Masal beni, ben de masalı seviyorum artık.






Öylece sürüklenirken, bir gün kendimi masalın içinde buluverdim. Orta yaşa adım atmış, güzelce bir kadın masal anlatıyordu. Uçuşan rengarenk elbiseler giymiş, başına da değişik bir şeyler sarmış, takıp takıştırmıştı. Görünüşü masaldı zaten, konuşmasına gerek yok demiştim kendi kendime.

Masallı ve masalsız günler, yıllar

Ben çocukken, anneannemin karanfil kokulu göğsüne yaslanır, puslu kısık sesiyle anlattığı masalları dinlerdim.''Masal masal maniki. Kuyruğu var on iki. On ikinin yarısı. Tilki sıçan derisi'' diye başlar. ''Masal masal martladı. İki fare atladı. Kurbağa kanatlandı. Tos vurdu bardağa. Çocuk çıktı çardağa.'' diye devam ederdi. Anneannemin masallarında, bol miktarda insan yiyen cadı, gökyüzünden bizi sürekli izleyen günah yazıcısı, aniden ortaya çıkan ateş çukurları, hiç bir yere çıkamadığın merdivenler, ısırınca seni taş eden güzeller güzeli meyveler olurdu. Annem kızardı, çocuğu korkutuyorsun diye. Halbuki hiç korkmazdım, hatta masal bitince, başımı gökyüzüne kaldırır, günah yazıcıya dil çıkarırdım.

Ardından benim masalları, masalların da beni sevmediği günler geldi geçti. Beynim öyle yorgun, ruhum o denli örselenmiş ve küskündü ki. Her şeye rağmen, çocuklarıma masal okurdum. Masalın asla okunmaması gerektiğini bilmiyordum sanırım. Masallar sadece derlemeciler tarafından yazılmalıydı, ama okunmak için değil, anlatılmak için. Gerçi arada, işten eve gelirken, cebimde bir parmak çocuk getirdiğimi söylerdim. Sonra cebimde arayıp bulamayınca, bulun onu derdim çocuklarıma. Biraz inanmaz gibi dururlardı ama onu bulmak için dört dönerlerdi. Ardından o parmak çocukla ilgili masallar dökülürdü dilimden. Sonra çocuklarım büyüdü, parmak çocuk cebimin derinliklerine çekildi. Ta ki günün birinde rengarenk masal kadınla karşılaşıncaya kadar.

-Feray dedi bana, masal anlatmak istiyor musun?

-Evet dedim, hem de çok.

-Başla o zaman dedi. Anlatmaya başla, olay, olay, olay ve başa dön mutlu bitir.

Başımı gökyüzüne kaldırdım, uzun yıllardır dil çıkarmadığım günah yazıcıya bir selam çaktım ve kendi masalımı anlatmaya başladım.

Benim masalımda da aynı anneannemin masalları gibi kötüler pek çoktu. Yaş alırken, hiç bir yere çıkmayan merdivenlere tırmandım durdum, içimi yakıp kavuran çukurlara düştüm, gözyaşlarımın selinden barajlar doldu. Tam göğsümün üstünde on tane öküz gezdirdim. Yani tam da masal kadının dediği gibi olay, olay, olay....Ve yine onun dediği gibi, başa döndüm, Meğerse her şey doğruymuş. Mutluluk oradaymış, Başlangıçta....Siz neredesiniz bilemem, olaydan olaya sürükleniyorsanız eğer, belki artık başa dönme zamanı gelmiştir.




Günlerden bir gündü, bin yıl süren

Yerlerden bir yer, hiç bir yere benzemeyen

Nihayet merdivenlerin sonu göründü

Ama o da ne? Ön, arka, sağ, sol tam on tane kapı

On kapının her birinde onar kilit vardı

Her birinin dibinde onar arslan bekliyordu

Sakin, sessiz, sarışın bir kız göründü sislerin ardından

Öyle, kral kızı falan değildi

Şatafatlı elbiseler, sihirli ayakkabılar, on küheylanın çektiği arabalar yoktu bu masalda

Kız o kadar yalnız, o kadar korkmuş ve ürkmüştü ki

On kapıdan birine doğru bir adım attı

Sen misin atan, arslan şahlandı

En keskin bıçaktan daha keskin dişlerini batırıverdi kızın o incecik koluna

Sonra.........




Size söylemiştim, masal yazılmaz, ben de masalımı yazmıyorum, anlatıyorum, Bin yıldan uzun süren günleri, kapı bekçisi arslanları, kapıların ardını anlatıyorum. Masal beni, ben de masalı seviyorum artık.

Bu yöntemden yarar gören hastadan çok görmeyenlerde var

1920 li yıllarda, Almanya'da Dr. Huneke'nin, hasta bir kız kardeşi varmış. Kadıncağızın hem dizi ağrıyormuş, hem de migreni varmış. Dr. Huneke, kardeşinin dizine lokal anestezik bir madde enjekte etmiş. ardından kadıncağızın dizinin ağrısı azalmış ama en önemlisi migreni geçmiş. İşte bu buluştan yola çıkılarak Nöral Terapi geliştirilmiş.
Nöral Terapi yaptırdınız mı bilmiyorum. Sizlere nasıl anlatıldı bilmiyorum. Bir Fizik Tedavi Uzmanı olarak, naçizane bir kaç uyarım olacak.
Bu konuda, birbirinin tam karşıtı, zıt görüşler var. Kimisi bu yöntemi bir mucize olarak sunuyor, göklere çıkarıyor. Tabii tahmin ettiğiniz gibi işin içinde büyük bir rant var. Aleyhinde görüş bildirenleri de, bilgisi olmadan fikri olan grup diye eleştiriyorlar.
Ben iki gruptan da değilim. Doktorum, nöral terapi kursu aldım, yani bilgim var, fikrim de olmalı.
Çok fazla tıbbi terim kullanmamaya çalışacağım, Vücudun bir dengesi var, gelenler ve gidenler, kazanılanlar ve harcananlar, ying ve yang gibi. İnsan organizması hücrelerden oluşuyor. eğer hücrede denge varsa, tüm organizma da dengede demektir, bir yol gibi düşünün, yolun her hangi bir noktasında tıkanıklık olursa, tıkanıklığın altı da, üstü de etkilenir. Hücrelerin duvarları var, bu duvarlar öyle sert, dümdüz, sağlam falan değildir. Delik deşiktir. İçeriye yararlı maddeler, tamir maddeleri, oksijen....vs.( yani gerekli iyi şeyler) girer. Fazlalıklar, kalıntılar, karbondioksit.....vs.( yani atılması gereken kötü şeyler) çıkar. Gözünüzde canlandırın, bu nasıl olacak? Emme basma şeklinde tabii. Bu giriş çıkış için elektriksel bir güce ihtiyaç vardır ki buna polarizasyon denir tıpta. Eğer bu olay olamıyorsa, hücre öylece kalakaldıysa, iyiler giremiyor, kötüler çıkamıyorsa, hücre zarı depolarize oldu denir. O bölgede fonksiyon bozulur. Bu, yoldaki tıkanıklık gibidir. Vücutta bulunan otonom sinir sistemi aracılığıyla, tıkanıklıktan altın ve üstün haberi olur. Buralarda bir çok sorun yaşanır. Nöral Terapistler. bu tıkanıklık olan alanlara bozucu alanlar diyorlar.
Teori şöyle, Biz eğer depolarize olmuş hücrelerin olduğu bozucu alan bölgesine, elektriksel uyarı verirsek, hücreye tekrar giriş çıkış başlar. Bozucu alan yok olunca, tıkanıklığın altı ve üstü rahatlar.
Bu olabilecek bir şey mi? Bilmem. Tıp kanıtlara dayanır. Teori üretmek kolay, ancak böyle bir teori üretiyorsak, öncesini sonrasını tahlillerle, görüntü yöntemleriyle tespit edebilmeliyiz. Her zaman bu olamıyor. Siz bir yönteme inanıyorsanız, uyguluyorsanız ve kanıta dayalı bir yöntem değilse bu. Ama sonunda hasta yarar görüyorsa, bu tedaviye yanıta bağlı tedavi denir. Nöral terapi yanıta bağlı bir tedavidir. Tekniği kolaydır, Madde olarak ısırgan otu ve acı bademden yapılan bir lokal anestezik olan prokain kullanılır. Çeşitli uygulama şekilleri ve noktaları vardır. Mesela biraz önce bahsettiğim bozucu alanlar, en çok baş bölgesinde bulunur. Sinusler, dişler, tonsiller, kulak önleri bozucu alan bölgeleridir.
Bu yöntemden yarar gören hastadan çok, görmeyenler de var. Bu hastaların çoğu, diş hekimlerine yönlendiriliyor.
Eğer bir tedavi yöntemi kanıta değil, yanıta bağlıysa
1- Kolay ulaşılabilmeli
2-Bedava olmalı, ya da sadece malzeme parası alınmalı.  Günümüzde Nöral Terapi uzmanları 300 TL. muayene, seansı 250 TL den dört seans 1000 TL Nöral Terapi ücreti almaktalar ( ortalama rakamlar). Malzeme gideri yaklaşık dört seans için 30 TL yi geçmez.

Benden söylemesi......  

Kahramanın içine girer orospu olursun, gay olursun, aldatırsın, aldatılırsın



O kadar uzun zaman oldu ki ev dışında bir şeyler yaptığım. Okul öncesi sürekli sokakta oynardım. Sonra okul başladı, arada mutlaka kurslara giderdim, hep derslerle ilgili kurslar tabii. Hobilerim hiç olmadı. Spor yapmadım, müzikle ilgilenmedim. Hep bir yabancı dil öğrenme gayretim oldu, o kadar. Çok mutsuzken, çaresizken tutunacak bir dal bakınırken, ya da o herkesin bildiği denizdeki sarılacak yılanı ararken, ev ve iş dışı bir faaliyete ne kadar ihtiyacım oldu anlatamam. Bir şeyler olmalıydı dedim. Sonra suçladım kendimi, bu kadar mı beceriksizsin, bu kadar mı ufkun dar, bu kadar mı falansın filansın derken.....Bir gün kitaplık düzeltiyorum, bir de baktım ki, defterler dolusu, kağıtlar dolusu, dosyalar dolusu yazmışım. Her şeyi, olayı, duyguyu, sevinci, üzüntüyü, aşkı, seksi, doğurmayı, yalan, iftira, para, seyahat....vs. aklınıza gelebilecek her olanı ve olmayanları da yazmışım. Olmayanlar, olması imkansız aşklar, küllenmiş platonik duygular, hayaller, cinayet planları. Hatta bir ara cin-ruh-metafizik meselelere merak sardım, kendime göre onlarla iletişime geçtim, onlarla konuşma diyaloglarımı bile yazmışım. İşte Feray dedim, senin hobin bu, senin diğer yarın. Nereden mi aklıma geldi bunlar. Yeni bir kursa gidiyorum, http://yazievi.yesimcimcoz.com/ de, oradaki son devam ettiğim atölyede Raymond Carver'in 'Yazmak Üstüne' denemesini okuduk ve ardından hocamız sordu bize , ''Sizin için yazmak nedir?'' diye. Yazmak şudur, budur diye döşendim ben de, bazıları klişe, bazıları taa içimden kopup gelen nedenler. Neler mesela......
-Yazmak kolaylıktır, aklından geçenleri söylemenin en kolay yoludur.
-Beceriksizliklerin, başarısızlıkların, hüsranların sonudur yazmak. Bir kahraman yaratırsın, eksik kalmışlarını yapar, söyler, gidemediğin yerlere gider...
-Yazmak hesaplaşmaktır. Ben dünyevi adalete de, ilahi adalete de çok güvenmiyorum. Bekleyemem o kadar. Yazarak çözerim acıyı, haksızlığı..
-Yazmak en ilkel ihtiyaçları doyurmaktır. Kuralları çiğneye çiğneye, bunu o kural koyanlara göstere göstere yazarsın. Kahramanın içine girer orospu olursun, gay olursun, aldatırsın, aldatılırsın....
-Yazmak karanlık yanlarına bakabilmektir. Eldivensiz, gözlüksüz içindeki kötüyü görebilmek, ona dokunabilmektir. Bu işleviyle psikoterapi gibidir.
- Yazmak bir hapishanede dolanmaktır. Hücre kapılarını açmak, envaiçeşit duyguyu salıvermektir öylece.  Memeleketimin kadın yazarlarını bu yüzden çok severim. Erkek egemen bir kültürde, erkek merkezli bir inanıştaki sıkışmışlığı, ellerinin tersiyle itiverirler, düşünceler, duygular hapsedilebilirler mi? Yazarsın olur biter.

Afrodizyaklar, libido artırıcılar, mutluluk pompaları bir tık ötedeler

Hipotalamus, beynin bölümlerinden birisi. Yerini boş verin, ense kökünün öne doğru kısmında bir yerlerde, büyüklüğü de hallice bir badem kadar. Bir çok görevi var da, ben size en önemlisini söyleyeceğim. AŞK hormonu buradan salgılanıyor. Feniletilamin denen bir şey bu. İlk aşık olma anı hormonu. Bu salgılandı diye mi aşık oluyoruz, yoksa biz aşık olunca mı salgılanıyor bilemiyeceğim. Ardından aşkın devamı için lazım olan dopamin ve noradrenalin salgılatıyor. İçtenlik sıcaklık, güven hissettiren endorfin, o herkesin bildiği mutluluk veriyor denen serotonin hep buranın ürünü. Ve en sonunda fiziksel teması başlatan oksitosin salgılanıyor. O esnada gel yatağa, hadi ama yatağa kokusu yayıyor iki tarafta.
Yani hayatımızın en önemli olayı beyinde başlıyor, beyinde de bitiyor. Bu konuda penisin, klitorisin, göğüslerin rolünü abartmayalım, onlar hipotalamusun kullandığı araçlar. İşlem tamam sigara yak komutunu neresi veriyor bilmiyorum.
Neyse  işte, esas konumuz, bu hormonların daha da , daha daha da salgılanmasını sağlayan yiyecekler var mı? Ya da bu maddeleri direkt içeren yiyecekler. Hadi şimdi bir tabuyu yıkalım. Böyle yiyecekler var mı? Var, ama.......Tüm turunçgiller, çilek, muz, kakao, kırmızı şarap, bitter çikolata, ceviz.....Kimisi feniletilamin içeriyor, kimisi endorfin, serotonin. Evet içeriyorlar. Yani afrodizyaklar, libido artırıcılar, mutluluk pompaları bir tık ötedeler. Ama maalesef sevinmeyin, ne kadar yerseniz yiyin, içindekiler kanda metabolize olamıyor. Vitaminini, şekerini..vs. alıyorsunuz o kadar. Yiyeceklerden medet ummayın, hipotalamusunuza iyi davranın. Bak ben söyleyene kadar, adını bile bilmiyordunuz eminim.....Hipotalamusu yormayın, o minik badem, çok sıcak ve soğuk sevmez, uykusuzluk sevmez, saat dilimi değiştirmeyi sevmez, tadında hareket edin, haldur huldur spor sevmez, mideyi tıka basa doldurmak sevmez, bazı ilaçları hiç sevmez, bir kaç kadehe bir şey demez de, fazla alkol sevmez.....Müzik sever, şiire bayılır, estetik duygusu gelişmiştir, kültürlüdür de mesela ateşli politik tartışmaların ardından ateşli geceler geçiriliyormuş.....

Bu yıldızlar neden bu kadar yakın görünüyor, neden bu kadar çoklar derken, yıldızlardan birisi parmağıma kondu
Yazın sonları, belki de sonbaharın başlarıydı. Tam Almanya'nın ortalarında bir yerdeyiz.Göletler, ayrı ayrı akıp sonra birleşen akarsular var. Ama esas su zenginliği, toprağın altında. Buraya Hitler zamanı Prusya devlet hamamı unvanı verilmiş. Bad Wildungen, adı üstünde bir spa kenti. Belediye başkanına göre, burası Almanya'nın kalbi.
Bad Wildungen kaplıcası
Bir ana caddesi var, her iki yanı barok binalar ve yarı ahşap evlerle dolu. Ve olmazsa olmaz kafeler, bazılarının akşama kadar dışarıya masa koyma izinleri yok, hava kararmaya başlayınca ışıl ışıl, cıvıl cıvıl oluyor. Sokaklarda Almanca kadar İngilizce ve Türkçe de konuşuluyor. Gündüz şifa işleriyle uğraşıyor herkes, yer gök mineralli su. İç, yüz, yıkan, çamura bulan...vs .Almanya, kaplıca zengini bir ülke ama Bad Wildunge'nin farkı sahip olduğu park. Avrupa'nın en büyük spa parkına sahip, inanılmaz yeşil, inanılmaz büyük, bence orman onlar park diyorlar. Oradayken bilememiştik bu ağaçlar ne ağacı diye birbirimize sormuştuk. Sonradan öğrendim kayın ağacıymış. Çeşit çeşit suya dokunma imkanı var. Heleponte hamamları diyorlar, dolup dolup taşıyor. En çok da Japon var, halbuki bir yerde okumuştum, Japonlar sıcak su sevmez diye, neyse konumuz bu değil.
Bira, caz, böcek

Bir zamanlar iki doktor varmış, iki sıcak kalp, iki heyecanlı, iki hasta dostu, iki sihirli kalem, iki aşık
Yazarları merak etmişimdir. Yazacak şeyleri nereden buluyorlar diye. Hani, bazı yazarlar düş güçlerinin, ne kadar da uçsuz bucaksız olduğunu göstermek için, yarattıkları kahramanlardan uzak durmaya çalışırlar. Kitabımdaki kahraman ben değilim, olan bitenin benimle hiç alakası yok derler ya. İşte, ben o zaman hayal kırıklığına uğruyorum. O yazarı sevemiyorum. Otobiyografi gibi değil tabi de, kendini ve kendindekileri yazan yazarları seviyorum.Kalemin hissetmediği şeyi yazamayacağını, hissetmenin de ön koşulunun yaşamak olduğunu biliyorum. İşte ben tam da böyle iki yazar tanıyorum, aynı zamanda iki doktor. Onlar kendilerini yazdıkları için mi onları sevdim, yoksa doktor oldukları için mi? Nedenini bilmiyorum, zihnimde, kişiliğimde, yüreğimde iz bıraktılar.
Kadife dokunuşlu satırlar
Roman okumaya yeni yeni başladığım dönemlerdi. Babam ya da ablam iki tane roman almışlardı. Archibald Joseph Cronin'in kaleminden, Yeşil Yıllar ve Pembe Yıllar. Kitapların, parlak kuşe, renkli kapakları vardı, elimi sürerdim, yumuşacıklardı, parmaklarım üstünden kayardı. Bu kitaplara önce dokunmayı sevdim, ardından okudum. Sonra, hayatımdaki pek çok güzel şey gibi, okuduğumu, dokunduğumu unuttum. Geçenlerde karşıma çıkan bir kaç cümle hatırlattı bunları. Bir yorum, adını bilmediğim birisinin yorumu. A.J. Cronin için, genç yaşlarda okunması halinde, hayatın geri kalanında değişikliklere yol açabilecek bir yazar diyor. Bilmiyorum, benim hayatımı değiştirdi mi? Meslek seçerken etkisinde kaldım mı? Bu iki kitapta da, yazarın hayatından çok şey var. Hatta dibe düşmeleri, hiç durmadan haksızlığa uğramaları, savaşmaktan vazgeçmemeleri ile sadece mesleği değil, hayatı da biraz benimkine benziyor.
İyi ki ülser olmuş
Cronin, kendi halinde bir doktorken mide yakınmaları başlamış, ülser tanısı almış. 1930' lu yıllarda, ülserin tedavisi için kırlarda dinlenmeler veriliyormuş. Cronin de, Kuzey İngilterede yemyeşil dağlara çekilmiş. Orada yazmaya karar vermiş, bir yürüyüşten heyecanla evine dönmüş, bakmış yazı yazacak kağıt yok. Çöpleri karıştırmış, ıslak kağıtlar bulmuş, fırında kurutmuş, ilk olarak o gün yazmaya başlamış. Bir çok romanı var, pek çoğunda baş kahramanımız bir doktor. Mesela Şahika, hatta bu kitabı, TRT1 de dizi olarak yayınlanmış. Ben onu seyretmedim ama mutlaka seyretmeniz gereken, başka müthiş bir film seyrettim. Somerset Maugham'dan bir uyarlama. Ünlü yazar Maugham da, yine bir doktor. Filmin adı Duvak( The Painted Veil)

Bu sefer kitabı okumadan, filmi seyrettim. Olay 1920' lerde, Çin'de geçiyor. Tabii, tahmin ettiğiniz gibi kahramanımız doktor. 2006 yapımı, tüm film sitelerinde var. Önce kitabı okusaydım da, tipleri hayal etseydim, sanırım Naomi Watts kadar güzel olamazdı hayalim.Yabancı düşmanlığının tavan yaptığı, iç savaş başlangıcı yılları ve bir kolera salgını, bu ortamda bir aşk.. Maugham homoseksüelmiş, Kekeme olduğu için insanlardan uzak dururmuş biraz. Belki yazdığı aşklar onun için zor, imkansız, ulaşılmaz...
Yazarlar ölür mü?
Cronin ve Maugham, şimdi ikisi de hayatta değiller. Hayatta olmak ne ki zaten? Satırlarda, sayfalarda, filmlerde yaşıyorlar. Anılarımda, gülümsememde, özlemlerimde, kırgınlıklarımda yaşıyorlar. Diyorum ki, bir zamanlar iki doktor varmış, iki sıcak kalp, iki heyecanlı, iki hasta dostu, iki sihirli kalem, iki aşık...Cronin'den bir cümleyle selamlayalım ikisinide...''Cehennem, umudunu kaybetmektir''

Her konuda yazmayı seviyorum. Baş ağrısının ilaçsız tedavisi, bebeklerin gece kaç kez besleneceği, tabanlık kullanmanın yararları, başka meslek yapan doktorlar, uzay kara delikleri, Edison'un Tesla'dan elektrik formüllerini çalması, en güzel makarna sosları, bir hiperaktifin arkasından koşma becerisi, mutlu olma formülleri, falanlar, filanlar.....her konuda yazabilirim. Ancak daha önce de söylemiştim, aşk hakkında yazmayacağım diye. Nedeni belli, bu konudaki başarısız geçmişim. Hani yazarsam üzülürüm diye. Oyyy neler de gelmiş başıma, gençliğim heba olmuş havalarına girebilirim. Eli yüzü düzgün, iyi huylu bir kızcağızken, düşmüşüm bir hayırsızın ağına, al sana aşk...Benim aşk hayatı geçmişimde ne kadar olumsuzluk biliyorsanız hepsi var. Saymayayım onları, konumuz da o değil zaten.

Bir bayram yazısı yazmaya karar verdiğim zaman, ilk aklıma gelen, katledilmelerine katkım olan tüm hayvanlardan özür dileyerek başlamak oldu

Ben, bir inancın ve geleneğin içine doğdum herkes gibi. Çocukken, her şeyi sevmenin kolay olduğu yıllarda bayramları da sevdim. El öpmeyi pek sevmezdim, samimiyetsiz gelirdi. El öpme karşılığında verilen mendil, lokum, harçlık...onlar güzeldi tabii. Kurban bayramlarında, aldıkları koyuna dokunmak istemezdim. Öldürecekleri koyunun başını okşamalarına anlam veremezdim. Ama etini yerdim , her yaşımda kavurmayı sevmişimdir. Babamın işe gitmediği, anneannem, dedem, ablalarım hep beraber eğlenilen günlerdi benim bayramlarım. Eğer, bayram kışa geldiyse, gece tel helva( pişmaniye) yapılırdı. Yıllar sonra, o seremoniyi Japonların çay hazırlamasına benzetmişimdir. O kadar eğlenirdim ki, bir gün önce kesilmiş koyunu unutur giderdim. Kendim karar verip, uygulama aşamasına gelince de, yaşadığım ortam gereği koyun katliamına devam ettik. Hatta artık, o inancı ve geleneği sorgulamaya başlayıp, reddettiğim zamanlar bile, kesilme anına tanık olmasam da, o eti yedim. Bir bayram yazısı yazmaya karar verdiğim zaman, ilk aklıma gelen, katledilmelerine katkım olan tüm hayvanlardan özür dileyerek başlamak oldu. Bu da ne kadar samimi bilemiyorum. Görmediğim bir yerde kesilip, market reyonuna konulunca farklı mı oluyor? Vegan beslenmeyi denemedim hiç. Denemeli miyim bilmem. Ancak, çok iyi biliyorum ki, bir daha asla, benim aracılığımla bir hayvanın boğazlanmasına izin vermem. Bunun dışında bayramlar, festivaller, kutlamalar lazım. Durup nefes almak için, sevdiklerine dokunmak için, rutinin dışına çıkmak için, hediye almak, hediye vermek için lazım. Bayram olması için, bayram gibi hissetmek için, insan ya da hayvan kimseyi incitmeyelim. Güzelliklerle, aşkla, sözle, sohbetle, misafirli sofralarla dolu olsun bayramınız.

İnsanın milyonlarca yıldır evrimleşmesi ortada. Dinler bunu reddetse de ortada. Biyolojik canlının evrimleşmesi elle tutulur bir şey, ruhun evrimleşmesi neyin nesi acaba?

Asya'da oturmuş, Avrupa'ya bakıyorum, ağzımdan lezzet fışkırıyor

Gezi yazılarını okuyorum. Gezi bloglarına göz gezdiriyorum. Çoğunluk uzak uzak gezmelerini anlatıyor. İşte Uzakdoğu'nun filanca şehrinde bir meydan, Afrika'da safariden bir kesit, cruise ile bir günde üç şehir gezmeler, Avrupa'dan kuleler, kaleler, saraylar....Kolay değil bu seyahatler. Zaman lazım, en önemlisi para lazım. En basit gezi bin Euro'dan fazla, o da sadece yol, sabahın kör karanlığında yapılan kahvaltı, yorgunluktan hemen uyuyup kaldığından nasıl olduğunu anlayamadığın oda ve yatak. Ekstra bir şeyler göreyim dersen, cüzdanın ağzını açacaksın. Dönünce elinde kalan ne? Birbirine benzer yüzlerce fotoğraf. Bir kaç ufak hediyelik, giderek unutulan hoş anılar. Böyle geziler yaptım, turlara katıldım, gittiğim yerlere ait anılarım yavaş yavaş flulaştı ama bir yıl boyunca kredi kartı ekstresinde tur parasının taksitlerini görüp durdum.
Kanlıca yollarındayım
Neyse işte, iki yıl önce İstanbul'a yerleştim. Gezmeyi de çok seviyorum ama dedim kendime,artık turlara para kaptırmak yok, bu şehri keşfet Feray. İstanbul'a bakıyorum, kokluyorum, tadıyorum, dolanıp duruyorum. Bu hafta sonu Kanlıca' ya gittim Daha önce, iş için Beykoz'a giderken transit geçmiştim, bir kaç kez de Boğaz turunda denizden görmüştüm. Bu sefer, arabayla gideyim diye niyetlendim, sonra toplu taşımda karar kıldım. Önce metro ile Kadıköy'e geldim. Meydan'dan Beykoz dolmuşuna bindim. Üsküdar'ın o sıkıcı ve çirkin kalabalığı, Çengelköy'ün taşra zerafeti, Kuleli'nin muhteşem görüntüsü'nü ardımızda bıraktık ve Kanlıca iskelesinde indim. Fotoğraf çeke çeke dolandım biraz, ahşap evler, minicik fırınlar, hediyelik eşya satıcıları, daracık yollar, duvarları saran sarmaşıklar, nazlı nazlı sallanarak kuruyan çamaşırlar. Sonra yoruldum, iskeleye dönüp 1870'de açılmış bir kahveye oturdum. Tam da denizin kıyısında, boğaz'dan bir tanker geçiyor, oluşturduğu dalga ayağıma geliyor. Dizi dizi sandal bozması motorlar, deniz dolmuşu bunlar, beş- altı kişilik, bana en yakın olanının adı Profesör, yanındaki Piri Reis....İnenleri, binenleri seyre daldım biraz, sonra yoğurdum geldi. İsmail ağa kahvesindeyim,1870'de İsmail Hakkı Bey bu evciği satın almış. O zamanlar Piyer loti'den sonra boğaz'ın en büyük kahvehanesiymiş. İlk kurulduğu zaman kahvesi ünlüymüş, o dönemde kahveyi müşterinin önünde kavurur, çeker ve pişirirlermiş. 93 harbi( 1878 Osmanlı-Rus harbi) sonrası İstanbul'a gelen Bulgar göçmenler Kanlıca'ya yerleşmişler ve böylece İsmail Hakkı Bey de onların teneke tepsilerde yapıp sattığı yoğurtla tanışmış, sonrası malum.  Yoğurt inanılmaz lezzetli, o marketlerde satılan Kanlıca yoğurtlarıyla alakası yok. Pudra şekeri, bal, reçel ya da pekmezle servis ediliyor. İzmir'de ballı yoğurt ünlüydü çok yedim, çocukken annem yoğurdu pekmezle yedirirdi, bu kez pudra şekeriyle denedim.. Nefis, tadı o kadar güzel ki, keşke cam ya da toprak kapta olsaydı diye düşündüm. Ardından çay , ince belli bardak, tavşan kanı dem. Tam karşıya bakıyorum, sırtımı ışıksız hali metal yığınından başka bir şey olmayan köprüye dönüyorum, sevimsiz bir kaç gökdelen siluetini görmezden geliyorum. Olağan dışı bir güzellik. Bakın işte yine dolmuşa binip eve döneceğim, yatak bedava, kahvaltı bedava, Asya'da oturmuş, Avrupa'ya bakıyorum, ağzımdan lezzet fışkırıyor. Yahya Kemal'i düşündüm, ne güzel yazmış ama....

''Günler kısaldı...Kanlıca'nın ihtiyarları
Bir bir hatırlamakta geçen sonbaharları
Yalnız bu semti sevmek için ömrümüz kısa
Yazlar yavaşça bitmese, günler kısalmasa
İçtik bu nadir içkiyi yıllarca kanamadık
Bir böyle zevke tek bir ömür yetmiyor, yazık!''

Kanlıca'ya bir daha gideceğim, bir akşam vakti, iskelenin tam karşısındaki sokakta İkinci Bahar diye bir lokanta varmış, İstanbul'u yavaş yavaş, sindire sindire bitireceğim, vaktim çok