Canın mı sıkılıyor??? 


Can sıkıntısına iyi geldiği düşünülen, aksine onu artıran on bir şey
1- Okumak: Okuyamazsın ki zaten. Kitabı eline alırsın, gözlerin kelimelerin üstünde dolaşır, sayfayı çevirirsin, nafile. Kelimeler sıkıntı bariyerini aşıp içeri giremezler.

2- Seyretmek: Sinemada, televizyonda film, dizi, açık oturum, yarışma...vs. Konsantre olamazsın ki. Seyredilen şeyin beyinde, yürekte hissedilmesi lazım, oralara konumlanmış sıkıntı anlamana izin vermez.

3- Dinlemek: Radyodan veya benzerlerinden , artık ne dinlemeye çalışırsanız. Duyarsınız tabii de, içinize alamazsınız nağmeleri, içeri sıkıntıyla dolu, yer yok.

4- Gezmek: Bu olursa zorlamayla olur zaten. Ölünüz kalkar sanki, giyinir, ayaklar sürünerek yürür. Oraya ya da buraya gider. İsterse taa kutuplara gitsin, bir de bakarsınız, sıkıntınız yanı başınızda.

5-İş yapmak: Bunun çeşitleri var. Temizlik, çamaşır, bahçe işi, derleme toplama. Dışarıyı düzenledikçe, iç karışıklığınız daha da baskı yapar, gözünüze batar. Yorgunluk da cabası.

6- İstirahat etmek: Sıkıntının artması, iyice çöreklenmesi için bire bir.

7- Uyumak: Sıkıntıyı besler, büyütür. Uyurken de bilinçaltı yoluyla rüyalarla sıkmaya devam eder.

8-Çalışmak: Bir şeyler ürettim diye sevinmek. Sıkıntıyı bir süre görmezden gelmek, o yokmuş gibi davranmak, onun derinlere kaçmasına, yakalayıp yok etmenin daha da zorlaşmasına neden olur.

9- Spor yapmak: En büyük hatalardan birisidir, ruh tonlarca ağırken, bedeni kıpırdatmaya çalışmak. Tamamen çaresizlikten, şekil olarak kendine, bak kendimle ilgileniyorum demek için.

10- Hobiler: Spor benzeri duygulanım yapar. Bak ben önemliyim, akıllıyım, becerikliyim dersin, demesine de. Ne üretirsen üret, haz kısa süreyle sıkıntıyı örter. Sonrası maalesef aynı

11- Sosyal Medya: Burada şairsin, yazarsın, güzelsin, gezginsin, akıllısın, politikacısın....falan, filan. Yazarken, sıcak bir heyecan dalgası yalar seni. Ekran kapanınca uçurumdan yuvarlanırsın sanki. Bir de bakarsın, sıkıntının tonajı artmış, yanındaki mengenelerde göğsünü sıkmaya başlamış.

Can sıkıntısına iyi gelen yegane, tek, biricik şey
1- Ailen ve dostların: Öyle telefonla falan değil. Hemen kalk, üstüne birşeyler alıver, süs püse gerek yok. Buluş, sarıl, dokun, öp, anlat, dinle, ağla, gül......Nereye gitmiş bu sıkıntı....

İki uzak ülke, iki garip canlı, ikisi de bende
Birisi  kitap taşıdığım çantamın üstünde, diğeri yakama taktığım iğnemde. İkisi de hediye, büyük kızımdan. Peki kim bunlar?


PUFFİN KUŞLARI
Deniz papağanları, güvercin büyüklüğünde, yani yarım kg. kadarlar. Tıknaz, hantal, biraz komik görünümlüler. Kısa kanatlılar, bu kanatlar kısa diye ses çıkarmadan sessizce uçuyorlarmış. Gerçi diğer kuşlara nazaran daha fazla enerji sarf ediyorlarmış. Bunlar göçmen kuşlar, Asıl ülkeleri İzlanda ve Faroe adaları ama kışları kanadım kısa demeyip taa Güney Afrika'ya ve Yeni Zellanda'ya gidiyorlarmış. Uçmaları zorlu olsa da, kısa kanatlar su dibine dalmayı kolaylaştırıyormuş. Dipten balığı avlayıp gagasında çarpraz tutuyor ve ava devam ediyormuş. Yani,suya dalıyor ve gaga tamamen dolu yukarı çıkıyor.
Harika bir avcı ama avlanmaktan kurtulamıyor maalesef. Ağlarla insanlar avlıyor bu güzellikleri. Etleri beyaz ve balık lezzetindeymiş. Konserveleri satılıyormuş. Hatta İzlanda'da geleneksel noel yemeği olarak kullanılıyorlarmış.

Çantam

PLATİPUS
Biz Ornitorenk diyormuşuz. Bunu da ilk kez duydum. Aborjinler, Mallangong derlermiş. Ben en çok Platipus adını sevdim. Latince ( Platys-Düz, Pous-Ayak) dan almış adını. Yerliler çoktan biliyorlar tabii de, bir İngiliz bilim adamı aracılığıyla Avrupa 'da 1800 lerde öğrenmiş Platipusları. Doğu Avustralya ve Tazmanya'da yaşıyorlarmış. Gagası ördek, kuyruğu kunduz, erkeklerin arka ayağında zehirli mahmuzu var. Memeliler ama yumurtluyorlar. Şöyle kanalların içine çürümüş yumuşak yapraklardan yuva yapıp, bir tanecik yumurtluyor, yavru çıkınca annesini emiyor, daha doğrusu meme başı yok, süt öylece karnından çıkıyor gibi, yavru da orayı yalıyor.
Çok ilginç görüntüleri var, Avustralya yirmi senti'nin arkasına resimlerini koymuşlar.

Broşum

Sessizliğin gürültüsü

Bir ekşi sözlük yazarı, Yusuf Üçlemesi'ni seyretmiş ve böyle söylemiş'' Sessizliğin Gürültüsü''. Çevrileli yıllar olmuş ama ben bu üçlemeyi yeni seyrettim, hem de üçünü üst üste. Semih Kaplanoğlu senarist, yönetmen, film yapımcısı. Hekim gözüyle diyorum ki, Kaplanoğlu doktor olsaydı, mutlaka radyolog olurdu . Bir radyolog gibi bakmış kahramanlarının taaa içine.

Yusuf İstanbul'da sahaflık yapıyor, annesinin ölüm haberi üzerine, gençliğinin geçtiği Tire'ye geliyor. Bu yolculuk, aynı zamanda geçmişe bir yolculuk, yitirilmiş bir yüreğin bulunması öyküsü. Onun için film çekim sırası, günümüzden geçmişe doğru gidiyor. Yusuf'un gençliğine ve çocukluğuna olan bu duygu dolu, naif yolculuktan üç tane film çıkıyor. Yumurta(2007), Süt(2008), Bal(2010).

Semih Kaplanoğlu, Balıkesir'den İzmir'e doğru taşralı bir şairle yolculuk etmiş. Öykü, bu sohbetten doğmuş. Yusuf'un çocukluğunu Bal'da seyrediyoruz. Bal, Çamlıhemşin Şalpazarı Sis Dağı ve Keserlik Yaylası'nda çekilmiş. Sanki görsel bir şölen, Financial Times bir yorumunda, Bal için büyüleyici demiş. Bal filmi Berlin'de Altın Ayı, Adana'da Altın Koza almış.

Süt filminde Tire'deyiz. Yusuf'un gençlik yılları, artık o askerlik çağında ama mesleksiz, şiir yazan bir sütçü. Süt satmakta, şiir yazmakta, kalmakta, gitmekte, tümünde başarısız. Açmazda, sıkışmış bir halde, tek isteği kaçıp gitmek.

Ve Yumurta, Yusuf artık günümüzde, İstanbul'a gitmiş, pek kimse önemsemese de şiir kitabı basılmış, annesinin ölüm haberiyle, birkaç günlüğüne Tire'ye dönüyor. Yumurta, Yusuf'un ev arayışını anlatıyor. Başlangıçta kendisi bilmese de kaçtığı taşra onun yuvası. Yumurta'da Antalya'da Altın Portakal almış.

Yusuf karakterine Bal'da Bora Altaş, Süt'de Melih Selçuk, Yumurta'da Nejat İşler hayat vermiş. Hepsini çok sevdim. Yusuf'a bazen sarılıp teselli etmek, bazen omuzlarından sarsıp hadi çabuk ol demek istedim. Filmlerde müzik yok, ya da şöyle söylemeliyim, en güzel müzik var, doğanın sesi. Tam ne anlama geldiğini anlamasam da, Yusuf babasının hastalığını taşıyor, Bal'da babasının, Süt ve Yumurta'da Yusuf'un epilepsi( sara) nöbetlerini görüyoruz. Yine üç filmde de Yusuf'un soyadı değişik. Köksal-Güner-Özbek. Burada Kaplanoğlu ne demek istemiş yine anlamadım. Kolayca seyredilen, tüketilen ve seyir sonrası hızla unutulan filmlerden değil bunlar. Hatta Yumurta için, Seçil Büker Ve Hasan Akbulut ''Yumurta Ruha Yolculuk'' diye bir film okuma kitabı yazmışlar. Büyük ödüllerin dışında, üç filmin de onlarca ödülü var. Mutlaka seyredin .

Seyir sonrası aklıma düştü, bir yerlerden aklımda kalmış bir cümle var  ''Hazineniz yüreğinizin olduğu yerdedir''

Boşanmak öğretilmeli diye söze başlıyorum. Kadın gözüyle değerlendiriyorum, erkekler açısından da aynı mı bilemeyeceğim. Belki sadece insani bir duygudur ve iki taraf içinde aynıdır. Bize büyürken pek çok şey öğretiliyor. Aileden, toplumdan, okuldan üstümüze doğru akan bir eğitim öğretim kalabalığıyla şekilleniyoruz. Diğer öğretileri bir tarafa bırakıyorum. Konumuz ikili ilişkiler ve bana öğretilenler. Benim neslime evlenmek öğretildi. Küçükken, büyüyünce ne olacaksın diye sorulduğunda, gelin olacağım diyen bir neslin kadınıyım ben. Gösterilen iyi rol modeller hep evli barklı, çoluk çocuklu kadınlardı. Tamam rolü anladık, bu konuda eğitilip öğretildik ve elimizden geldiği kadar oynadık. Bu rolle oyunu sürdürebilirdim. Ben sıkıldım, diğer rol arkadaşımın bana ulaşamayan zekasından ve enerjisinden sıkıldım. Bu eksikliği anlayıp, onları onaracağına, yetersizliğini farkedip öfkesini kabartmasına sıkıldım. Dünyaya zaten ayrı pencerelerden bakıyorduk, bir gün '' Ayyy penceremide alıp gidiyorum'' dedim. Yani boşandım. Hatta o kadar kolay boşandım ki. Hani hekimlik var serde, herşeyi planlamayı ve kontrol altında tutmayı da severim, bu süreçte psikolojik danışmana gereksinim duyarım mutlaka dedim. Neden bunu dedim? Bu süreç sandığımdan kolay olmuştu ama eksik birşeyler vardı sanki. İşte boşanmak öğretilmeli diye bunun için söylüyorum. Daha çocuk şekillenirken, evlenmek gibi öğretilmeli. Şimdi ben yıllar sonra öğrendiğim kadarıyla anlatayım. Boşanmak bir süreç, partnerini aklında boşayacaksın, kalbinde boşayacaksın, teninde boşayacaksın, kanunen boşayacaksın. Benim süreç bilinçsiz olarak böyle seyretmiş, tüm boşanmaları halen resmen evli görünürken bitirmişim ve kanunen boşanmak tereyağından kıl çekmek gibi olmuş. Onun için demişim, anaaaa ne kolaymış, o zaman neden yıllardır bekledim ki diye. Yani bu işi yıllar önce yapsam, bu kadar kolay olmayacakmış. İşte onun için pek çok boşanan, kendine acıyıp, özleyip, kapalı kapılar ardında kalıp, ters işlettiği sürecin bedelini ödüyor. Ancak ben de bir hata yapmışım. Memnun olmadığım partneri boşarken, bir şehri, anları, anıları, eşyaları da toptan boşamaya kalkmışım. İşte kolay oldu ama eksik bir şeyler var dediğim bu. Bunu psikoloğumdan öğrendim. ve hemen yanlışlıkla boşadığım şeyleri toparladım. Bu da ayrı bir serüven. Yani özet olarak, sürecin önü ve ardı var, doğru sıralandırın. Tek adam ya da kadını boşayacaksınız, çevreye dokunmayın. Karışık anlattım biraz ama gerçekten çok basit:)))))

Sosyal medya, beyine yemek ve seksin yaptığını yapıyor

Sosyal medya nesin sen? Ne işe yararsın? Neden buradayız? Herkesin sesini duyar gibiyim. Vakit geçiriyorum, arkadaşlarımla iletişimdeyim, sosyalleşiyorum, bilgileniyorum, eğleniyorum, paylaşıyorum....vs. Sadece siz değil, ben de benzer nedenleri öne sürüyorum. Ama uzmanlar öyle demiyorlar. Uzmanlar kim? Psikiyatrlar, psikologlar, sosyologlar...vs. Bu meslek gruplarından olan ve sosyal medyada aktif olan bir çok arkadaşım var. Olsun yaptıklarına değil, dediklerine bakalım. Niçin durum ve yer bildirimleri yapıyoruz, fotoğraflar paylaşıyoruz, beğeniyoruz, yorumluyoruz?

*Başarılı olmak istiyoruz
*Gösteriş yapmak istiyoruz
*Onaylanmak istiyoruz
*Toplum içinde sağlayamadığımız özgüvenle ilgili eksikleri gidermeye çalışıyoruz
*Kendimizi daha iyi ifade ettiğimizi ve becerilerimizi ortaya çıkardığımızı düşünüyoruz
*''Yani bak, sen beni böyle biliyorsun ama  ben buyum ha''demek istiyoruz. Çünkü sürekli kendimizi başkalarıyla mukayese ediyoruz.
*Küçük bir çocuğun '' Anne! bak ben bunu yaptım'' heyecanıyla, etrafın ilgisini çekmeye çalışıyoruz

Bunları yapıyoruz, çünkü uzmanlara göre,  bir çeşit kişilik bozukluğumuz var. Narsistiz ve beğenilmeyi hakediyorum diyoruz. Çekingen ve kaçınganız, yüzyüze iletişimden korkuyoruz. Ya da histiriyonik kişilikteyiz, aşırı gösteriş ve sevilme ihtiyacımız var.

Şimdi bana gelelim. Sosyal medyayı seviyorum, yazmayı, yorumlamayı, anları ölümsüzleştirip paylaşmayı, bu olayın bir yönü. Hekim olduğum için de, bütün bu araştırmalara sırt dönmüyorum tabi ki, bir de araştırmaların sonucunda ortaya çıkan, olayın diğer yönü var.

Tehlikedeyiz 
Sanal ortamda yaratılan kişiliğin etkisinde kalmak en büyük tehlike. İletişmek konusunda, sosyal medyada geçirilen süreyi, gerçek hayatta geçen süreye oranlamışlar. Rakamlar gösteriyor ki, giderek sanal dünya içinde yalnızlaşıyoruz. Arkadaş listemiz kadar kalabalık değiliz, samimi değiliz, gerçek anlamda sevmiyoruz. Peki, ne oluyor da bağımlı oluyoruz? İnsanlar kendilerinden bahsederken, beyindeki ödüllendirme sistemi harekete geçiyor ve kişiye mutluluk veren dopamin salgılanıyor. Yani, sosyal medya beyine yemek ve seksin yaptığını yapıyor.

İmdaatt!! önlem alalım
*Kendimizi sevip sayalım, bağımlılık yapmadan bir doz ayarlaması yapalım
*Üreterek kendimizi ifade edelim. Kendi ürettiğimiz bilgileri paylaşalım. Ortalıkta dolaşan, zaten elde avuçta olanlardan kaçınalım.
*Yaratıcı olalım
*Ete, kemiğe bürünmüş ilişki en güzelidir diyelim. Yüzlerce kişilik arkadaş listesinden hergün bir kaçıyla telefonda konuşalım ve en az biriyle yüzyüze görüşelim.

Erkekler hakkında hiçbir şey bilmezken, böyle adamların, böyle duyguların var olduğunu zannederken, aşkı hissetmek kolaydı
''Eğer bir insan, bir kitabı okuduktan sonra, onu tekrar okumaktan zevk almıyorsa, o kitabı okumuş olmasının, hiç bir değeri yoktur'' demiş Oscar Wilde. Katılan olur, ya da olmaz.Ben katıldım mı? Bilmiyorum. Bu söze rastlayınca, birkaç kez okuduğum kitaplar nelerdi diye geçirdim aklımdan. Bir çok var ama ilk aklıma gelivereni, A Tale of Two Cities ( İki Şehrin Hikayesi). Bir Charles Dickens klasiği.

İki farklı şehir, iki farklı adam


Dickens, bu kitabı tefrikalar halinde 1859 da yazmış, bir edebiyat dergisinde, otuz bir hafta yayınlanmış, sonra kitap haline getirilmiş. Halen 250 milyon kitap dolaşıyor dünyada. Kaç kişi okudu bilemeyeceğim artık.
İlk önce, ortaokulda okudum, masal gibi okudum. Gözlerimden yaşlar boşalarak kitabı bitirdiğim zaman, Sydney Carton'a aşıktım. Aşkı için ölebilen bu adam, henüz yeni yeni filizlenen kadınlığımı okşamıştı benim. İkinci kez, lisede, ödev yapmak için okudum. Tarihsel olaylar, mekan, kurgu ve karakterleri inceledim. Tek tek, ayrıntılarıyla yazdım. Aslında belki de bu kadar detay istenmemişti, üstelik ben bir fen öğrencisiydim. Edebiyat sever, bir fen öğrencisi. Matematik gibi okudum romanı, sonunda otuz sayfalık bir özet ve geniş bir roman tahlili vardı elimde. Sonuçta Sydney Carton'a yine aşıktım.
Sonra, aradan bin yıl geçti sanki. Geçenlerde bir film sitesine üye oldum. Eski filmleri seyretmek için bir site. Sitede İki Şehrin Hikayesi'nin bir kaç versiyonu var. 1935, 1958, 1980 de filme alınmış. Türkçe alt yazı yok tabi, anlamaya çalışarak seyrettim. Hatta youtube'da yüklü versiyonu sessiz. Filmden sonra tekrar okumak istedim, okumanın tadı bambaşkadır.Bir baktım ki kitabım yok. Eski kitaplarımın hepsi, kendimi aceleyle göç ettirirken İzmir'de kaldı. Hemen yeni bir tane aldım ve tekrar okudum.Girişini çok severim. ''Zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü, hem akıl çağıydı, hem aptallık, hem inanç devriydi, hem de kuşku. Aydınlık mevsimiydi, hem umut baharı, hem de umutsuzluk kışıydı...'' diye başlar Charles Dickens.
Umudu bile güzel


Son giyotin sahnesinden sonra, mideme yine bir yumruk indi. Çocukken, genç kızken aşık olduğum bu adama tekrar sonsuz bir sevgi duydum. Erkekler hakkında hiçbir şey bilmezken, böyle adamların, böyle duyguların var olduğunu zannederken, aşkı hissetmek kolaydı. Bu yaşımda, erkekler hakkında çok şey bilirken, böyle adamlar, böyle duygular asla yok derken, içimi ısıttı, var ama sen karşılaşamadın Feray dedi bana. Sydney Carton, bu kez aşk değil umut verdi.










  

Bodrum'da, Gümüşlük'e giderken, şöyle tepede, tam da deniz görünmüşken, sola doğru giriyorsun. Yürüyorsan, elinde çantan varsa, hava öğlen sıcağındaysa, hadi artık, nerede bu Akademi dediğin yerden sola dön, ağaçların arasına dal.

 Sanırım son on, on beş yıldır , belki de biraz daha fazla oldu, hayat beni fazlaca  sıktı. Acıtıp incitti. Bende içime doğru çektim kendimi. Dışımdaki maskeyi, kabuğu öylece bıraktım da çektim. Sonra çekildiğim yerden gözetledim dışımı. Önce korktum biraz, sonra cazibesine kapıldım, gözüm kamaştı, geçti o günler tabi sakinledim.

 Arada bir, dışa doğru göz attım, atmadığımda çok oldu ama inlemelere kulak tıkayamadığım bir gündü, dışımı da aldım ve yola koyuldum. Dışım, içim derken, git geller, med cezir gibi. Gümüşlük Akademisi'nde, bunu yapmak, yani gir çık gibi çok kolay. Neden kolay?

Bence burasının da içi ve dışı var. Dışı gördüklerinizden, ağaçlar, kayalar, manzara, bir gölet, gölette su yılanları, kurbağalar, balıklar. Aslında, çok iyi geçinmiyorlar. Bazen birbirlerini yiyorlarmış. Daha doğrusu yılan diğerlerini yiyormuş. İşte burada, Gümüşlük Akademisi'nde mekanın içinden kendi içine geçiş çok kolay. İçini yazıp, dışarıdakine okutmak ve uyumak . Uyumak deyince, odam öyle bir oda işte. Tek kişilik bir yatak, üstü lekeli tahta bir masa, kolçaklı tahta bir sandalye, küçük bir buzdolabı, boş bir kitaplık. Perdelerde, bir sürü baskı balık resmi var. Balık burcu olduğumu hatırlattı bana, gülümsetti beni. Yatağıma uzanıp İlhan Berk okuyorum.
İlhan Berk 1918 de, 1. Dünya Savaşı'nın bittiği yıl doğmuş. Cumhuriyet'le büyümüş, neler yaşadı kimbilir? Her ne yaşadıysa onları daha çok Ege'de yaşamış. Ölmek için de Bodrum'u seçmiş. Akademi'ye en son 2008'de gelmiş, bu odada kalmış. Masaya bakıyorum, boya lekelerini o mu yaptı acaba? Sadece yazmıyormuş, resim de yapıyormuş. Tuval kullanmadı besbelli. Neyse ben İlhan Berk okuyorum, Akademi'nin onun anısına verdiği ismiyle İlhan Berk odasında.....


Hiç unutmam , bir gün geç vakit

Ben başıma gelenleri hak ediyordum. Öyle hatalıydım, öyle çok eksiğim vardı ki

Ben bunu hak ettim, etmedim, etmek için ne yaptım? Karışık söylemler, her biriniz söylemişsinizdir mutlaka. Gün doğumunda, ya da uyandığım zaman demek daha doğrusu , çünkü bazen geceyarısı uyanıveririm. İşte tam da o zaman, hayatım gözlerimin önünden akar gider. Bir yerde okumuştum, kafanı su dolu kovaya sokarsan ve nefessiz kaldığında geri çıkarman engellenirse, tam boğulma öncesi yani, yedi saniyede tüm ömrünü görüyormuşsun. İşte ben, tam uyandığım zaman, uyku ile uyanıklık arasındaki arafta bu yedi saniyelik süreci yaşıyorum. Her uyanışta değil tabi ama çoğu kez. Konu bu değil zaten, konu hak ettim mi, hak etmek ne demek?
Ben ortalama bir insan evladının, ortalama bir ömürde yaşaması muhtemel olan, ortalama stres yapan olaylara, kişilere çok uzun süre, aralıksız maruz kaldım. Maruz bırakıldım demiyorum, istesem arkamı döner giderdim. İşte uyanınca, arafta, bunlar tekrar gözümün önünden akarken, o soruyu soruyorum. Neden? Feray, neden kendini daha çok sevmedin. Hak etmekle alakalı düşüncelerim vardı eskiden. Tanrı'dan çok korkarak büyüdüm. Beni takip ettiğini düşünürdüm, daha sonraki yıllarda bu yakından gözetlenme duyusu devam etti gitti. İlkokul yıllarında bir rüyamda öğretmenimle öpüştüğümü görmüştüm. Ve aynı gün okuldan dönerken su dolu bir çukura düştüm, üstüm başım mahvoldu, eve gelince de annem dövdü, dikkatsizim diye. İşte dedim ahlaksız, ayıp şeyler düşündün, tanrın gördü, çamuru ve dayağı hakettin. Bu öğrenilebilir ve yavaş yavaş alışılabilir bir duygu. Ben başıma gelenleri hak ediyordum. Öyle hatalıydım, öyle çok eksiğim vardı ki.  Gizli sigara içmiştim, komşunun oğlunu çıplak hayal etmiştim, bakkalın önünden bir yuvarlak renkli, herhalde çilekliydi bir sakız almış, parasını vermemiştim, yani çalmıştım. Sonraki yıllarda büyürken, hep yaptıklarım, düşündüklerim onaylansın istedim. Kendime güvenmiyordum, hatalarla doluydum ben, başkalarının onayı çok önemliydi. Onun için attığım her adımda bir diğerine yaranma, yanaşma niyeti ve dileği vardı. Bu arada aksaklıkları, hayatın yüzüme attığı şamarları, hatta giderek yumrukları ve tekmeleri hak ediyordum ben. Ben bana layık bir hayat sürerken, kimi nereden kurtaracaktım. Sonra çocuklarım oldu, beynim aynı şekilde düşünmeye devam etti, böyle öğrenmişti, cezana itiraz etmediğin için, şimdi mükafatlandırılıyorsun. Annelik kutsallığı verilmişti bana. Toplumun giydirdiği her rolü itirazsız kabul edip, fiziksel ve maddi sınırlarımı zorlayarak onları memnun etmeye çalışıyordum. Kaderim buydu, sorgulamamalıydım, iyi kul, iyi evlat, iyi eş, iyi vatandaş, iyi doktor, iyi anne olma sorumluluklarım vardı. Bunları yerine getirirsem tanrı ile başım derde girmezdi. Beni güvensiz, korkak, basiretsiz yetiştirdiği için annem'e kızmamalıydım. Şiddet yanlısı, beni önüne çıkan her kadınla aldatan, psikopat kocama rağmen evliliğimi devam ettirmeliydim. Emeğimi sömüren, zekası benim yarım kadar olmayan patronu görmezden gelmeliydim. Çocuklarımı hayatımın merkezine koymalıydım. Kendime gelince, ben kimdim ki?
Böyle devam ederken oldu o. O diyorum, çünkü ne olduğunu bilmiyorum. Birden, bu olanları hak etmedim dedim, Olacakları da hak etmiyorum. Ben gidiyorum, bir yere gidiyorum, merkezinde kendim varım. Ve geldim, şimdi oradayım. Yol bu kadar uzun mu olmalıydı? Hayır tabi ki. Evlatlarıma diyorum ki, kimseye yaranmak, kimseden onay almak zorunda değilsiniz. Hayatlarınız, sizin hayatlarınız, merkezinizde kendiniz. Nerede rahatsanız, kiminle yol almak istiyorsanız, her ne hedefliyorsanız, YOLUNUZ AÇIK OLSUN.

Ben de Feray isem kuracağım bu hayali......

Okumadığım, sohbet etmediğim, gezip dolaşmadığım, çalışmadığım, film seyretmediğim, müzik dinlemediğim, vs....zamanlarım var. Az da olsa var. Böyle zamanlarda uyumaya zorluyorum kendimi, Uyku tutmazsa, yapacak bir şey yok, sıkıntıdan patlıyorum. Böyle anlarda, hafif depresif olurum, işe yaramazlık duygusu çöker üstüme, o görünmez el gelir yüreğimi sıkar. Onun için boş boş takıldığım hiç görülmemiştir. Halbuki yaşlanıyorum, bir an gelecek, her şeyden daha az, daha öz yapacağım. İşte o günler gelmeden, bu duruma çözüm bulmam lazım.
Sadece ben aramamışım çözümü, hani o her konuya kafa yoran uzmanlar var ya, bunu da düşünmüşler. İşte ne yapıp edeceğini bilemediğimiz o anlarda hayal kuracakmışız. Bunun tarifini de yapmışlar. Hafif bir müzik çalıyorsa, bir tabloya, gökyüzüne, bir objeye..vs. bakarak kolayca kurulabilirmiş.Ben Balık Burcuyum, burcun tariflerine bakılırsa en hayalperest burç. Bu özellik bende tutmamış. Artık hayal midir, nedir, bir şey benim aklıma gelir. Ben hemen onu gerçekleştirmeye koyulurum. Olmaz, başka yollar denerim, uğraşırım, aklıma geldiğine, geleceğine pişman olurum. Uzmanların dediği hayal böyle değil. Önerileri okudum ve pratik yapmaya karar verdim. Önce duş aldım, sanki pis olunca hayal kurulamazmış gibi. Biraz meyve yedim, şöyle meyve şekeri ve vitamin iç görümü artırsın diye. Müzik dikkatimi dağıtmasın, açmadım, etrafın sesi müzik olsun. Duyuyorum, uzaklardan inşaat sesleri geliyor, yoldan geçen çocuklar yüksek sesle gülüyorlar, derinden de bir trafik uğultusu var. Uzun zaman önce, çok beğenerek aldığım, bir bibloyu göz hapsine alarak hayal kurmaya başladım.
Şimdi uzmanlar demiş ki neye sahip değilseniz, ne beceremiyorsanız, nereye gitmeniz imkansızsa onun hayallerini kurun. Gerçi bu uzmanlardan kıllandım ben, bizi kobay olarak kullanıyor olabilirler. Neyse, hayal kurmaya başladım, önce bir sevgili koydum yanıma. Ter kokmayan, dişleri temiz, sigara içmeyen, hali vakti yerinde, edebiyat ve şiir seven, yaşı yaşıma uygun, yüzüne bakılır. Ama hayal bir dakika bile sürmedi, hayatıma giren erkeklerin imajları nedeniyle olsa gerek, bu şahıs bana sıkıcı geldi ve onu hayalden çıkardım. Hani uzman yapılması imkansız şey hayal edin diyor ya, uçmayı hayal ettim.
Ve etmemle beraber, hemen durdum, yere indirdim kendimi. Ben bir rüya toplantısına gidiyorum. Oradan aklımda kalan, rüyanda kendini uçarken görürsen, içinde bulunduğun durumdan memnun değilsin, derinlerde bir yerde değişim isteği var. Şüphelendim tabii, uçma hayali kurmamın altında mazallah durumumdan memnuniyetsizliğim yatar da. Ondan da vazgeçtim. Sonra, mor ve beyaz salkım ağaçlarla çevrili, zümrüt rengi bir gölcük hayal ettim, yavaşça içine girdim. Dur değil mi orada. Birden bakıp durduğum bibloyu benzetiverdim oraya. O zaman anladım ki, biblodan kopya çekiyorum. Gölden çıktım, gölü de hayalden çıkardım. Bu arada kedim rahat vermiyor. Anlamıyor tabi, ne kadar meşgul olduğumu. Safariye gitme hayali zihnimi yoklarken, anladım ki oramda buramda dolanan tüylü hayvanımdan etkileniyorum. Biraz yükseklik korkum var ve yukarılarda başım döner, onun için dağ tepe hayali istemedi içim. Çok param olsun, son model arabam olsun, boğazda yalım olsun, dünyayı dolaşayım gibi ayağa düşmüş hayallere de tenezzül etmedim. Kitaplar yazmışım, ünlü bir yazarmışım, imza günündeymişim. Hımmm fena değil ama öyle çok da içime sinmedi. Biraz boyun egzersizi yaptım, tabi hayal yakalayacağım diye kastım kendimi, boynum ağrıdı, azıcık ayağa kalktım, ağrıyan eklemlerimi esnettim. Tekrar aynı yere, aynı pozisyonda oturdum. Ben de Feray isem kuracağım bu hayali......