukarı kurallar var, bunları uygulayın derim.
Söyleyeceklerim spor yapmak isteyen genç insanları bağlamasın. Ben 33 yıldır gözlemlediğim hastalarıma göre bir reçetelendirme yapayım.

Ben yaşamayı ölmeden öğrenenlerdenim. Hayat ne kadar hızlı ve ne kadar yavaş. Ne sevilesi ve ölesiye nefret edilesi. Ak ve kara. Kaynayan kazan ve kutup buzu. Sonsuz hayaller, umutlar ve yok oluşlar......Hımmmmm zor yani.....o zaman ne yapalım?

Kim bu Matriyoşka
Matriyoşka, hani bildiğimiz adıyla Matruşka,  şu iç içe geçen bebekler. Nasıl yapılmaya başlanmış biliyor musunuz? 1890 da Moskova yakınlarındaki bir atölyeye, bir sanatçı, Japon düşünür Fukurama'nın iç içe geçmiş figürlerini getirmiş. Zaten o zamana kadar, iç içe oyma paskalya yumurtaları yapan Ruslar, bir kadın figürü yapmışlar, bu kadına Rusların geleneksel giysilerini giydirmişler, iç içe koymuşlar. Şans olsun diye de mutlaka tek sayıda olacak demişler. Sıra isim koymaya gelmiş, o coğrafyanın gelmiş geçmiş en  güzel kadını olan Matriyoşka'nın adını koymuşlar.

Laf Matriyoşka'dan Feray'a nasıl geldi
Benim ne alakam var, 125 yıllık Matriyoşka namı diğer Matruşka ile?  Ama var.....Şöyle var....Ben, içinden başka iç çıkanlardanım. Bir gün, kendi kendime yolun sonuna geldin dedim , öyle böyle değil, derin bir çaresizlik, kuyu dibi gibi. Son bir refleks hareket yaptım, daha doğrusu refleks demeyeyim, o kelime daha çok beden hareketiyle alakalı, halbuki bu ruhsal bir hareketti, burada kullanılacak çok güzel bir kelime var. Son kez insiyaki bir adım attım. İnsiyaki yani iç güdüsel , benim durumumu tam açıklayan bir kelime.  Hafifçe ortadan çevirdim kendimi, ikiye böldüm ve ayırdım. Ne göreyim? İçinde yine kendim....

Çok bunalmışsan, çözüm yok diyorsan, tatsız tuzsuz nefesler alıyorsan, ortadan çevir kendini, ikiye böl, yeniden yeni kendini gör. Tabii biraz acıyor canın, tam başlamışken gücünün tükendiğini hissediyorsun, çevrende dur ne yapıyorsuncular dolu. Durma ,çevir....Ta ki içinden yepyeni sen çıkıncaya kadar. Sen de bir matruşkasın çünkü. Hala bu yazıyı okuduğuna göre, dibe de aşinasın . O zaman bu serüveni şiirleyelim......


Koyu mavi, derin sular var
Çarptıkça acıtan, azgın dalgalar
Yüzmekten bitap, yorgun bir kadın
İmdat diyen bir ses
Cılız, güçsüz, güvensiz çokça da korkak
Korkma! can simidinsin sen
Tut kendini, yakala, çek, çıkar
Soluklan biraz, dinlen, kapa gözlerini
Ve sev kendini
Bölük pörçük oluşunu sev
Parçaları toplayıştaki nezaketini
Bitmeyişini sev
İçinden iç çıkmaları, üremeleri sev
F.C

Ağrının Sesi
O geçmeyen ağrılar var ya. Şifası yok gibi görünen. İnsanın kendi içine sıkışmasından başka bir şey değil. Aslında o ağrı bir çığlık, vücudun sessiz çığlığı. Hastalarımın ağrılarının yanı sıra, ben kendi kronik ağrılarımla uğraşırken, bir de üstelik bunların doktoruyken, ağrımın elle tutulur bir nedenden kaynaklanmadığını tespit edince 'Eyvaaahhhh' dedim, hem de ne eyvah..... Sonra serüven başladı

Bu hayatın anlamı ne ola ki diye defalarca sormuşum kendime. Cevap da vermişim. Her cevabım farklı. Yaşıma göre, bilgime göre, bilgeliğime göre. Üremek için, soyun devamı için demişim, insanlığın yararına üretmek için demişim, mutlu olmak için, mutlu etmek için, sevmek için.....böyle uzar gider, demişim de demişim. Bazen dellenmişim, allah kahretsin bu anlamsız hayatı da demişim. Cevaplarımın hiç birinin yeterli gelmediği bir dönemde , Gılgamış Destanı'nı okuyup, üstüne de Cosmos Belgeseli'ni seyrettim....Seyreyleyin neler buldum.....

Gılgamış ne demiş?

Hayatın anlamı ne? Gılgamış da bu soruyu kendine sormuş. Bundan beş bin yıl kadar önce, Sümer Uygarlığı'nın, Aşağı Mezapotamya bölgesinde, Uruk kentinin bir kralı var, ismi Gılgamış. Uruk, şimdiki Gaziantep'in Karkamış ilçesi. Gılgamış da Sümer diliyle ''Sha Nagba İmuru'' yani ''Her şeyi görmüş olan bir kral'' mış. Bilginin peşinde, ölümsüzlüğün peşinde, gözü kara bir kral. Bundan sonrası bizzat Sümerlerin bulduğu yazıyla, on iki kil tablete yazılmış bir destan. Günümüze ancak yüzde altmışının ulaştığı, tarihin ilk yazılı destanı. Tüm din kitaplarına ilk örnek olan yarı şiirimsi bir hayat öyküsü. Gılgamış, inanılmaz badireler, acılar atlatıp, Utnapiştim'i buluyor ve nihayet ölümsüzlük otuna ulaşıyor, ancak Gılgamış otu yemeden, onu bir yılan kapıp denizlere dalıp gidiyor......Gılgamış, ölümsüzlük otunu yiyemiyor ama Uruk'a dönerken, bu arayış öyküsünün, ona öğrettiklerinin gerçekten aradığı esas şey olduğunu anlıyor..... Yani fark ettiği,ölümsüzlük kadar önemli olan şey neymiş biliyor musunuz? Neyse ki, bunların yazıldığı tablet kaybolmamış

Gılgamış diyor ki..... Acele etme, kendini zamanın akışına bırak , o zaman kaderini ters yüz edecek ve daima başlangıç noktasında duracaksın. Soluğunu, doğanın soluğuna kat, birlikte yaşa ve iz bırak.

On iki kil tablete, Akad çivi yazısıyla yazılmış, tarihin bilinen en eski yazılı destanı bu. Bir nevi hayatın sırrı....

Cosmos ne diyor?

Evrenin yaşı 14 milyar yıl. Dünyamız, canımız, ciğerimiz, evrene göre daha genç, sadece 4.5 milyar yaşında. ilk canlı aminoasit formunun oluşması, organik bir canlının, ilk atamızın dünyayla kucaklaşması 4 milyar yıl önce.....defalarca yok olan türler sonrası ilk insan, 2 yüz bin yıl önce ayağa kalkmış ve yürümüş.....Sonsuza dek yürüyüp gidecek mi? Maalesef hayır, evrenin bir döngüsü var, bir kaç milyar yıl sonra (biz sonunu daha önce getirmezsek) güneşimiz sönecek ve cüce bir kırmızı gezegene dönüşecek, ondan önce mutlaka yaşanacak başka dünyalar bulmaları lazım. Neyse o durum, o tarihte yaşayanların sorunu. Bizim sorunumuz, sorumuz neydi? Hayatın anlamı ne?

Başka bir dünya olmayabilir, varsa da gitmek imkansız olabilir, daha doğrusu şu anda bulunduğumuz insan formunda gidemeyebiliriz. Cosmos Belgeselini izlerseniz, kayaların içine saklanmış bakteriler olarak uzay boşluğunda uçabilir, gezegenlerle çarpışabilir, eğer orada su varsa, o suda tek hücre olarak evrimleşmeye başlayabilir, bir kaç milyar yıl sonra da insan formuna dönüşebiliriz.

İmkansız mı? Hayır, imkanlı.... Ama senin, benim, onun ömrü bunları görmeye yetmeyecek. Gılgamış, ölümsüzlük otunu kaptırdı ama bize çok değerli bir sır bırakarak öldü. Biz de öleceğiz. Ama ölmeden önce Gılgamış'ın dediklerini yapalım. Ne yaşarsak yaşayalım, yolumuza ne çıkarsa çıksın, yavaş ve derin nefesler alalım, yavaş yaşayalım, çevrenin farkında olalım......

...Hadi kolay gelsin. Bir şiir yazayım, Cosmos'u araştıranlara, küçük soluk mavi gezegenimize ve Gılgamış'a ithaf edeyim......

HAYAT NEDİR Kİ?
Hayat nedir ki dostlar?
Bazen bembeyaz bir kedi olur okşarsın
Beyaz bir kağıt yazarsın
Beyaz köpükler, vapurun ardındaki
Ulaşamazsın

Bazen simsiyahtır gece karası
Çözdükçe karışan arapsaçı
Hüzünlü, yaslı, endişeli
Arasında kaldığın mengenedir sanki

Bazen renksizdir, donuk, mat
Öylece hareketsiz, çokça çaresiz
Uykudur en yakın dost
Ve eller tonlarca ağırlıktadır
İki yanda yalnız, fersiz

Bazen kahkahaların taşıyorsa
Solukların serinse her zamankinden
Her yer çiçek, kelebek, çocuk, aşk
Rengarenktir bilesin
Gök kuşağıdır hayat
Böyle işte

Dönme dolap gibi renkten renge
Hani sorsaydı yukarıdan?
Ne renk istiyorsun diye?
Sana ne derdim, karışma bana

İnanmıyorum ben kadere
Sıradaki gelsin
Beyaz, siyah, mat, renkli
Hayat benim değil mi?

Feray Coşkun