Beşer, şaşar veya kadı kızında da o kadar kusur vardır, bir de bugün öğrendiğim, yüzde ısrar etme doksan da olur, insan dediğinde noksan da olur.

Bireyleşme sürecinin dikenli yolları...

Tek kişi olmadığımı yıllar önce fark etmiştim. Şimdi size anlatmak istediğim şeyler nasıl anlatılır bilemedim ve konuya bir cümleyle bodoslama daldım. Evet tek kişi değildim, hâlâ da değilim, fazlasıyla kalabalığım. Geçmişi düşününce, lise yıllarımdan daha da geriye gidemediğimi fark ediyorum, sanırım bu  atmış yaşında olmamla ilgili bir durum. Lise ve fakülte döneminde herkesten özellikle de kendimden saklamaya çalıştığım, bir şöyle, bir böyle olma halimi dün gibi hatırlıyorum. Altı yıllık eğitim sürecimin sadece üç haftasını alan psikiyatri stajında öğrendiklerimden yola çıkarak kendime bipolar kişilik tanısı koydum. Tam cahil cesareti, aynı zamanda kendime şunu bunu çevreye belli etmeme gibi bir misyon yüklemişim, bu teşhisim el alemden gizlenecekler listesine bir madde daha ekledi.

Çok uzun yıllar, tabi neye göre uzun diyebilirsiniz. Bu türlü değerler hep izafidir. Toplam yaşam süreme göre uzun diyeyim, çoklu halimi çözmeye çalıştım. Sanki içimde bir sahne var, değişik düşüncede, karakterde, iyilikte, kötülükte insanlar sırayla oraya çıkıyorlar. Ben bazılarını çok seviyorum, hep onlar konuşsun istiyorum, diğerleri sahne alınca anksiyeteye boğuluyorum. Yok edemiyorum, yok sayamıyorum....

Fazlasıyla anlaşılamaz bir durum, bir çıkmaz. Günlük yaşamdan örnekler vereyim. Mesela bir toplantı daveti alıyorum. Düğün, dernek, piknik, kongre herhangi bir toplantı. O anda memnun oluyorum, gitmek, görmek, orası her neyse o bütünün parçası olmak istiyorum. Hazırlanıyorum ve o gün gelip çatıyor, ya tam da arzuladığım gibi oluyor, son derece hoşnut oluyorum, ya da iç sesim, diğer istemediklerim sahneye çıkıyor, beni sıkıyor, boğuyor, o toplantı bana zehir oluyor. İşte ilk daveti aldığım zaman o günün nasıl bir gün olacağını kestiremiyorum. Yani hiç farklı bir dış etken yok, aynı tip bir olay beni coşturabilir veya sonsuz sıkabilir. Peki neden?

Nedenini bilmediğim bu durumla yıllarca yaşadım. Ama nedenini araştırmaktan hiç vazgeçmedim. Hatta sanırım bu bir hastalık diye psikiyatriste de gittim, yorgunsun, dinlen minvalli bir konuşma yaptı ve istersen ilaç başlayalım dedi. Peh, peh, peh istemezsem ne olacak? Tabi ki istemedim. Bir hekim olarak bu yaklaşımım biraz tuhaf kaçabilir. Ama o anda içimdeki sahnede rol alan bana dedi ki, sakın beyin kimyanı yapay olarak değiştirecek ilaç kullanma. Ben o sesi dinledim, hata mıydı ? Belki.....

Belki ben zor bir yol seçtim. Şimdi bunun zor ama doğru bir yol olduğunu anlıyorum. Bireyleşme sürecim ve kişisel var olma halim inişler ve çıkışlarla dolu. İniş çok, çıkış az gibi ama tek çıkış bile olsa ben o çıkış esnasında, içimdeki bol oyunculu sahne olayını çözdüm. O oyuncular, hani kimini sevip, kiminden nefret ettiğim oyuncular, işte onlar benim arketiplerim.

Arketip lafını ilk kim kullanmış bilmiyorum, psikoloji dünyasına Jung'un soktuğunu biliyorum. Jung demiş ki, arketipler bizim algılamamızı örgütlüyor, bilinç içeriklerini düzenliyor, değiştiriyor. Bu bilgiye okyanusun ortasında boğulmayı beklerken bulduğum bir can simidi gibi sarıldım. Bu bilgiyi evirdim, çevirdim, kendime uyarladım. İçimdeki sahnenin oyuncuları dediğim , biraz da kendilerinden ürktüğüm şahsiyetler benim arketiplerimdi. Yani çift kişilikli, bipolar, multipolar falan değildim. Fazlasıyla normaldim. Normaldim, normal olmasına da, içimdeki sahnede oynanan oyunda ki rolüm neydi acaba?

Jung'un içine masallarla, çember toplantılarıyla, grup terapileriyle, şamanik destanlarla daldım. Bunları burada anlatmayacağım, hatırlıyorum daha önceki yazılarımda varlar. Nihai çözümümden bahsedeyim. Arketipler, kollektif bilinç dışının çekirdekleridir, bilinçle temas ettirirsen güçlenirler, ancak tetiklendiklerinde ortaya çıkarlar. Yani hareketsiz olduklarında onları algılayamıyorsunuz. Yine varlar ama siz farkında değilsiniz.

İstemediğim, beni rahatsız eden arketiplerimi nelerin tetiklediğini buldum. Şimdi yine çok çok kişiyim, yine içimde bir sahne var. Ama yönetmen benim, senarist benim. İstediğim arketipime, istediğim kadar rol veriyorum. Kontrol şimdilik bende....

Dağ başını duman almış, gümüş dere durmaz akar

Sık sık anlam yüklemekle ilgili düşünüyorum. Bir zamanlar Afgan yapımı bir film izlemiştim, filmin konusunu tam hatırlamıyorum, ama bir çocuk vardı, film de giderek büyüdü, yaşlandı, ülkesinde bir sürü olay oldu, gençlik yıllarında ülkesinden kaçıp gitmek zorunda kaldı. İşte filmin başlarında bu çocuk, Afganistan'ın bir yerlerinde, rüzgarda kalkan tozdan gözün gözü görmediği bir havada, çıplak ve kurak tepelerde, uçurtma uçuruyordu. Çevresini sefalet kaplamış bir çocuktu. O çocuk, o uçurtmaya bir anlam yüklemişti. Filmin sonunda, Fransa'da yemyeşil bir parkta , bir su kıyısında oturmuştu, bu kez çevresinde bir refah halkası vardı, önünden uçurtmalı bir çocuk geçti, adam uçurtmaya baktı ve hiç bir şeyin değişmediğini farketti, kendisi için her şeyin aynı olduğuna tanık oldu, çünkü uçurtmaya yüklediği anlamı değiştirmemişti.

Bu Afgan çocuğun başına gelenlerin, bir benzeriyle karşılaştım. Yıllar önce, sanırım sekiz dokuz yaşlarındayım, taşra çocuğuydum, doğayla içiçe, sokak oyunlarıyla dolu bir hayatım vardı. Bir gün okulla pikniğe gitmiştik, hani çevresi çimlerle kaplı, kenarında kuzuların otladığı masmavi dereler vardır, üstlerinde eskimiş tahtalardan yapılmış, kenarları ipli köprüler bulunur. Bunlar genelde kartpostal resimlerinde vardır, hayal edilmiş ve çizilmişlerdir. İşte ressamların hayallerinde olan derenin aynısının kıyısına gittik. Öğretmen önde, bizler arkasında ''Dağ başını duman almış, gümüş dere durmaz akar.....'' diye bağıra bağıra gittiğimizi hatırlıyorum. Sonra kareli örtüler yere serildi, kuru köfteler, haşlanmış yumurtalar, sigara börekleri, kuru yemişler, meyvelerle dolu sofralar kuruldu, yedik de yedik. Yakan top oynadık, taa ki top dereye düşüp gözden kayboluncaya kadar, ip atlarken, terden sırılsıklam olduk. Öğretmenimizin komutuyla oynamaya ara verdik, çimenlere yattık, ellerimizde, yüzümüzde karıncalar yürürken, o bizlere mandolin çalıp, gür sesiyle şiirler okudu.

Aradan yarım asır geçti, o kadar çok şey oldu ki, o kadar çok şey değişti ki. Tabii ki değişecek ancak pek çok şey benim için olumsuz anlamda değişti. Çevreme bakıyorum, ülkemin tüm birikimlerinin ellerimden kayıp gittiğini görüp hüzünleniyorum, neden bu kayba engel olamıyorum diye öfkeleniyorum. İşte böyle günlerden birisinde, İstanbul'da, Anadolu Hisarı'na doğru yavaş yavaş çıktım, boğazın mucizevi görüntüsü ayaklarımın altında dudaklarımdan '''Dağ başını duman almış, gümüş dere durmaz akar.....''diye dökülüverdi. Ağzımda elli yıl önce yediklerimin tadını hissettim, kulaklarımda mandolinin nağmeleri, öğretmenimin mısraları...Öylece kalakaldım.

Ben o marşa bir anlam yüklemiştim, basit bir piknik süresince müziğe, şiire, dostluğa, doğaya ayrılmaz iplerle bağlanmıştım.

Bunun gibi binlerce sembolüm var. Beynim bu semboller ve onlara yüklediğim anlamlarla dolu. Benim sembollerim ve anlamlarım değişimden zarar görmüyor. Aslında değişimi severim, gelişmeye ve evrilmeye son derece açığım. Ancak son yıllarda ülkemizde kendimi korumaya almam gereken çalkantılar üst üste geldi. İyi şeyler olmuyor, kabalık, şiddet, cehalet, saygısızlık, sertlikle örülü bir iletişim dilinin hüküm sürdüğü boğucu bir ortam var. İnsanlık tarihi boyunca binbir zorlukla elde edilmiş, ortak insani değerler küçümseniyor. İnsanı insan yapan, araştıran soruşturan ruhun cezalandırılması gerektiği düşünülüyor. Liyakat ayaklar altında.

İnsan, mahkum konumuna layık görülürken, şehirlerin çehresi çirkin yüksek duvarlı binalarla ve AVM lerle hapishaneye döndürülüyor. Sanki bugün yok, her şey nerede olduğu bilinmeyen bir yarın için kurgulanıyor. Yanındaki ve içindeki cenneti görmesine müsade edilmeyen kişi, bilinmeyen bir cennete gidebilmek için, gerçek yaşamı es geçiyor. Eğer varsa, sembollerinden, anlamlarından vazgeçiyor. Maalesef ülkem yaşamı es geçenlerle dolup taşıyor.

Tarif edilmişin dışına çıkmaya yeltenenlere tam aksini emreden düzen, AVM ve TV tuzağını devreye sokuyor. Buralar, ışıklandırılmış ve renklendirilmiş, tek tip insan yaratan ve sonra da onları öğüten tuzaklar. Bana kuş avını hatırlatıyorlar. Bir kafes var, içinde de avlanmak istenen kuşun aynısı, ama önceden öldürülüp içi doldurulmuş, o kafesin ağzı açık, içine yem konuyor. Kuş uzaktan bakıyor, bir yer var, üstelik aynı kendisi gibi bir kuş da orada, şüphelenmiyor, giriyor ve oranın mahkumu oluyor. AVM ortamı da kapitalizme uşaklık eden bir tuzak, orada da ayrı bir algı operasyonu yürütülüyor. AVM ve TV,  mahkumuna diyor ki, sadece bugünün var  mutlu olmak için bize anlamlarını ver, sana kıyafetler, yemekler, süsler, püsler ...vs. verelim. Maalesef, kafese girmiş, ne olduğunu anlayamayan kişi, tüm anlamlarını ipotek ediyor.

Peki ne yapalım? Bilmiyorum. Sizler ne yaparsınız, bu dönemden nasıl yapıp da zarar görmeden geçersiniz, gerçekten bilmiyorum. Ben çokça düşünüyorum, bunu mutlaka tepemde gökyüzü varken, açık havada yapıyorum. AVM ve TV pisliğine asla bulaşmıyorum, beni yakalamasına izin vermiyorum. Okuyorum, bol bol okuyorum. Okurken, birden unuttuğum, tamamen aklımdan çıkmış, bir değerim, anlamlı bir sembolümle karşılaşıveriyorum. Bunları bulmam, sakınıp saklamam, korumam,  onları ete kemiğe büründürüp, tekrar tekrar yaşamam lazım. Bu kaostan ancak böyle zarar görmeden çıkabilirim. Ben zihnimdekilere bataklıktaki çiçekler diyorum. Benim ekip büyüttüğüm, dışımdaki bataklığın boğup yok edemediği çiçeklerim.
 

Gelecekten haber var da neyin nesi?
Böyle bir şey imkansız. Rahmetli anneannem olacakla öleceği sadece allah bilir derdi. Derdi demesine ama müthiş bakla falı bakardı, bana da öğretmişti, lise yıllarımda, yani yaklaşık kırk beş yıl kadar önce ben de bakla falında usta olmuştum.

Sonraları kahve falı bakar oldum. Bu süreç Türk Kahvesi sevmeye ve hergün kahvaltı ile öğle yemeği arasında saat on bir dolaylarında içmeye başladığım süreçtir. Fincanı kapatır, hem kendime, hem dostlara bakardım.

Fal merakım bunlarla kalmadı, defalarca ruh çağırma seanslarına katıldım, ustalaştım ve kendi başıma seans yaptım, sorular sordum, inanın cevaplar aldım. Sonra günün birinde sanırım elektrik düğmesi bozulmuştu, ben ışığı kapatıyorum, bir kaç dakika sonra kendiliğinden yanıyor, olay üç beş kez tekrarlanınca, bu olayı çağırdığım ve geri gönderemediğim ruha bağladık, eeee korktum tabii, bir daha da çağırmadım.

Ama gelecekten haber almak kanıma girmiş, başka fallar öğrendim, iskambil fallarını çok sevmedim, fakat tarot farklıydı. Tarotun ruhu var, tarot kartlarının, falına bakılan kişiyle sonsuz uyumu var. Ancak çok zor bir fal, her kartın farklı durumlarda onlarca değişik anlamı var, iyi korele etmek lazım, matematik gibi bir şey.

Yıldız falı bakmayı bilmiyorum, bir zamanlar bilen birisine gittim, yıldız haritamı çıkarttı. Geçmiş gün, haritama nedense çok ısınamadım, falcı yıllar önce İzmir'e yerleşmiş bir İtalyan'dı, yorumları fazla geneldi, halbuki ben çok özel şeyler söyleyen, nokta atışı yapan falları severim.

İşte böyle, fazlasıyla özel, dediğim nokta atışını yapan bir yöntemi öğrendim. İki yıl boyunca, sayısız seanslarca, bu işi öğreten bir uzmana gittim. Yalnız tek sıkıntı bu yöntemle sadece kendin için, ya da neredeyse kendin kadar tanıdığın bir yakının varsa onun için geleceği çözebilirsin.

Bu yöntemde kullanılan hiç bir malzeme yok, hatta işin içinde kendiniz bile yoksunuz, olaylar olurken siz uyuyorsunuz. Daha fazla merak ettirmeden açıklayayım. Gelecekte neler olup bitecek, o anda aslında neler oluyor, yani kendinizden bile sakladıklarınız ne? İşte bu soruların hepsine cevap veren yöntem, bir rüya çözümleme programı.

Program size rüyayı yakalamayı, sembolleri anlamlandırmayı öğretiyor. Siz alt benliğinizle konuşuyorsunuz. Alt benliklerimizin dili yoktur, bizimle semboller aracılığıyla konuşur. Ve ancak çevre ve üst benlik sustuktan sonra konuşur. Alt benlik size kendi hakkınızda haberler verir. Aslında her gece bu konuşma oluyor ama büyük bir çoğunluk rüya yakalamayı bilmedikleri için uyanır uyanmaz neler gördüklerini unutuyorlar, bir kısım rüya hatırlayanlar ise alt benliğin kullandığı sembol dili bilmedikleri için, neler dendiğini anlamıyorlar. Bunun bir dil olduğunu çözen bir çok kişi var, ben Jung'a göre sembol okumayı öğrendim. Eğer alt benliğinizle düzgün bir ritmde konuşmayı sürdürürseniz, bir süre sonra size güveniyor ve kollektif bilincin kapılarını  açıyor.

Kollektif bilinç, iki yüz bin yıldır evrilmiş insanın ortak bilinci. İnanılamaz bir bilgi okyanusu, içinde her türlü soruya cevap var.

İşte ben her gece, bunlarla haşır neşir oluyorum, alt benliğimle aramda neredeyse hiç sorun kalmadı, uzlaştık, beni sevdi ve ortak bilinç kapısını açtı.

Değişin, yoksa sonunuz kötü

 ''Size göre hayatınızın en büyük hatası neydi?'' temalı bir toplantıya katıldım. Toplantı öncesi klişe yaklaşımlarım oldu. En büyük hatam hayır diyememekti dedim, sonra fikir değiştirdim, en büyük hatam eş seçimimdi kararına vardım, sonra bunun kolaycılık olduğunu hissettim ve en büyük hatam değişime ve gelişime en verimli çağlarımda kapalılığımdı dedim..... Uzun süre aynı yerde yerleşip kalmak, bir kaç yabancı dil öğrenmemek, başkalarının onayını beklemek, karşımdakinin memnuniyeti için sürekli vermeyi matah bir şey sanmak gibi bir çok  hata buldum. Ama soru hatalarınız neydi değildi, en büyük hatayı soruyordu.....

Ben hatalarımı 1-2-3....diye maddeledim ve toplantı sonrası bunların hangisinin en büyük olduğunu seçmeye karar verdim. Biliyor musunuz, en büyük hatam listemdeki hiç birisi değildi, tabii onlarda hataydı ama hayatımı zindana çevirdiğim şey bambaşkaydı. Çok masum görünen, hatta iş bilirlik, pratiklik, çözüm odaklılığı diye açıklanabilecek bir tutumumdu.

En büyük hatam, sürekli geleceği dizayn etmekti.  Sürekli bir adım, bir kaç adım, bir kaç dakika, bir kaç saat, bir kaç gün, ay ya da yıl sonrasını planlamak, benim en büyük hatamdı. Benim gibi (yani eski benim gibi) olan kişilere dizayncılar diyelim. Dizayncıların eskiden bir not defterleri olurdu, yapılacaklar listelerini yazarlar, yaptıkça da yanlarına bir tik atarlardı. Şimdi akıllı telefonlarda aynı programlar var, hatta alarm çalıp, ne planlandıysa hatırlatan programlar. Dizayncılar, henüz yaşamadıkları anları bile ipotek ettiren yarı ölülerdir. O anları yoktur, çünkü neyi nasıl yapacaklar, nereye nasıl gidecekler, ne alıp verecekler hep onu düşünürler. Yaptıkları, uyguladıkları şeyin tadına varmazlar, konsantre olmazlar, çünkü o anda bir adım sonrasını planlamakla meşguldürler.

Durduk yerde dizayncı olunmuyor, ne kadar çok hayır diyemiyorsanız, ne kadar çok başkasının memnuniyetine endeksli yaşıyorsanız, ne kadar çok mükemmeliyetçiyseniz, o kadar çok dizayncı oluyorsunuz. Ne yapabilirim, ben böyleyim, huyum bu gibi değişime ve gelişime kapalılık dizayncıların bir savunma şeklidir.

Dizayncıların sonuna gelince, kendilerini yok ediyorlar. Aynen böyle ifade ediyorum, yok ediyorlar. Hemen aklınıza intihar gelmesin, gerçi o da azımsanmayacak kadar çok rastlanıyor ama esas yok ediş, zihnin faaliyetiyle oluyor ve kendi beyni dizayncı şahsı rölantiye alıyor, başlangıçta bunu sinsice yapıyor, o durumun adına örtülü depresyon diyorlar. Bir süre sonra da örtü kalkıyor, tam depresyon.

Depresyona girmiş dizayncıya hiç acımıyorum, zaten yaşamıyordu ki, bence etrafta koşuşturup durup, çoluğa çocuğa kötü örnek olacağına, depresif depresif otursun daha iyi.

Tam şu anda durun, düşünün, dizayncı mısınız karar verin. Değişin, yoksa sonunuz kötü.....

En büyük hatasını bile bulmuş ve değişmiş birisiyim ben, depresyonun kollarından kendimi koparta koparta almış birisiyim, eski bir dizayncıyım....O zaman bu kurtuluşun şerefine, şu anımızı bir şiirle süsleyelim mi?

Toz kokusunu sevmiyorum. O koku,çocukluğumdan bu yana bende yalnızlık, ayrılık, çaresizlik çağrıştırır. Peki neden?

Gençlik yıllarımda, içime dönüp bakmazdım, daha doğrusu içime bakıp, bu neden böyle, ben neden şöyleyim kısmını bazı işlerden sonraya bırakmıştım. O zamanlar bir kaç iş yerinde çalışıyordum. Resmi işim vardı, muayenehane açmıştım, yeni yeni türeyen tıp merkezlerinden birisinde de belirli saatlerde hasta bakıyordum. Çocuklarım vardı, gündüz saatlerinde işimden, akşam eve dönünce de, derin uykumdan dolayı, içime bakmaya vakit kalmamıştı. Konu o değil ama neden o kadar fazla ve çabuk uyuduğum meselesi de yıllar sonra çözümlendi, gencecik bir psikolog, ''Olmak istemediğiniz yerde saklanmanın en kolay yolu uyumaktır'' deyiverdi. Aynayı suratıma doğru tutuverdi. Yaşlanmaya yüz tutmuş suretime bakıp, hıııı dedim, demek ki öyle, demek ki saklanmışım.

Saklanmadığım, daha doğrusu saklanmaya gerek olmayan ve o kadar fazla çalışmadığım yıllar geldi. İşte o zaman, birden kendimi merak ettim. Bu merak, sevgi, şefkat, teselliyle ve belki  biraz da özürle dolu bir meraktı. Ben yıllarca başka şekilde işleyen bir makinaydım, kendimi yeniden kurmak için bir süre yeni bir anahtar aradım. Bu arayışa bir ilkbaharda başladım. Bunu bilmeden yaptım ama size tavsiyem, yeni başlangıçların doğru mevsimi ilkbahardır. Çevre olanın bitenin üstünü çimenlerle, yoncalarla, papatyalarla örter, dallardaki tomurcuklar önce pembe, sonra beyaz hatta sarı ya da eflatuna dönüp değişimin aslında ne kadar da kolay olduğunu fısıldar. Ben, bir ilkbaharda, toz kokusu benim için neden böyle diye sordum.

Gerçi toz kokusunu kim sever? Benim hissettiğim sevme veya sevmeme değil, o koku içimden bir şeyleri koparıyor, kopan yerler kanıyor, bir süre sonra bu toza, kan kokusu da bulaşıyor. Kendi ayak izlerimden geriye yürüye yürüye, tozun kana bulaştığı yeri buldum.

Burası minicik bir taşra kasabası, İç Ege'de bir yerlerde, ismi önemli değil. Tabii o an için çok önemli de, şimdi anlamsız bir isim. Neyse işte, her kasaba gibi bir kasaba. Her kasabada ne varsa orada da aynısı var. Rengarenk bir şeyler satan bakkallar. Satılanlar çeşitli,  sakız, top, plastik su tasları....vs. ama hepsi rengarenk. Kasaplar, vitrinlerinin camları hep kirli olan kasaplar, tahtanın üzerine dizilmiş kelleler hala gözümün önünde. Onlara bakınca utandığımı hatırlıyorum. Ben yemek istediğim için ölmüş bir göze bakmaktan utandığımı. Sonra erkek berberleri, kapılarının önünde paslı demirlere asılı iğrenç havlularıyla erkek berberleri. O havluların ne renk olduğunu bu gün bile anlamış değilim, ya da o kirin rengiydi. Ben oralardayken çerçi, manifaturacı, tuhafiyeci diye meslek erbapları da vardı. Ege'de içerilere saklanmış bu taşra kasabasında, tüm tuhafiyeciler, çerçiler ve manifaturacılar göbekli erkeklerdi, alçak ve sinsi ses tonuyla konuşurlar, sattıkları parlak yumuşacık kumaşların, envai çeşit düğmelerin, boy boy fermuarların arasından aniden ortaya çıkar, sonra tekrar kaybolurlardı. Bunların dükkanlarında da hafif toz kokusu alırdım. Hafif ürperirdim ama buralardaki toz daha az acıtıcı olmalı ki, derinlerdeki bir mağaradan açık havaya çıkar gibi güneşli yola kendimi attım mı hiç etkisi kalmazdı.

Bu kasabaya gelmeyi sevmezdim ama en çok da geri dönmeyi sevmezdim. Geldiğim yerde ki eksik olan şeyleri tamamlayan bir kasabaydı burası. Ama bu tamamlama canımı acıtırdı. Tamamlama, her zaman can acıtır, çünkü eksik olduğunu en iyi o zaman anlarsın. Bunun hissediliş şekli iç sıkıntısıdır. Benim de bu kasabaya geliş planlarıyla başlayan iç sıkıntım giderek artar, kaldığım sürece gizlendiği yerden kim olduğumu kulağıma fısıldar, ayrılırken o ana kadar tamamlama adına verdiği her şeyi hoyratça koparıp geri alırdı.

İşte toz kokusu tam da buradaydı, tam bu kasabaya geldiğim ve geri döndüğüm yerde. Yani otobüs garajında. Yıllar sonra, garajın depremde yıkıldığını duydum. Rahatladım, orayı yakıp yıkmak istediğim günleri hatırladım. O zamanlar bu istek, sıcak yaşlar olur tozlu yanaklarımdan aşağı süzülürdü. Depremde oranın yerle bir olduğunu duyunca, bitti dedim, seninle hesaplaşmamız bitti.

Yüz yaşımı görebilirim veya bu yazıyı yayınlamaya bile fırsat bulamayabilirim

Yeni yıla bir kaç gün kaldı. Bugün aralığın yirmi dokuzu. 29.12.2016....Bu tarihi yazarken, anlamı var mı diye düşündüm. Hayır, her hangi bir anlamı yok. Yılın bitip, diğerinin başlamasının da bir anlamı yok. Daha doğrusu özel bir anlamı yok.

Acısıyla, tatlısıyla geçti denir ya, geçip giden yılın acısı çok fazlaydı. Ülkemizde, bölgemizde olan bitenin üzerinde kalın bir sis perdesi var. Bundan yüz yıl sonra, bu dönemin tarihini anlatanlardan, yaşadığım süreci dinlemek isterdim. Bu imkan olsaydı, yani yüz yıl sonraki toplantıya katılma imkanım, hadi yaa dibimizde yaşananları nasıl olmuşta anlamamışız diyeceğimden eminim.

Ben şöyle dönüp, yılları yürüyüp gelmiş, 2017'ye doğru ilerleyen Feray'a bakıyorum. Bu yaşam süresine neler neler sığdı, sığmaya da devam ediyor. Her zaman, yazdıklarımın özünde, yaşanan olumsuzlukların şansımız olduğundan bahsederim. Böylece olumluyu anlayabildiğimizi, değerini bildiğimizi ballandıra ballandıra anlatırım. Acılar bizi büyütüyor, olgunlaştırıyor derim.

Keşke acıyı bire bir yaşamak şart olmasaydı, bir simülasyon programı olsaydı, içine girip, eğitilip çıkabildiğimiz. Kim bilir belki zamanla bu da mümkün olur. Şimdilik o sıkıntıyı yaşamak gerekiyor. Bunu söylüyorum, kendimi buna yürekten inandırmak istiyorum. Yoksa, kendimle hesaplaşmam çok zor olur. Çektiğim onca acıdan kendimi sorumlu tutmak sonumun başlangıcı olur.

2017 ye atmış yaşında giriyorum. İnsanın değerini bilmenin, kendi değerini bilmekten geçtiğini öğrenerek giriyorum. Atmış yılın mucizesi bu bilgi. Bir resmin son parçası olan bilgi. Bir puzzle düşünüyorum. Bir yırtıcı kuş, mesela bir kartal puzzel'ı. Son parçası gözleri olsun. İşte bu son bilgi kartalın gözleri gibi. O son parça olmadan diğer parçalar anlamsız ve işlevsiz.

Kendi değerimi bilmeye başlayınca, bunu yapamadığım uzun yıllarım için hayıflandım, içim kendime acıdı, sık sık keşke dedim, sonra giderek gündemden kalkan keşkelerim, neredeyse hiç kalmadı. Son bilgi, puzzel'ın son parçası pişmanlıkları gölgede bıraktı. Atmış yaşındayım, daha ne kadar yaşarım bilmiyorum, bir ay, bir yıl, on yıl...Yüz yaşımı görebilirim veya bu yazıyı yayınlamaya bile fırsat bulamayabilirim.

İşte tam da bunun için, ömrüm kısaldığı için, ya da en değerli hazineye kavuştuğum için pişmanlıkla kaybedecek vaktim yok. Yeni yıl, 2017  umut yılı olsun istiyorum. Umut etmeyi seviyorum. Bunlar çocukluk ve gençlik umutları gibi değil. İçinde iş, aş, mevki, para, pul, ilişki yok. Barış umut ediyorum gibi klişe bir umut da değil. Barışın umut ederek değil, akılla, üstünde çalışarak, kafa yorarak, fedakarlık ederek ulaşılabilecek bir durum olduğunu biliyorum. Benim umutlarım daha özel.

Yazmayı seviyorum. Konuşur gibi, sarılır gibi, su içer gibi yazmayı. Kendiliğinden başlayıp akıp giden cümlelerle, ihtiyacım olan kelimelerle yazmayı seviyorum. Kelimeleri seçmiyorum, onlar beni seçiyor. Susuzluğumu gideren, açlığımı doyuran, üşümüşlüğümü ısıtan kelimeler beni seçiyor. Ben öylece duruyorum, onların yağmur gibi üstüme yağmalarını şaşırarak, ağlayarak, kahkaha atarak karışık binbir duyguyla seyrediyorum.

Feray 2017'ye böyle giriyor, son parçasını da tamamlamış bir resim gibi. Pişmanlıkları yok, umutları var. Sizin için de aynısını diliyorum. Belki bu yazı biraz önce bahsettiğim bir simülasyon gibidir. Bunu okuyan bir genç olumsuzluğu tatmadan da olumluyu algılayabilir.

   Başka ülkelerde nasıl bilemeyeceğim ama bizim ülkemiz ötelenmiş yaşantıların ülkesi


   Bir keşif yaptım. Keşif belki iddialı bir kelime olacak, başka bir şekilde açıklayayım. Bir şey buldum, ya da zaten vardı, ben yeni farkettim. Sonra bir baktım ki, bir çok insan bunu zaten uyguluyor. Kendime önce kızdım, sonra ölmeden önce, bu zaman diliminde bunun farkına vardığım için kendimi kutladım. Farkettim dedim ya, tuzu kuruların farkındalık yolculuğu aklıma geldi.

Parmak ucundaki ilham gecelerinin sırrını çözdüm

Ben ilkokulda iken,  yeni bir kelime öğrendiğimizde, cümle içinde kullanma ödevi verilirdi. Sanırım size de tanıdık geldi. Üç beş tane kalıp cümlenin içinde döner dururduk. Mesela kelimemiz 'elek' ise, cümlelerimiz  'Babam elek aldı.', 'Ben elek gördüm.'....vs. olurdu.  Böyle mantıktan, duygudan, zekadan yoksun cümleler kurardık. Benim neslimin eğitim şekli buydu. Halbuki ben çocukluğumda güzel konuşmayı, bol kelime kullanmayı, geniş perspektifli hayaller kurmayı becerirdim. Bunu nereden mi biliyorum? Bir kısmını hatırlıyorum, bir kısmını o zamanları bilenler anlatıyor. Ama buna rağmen ödev cümlelerim, aynı kalıplarda olurdu. ''Ben elek gördüm''

Bu konu neden aklıma geldi? Paradoks kelimesinin TDK'na göre Türkçe'si ''Karşıtlam''...Hadi kolaysa cümlede kullanalım. ''Babam bir karşıtlam aldı.'' veya ''Ben bir karşıtlam gördüm.'' olamayacağına göre, nasıl kullansak acaba.

Paradoksun etimolojik kökeni Eski Yunanca, paradoksos kelimesinden geliyor, hemen hemen hiç değişmemiş. Karşıt, çelişen düşünce demek. Yine TDK tanımı şöyle diyor ''Kökleşmiş inançlara aykırı olan düşünce ve duygu'' Şimdi cümle içinde kullanalım. Mesela ben geçenlerde bir kaotik durumu anlatmak için paradoksal olaylar zinciri gibi demişim. Paradoksal yerine karşıtlamsal mı diyeceğiz. Karşıtlamsal olaylar zinciri.....

Bir de geometride paradoks çizimi var. Öğrendim ve bayıldım. Zaten özellikle bir toplantıdaysam, konu beni sarmamışsa, havanda su dövülüyorsa, önümdeki kağıda bir şeyler karalarım. Meğerse kuralını bilmeden paradoks çizermişim.

Şu günlerde her salı bir grupla toplanıyoruz. Tema parmak ucundaki ilham. Bu toplantı neden planlandı ve ben neden katıldım tam hatırlamıyorum. Aslında toplantıyı planlayan ve katılanlarla beraber olmak istedim denebilir. İçerikten bi haber bir şekilde başladım. Gerçi çalışmanın isminden yola çıkıp bir şeyler anladım, bu parmakla yani elle yapılacak bir şey dedim demesine de....

Her hafta parmak başka bir işe bulaşıyor, bu hafta paradoks çizdi, geçen haftalar başka başka şeyler yaptı. Onları da sırası gelince anlatacağım. Parmak ucundaki ilham gecelerinin sırrını çözdüm. Sağ ve sol beyinler ortak kullanılıyor. Hatta biraz sağ ağırlıklı bile olabilir. Kısaca hatırlayalım, sol beyin mantıklıdır, ardışık düşünür, analitik ve objektiftir. Sıkıcı yani ama hayatta kalmamız için kesinlikle gerekli. Sağ beyine gelince, rasgele davranır, sezgileriyle yol alır, sübjektiftir ve en önemlisi dokunup hissedeceği şeyler kullanarak uzaysal boşlukları doldurur, parçaları birleştirip bir bütün oluşturur.

Meğerse salı akşamlarının sırrı buymuş. Eller çalışmaya başlayınca, somut şeylere dokununca, sahneyi sağ beyin alıyor. Metafor deseniz onun işi, zamansızlık deseniz onun işi. Son salı paradoks çizdim ve boyadım. Metaforlar ve zamansızlık içimden coştu taştı ve şiir oldu

Ve sıkı durun paradoks kelimesini kullanıyorum hem de şiirime isim olarak

PARADOKSUN AÇTIĞI YOLDAN

Bir gün yolunu kaybedersen eğer
Hayır, hayır
Kaybetmezsin, kaybedemezsin
Eğer korkuyorsan, ağlıyorsan, yorgunsan
Ve tekmil yüreğin sanki yerinde değilse
Yol seninki değildir sadece
Derin nefes al
Gözlerini kapa
İşte orada, yıldızların altında
Senin çizgilerin, senin renklerin
Dedim ya
Kaybedemezsin
Şimdi artık yolundasın
Yürü şimdi
Kenarda, derinlerde
İstediğin her yerde
                  Feray Coşkun

Yirmiler, otuzlar, kırklar, elliler....enerjinizi fillere kaptırmayın

Bu da ne böyle demeyin. Aynen böyle. Belgesellerde rastgelmişsinizdir, fil ağır adımlarla, gölete doğru yaklaşır, hortumunu suya sokar ve uuuuuupppppsssss. Yani bu sesi uydurdum, suyun seviyesi anında düşer, o derece emer. İşte bazı insanlar, susamış filler gibidir. Nazikçe, ağır adımlarla yaklaşır, kendinize güveninizi, neşenizi, gelecek hayallerinizi, pembe düşlerinizi, derin nefeslerinizi göz açıp kapayıncaya kadar emer giderler.

Bu kişilerle karşılaşır, ayak üstü iki laf edersiniz. Ardından, nedenini anlayamadığınız bir karamsarlık, bir anksiyete hali, deyim yerindeyse derin bir pörsüme yaşarsınız. Bazen nedeni hiç bulamazsınız.  Bazen sosyal ilişki bana iyi gelmiyor diye daha da içe kapanır, güvensizliğinize güvensizlik eklersiniz. Bazen durumu anlar, öyle sert bir savunma zırhı giyersiniz ki, kimse zarar vermek için nüfuz edemez ama siz de o zırhın içinde duygulardan arınmış bir şekilde hapsolursunuz.

Ben bu aşamaların tümünü yaşadım. Fil geldi, emdi gitti. Ardından sersemledim, bana neler oluyor dedim. Sonra kendimi izole ettim, bir köye saklandım. Orada hafif depresif hallerim iyice köklendi, hatta beynim vücuduma artık öl, haydi öl, korkma öl mesajları gönderdi. Sonra kendi bulduğum kişisel gelişme yöntemleriyle bir zırh ördüm, giydim ve şehre döndüm. Fillerin arasında dolanmaya başladım, test ettim. Önceleri bu şekil korunmadan haz duydum, kendimi güvende hissettim. Sonra bizzat kendi inşa ettiğim hapishaneyi farkettim. Fillerin giremeyip, benim de çıkamadığım hapishaneyi.

Önce filleri anlatayım, onların maskeli nazik yöntemlerini, sonra da hapishaneden çıkış ya da kaçış sürecimi. Fillerin suya yaklaşma şekilleri nasıl yavaş adımlarla, dans eder gibi, usul usulsa, gerçek hayattakilerin geliş şekilleri de aynıdır. Canım benim diye yaklaşırlar, hatta sizi ne kadar sevdiğinden, nasıl takdir ettiğinden dem vurup, önceden hazırladıkları vurucu cümlelerini söyler, ardından rahatlamış, susuzluk hislerini gidermiş bir şekilde, görüşelimmm, byyy diye uzaklaşırlar.

Canım benim, ne oldu sana? İşte bu soru karşısında, beyniniz hemen sorar, ne oldu bana? Hem kendinize, hem karşınızdakine yok bir şeyim, iyiyim dersiniz. Karşıdakinin beklediği pas cümlesi tam da budur. Zaten iyi ol arkadaşım, ben başkaları gibi değilim, hep senin iyiliğini isterim. Hoppala bu da nesi, demek ki benim kötülüğümü isteyen birileri var diye düşünürken, yüzünüz de düşmüştür, karşıdaki için tam da uygun ortam oluşmuştur. Aman değmez üzülme ama sen pek iyi görünmüyorsun, bir kan tahlili yaptır istersen derken aynı zamanda sizi süzer, ha bu da güzel ama yeşil sana daha çok yakışıyor der ve gider. Ve gitti. Ardında ne idüğü belirsiz bir sıkıntı sisi bırakarak gitti. Sabah aynaya bakmışsın, gayette iyisin, evet hayatın zorlukları var ama kimin hayatında yok ki? Üstelik yeni aldığın kırmızı kazağı giymişsin. Ama neden hiçbir şey sabah hissettiğin gibi değil anlamazsın.

Bazen insanların yumuşak karınları vardır. Bunun sebebi, eşleri, işleri, çocukları, aileleri, mali durumları, yalnızlıkları, sorumlulukları, zaafları....vs.olabilir. Filler yumuşak karınlara direkt saldırmazlar. Çünkü bilirler ki öyle bir saldırı sonrası artık o adrese bir daha gidemezler. Onlar yumuşak karnın neden yumuşak olduğunu çok iyi bilir çevresinde dolanırlar, punduna getirip öldürücü hamlelerini yaparlar. Bu cümle canımlı, ciğimli, cığımlı fazlasıyla sevgi dolu ve kibar bir cümledir. Sonunda başarılı olduklarından emin bir şekilde üzülme diye sarılırlar ve bir başka su kaynağına doğru yönelirler.

Fillerden bu kadar olumsuz  etkilenmenin en önemli nedeni, toplum tarafından onaylanma isteğidir. Kendimizi sevmenin, saymanın, beğenmenin, onaylamanın anahtarı toplumun elindedir. Fil bunun farkındadır, kapıyı bu anahtarla açar, ne kadar yara kabuğu varsa hepsini kaşır, bazılarını kanatır, o sırada uçup giden olumlu enerjiyi emer, seni öper, gözlerinin ta içine bakarak seni önemsediğini söyler ve gider.

Duvarlarını sağlamlaştırırsın, anahtarı değiştirirsin, ulaşılmaz olursun olmasına da, sen sen değilsindir artık. Özgür değilsindir, merhametli değilsindir, heyecanlı değilsindir, içten değilsindir. Duvarın sıkıcı kalınlığını örtmek için yapay bir neşe ve mübalağalı tavırlar oluşturursun.

Çözüm kendini kayıtsız ve koşulsuz sevmekten başka bir şey değil. Her şeyi bilmek, her kurala uymak, herkesi memnun etmek durumunda değiliz. Toplumun tarif ettiklerini yapmak zorunda da değiliz. Eğer kendi yürüyeceğin yola kendin karar verirsen, toplum artık seni denetleyemez. Hani psikologların üstünde çok durduğu içimizdeki çocuk, içimizdeki ebeveyn, içimizdeki yetişkin var ya, bunların üçünün de sesine kulak verin, bu üçlüyü uyumlu hale getirin diyorlar. İşte bu çok doğru. Fillerin suyu kolayca emiverdiği kişiler maalesef çocuklarını küstürmüş, yetişkin yönlerini geliştirmemiş, neredeyse sadece ebeveyn kısmı var olan kişiler. Yani toplumun parmağında oynattığı, dövdüğü, ezdiği, giderek yok olmasına göz yumduğu kişiler

Filin en küçük bir yaralama girişiminde bile, içimizdeki ebeveyn hemen karşı gücün yanında yer alır. Hemen sormaya başlar. Neden böylesin? Neden beceriksizsin? Neden eksiksin? Neden yetersizsin?Neden çirkinsin? Neden zayıfsın? Neden şişmansın? Neden her aksi şey senin başına geliyor? Neden? Neden?

Dış etkenlerden korunmak için bir zırh oluştururken, maalesef bu iyice güçlenmiş ve palazlanmış ebeveyn içeride kalır. Sonuç derin bir güvensizlik hissi ve suçluluk duygusu. Hatta size hadi öl artık diyebilen bir suçluluk duygusudur.

İşte böyle, içlerindeki ebeveynin hayatlarını zehir ettiği, böylece hayat enerjileri fillere yem olan yirmili ve otuzlu yaşlar çabuk toparlanın, kırklar hadi gayret, çok geç kalmış sayılmazsınız. Elliler, size gelince, eskileri onaracağız diye uğraşmayın, yılan gibi soyun atın o eski kabuğu, hani diyorlar ya hayatınızı alt üst edin, altının daha güzel olduğunu bilin.Ve yirmiler, otuzlar, kırklar, elliler....enerjinizi fillere kaptırmayın.


Tabii  filler kimler ve neden fil olmaya soyunmuşlar? Apayrı bir yazı konusu.....Hekimanne bunu da yazar, takipte kalın.

Ananem su gibi aziz ol derdi, ben aradan azizi çıkardım su gibi oldum, su oldum

Aslında burçlara biraz inanıyorum, biraz inanmıyorum. Astrolojiye de öyle. Fal ile aram çok iyi, bakamam ama baktırırım, kahve, tarot, el, su, bakla...vs. o anda falcının söylediklerine inanır, etkilenir, bir saate kalmaz dediklerini unuturum. Bir kere de yıldıznameme baktırmıştım, sanırım çoğu çıktı. Yok yok çoğu değil, tümü çıktı.

Ben balık burcuyum. Su burcu, suyla ilgili olaylardan çok etkilenirmiş. Bu doğru işte, başka su burçlular nelerden etkileniyorlar bilemeyeceğim. Benimki sadece kişisel bir gözlem. Ben eğer su birikintisinin yanında yaşamıyorsam yaşadığımı anlayamıyorum. En çok İzmir'de yaşadım. Son yıllarımda da İstanbul'da. İzmir'de, İzmir Körfezi'ne bakarken, ya da Ege'den Akdeniz'e doğru inerken hep bir sıkışıklık hissi yaşardım. Belki karanın kıvrımlı kenarlarından, belki de denizi parçak pinçik eden adalardan, ya da tamamen kapkara ruh halimden kaynaklanan bir sıkışıklıktı bu.
.
İstanbul'da Boğaz ve Haliç biraz nehir havasında olsalar da, evimden yürüyerek ulaşabildiğim deniz adalarla dolu olsa da, buralara bakarken aynı sıkışıklık hissi yok. Hatta her ada vapuruna binişimde, ''Ada vapuru yandan çarklı'' diye mırıldanıyorum. Halbuki biliyorsunuz çark falan yok, Heybeli'de Değirmen Parkı'nın tam en ucuna kadar gidip, Burgaz'a en çok yanaştığı kısma oturup ''Biz Heybeli'de her gece mehtaba çıkardık'' mısrasını yazanı bir kayığın içinde hayal ediyorum.

Balık burcuyum ve su bana iyi geliyor. Bir kaç kez yağmurda sırılsıklam ıslandım. Lapa lapa kar yağarken duyduğum hazzı duymadım. Kollarımı ve ağzımı açıp gökyüzüne doğru, seni seviyorum hayat diye bağırmadım. Eni konu koştum, bir sığınacak yer bulunca sokuldum, üstümü silkelemeye çalıştım. Aslında bu yağmura çıkışım bir deneydi. Ölmeden önce yapılacaklar listemde vardı. Bu listedekileri bir kez yapıyorum, eğer hoşlanırsam tekrar yapılacak işareti koyuyorum. Yağmurda ıslanmanın yanında işaret yok. Su burcuyum ama böyle ıslanmayı sevmedim.
Halbuki duşun altında abartı olmasın ama saatlerce kalabilirim. Demek ki giyinikken soğuk su duşundan hoşlanmadım. Yani yağmur aynen böyle, giysilerinle soğuk su duşu.

Denize, göle hatta nehre girmeyi çok severim ama şiddetli bir boğulma korkum da var. Onun için içindeyken tüm aktivitem kıyı boyuncadır. Bu korkumu yenmek için terapi gördüm, bir yüzme hocasından stil ve nefesi kullanma eğitimi aldım ama nafile. Suya ilk girdiğimde kendime verdiğim komut, dikkat et boğulma.

Terapi deyince, aslında en baştan beri anlatmak istediğim bu. Suyu terapi için kullanıyorum. Elimi ve yüzümü yıkamak, yudum yudum ılık su içmek, sebze-meyve yıkamak, duş almak....havuza girmeyi sevmiyorum, çünkü havuzun içindeki su değil, tamamen kimyasal bir sıvı.

İçimi acıtan bir şey oldu mu, çözümler kilitlendi mi, nefesim daraldı mı, kendimi yalnız hissettim mi, çaresiz kaldım mı musluğu açıyorum. Ya da o büyük su kütlesinin yanına gidiyorum, bazen vapura binip o kütlenin üstünde dolanıyorum. Suya dokununca, ona bakınca, üstüne çıkınca, içine girince, onu içime alınca iyi geliyor. Şifa gibi bir şey, dost gibi.

Bu yazıyı yazarken ana fikri unuttum, sonra tam hatırlarken yine kaçırdım. Sanırım ana fikrim.....''Su, su burcundakilere iyi gelir''

Ayakkabıcı Mişon'un masalını duymuşsunuzdur. Hani fakir, yorgun ve mutsuz Mişon. Gelecek için umutları olmayan, tek düze yaşayıp giden Mişon. Karısını geçimsiz, memnuniyetsiz, çocuklarını yaramaz ve aptal olarak tarif eden Mişon.

Masal bu ya, bir gün bu durum canına tak diyor, arkadaşlarından dinleyip durduğu dünyanın diğer tarafını görmek için yola çıkıyor, çünkü biliyor, hissediyor, mutluluk henüz gidip görmediği bu diyarlarda. Mişon yürümekten yorulunca, bir ağacın gölgesinde uyuyup kalmış ama uyumadan önce ayakkabılarının burunlarını gidiş istikametine doğru çevirmiş. Çünkü yolun gidişi ve gelişi o kadar çok birbirine benziyormuş.

Sonrası, bildiğiniz gibi, bir hırsız ayakkabıları çalmak için eline alır, beğenmeyip yerine koyar koymasına da, tam ters yönü gösterecek şekilde bırakır. Mişon uyanıp yoluna devam eder, tahmin ettiğiniz gibi kendi şehrine döner gelir. Bunu biz biliyoruz ama Mişon bilmiyor. Önce aradaki benzerliğe şaşırır, sonra içindeki heyecan, değişim isteğinin kıvılcımı, yolculuk hoşgörüsü ve daha pek çok iyi şey birleşir. Mişon doğup büyüdüğü memleketi, başka bir memleket olarak görür, karısını başka bir kadın, çocuklarını başka çocuklar. Yine ayakkabı tamircisidir, çok daha iyisidir, müşterileri bu değişime şaşarlar da ses çıkarmazlar, memnuniyetlerini daha çok para vererek gösterirler, tüm tamirleri Mişon'a getirirler. Karısı önce neler olduğunu merak eder, neden değişmiştir kocası, sonra niyeyse niye der, kocası onun evdeki uğraşlarına, her gün elinde bir buket çiçekle gelip teşekkür etmektedir. Karısı memnuniyetini daha güler yüzlü, daha konuşkan, daha anlayışlı olarak, lezzetli yemekler pişirerek gösterir. Çocuklar, babalarının kendilerini dinleyip anlamaya çalışmasına, hele hele oynamasına hiç anlam veremezler ama çok hoşlarına gider, çocuk onlar. Çocuklar bir ekersen bin verenlerdir, Mişon'un çocukları da giderek daha uyumlu, daha meraklı, daha çalışkan olurlar.

Sonuçtan herkes memnun, Mişon memnun.

Bu bir masal dili, biz ayakkabı tamir ediyoruz veya başka bir iş tutuyoruz. Eşimiz, sevgilimiz, annemiz, babamız, kardeş, arkadaş, çoluk, çocuklarımız var. Aynı Mişon gibi. O zaman aynı Mişon gibi yapalım. Masal metaforları vardır. Burada uyku bir metafor. Biz de uykunun yerine kendi başlangıcımızı koyalım. İstediğiniz herhangi bir durum. Uyuyup uyanayım, önce karnımı doyurayım, bir deniz kıyısına gidip biraz denize bakayım, önce arkadaşlarla buluşup biraz stres atayım, gözlerimi bir noktaya dikip öylece bakayım......vs.

Bir şey yapın, bir devri kapatıp diğerini açan. Benim devrim, bir kitabın, bir satırının, bir kelimesiyle kapandı ve diğeri açıldı. O anda bu kapanıp açılmayı siz anlamıyorsunuz. Biraz şaşkın, biraz heyecanlısınız, sanki her şey hem aynı hem değil. Kesinlikle daha güzel, daha hoş, daha umut verici, daha iyiye doğru.

Şartlarınıza, yaşamınıza, işinize, ailenize, memleketinize, eksikliklerinize, yeniden görüyormuş gibi bakın. Değişim istiyorsanız, önce kendiniz değişeceksiniz. Haydi Mişon olmaya.......

Birgün hayatın anlamı üzerine saatlerce, günlerce düşünmek istiyorum dedim. Ama arada, sırada düşünmek değil, sürekli aynı soruya kilitlenmek istiyorum, neden yaşıyoruz? Bir yerde bir hata yapıyorum ama ne, bulmalıyım.
Vücut öyle bir makina ki, günde üç kez yakıt koyacaksınız, günün üçte biri süresince dinlendireceksiniz. Dinlenmediği saatlerin neredeyse tamamında da, dinlenme mekanının ve gereken yakıtın temini için çalıştıracaksınız. Peh...çok saçma.

Bu mu hayatın anlamı? Daha doğrusu hayat bu mu?
Bunu sorgulamaktansa, başka bir konuya yoğunlaşıyoruz. Hangi yaş, eğitim, cins, ırk vs. den olsak da yoğunlaştığımız tek konu, çalışma sonrası elde edilen mekan ve yakıt miktarı, bunlarla ilgili ek değerler. Yani kantitatif değerler. Sayılar, rakamlar, ölçütler, belgeler, tapular, sınırlar....

Ben çocukken, bir dönem vardı, çocuklar sokakta oynardı, sokakta para geçmezdi. En güzel oyuncaklar kurumuş dallar, doğanın oyarak şekil ve renk verdiği taşlardı. Çelik çomak, beş taş, kuka oynardık. Nereden geldiği belli olmayan eski çamaşır iplerinde ip atlardık. Okul herkesin okuluydu, bahçe duvarlarını aşarak dışarıya taşmış dallardaki erikler, elmalar, cevizler, iğdeler herkesindi. O sıralar bir karınca yuvasını bıkmadan saatlerce gözleyebilirdim.

Birgün annem, şu tahtacıların oğluyla oynama dedi, sen öğretmen kızısın. Bu laf, bakir ve saf cennetime düşen bir bombaydı. Söylendiği zaman, bu cümlenin ucu zehirli bir ok gibi kalbime girdi, kanıma hiç tanımadığım bir değer yargısını usulca, sinsice soktu. Gerçi o cümle olmasa, bir başkası olacaktı. İllaki olacaktı. Allah allah dedim, bana neler oluyor? Çoluk çocuk o aralar allahın adını pek sık kullanırdık. Allah kavramı o ana kadar, yalan söylediğim zaman beni cezalandırmayı bekleyen ve yalanımı yakalamak için sürekli beni takip eden, güneş sıcaklığında ve sarılığında kocaman yaşlı bir adamdı, o zamanlar allahı öyle hayal ediyordum. Yalancıydım herhalde, cezadan korkardım ama başım dara düşünce bu kocaman sarı sıcak adamın beni koruyacağına da inanırdım.

Annemin cümlesiyle tahtacı ne ki dedim, babası tahta mı satıyor? Tahta da satıyorsa satsın, neden oynamıyayım ki? Sonra büyüdüm, büyüdükçe adına gelenek denen, görenek denen, din denen, mezhep denen, ırk denen, ahlak denen, kadın erkek, fakir zengin, çok zengin, pek zengin, akıllı, okumuş, cahil, işli, işsiz, köylü, kentli, denen, denen, denen pek çok zehirle karşılaştım.

Sonra bu kurgulanmış değerler bütününün altında kaldım. Elbiselerimi dolaplar almamaya başladı. Alt tarafı evde yaşayan dört beş kişi için, şu rengi, bu rengi, sırçası, yaldızlısı falanı, filanı onlarca tabağım çanağım oldu. Yılda bir kaç hafta oturulan evlerim, barklarım.....derken, ibrem daha rafine değerlere kaydı, makamlar ve diplomalar. Kendi sahip olduklarım, ya da olamadıklarım için çocuklarım sahip olsun diye uğraştıklarım.

Yine arada kendime soruyordum. Hayatın anlamı ne? Ne, ne, ne??? O yıllarda bir de hayal kırıklığı var tabi. Yaşam mekanı ve gerekli yakıtımı sağlamışım, hatta fazlalarını istiflemişim, o zaman doyumsuzluğum neden, eksik olan ne?

İşte böyle, ne, ne, ne diye dolanırken, kantiteden kaliteye doğru yuvarlanıverdim. düşmüş de olabilirim veya katıldığım çemberlerden birisinde itivermişlerdir. Bu değişim rüyamda da olabilir.

Her ne olduysa oldu. Dünyanın, kuralların, değerler bütününün öğretilerine rağmen, yıllarca bu çarkın içinde uyumla dönmeme rağmen, meğerse bir gün tüm hayatımı, tek bir valize sığdırabilecek kadar olgunlaşmışım.

Yani hayatın anlamı ne? Para değil, makam-mevki-meslek değil, mal mülk değil, yeme içme-giyme kuşanma değil, ırk-ülke-sınır değil, din-mezhep değil, kadın-erkek-seks değil, çoluk çocuk değil...

Düşündüm, yoğunlaştım, uğraştım veya öylece durdum. Sonunda hayatın anlamını buldum, meğerse çocukken biliyormuşum zaten . Mesela rüzgar, fakirine zenginine, yalıdakine gecekondudakine, okumuşuna cahiline eser, hepsinin vücutlarını okşar, üşütecekse de üşütür. Mesela yağmur, kar, dağın zirvesi, mağaranın nemli ve basık havası, göçmen kuşlar, gökyüzü, bulutlar, dolunay, yıldızlar, çam iğcikleri, üzüm korukları, portakal çiçeğinin kokusu, sokak kedisinin bakışı, arının ürküten sesi, ....Yani küçümsenen algısıyla çiçek-böcek.

Bütün bunlar, benim çocukluğumdaki cennet gibi adres sormuyor, hepsi de herkesin. Henüz küçücük bir kızken, kalbime saplanan oku çıkardım. Artık, değerlerimin içinde hiçbir kantitatif değer barınmıyor. Kaybetme korkusu yok, çünkü kaybedeceğim bir şey yok, onları istemiyorum artık, paylaşılamayan hiçbir şeyi istemiyorum, doğa hepimizin. Ben onun bunun değil, doğa ananın kızıyım. Aidiyet duygum tamamen ona ait, onun beni okşamasını seviyorum, o benim onu kucaklamamı seviyor. Birbirimize değer verip koruyoruz. İşte Hayat Bu.......

Geçenlerde sürecimi bilen bir yoldaş bana dedi ki, süt kavanozundaki kurbağayı bilir misin? İşte onun gibiydin

 
Kişi, kendinden bilir işi. Yani karşındakine yönelttiğin her cümleyi kendine söylüyorsun aslında. Kendinde olan şey ya da düşünce her neyse artık, özü kendi içinde. Ayy karışık oldu. Örneklerle gidelim.
Ben birisi hakkında onun dedikoducu olduğunu söylersem, bu laf bendeki bastırılmış dedikodu yapma isteğimin var olduğunun bir göstergesidir.
Zengin birisi hakkında, taş atıp kolu mu yorulmuş? Kim bilir ne halt etti de köşeyi döndü diyorsam, içimdeki çalışmadan, çalıp çırpıp zengin olma isteği beni dürtüyor demektir.
Dini vecibeleri, birilerinin gözüne soka soka yerine getiriyorsak ve diğerlerinin dinsizliğinden dem vuruyorsak, bu inanç işinden fena halde sıkıldık demektir.
Cinsellikle ilgili eleştiriler yapıyorsak, bu konuda doyumsuzuz demektir
Böyle yüzlerce örnek var.

Şimdi nedeni ne, bunu anlatacağım. İyilik ve kötülük zaman ve mekana göre değişir gerçi de. Mesela öldürmek, çalmak, hak yemek, iftira etmek...vs. genel kötülüklerdir. Bir de, olumlu ve olumsuz duygular vardır. kıskançlık, nefret, kin, gurur, küçümseme, şefkat, sevgi, hoşgörü.....İşte bütün bu duygularla, iyilikle ve kötülükle beraber doğuyoruz. Bunlara arketip deniyor. Ben huy tohumları diyorum. Sonra iş başa düşüyor. Hangisini beslersen, o oluyorsun. İyilikleri beslediysen âlâ. Kötülükleri beslediysen, hay allah, ne yaptın sen? Ama dönüş var, merak etme. Esas mesele arada kalanlar. Duyguları ve düşünceleri, doğru ve yanlışları karmakarışık olanlar. Bu laf onların lafı. ''Kişi kendinden bilir işi''

Mesela kıskançlık çok ilginç bir duygu. İlişkilerdeki kadın erkek arasındaki kıskançlık ayrı bir şey, sahiplenme ve özgüven eksikliğiyle ilgili, benim kastettiğim kıskançlık bu değil. Eğer, görüntünle, maddi zenginliklerinle, mesleğinle, makamınla, soy sopunla ilgili konuşuyorsan. Nedeni ne biliyor musun? Karşıdakini kıskandırma isteği, onun nedeni ne biliyor musun? Kıskandırmak için kullandığın konulardaki yetersizlik duygun ve o konularda senden daha iyi durumda olanları kıskanman.
Karışık gibi ama değil. Kendimizi bu yolla çözümleyeceğiz ve değiştireceğiz. Mümkün mü? Evet mümkün.
'Can çıkmadan huy çıkmaz' diye kim söylediyse, yanlış, can çıkmadan, huy çıkar. Daha doğrusu çıkmaz da pasifize olur, değişir.
Ben bu konuda eminim. Çünkü başardım. Çok fenaydım çok. Bu yolu öğrendim. Oturdum, davranışlarım hakkında bir liste yaptım. Kim hakkında ne söylüyorsam, ne düşünüyorsam, onların benim yaram olduğunu öğrendim. Önce olamaz dedim, sonra utandım, sonra kendime kızdım. Bu arada moralimi de bozmuyorum, çünkü kendimde olmasını istediğim tarafların arketiplerinin, yani tohumlarının içimde bir yerlerde olduğunu öğrenmişim.
Sonra ne mi oldu, düşe kalka bu güne geldim. Geçenlerde sürecimi bilen bir yoldaş bana dedi ki, süt kavanozundaki kurbağayı bilir misin, onun gibiydin işte.
Zavallı kurbağayı, süt kavanozuna atmışlar, yüzeyde kalmak için sürekli hareket etmesi gerekiyor. arada yorulup hareketten vazgeçince, yavaş yavaş batmaya başlıyor, ağzına burnuna süt kaçıyor ve sonuç boğulma. Boğulma korkusuyla tekrar çırpınmaya başlıyor. Öyle çok çırpınıyor ki, süt tereyağına dönüşüyor, yağın üstünde kalan kurbağa kavanozdan atlayıp hayata karışıyor.
Eğer kavanozdaysanız, sakın vazgeçmeyin, çırpının, aklayın kendinizi.....

Kendimizi sevmenin, saymanın, iyi davranmanın yolunu illaki bulacağız

Psikoloji'nin profesyonel yaklaşımında, kişisel gelişme programlarında, aydınlanma yolculuklarında ve benzer çalışmalarda klişe bir yaklaşım var. Bilim, yarı bilim ve bilim dışı aynı yaklaşımda. Bunlar kolay kolay uzlaşamazlar ama bu kez aynı yaklaşımda birleşmişler.

Kendini en mutlu hissettiğin ana dön. Dön ve orada biraz dur. Bu uygulananlara psikolojik test dersek, deneklerin %80'i çocukluklarına dönüyorlarmış. Hani o, hep ulaşılmaya çalışılan muhteşem evlerine, para dolu cüzdanlarına, takıp takıştırılan mücevherlerine, mesleki ve eğitim başarılarına, makamlarına, arabalarına, yatlarına, gezmelerine, tozmalarına, düğünlere, derneklere, doğumlara, sevişmelere dönmemişler ve sadece çocuk olmak istemişler. Orada da çoğunluk bir durum tarif etmiş, üstlerinde pijamaları var, yataktalar ve masal dinliyorlar.

Pijamaları giymiş, yatakta anlatılan masalı dinlerken, sadece o an var. Başka herşey silinmiş, masal, hayal ve çocuk...

Halbuki büyüdükçe, toplumun doğru diye dayattığı kurallar devreye giriyor, anda kalabilmek zorlaşıyor. Toplum, ideali, güzeli, ulaşılması gerekeni tarif ederken, yasaklar, cezalar ve ödüller koyarken çaresizce, sessizce buna itaat ediyoruz. Sonra, geriden gelenleri aynı kurallarda yaşamaya zorlayıp sanki öç alıyoruz.

Yardım isteme cesaretini gösterenlere gelince, onlar çareyi pijamayla yataklarında yatıp masal dinledikleri hallerinin hayallerini kurmakta buluyorlar.

Ben de %80'den birisiyim. Psikolojik destek alırken, taa gerilere gittim, pijamamı giydim, pijamamın paçaları ve cep kenarları fırfırlıydı, üstünde her renkten balonlar vardı. Onu giydiğim zaman, balonlara tutunup uçuyormuşum gibi gelirdi. Sonra uzandım, benim yatağımın bulunduğu odada küçük bir pencere vardı, bir erik dalı neredeyse içeri uzanırdı.

İlk geri gitme deneyimimde, çok ağladım, bu gözyaşları gecenin geç saatlerinde bir şiirin mısralarına dönüştü.

Nicedir uzaktım masaldan
Bir gün büyüdüm dedim kendime
Bu minicik odada tıkılamam artık
Dünya beni bekler
Yürünecek yollar, çıkılacak dağlar var
Ve tabi ki kazanılacak paralar
Usulca çıktım yuvadan
Kendimden emin, korkusuz, biraz cengaver
Masallar ardımda
Küçük insanlarla, büyük aşklara
Paranın göz kamaştıran büyüsüne
Yelkenler fora
Bir basamak, bir basamak daha
Bitmeyen çıkışlar, inişler, parçalanışlar
Gönül sancıları, hayal kırıklıkları
Kara büyü sanki
Ve nihayet cılız da olsa bir ses
Gel yanıma dedi
Bir baktım ki ardıma
Yanlışlarla dolu hayatıma
Ne yaptım ben?
Ne yaptılar bana?
Sonra anladım, masallar ardımda
Masallar ardımda.
F.C

O zaman değişelim, biz değişirsek dünya değişir. Değişimin belirli bir reçetesi yok tabi. Değişim için, kaç insan varsa o kadar yol ve yöntem var, hepimiz deneye yanıla bu yolu bulacağız. Kendimizi sevmenin, saymanın, iyi davranmanın yolunu illaki bulacağız. İşte bu yolculukta,sakın ha sakın masallarımızı ardımızda bırakmayalım.

O zaman size bir masal anlatayım. Güneşin masalı, daha doğrusu güneşin anlatılamaz yakışıklılıktaki oğlunun masalı.

Güneş tanrısı Helios göklerde yaşıyor. Her gecenin ardından, en doğuda uyanıyor ve kızgın alevlerin çevrelediği, inanılmaz güçlü ve vahşi atların çektiği güneş arabasıyla hiç durmadan batıya doğru yol alıyor. Ve sonunda, yorgun argın, yola çıktığı yere gelip, yorgunluktan uykuya dalıyor. Bu kadar meşgulken, hangi ara vakit bulduysa, nasıl olduysa bir ölümlüyle beraber olmuş ve bu aşktan Phaeton doğmuş. Phaeton büyüdükçe inanılmaz güzelleşmiş, bakmalara doyulamayan bir delikanlı olmuş.
Çocukluğundan bu yana benim babam güneşin tanrısı, güneş arabasını kullanabilen tek tanrı dermiş demesine de. Ama son zamanlarda belki annesi ölümlü olduğundan herkes ona inanmaz olmuş, hatta alay bile etmeye başlamışlar. En samimi arkadaşları bile yanından uzaklaşmışlar. Annesinin tüm uyarılarına rağmen, hayal kırıklığına uğramış ve babasına sonsuz öfke duyan delikanlı inanılmaz güç bir yolculuk sonrası babasının sarayına varmış. Birbirlerine sevgiyle sarılmışlar. Phaeton, babası Helios'a ne kadar çok özlediğini, nasıl babasız büyüdüğünü, arkadaşlarının ona inanmadığını hatta alay ettiklerini anlatmış. Helios çok üzülmüş, geçen yıllar için bir şey yapamam ama şimdi dile benden ne dilersen demiş. Phaeton, imkansız olan bir şey dilemiş.Güneş arabasını sürmek istiyorum demiş. Babası olmaz, çok zor, çok tehlikeli, hem de sadece senin için değil, aşağıda dünyada yaşayan herkes için de çok tehlikeli. Fazla yaklaşırsan yanarlar, uzaklaşırsan donarlar dediyse de dinletememiş. Zaten üzgün olan evladını daha da üzmek istememiş. İşte o gün güneş arabasını Phaeton kullanmış. Daha yola çıkar çıkmaz, atlar kullanıcının Helios olmadığını ve ne kadar da güçsüz hatta yarı ölümlü olduğunu anlamışlar. İnanılmaz hızlanmışlar, yularları Phaeton'un elinden uçup gitmiş. Bir ara dünyaya o kadar yaklaşmışlarki, yaklaştıkları yerler kavrulmuş, yangınlar çıkmış, bir ara o kadar uzaklaşmışlar ki her taraf buz tutmuş. Çaresizce arabanın kenarına tutunan Phaeton dengesini kaybetmiş ve aşağı düşmüş. Güneş arabasının atları, Helios'tan korkmuşlar ve geriye evlerine dönmüşler.
Güneş arabasının dünyaya en çok yaklaştığı zamanlarda yanan yerlere şimdi çöl diyoruz, güneş arabasının uzaklaştığı zaman donan yerlereyse kutuplar. Peki Phaeton'a ne olmuş biliyor musunuz? Ege' de bir nehre düşmüş ve ölmüş. Helios ve ölümlü karısı çok ağlamışlar. Ama ne yapsalar Phaeton dönmemiş. Bir Ege ırmağında akmış durmuş. Peki biz ne yapmışız biliyor musunuz. Bu topraklarda sulara karışmış yakışıklının adını sonsuza kadar yaşatmak için atların çektiği arabalara onun adını vermişiz. O gün, bu gündür o arabalara ''Fayton'' diyoruz.

Sakın yakınma, sorunu tesbit et ve çöz, bunu da eğlenerek yap

Bir efsane var, bir çiçek hakkında, Udumbara Çiçeği mutluluğu yakalayanın üzerine konarmış. Sanskritçe adı, cennetten gelen hayır çiçeği manasına gelen Youtan Poluo. O kadar zor görülüp, tespit edilebiliyormuş ki, onun için de, üç bin yılda bir açıyor deniyor. Yani şu anda bir yerlerde açmış vaziyette de, görmek için biraz uğraş gerek. Üzerimize konmasına gelince, konarım ama mutlu olanın üstüne konarım diyor.

Çok yıllar önceydi, yaklaşık elli yıl kadar önce, belki biraz daha fazla. Size bir anektod anlatayım, dedem pazardan alışveriş edip gelmişti, anneannemde getirilenleri yerleştiriyor. Birden anneannemin sinirlendiğini hatırlıyorum, patlıcanlar beğendiği gibi değilmiş, çürük ya da ezik gibi bir şey. Kalktı, bir elinde patlıcan torbası, bir elinde benim elim, çıkıp manava gittik. Manav özür dileye dileye sebzelerin en güzeliyle değiştirdi, anneanneme bir çay söyledi, bana bir şey içermisin dedi, savaşı kazanmış bir komutan edasıyla gazoz içerim dediğimi hatırlıyorum. Sonra da mis gibi sebzelerimizle güle oynaya döndüğümüzü. İşte o gün, neler öğrenmişim.

Öğrendiğim ne kadar önemliymiş, yıllar sonra anladım, o zaman olayın sadece gazoz kısmıyla ilgilenmiştim. Halbuki hayatımın en önemli derslerinden birisiymiş. Bu konuda bir şeyler yazmaya karar verince, bu derse bir isim koydum. Hayatı şikayet et, hayattan şikayet etme.

Derdin mi var, hakkının yendiğini mi düşünüyorsun, bir şeylerden rahatsız mısın? Adım at, bunu dillendir, çözüm üret, yaz, çiz, derman bul. Ama ağlaşma, ezik ezik kabullenip oturma, çare yok da dert çok diye yakarıp durma.

Çevremde o kadar çok ahvalinden yakınıp duran insan var ki. Genelde hep sömürülen kendileri, masum kendileri, haksızlığa uğratılan kendileri. Engel ol o zaman denince, bin bir tane bahaneleri hazır. Bu kişilerle yaşıyorsanız, aynı çatının altındaysanız vay halinize. Bu kişilerle arkadaşsanız, komşuysanız, akrabaysanız, iş yapıyorsanız vay halinize.

Bu kişilere pesimist deniyor. Genelde, durduk yerde başları ağrır, mideleri ağrır, nefesleri daralır, üşürler, terlerler...vs. Böyle birisiyle tatile, pikniğe, sinemaya, konsere falan gittinizse vay halinize. Her olayın olumsuz yönünü görürler, bardağın boş kısmına takılıp kalmışlardır, dolu kısmına bakmazlar, bakanlara kızarlar, hatta çelme takarlar. Siz olayın pozitif yönlerine dikkat çekmeye kalkarsanız, öfkelenirler, ayılıp bayılıp üstünüze kalırlar. Ki gerçekten vay halinize.

İstekleri bitip tükenmez, kendilerini beğenmezler, saçları ne renkse tam aksini isterler, vücut hatlarından memnun değillerdir, evlerinde, eşyalarında, onda, bunda mutlaka kusur bulurlar. Buldukları kusurları abartırlar, gözyaşlarıyla süsleyip, kusurların kurbanı rolünü oynayıp dururlar, eğer ki bu rolü seyretmeye mecbur bırakılırsanız vay halinize.

Yardım etme isteğinizi sezerlerse, dert edindikleri şeyleri sürekli, uzun uzun cümlelerle, aynı ses tonuyla, sizi göz teması kurmaya zorlayarak tekrar edip dururlar. Araya çözüm önerisiyle girerseniz, ses tonlarını yükseltip, her önerinizi ama ile başlayan bir olumsuz yaklaşımla daha doğamadan öldürürler. Güne başlarken ilk, ya da gün biterken son sohbetinizi onlarla yaptınızsa vay halinize.

Bunlardan doğdunuzsa, bunları doğurdunuzsa, bunlarla evliyseniz, bunlara aşıksanız vay vay vay vay halinize.

Neyse patlıcanlara dönüyorum, onlar karnıyarık oldular. Sakın yakınma, sorunu tesbit et ve çöz, bunu da eğlenerek yap konulu dersimi aldığım akşamın yemeğiydi karnıyarık, pirinç pilavı ve cacık eşliğinde yedik. Sonra park, sonra çay, sonra kahkaha, sonra masal ve uyku. Nurlarda yat anneanneciğim, hayatı öğretenim, verdiğin mutluluk dersleri başımın üstünde. Cennetten udumbara çiçeği gönderebilirsin, omzuma konmasını tembih edebilirsin. Çünkü öğrettiklerin sayesinde çok mutluyum..........

Bugün oturup arkama yaslandım, gözlerimi kapattım ve neler yaptığımı düşündüm. Uyandım, kahvaltı, işe gidiş, öğle yemeği, çalışmaya devam, çay molaları, iş çıkışı market alışverişi ve eve dönüş, ya da bir kaç arkadaşla buluşup, kahve içip laflama, ya da geceye uzanan bir yemek. Yıllardır, dile kolay otuz beş yıldır aynı şeyleri yapıyorum. Otuz beş yıldır, farklı şehirler, farklı hastahaneler ama aynı iş. Aslında işimi çok seviyorum, hastamı dinlemeyi, onun ağrısına dokunmayı, çözüm aramayı seviyorum. Hep istediğim an program yapabileceğim arkadaşlarım var. O zaman yıllarca tam göğsümde oturan sıkıntı hissi neden vardı, şimdi neden yok. İşte, oturdum, arkama yaslanıp gözlerimi kapatınca, kendime bunu da sordum. Neden?

Aşk, çok, çok hem de çok iddialı ve beklentili bir durum. Aslında üç harfli bir kelimecik. Üç harfli denilince benim ilk aklıma gelen kelime''AŞK''. Bilmem, sizin ne geliyor? Çoğunluğun aklına diğer üç harfli geliyormuş. Neyse onlar konumuz dışı.

Aşk denince de aklıma, diğer halleri değil, ilk hali, karşı cinse karşı duyulanı, yani benim açımdan erkeğe duyulanı geliyordu. Ben aşık olduğumdan nasıl bir duygudur bilirim, başlamasını, bitmesini, biterken geçirdiği evrimi, bıraktığı izi, sonra başkasına karşı duyulmaya başlayınca, yine dolu dizgin yaşanmasını, yine bitmesini. Tekrar başlamanın, bitiş riskine rağmen engellenemeyeceğini bilirim.

Eee tabi yaş ileri olunca, bir kaç kez başıma geldi. Hem aynı gibi, hem de değil. Aşık olunca, fiziksel olarak hissettiğin şeyler aynı, çünkü aşık olunca vücudun salgıladığı maddeler var, onlar aynı, maddeler, aşık olunan kişiye göre değişmiyor, yani kişiye özel değil. Bu konuda bloğumda ( Hekimanne) yazmıştım.

http://www.hekimanne.com/…/ask-hormonlar.html

Okuduğunuzu farzedip, devam ediyorum. Bu tamamen karşı cinse duyulan aşk ve sonu cinsellikle bitiyor. O zaman, gerçekten de bitiyor. Belki tek seferde değil ama eninde sonunda bu şekilde, tensel kavuşma, aşkı, daha doğrusu aşkın neden olduğu hormon salgılanmasını tüketiyor.
Konumuz aşkın dönüştüğü, sevgi, şefkat, koruma, kollama, üreme ile ilgili değil. Tabii onlar da çok değerli duygular ama aşk başka. Kısaca kavuşunca bitiyor, dokununca küsen solan çiçekler gibi.
Ben değil, herkes bunu söylüyor. Peki aşk olsun ama bitmesin. Böyle aşk var mı? Var elbette. Başlıyor ve dolu dizgin yaşanıyor, bitmeden tükenmeden.

İşte bu aşk, bildiğiniz aşklardan değil. Platon'un tarif ettiği platonik aşk var ya. O bitmiyor. Tabi biz aşk deyince hep karşı cinsi anladığımızdan, adamcağız bambaşka bir şey tarif etmiş, biz onu evirip çevirip, uzaktan aşk, imkansız aşk demişiz. Halbuki Platonik aşk başka bir şey. Platonik aşk, aşkın diğer hali, yani tükenmeyen hali, bitmeyen hali.