Bodrum'da, Gümüşlük'e giderken, şöyle tepede, tam da deniz görünmüşken, sola doğru giriyorsun. Yürüyorsan, elinde çantan varsa, hava öğlen sıcağındaysa, hadi artık, nerede bu Akademi dediğin yerden sola dön, ağaçların arasına dal.

 Sanırım son on, on beş yıldır , belki de biraz daha fazla oldu, hayat beni fazlaca  sıktı. Acıtıp incitti. Bende içime doğru çektim kendimi. Dışımdaki maskeyi, kabuğu öylece bıraktım da çektim. Sonra çekildiğim yerden gözetledim dışımı. Önce korktum biraz, sonra cazibesine kapıldım, gözüm kamaştı, geçti o günler tabi sakinledim.

 Arada bir, dışa doğru göz attım, atmadığımda çok oldu ama inlemelere kulak tıkayamadığım bir gündü, dışımı da aldım ve yola koyuldum. Dışım, içim derken, git geller, med cezir gibi. Gümüşlük Akademisi'nde, bunu yapmak, yani gir çık gibi çok kolay. Neden kolay?

Bence burasının da içi ve dışı var. Dışı gördüklerinizden, ağaçlar, kayalar, manzara, bir gölet, gölette su yılanları, kurbağalar, balıklar. Aslında, çok iyi geçinmiyorlar. Bazen birbirlerini yiyorlarmış. Daha doğrusu yılan diğerlerini yiyormuş. İşte burada, Gümüşlük Akademisi'nde mekanın içinden kendi içine geçiş çok kolay. İçini yazıp, dışarıdakine okutmak ve uyumak . Uyumak deyince, odam öyle bir oda işte. Tek kişilik bir yatak, üstü lekeli tahta bir masa, kolçaklı tahta bir sandalye, küçük bir buzdolabı, boş bir kitaplık. Perdelerde, bir sürü baskı balık resmi var. Balık burcu olduğumu hatırlattı bana, gülümsetti beni. Yatağıma uzanıp İlhan Berk okuyorum.
İlhan Berk 1918 de, 1. Dünya Savaşı'nın bittiği yıl doğmuş. Cumhuriyet'le büyümüş, neler yaşadı kimbilir? Her ne yaşadıysa onları daha çok Ege'de yaşamış. Ölmek için de Bodrum'u seçmiş. Akademi'ye en son 2008'de gelmiş, bu odada kalmış. Masaya bakıyorum, boya lekelerini o mu yaptı acaba? Sadece yazmıyormuş, resim de yapıyormuş. Tuval kullanmadı besbelli. Neyse ben İlhan Berk okuyorum, Akademi'nin onun anısına verdiği ismiyle İlhan Berk odasında.....


Hiç unutmam , bir gün geç vakit

Ben başıma gelenleri hak ediyordum. Öyle hatalıydım, öyle çok eksiğim vardı ki

Ben bunu hak ettim, etmedim, etmek için ne yaptım? Karışık söylemler, her biriniz söylemişsinizdir mutlaka. Gün doğumunda, ya da uyandığım zaman demek daha doğrusu , çünkü bazen geceyarısı uyanıveririm. İşte tam da o zaman, hayatım gözlerimin önünden akar gider. Bir yerde okumuştum, kafanı su dolu kovaya sokarsan ve nefessiz kaldığında geri çıkarman engellenirse, tam boğulma öncesi yani, yedi saniyede tüm ömrünü görüyormuşsun. İşte ben, tam uyandığım zaman, uyku ile uyanıklık arasındaki arafta bu yedi saniyelik süreci yaşıyorum. Her uyanışta değil tabi ama çoğu kez. Konu bu değil zaten, konu hak ettim mi, hak etmek ne demek?
Ben ortalama bir insan evladının, ortalama bir ömürde yaşaması muhtemel olan, ortalama stres yapan olaylara, kişilere çok uzun süre, aralıksız maruz kaldım. Maruz bırakıldım demiyorum, istesem arkamı döner giderdim. İşte uyanınca, arafta, bunlar tekrar gözümün önünden akarken, o soruyu soruyorum. Neden? Feray, neden kendini daha çok sevmedin. Hak etmekle alakalı düşüncelerim vardı eskiden. Tanrı'dan çok korkarak büyüdüm. Beni takip ettiğini düşünürdüm, daha sonraki yıllarda bu yakından gözetlenme duyusu devam etti gitti. İlkokul yıllarında bir rüyamda öğretmenimle öpüştüğümü görmüştüm. Ve aynı gün okuldan dönerken su dolu bir çukura düştüm, üstüm başım mahvoldu, eve gelince de annem dövdü, dikkatsizim diye. İşte dedim ahlaksız, ayıp şeyler düşündün, tanrın gördü, çamuru ve dayağı hakettin. Bu öğrenilebilir ve yavaş yavaş alışılabilir bir duygu. Ben başıma gelenleri hak ediyordum. Öyle hatalıydım, öyle çok eksiğim vardı ki.  Gizli sigara içmiştim, komşunun oğlunu çıplak hayal etmiştim, bakkalın önünden bir yuvarlak renkli, herhalde çilekliydi bir sakız almış, parasını vermemiştim, yani çalmıştım. Sonraki yıllarda büyürken, hep yaptıklarım, düşündüklerim onaylansın istedim. Kendime güvenmiyordum, hatalarla doluydum ben, başkalarının onayı çok önemliydi. Onun için attığım her adımda bir diğerine yaranma, yanaşma niyeti ve dileği vardı. Bu arada aksaklıkları, hayatın yüzüme attığı şamarları, hatta giderek yumrukları ve tekmeleri hak ediyordum ben. Ben bana layık bir hayat sürerken, kimi nereden kurtaracaktım. Sonra çocuklarım oldu, beynim aynı şekilde düşünmeye devam etti, böyle öğrenmişti, cezana itiraz etmediğin için, şimdi mükafatlandırılıyorsun. Annelik kutsallığı verilmişti bana. Toplumun giydirdiği her rolü itirazsız kabul edip, fiziksel ve maddi sınırlarımı zorlayarak onları memnun etmeye çalışıyordum. Kaderim buydu, sorgulamamalıydım, iyi kul, iyi evlat, iyi eş, iyi vatandaş, iyi doktor, iyi anne olma sorumluluklarım vardı. Bunları yerine getirirsem tanrı ile başım derde girmezdi. Beni güvensiz, korkak, basiretsiz yetiştirdiği için annem'e kızmamalıydım. Şiddet yanlısı, beni önüne çıkan her kadınla aldatan, psikopat kocama rağmen evliliğimi devam ettirmeliydim. Emeğimi sömüren, zekası benim yarım kadar olmayan patronu görmezden gelmeliydim. Çocuklarımı hayatımın merkezine koymalıydım. Kendime gelince, ben kimdim ki?
Böyle devam ederken oldu o. O diyorum, çünkü ne olduğunu bilmiyorum. Birden, bu olanları hak etmedim dedim, Olacakları da hak etmiyorum. Ben gidiyorum, bir yere gidiyorum, merkezinde kendim varım. Ve geldim, şimdi oradayım. Yol bu kadar uzun mu olmalıydı? Hayır tabi ki. Evlatlarıma diyorum ki, kimseye yaranmak, kimseden onay almak zorunda değilsiniz. Hayatlarınız, sizin hayatlarınız, merkezinizde kendiniz. Nerede rahatsanız, kiminle yol almak istiyorsanız, her ne hedefliyorsanız, YOLUNUZ AÇIK OLSUN.

Ben de Feray isem kuracağım bu hayali......

Okumadığım, sohbet etmediğim, gezip dolaşmadığım, çalışmadığım, film seyretmediğim, müzik dinlemediğim, vs....zamanlarım var. Az da olsa var. Böyle zamanlarda uyumaya zorluyorum kendimi, Uyku tutmazsa, yapacak bir şey yok, sıkıntıdan patlıyorum. Böyle anlarda, hafif depresif olurum, işe yaramazlık duygusu çöker üstüme, o görünmez el gelir yüreğimi sıkar. Onun için boş boş takıldığım hiç görülmemiştir. Halbuki yaşlanıyorum, bir an gelecek, her şeyden daha az, daha öz yapacağım. İşte o günler gelmeden, bu duruma çözüm bulmam lazım.
Sadece ben aramamışım çözümü, hani o her konuya kafa yoran uzmanlar var ya, bunu da düşünmüşler. İşte ne yapıp edeceğini bilemediğimiz o anlarda hayal kuracakmışız. Bunun tarifini de yapmışlar. Hafif bir müzik çalıyorsa, bir tabloya, gökyüzüne, bir objeye..vs. bakarak kolayca kurulabilirmiş.Ben Balık Burcuyum, burcun tariflerine bakılırsa en hayalperest burç. Bu özellik bende tutmamış. Artık hayal midir, nedir, bir şey benim aklıma gelir. Ben hemen onu gerçekleştirmeye koyulurum. Olmaz, başka yollar denerim, uğraşırım, aklıma geldiğine, geleceğine pişman olurum. Uzmanların dediği hayal böyle değil. Önerileri okudum ve pratik yapmaya karar verdim. Önce duş aldım, sanki pis olunca hayal kurulamazmış gibi. Biraz meyve yedim, şöyle meyve şekeri ve vitamin iç görümü artırsın diye. Müzik dikkatimi dağıtmasın, açmadım, etrafın sesi müzik olsun. Duyuyorum, uzaklardan inşaat sesleri geliyor, yoldan geçen çocuklar yüksek sesle gülüyorlar, derinden de bir trafik uğultusu var. Uzun zaman önce, çok beğenerek aldığım, bir bibloyu göz hapsine alarak hayal kurmaya başladım.
Şimdi uzmanlar demiş ki neye sahip değilseniz, ne beceremiyorsanız, nereye gitmeniz imkansızsa onun hayallerini kurun. Gerçi bu uzmanlardan kıllandım ben, bizi kobay olarak kullanıyor olabilirler. Neyse, hayal kurmaya başladım, önce bir sevgili koydum yanıma. Ter kokmayan, dişleri temiz, sigara içmeyen, hali vakti yerinde, edebiyat ve şiir seven, yaşı yaşıma uygun, yüzüne bakılır. Ama hayal bir dakika bile sürmedi, hayatıma giren erkeklerin imajları nedeniyle olsa gerek, bu şahıs bana sıkıcı geldi ve onu hayalden çıkardım. Hani uzman yapılması imkansız şey hayal edin diyor ya, uçmayı hayal ettim.
Ve etmemle beraber, hemen durdum, yere indirdim kendimi. Ben bir rüya toplantısına gidiyorum. Oradan aklımda kalan, rüyanda kendini uçarken görürsen, içinde bulunduğun durumdan memnun değilsin, derinlerde bir yerde değişim isteği var. Şüphelendim tabii, uçma hayali kurmamın altında mazallah durumumdan memnuniyetsizliğim yatar da. Ondan da vazgeçtim. Sonra, mor ve beyaz salkım ağaçlarla çevrili, zümrüt rengi bir gölcük hayal ettim, yavaşça içine girdim. Dur değil mi orada. Birden bakıp durduğum bibloyu benzetiverdim oraya. O zaman anladım ki, biblodan kopya çekiyorum. Gölden çıktım, gölü de hayalden çıkardım. Bu arada kedim rahat vermiyor. Anlamıyor tabi, ne kadar meşgul olduğumu. Safariye gitme hayali zihnimi yoklarken, anladım ki oramda buramda dolanan tüylü hayvanımdan etkileniyorum. Biraz yükseklik korkum var ve yukarılarda başım döner, onun için dağ tepe hayali istemedi içim. Çok param olsun, son model arabam olsun, boğazda yalım olsun, dünyayı dolaşayım gibi ayağa düşmüş hayallere de tenezzül etmedim. Kitaplar yazmışım, ünlü bir yazarmışım, imza günündeymişim. Hımmm fena değil ama öyle çok da içime sinmedi. Biraz boyun egzersizi yaptım, tabi hayal yakalayacağım diye kastım kendimi, boynum ağrıdı, azıcık ayağa kalktım, ağrıyan eklemlerimi esnettim. Tekrar aynı yere, aynı pozisyonda oturdum. Ben de Feray isem kuracağım bu hayali......

Eyy Türk kadını Uzak Dur

Benim üç çocuğum var. Türkiye'de doğmuş her kadını çemberine alan kollektif hipnozdan fazlasıyla etkilendim. Kendimi bilince, önüme toplumun hedefleri kondu. Evlen, çoluğa çocuğa karış. Neyseki, babam kalem yalamışlardandı da, hedeflere oku, elin ekmek tutsun eklendi. Bunlar kötü şeyler mi? Hayır tabi ama bu rolleri oynamayı kendimin seçmemiş olması kötü. Bence anne olmak kötü değil, toplumun tüm kurallarını yazdığı kutsal annelik rolü kötü, uyuşturucu gibi bir şey.
 Bir de karne var tabii. Başarı notların var, ya da başarısızlık. Çok temiz kadın, evine bal dök yala. Çocuklarını çiçek gibi giydiriyor, bebeği ne kadar gürbüz, harika bakıyor. Hem dışarıda çalışıp, hem her işe yetişiyor, her zaman da bakımlı. Ne kadar uyumlu bir çift.....vs. Bu yüksek notlu bir karne gibi görünüyor. Ama kötü giden bir şeyler var. Bu kadının yerine getirilemeyen heves ve istekleri var. Kendine bile itiraf edemediği. İşte bunları başka bir yöne kanalize ediyor. Yargılıyor.
Şu kocasının kıyafetine bak, ütü nedir bilmiyorsun, yaptır bari. Çocuğuna doğal bir şeyler hazırlamaktan aciz, zavallı çocuk beslenmesinde hep hazır şeyler var, herkes anne olamıyor. Yazık, ne kadar çökmüş, ee tabi kocası aldatıyormuş, bilmezden geliyor ama bence herşeyden haberdar. Veee böylece uzar gider. Eğitim seviyesine, entellektüel kapasiteye göre, bu yargılama konuları değişir. Ama karşıdakinde açık arama, bulur bulmazda yargılama değişmez. Nedeni basit, Yargıcımızın heves ve istekleri, eskilerin deyimiyle kursağında kalmıştır. Yargıç bilmez ki, yargılamak için, eleştirmek için negatif enerji barındırmak lazım. Bu yaklaşım iki tarafı keskin bıçak gibidir. Acıtanı da, acıtılanı da keser, kanatır.
Eleştireni, yargılayanı ayıplamak, eğitmeye çalışmak, geri yargılamak yanlış. Sadece uzak dur.
1- Eteğinden çekenlerden
2-Memnun olmayı bilmeyenlerden
3-İğneleyen, küçümseyenlerden
4-Olumsuzluklarımızı, hasta yanlarımızı, yaralarımızı bize hatırlatanlardan
5-Pozitifliği sömürüp, umutsuzluğu tetikleyenlerden UZAK DUR
Ben nihayet 6. dekata ramak kala, bu tiplerden uzak durmayı öğrendim. Boşandıktan sonra da, bütünleşmenin kocayla, çocukla, sevgiliyle..vs. değil, ancak kendinle olabileceğini bizzat denedim. Kursağımdan istek ve heveslerimi çıkarıp uygulamaya koyuldum.

O bir karides, gerçek adı Odontodactylus scyllarus miş. Bu isim kimin aklında kalır ki? Ben söyleyemiyorum bile. Onun için ona Mantis Karidesi diyelim. Doğu Afrika açıklarında, Hint okyanusunda yerleşmiş. İlginç hayvanları araştırırken rastladım. Sonra da gözümü alamadım kendisinden. Eni konu güzel, fazlasıyla estetik. Bu arada göz demişken, dünyanın en gelişmiş ve en mükemmel görme yetisine sahipmiş. Dairesel görüyor, bizim göremediğimiz kızıl ve mor ötesi renkleri görüyor.
Birde vuruyor, tersi ters bir güzel bu. Kıskacıyla doksan iki kg. güce kadar tokat atabiliyormuş. Yani aman da ne güzel bir şey bu, alayım da akvaryuma koyayım diye şansınız yok.
Kalın bir akvaryum camını darbesiyle kırabilirmiş. Evde beslemeyin yani. Bir de İtalya da balık restaurantlarında Canoce diye satılıyormuş. Ama bu güzellik yenir mi?
Yani beslemeyelim ve Mantis'le beslenmeyelim.

Maurice Ravel, İspanya Fransa sınırında küçük bir köyde doğmuş. Ben doğmadan yirmi yıl önce de ölmüş. Onunla çok yağmurlu bir Ankara akşamında tanıştım. O yıllarda televizyon yeni, tek kanal ve haftada üç gün yayın yapıyor. Bilgisayar ve internetin hayali bile yok. Ama radyo var. Müzik, haber, tiyatro her ihtiyacı gideren dost, can yoldaşı radyo. Ben de çocukluktan genç kızlığa adım atmışım, Ankara İl radyosu dinliyorum, aynı zamanda ders çalışıyorum. Duyduğum melodiyle birden dondum kaldım, müzik bitti, spiker Ravel'den Bolero'yu dinlediniz dedi. Ve yıllar içinde defalarca dinledim. Bir dizi aynı notanın farklı gamlarda çalınmasıyla yazılmış bu eser. Hatta bir kadın izleyici dinleyip ''Delice'' demiş. Ravel' de ''İşte eserimi anlayan birisi'' diye cevaplamış. Ravel ve Debussy birbirlerini karşılıklı etkilemişler. Aynı meslekten olanların birbirlerini etkilemesi normal olsa gerek. Ama bir ressam da Ravel'in notalarına girmiş. Ravel besteye başlamadan önce saatlerce Monet tablosu seyredermiş. İşte bu dünyaca ünlü Ravel, henüz Paris Konservatuvarında okurken 'Roma Ödülü' diye bir ödülü alabilmek için defalarca başvurmuş. Son girdiği yarışmada ilk elemede elenince okulu bırakmış. Gücenmiş, küskünleşmiş olacak ki, yıllar sonra Fransız Hükümeti'nin kendisine verdiği Legion d'Honneur ödülünü reddetmiş. Ravel'in hayatı da pek çok diğer sanatçı gibi ilginç. Annesi Basklı, 1. Dünya Savaşında ambulans şöförü olarak savaşa katılmış. Ellili yaşlarında bir nörolojik sorun başlamış, kasları erimiş, kelimeleri unutmuş. İşte tam da bu sorunları başladığı zaman bir konçerto bestelemiş. Savaşta sağ kolunu yitiren dostu Avusturyalı bir piyanist ( Paul Wittgenslein) için sol el piyano konçertosu. Dinledim çok güzel. Dinleyin, hatta bundan sonra Ravel'i bir Monet tablosunu seyrederek dinleyin.http://alkislarlayasiyorum.com/icerik/45465/maurice-ravel-sol-el-icin-piyano-koncertosu

Eski Cami'nin yazısı, Üç şerefeli'nin kapısı, Selimiye'nin yapısı mutlaka görülmeli demiş gezginler. Buraları görmeden ölünmemeli.
Günübirlik bir kente gidiyorsanız, oraya yakın olmalısınız. İstanbul, Edirne'ye yakın. Erken yola çıkmalısınız. Arabamız tam sabah yedide hareket etti. Üşümeyi, terlemeyi, yorulmayı, ayakların isyanını göze almalısınız. Bunlara da tamam dedim ve üç buçuk saat süren bir yola revan olduk. Otobüs Çorlu'da mola verdi, rehberimiz mola öncesi aramızdaki hanımefendilerin ihtiyacı olabilir duralım dedi. Bazen çevredeki herkesin hekim olduğunu varsayıyorum herhalde, biz hekimler beraberken kuralsız konuşuruz biraz. Ben de rehbere, beyefendiler ne yapacaklar, onlar için de orman kenarında mı duracaksınız dedim. Neyse kadın, erkek ihtiyaç molası sonrası neşeli, fıkralı, eğlenceli bir Edirne girişi yaşadık.
Bir dünya mirası Selimiye

Edirne'ye hoşgeldiniz yazısının yanından bile görünüyor Selimiye. Mimar Sinan'ın 2. Selim ( Sarhoş Selim, Sarı Selim) için yaptığı camii. Gerçi Selim'in ömrü vefa etmemiş, bitmiş halini görmemiş. Selimiye Camisi bir Selatin camisi. Selatin camisini sadece Sultanlar yaptırabiliyormuş ve kullanılan para devletin parası olmayacakmış, ya savaş ganimeti olacak ya da sultanın kendi parası olacak. İşte Selimiye Kıbrıs'ın fethinde elde edilen ganimetle yapılmış. O kadar çok mimari özellik var ki, bunlar ayrıntı ama rehberin dediğine göre Ayasofya dahil, hiç bir tapınakta böyle bir tek kubbe yok. Yaparken Mimar Sinan seksen yaşındaymış ve bilindiği gibi ustalık eserim demiş buraya. Dünya mimarlık tarihinin baş yapıtlarından sayılan bu yapı kesinlikle görülmeli. Zaten Unesco Dünya Mirası Listesinde yer alıyor. İçi muhteşem, boydan boya İznik çinileri ile döşeli, taşlar birçok yerden gelmiş, Kıbrıs'dan, Kavala'dan, Edirne'den. Hatta Mimar Sinan'ın yazdıklarında Kıbrıs'dan ve Atina'dan getirilen sütunlar için Mısır hazinesi kadar para harcandı yazmaktaymış. Pek çok süslemede diğer inanışlarda da kullanılan sihirli halka çarkı felekler var. Sonsuzluk isteğini anlatan bu ifade,inanış ayırt etmiyor demek ki. Kök boyalı ahşaplar, rivayete göre Sinan'ın ölen torunu için yapılan ters ve renksiz lale, sultan mahfilinden çalınan elma çinileri ( 1878 Osmanlı-Rus harbin'de sökülüp çalınan çiniler şu anda Saint Petersburg'da müzede sergilenmekteymiş).........Öyle çok Selimiye hikayesi var ki.
Gez gez bitmeyen Edirne
Edirne'de pek çok cami var ama bunlardan üçü ünlü. Birincisi Selimiye, ikincisi Üç şerefeli cami, üçüncüsü Eski ( Ulu) cami. Selimiye dışındakiler Osmanlı'nın Fetret döneminde yapılmış, Ne başlama tarihleri, ne bitirilmeleri, ne de kimlerin yaptıkları kesin değil. Çelebi kardeşler arasındaki taht kavgası sırasında birisi başlamış, diğeri bitirmiş. Üç şerefeli camide dört minare var, hepsi de farklı ve başka dönemlerde yapılmış. Eski cami'nin iç duvarlarındaki yazılar görülmeye değer.
Bunların dışında görülmesi gerekenler, 2. yüzyıldan kalma Hadrian kulesi, şu anda da kullanılan 1890 da yapılmış Selçuklu mimarisinin zerafetini taşıyan Edirne Belediye binası ( ki bu binada Sultan Reşat, Rus çarı, Bulgar kralı kalmışlar), Fatih'in büyük halasının kurduğu Fatma Hatun mahallesi, Şükrü Paşa anıtı  (Zavallı Paşa Bulgar saldırılarına karşı şehri bir ay savunması istenmiş ama söz verilen yardım gelmemiş, buna rağmen Paşa şehri beş buçuk ay savunmuş, açlık başlamış, erzak tükenmiş, o da şehrin anahtarını Bulgarlara vermiş, İstanbul'a dönünce de teslim oldun diye cezalandırılmış), Avrupa'nın en büyük Sinagogu ( yeni restore edilmiş ve özel izinle gezebildik) Edirne Tren İstasyonu( Şu anda Trakya Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi) Fakültenin önünden dümdüz aşağı yürüyünce karşımıza üç değişik boyda diktörtgen taşın oluşturduğu Lozan Anıtı çıkıyor. Taşlardan uzun olanı Anadolu,orta boyda olanı Trakya, en kısa olanı da Lozan anlaşmasıyla kazandığımız Karaağa'cı simgeliyormuş.Yunanistan Lozan anlaşmasıyla Karaağacı savaş tazminatı olarak bize vermiş. Sular içinde bir şehir Edirne,Meriç ve Tunca nehirleri, bunların kolları orada burada akıyor. Biz gitmeden bir kaç gün önce Bulgaristan baraj kapaklarını açtığı için nehirler taşmıştı. Yolları su bastığı için tarihi köprüleri araç trafiğine açmışlar, böylece o köprülerden geçme fırsatımız oldu. Ama aynı nedenle Kırkpınar güreş alanını gezemedik, sulardan oralara geçemedik.



En batıdaki başkent

Edirne doksan iki yıl Osmanlı'ya başkentlik yapmış. Başkent İstanbul olduktan sonra da Sultanlar Edirne'yi hep sevmişler. Avlanmaya, saklanmaya, dinlenmeye, beklemeye....her nedenle gelip kalmışlar. Sultan gelir de, nerede kalır? Sarayda tabi, Edirne'de bir saray olmalıydı ama yok. daha doğrusu kalıntıları var, bir kule ve mutfak kısmı kalmış günümüze. Balkan savaşları sırasında sarayın içine silah ve cephanelik doldurulmuş. Fakat işler beklendiği gibi gitmeyince, Osmanlı yenilip çekilmek zorunda kalınca, cephaneleri patlatmışız, sarayımızı kendimiz yıkmışız yani.
Beyazıt Külliyesi ve Sağlık Müzesi

1488 de 2. Beyazıt yaptırmış, Külliye'nin en önemli bölümü şifahanesi ve tıp medresesi. 400 yıl aralıksız her türlü hastaya şifa dağıtmış. 1878 Osmanlı-Rus savaşı sonrası sadece ruh hastalıkları için kullanılmış.Geçmişte hastaların müzik, su sesi ve güzel kokularla tedavi edildikleri bir tarihi mekân burası. 1997 de Trakya Üniversitesi tarafından Sağlık Müzesi olarak düzenlenmiş. Selimiye'den sonra Edirne'de en çok ziyaret edilen ikinci mekanmış ve 2004 de Avrupa Konseyi müze ödülünü almış
Neler Yedim

Selimiye'nin çevresi külliyenin diğer yapılarıyla çevrili tam yanında benzer mimaride daha sonra eklenmiş Arasta var, Arasta ve Rüstem Paşa çarşısı sıra sıra rengarenk dükkanlarla dolu. Buranın olmazsa olmazı, badem ezmesi, kavala kurabiyesi ( bademli, tereyağlı, küçük hilaller şeklinde un kurabiyesi), kallavi kurabiye( şam fıstığı, bal ve zerdeçal karışımı acı badem kurabiyesinin benzeri), şekerlemeler ve lokumlar.  Edirne'nin hediyeliği bunlar, hepsinden aldım tabi, kalori hesabı yapmadan da yedim. Karaağaç'da Meriç Nehrinin kıyısında sıra sıra yemek yiyebileceğiniz mekanlar var. Biz Lalezar' da yedik. Tabi ki Edirne'nin ünlü tava ciğerini yedik. Yağmurlardan mı, yoksa baraj kapakları açıldığı için mi bilmem Meriç'in suları bulanıktı. Ciğer güzeldi, biraz yağlı ve ağır bir yiyecek ama kırk yılda bir olur bu kadar dedim ve yedim.

Tamı tamına 2235 metre yüksekliğiyle tüm Türkiye'ye yukarıdan bakan şehir

Masal beni, ben de masalı seviyorum artık.






Öylece sürüklenirken, bir gün kendimi masalın içinde buluverdim. Orta yaşa adım atmış, güzelce bir kadın masal anlatıyordu. Uçuşan rengarenk elbiseler giymiş, başına da değişik bir şeyler sarmış, takıp takıştırmıştı. Görünüşü masaldı zaten, konuşmasına gerek yok demiştim kendi kendime.

Masallı ve masalsız günler, yıllar

Ben çocukken, anneannemin karanfil kokulu göğsüne yaslanır, puslu kısık sesiyle anlattığı masalları dinlerdim.''Masal masal maniki. Kuyruğu var on iki. On ikinin yarısı. Tilki sıçan derisi'' diye başlar. ''Masal masal martladı. İki fare atladı. Kurbağa kanatlandı. Tos vurdu bardağa. Çocuk çıktı çardağa.'' diye devam ederdi. Anneannemin masallarında, bol miktarda insan yiyen cadı, gökyüzünden bizi sürekli izleyen günah yazıcısı, aniden ortaya çıkan ateş çukurları, hiç bir yere çıkamadığın merdivenler, ısırınca seni taş eden güzeller güzeli meyveler olurdu. Annem kızardı, çocuğu korkutuyorsun diye. Halbuki hiç korkmazdım, hatta masal bitince, başımı gökyüzüne kaldırır, günah yazıcıya dil çıkarırdım.

Ardından benim masalları, masalların da beni sevmediği günler geldi geçti. Beynim öyle yorgun, ruhum o denli örselenmiş ve küskündü ki. Her şeye rağmen, çocuklarıma masal okurdum. Masalın asla okunmaması gerektiğini bilmiyordum sanırım. Masallar sadece derlemeciler tarafından yazılmalıydı, ama okunmak için değil, anlatılmak için. Gerçi arada, işten eve gelirken, cebimde bir parmak çocuk getirdiğimi söylerdim. Sonra cebimde arayıp bulamayınca, bulun onu derdim çocuklarıma. Biraz inanmaz gibi dururlardı ama onu bulmak için dört dönerlerdi. Ardından o parmak çocukla ilgili masallar dökülürdü dilimden. Sonra çocuklarım büyüdü, parmak çocuk cebimin derinliklerine çekildi. Ta ki günün birinde rengarenk masal kadınla karşılaşıncaya kadar.

-Feray dedi bana, masal anlatmak istiyor musun?

-Evet dedim, hem de çok.

-Başla o zaman dedi. Anlatmaya başla, olay, olay, olay ve başa dön mutlu bitir.

Başımı gökyüzüne kaldırdım, uzun yıllardır dil çıkarmadığım günah yazıcıya bir selam çaktım ve kendi masalımı anlatmaya başladım.

Benim masalımda da aynı anneannemin masalları gibi kötüler pek çoktu. Yaş alırken, hiç bir yere çıkmayan merdivenlere tırmandım durdum, içimi yakıp kavuran çukurlara düştüm, gözyaşlarımın selinden barajlar doldu. Tam göğsümün üstünde on tane öküz gezdirdim. Yani tam da masal kadının dediği gibi olay, olay, olay....Ve yine onun dediği gibi, başa döndüm, Meğerse her şey doğruymuş. Mutluluk oradaymış, Başlangıçta....Siz neredesiniz bilemem, olaydan olaya sürükleniyorsanız eğer, belki artık başa dönme zamanı gelmiştir.




Günlerden bir gündü, bin yıl süren

Yerlerden bir yer, hiç bir yere benzemeyen

Nihayet merdivenlerin sonu göründü

Ama o da ne? Ön, arka, sağ, sol tam on tane kapı

On kapının her birinde onar kilit vardı

Her birinin dibinde onar arslan bekliyordu

Sakin, sessiz, sarışın bir kız göründü sislerin ardından

Öyle, kral kızı falan değildi

Şatafatlı elbiseler, sihirli ayakkabılar, on küheylanın çektiği arabalar yoktu bu masalda

Kız o kadar yalnız, o kadar korkmuş ve ürkmüştü ki

On kapıdan birine doğru bir adım attı

Sen misin atan, arslan şahlandı

En keskin bıçaktan daha keskin dişlerini batırıverdi kızın o incecik koluna

Sonra.........




Size söylemiştim, masal yazılmaz, ben de masalımı yazmıyorum, anlatıyorum, Bin yıldan uzun süren günleri, kapı bekçisi arslanları, kapıların ardını anlatıyorum. Masal beni, ben de masalı seviyorum artık.

Bu yöntemden yarar gören hastadan çok görmeyenlerde var

1920 li yıllarda, Almanya'da Dr. Huneke'nin, hasta bir kız kardeşi varmış. Kadıncağızın hem dizi ağrıyormuş, hem de migreni varmış. Dr. Huneke, kardeşinin dizine lokal anestezik bir madde enjekte etmiş. ardından kadıncağızın dizinin ağrısı azalmış ama en önemlisi migreni geçmiş. İşte bu buluştan yola çıkılarak Nöral Terapi geliştirilmiş.
Nöral Terapi yaptırdınız mı bilmiyorum. Sizlere nasıl anlatıldı bilmiyorum. Bir Fizik Tedavi Uzmanı olarak, naçizane bir kaç uyarım olacak.
Bu konuda, birbirinin tam karşıtı, zıt görüşler var. Kimisi bu yöntemi bir mucize olarak sunuyor, göklere çıkarıyor. Tabii tahmin ettiğiniz gibi işin içinde büyük bir rant var. Aleyhinde görüş bildirenleri de, bilgisi olmadan fikri olan grup diye eleştiriyorlar.
Ben iki gruptan da değilim. Doktorum, nöral terapi kursu aldım, yani bilgim var, fikrim de olmalı.
Çok fazla tıbbi terim kullanmamaya çalışacağım, Vücudun bir dengesi var, gelenler ve gidenler, kazanılanlar ve harcananlar, ying ve yang gibi. İnsan organizması hücrelerden oluşuyor. eğer hücrede denge varsa, tüm organizma da dengede demektir, bir yol gibi düşünün, yolun her hangi bir noktasında tıkanıklık olursa, tıkanıklığın altı da, üstü de etkilenir. Hücrelerin duvarları var, bu duvarlar öyle sert, dümdüz, sağlam falan değildir. Delik deşiktir. İçeriye yararlı maddeler, tamir maddeleri, oksijen....vs.( yani gerekli iyi şeyler) girer. Fazlalıklar, kalıntılar, karbondioksit.....vs.( yani atılması gereken kötü şeyler) çıkar. Gözünüzde canlandırın, bu nasıl olacak? Emme basma şeklinde tabii. Bu giriş çıkış için elektriksel bir güce ihtiyaç vardır ki buna polarizasyon denir tıpta. Eğer bu olay olamıyorsa, hücre öylece kalakaldıysa, iyiler giremiyor, kötüler çıkamıyorsa, hücre zarı depolarize oldu denir. O bölgede fonksiyon bozulur. Bu, yoldaki tıkanıklık gibidir. Vücutta bulunan otonom sinir sistemi aracılığıyla, tıkanıklıktan altın ve üstün haberi olur. Buralarda bir çok sorun yaşanır. Nöral Terapistler. bu tıkanıklık olan alanlara bozucu alanlar diyorlar.
Teori şöyle, Biz eğer depolarize olmuş hücrelerin olduğu bozucu alan bölgesine, elektriksel uyarı verirsek, hücreye tekrar giriş çıkış başlar. Bozucu alan yok olunca, tıkanıklığın altı ve üstü rahatlar.
Bu olabilecek bir şey mi? Bilmem. Tıp kanıtlara dayanır. Teori üretmek kolay, ancak böyle bir teori üretiyorsak, öncesini sonrasını tahlillerle, görüntü yöntemleriyle tespit edebilmeliyiz. Her zaman bu olamıyor. Siz bir yönteme inanıyorsanız, uyguluyorsanız ve kanıta dayalı bir yöntem değilse bu. Ama sonunda hasta yarar görüyorsa, bu tedaviye yanıta bağlı tedavi denir. Nöral terapi yanıta bağlı bir tedavidir. Tekniği kolaydır, Madde olarak ısırgan otu ve acı bademden yapılan bir lokal anestezik olan prokain kullanılır. Çeşitli uygulama şekilleri ve noktaları vardır. Mesela biraz önce bahsettiğim bozucu alanlar, en çok baş bölgesinde bulunur. Sinusler, dişler, tonsiller, kulak önleri bozucu alan bölgeleridir.
Bu yöntemden yarar gören hastadan çok, görmeyenler de var. Bu hastaların çoğu, diş hekimlerine yönlendiriliyor.
Eğer bir tedavi yöntemi kanıta değil, yanıta bağlıysa
1- Kolay ulaşılabilmeli
2-Bedava olmalı, ya da sadece malzeme parası alınmalı.  Günümüzde Nöral Terapi uzmanları 300 TL. muayene, seansı 250 TL den dört seans 1000 TL Nöral Terapi ücreti almaktalar ( ortalama rakamlar). Malzeme gideri yaklaşık dört seans için 30 TL yi geçmez.

Benden söylemesi......