Bu yöntemden yarar gören hastadan çok görmeyenlerde var

1920 li yıllarda, Almanya'da Dr. Huneke'nin, hasta bir kız kardeşi varmış. Kadıncağızın hem dizi ağrıyormuş, hem de migreni varmış. Dr. Huneke, kardeşinin dizine lokal anestezik bir madde enjekte etmiş. ardından kadıncağızın dizinin ağrısı azalmış ama en önemlisi migreni geçmiş. İşte bu buluştan yola çıkılarak Nöral Terapi geliştirilmiş.
Nöral Terapi yaptırdınız mı bilmiyorum. Sizlere nasıl anlatıldı bilmiyorum. Bir Fizik Tedavi Uzmanı olarak, naçizane bir kaç uyarım olacak.
Bu konuda, birbirinin tam karşıtı, zıt görüşler var. Kimisi bu yöntemi bir mucize olarak sunuyor, göklere çıkarıyor. Tabii tahmin ettiğiniz gibi işin içinde büyük bir rant var. Aleyhinde görüş bildirenleri de, bilgisi olmadan fikri olan grup diye eleştiriyorlar.
Ben iki gruptan da değilim. Doktorum, nöral terapi kursu aldım, yani bilgim var, fikrim de olmalı.
Çok fazla tıbbi terim kullanmamaya çalışacağım, Vücudun bir dengesi var, gelenler ve gidenler, kazanılanlar ve harcananlar, ying ve yang gibi. İnsan organizması hücrelerden oluşuyor. eğer hücrede denge varsa, tüm organizma da dengede demektir, bir yol gibi düşünün, yolun her hangi bir noktasında tıkanıklık olursa, tıkanıklığın altı da, üstü de etkilenir. Hücrelerin duvarları var, bu duvarlar öyle sert, dümdüz, sağlam falan değildir. Delik deşiktir. İçeriye yararlı maddeler, tamir maddeleri, oksijen....vs.( yani gerekli iyi şeyler) girer. Fazlalıklar, kalıntılar, karbondioksit.....vs.( yani atılması gereken kötü şeyler) çıkar. Gözünüzde canlandırın, bu nasıl olacak? Emme basma şeklinde tabii. Bu giriş çıkış için elektriksel bir güce ihtiyaç vardır ki buna polarizasyon denir tıpta. Eğer bu olay olamıyorsa, hücre öylece kalakaldıysa, iyiler giremiyor, kötüler çıkamıyorsa, hücre zarı depolarize oldu denir. O bölgede fonksiyon bozulur. Bu, yoldaki tıkanıklık gibidir. Vücutta bulunan otonom sinir sistemi aracılığıyla, tıkanıklıktan altın ve üstün haberi olur. Buralarda bir çok sorun yaşanır. Nöral Terapistler. bu tıkanıklık olan alanlara bozucu alanlar diyorlar.
Teori şöyle, Biz eğer depolarize olmuş hücrelerin olduğu bozucu alan bölgesine, elektriksel uyarı verirsek, hücreye tekrar giriş çıkış başlar. Bozucu alan yok olunca, tıkanıklığın altı ve üstü rahatlar.
Bu olabilecek bir şey mi? Bilmem. Tıp kanıtlara dayanır. Teori üretmek kolay, ancak böyle bir teori üretiyorsak, öncesini sonrasını tahlillerle, görüntü yöntemleriyle tespit edebilmeliyiz. Her zaman bu olamıyor. Siz bir yönteme inanıyorsanız, uyguluyorsanız ve kanıta dayalı bir yöntem değilse bu. Ama sonunda hasta yarar görüyorsa, bu tedaviye yanıta bağlı tedavi denir. Nöral terapi yanıta bağlı bir tedavidir. Tekniği kolaydır, Madde olarak ısırgan otu ve acı bademden yapılan bir lokal anestezik olan prokain kullanılır. Çeşitli uygulama şekilleri ve noktaları vardır. Mesela biraz önce bahsettiğim bozucu alanlar, en çok baş bölgesinde bulunur. Sinusler, dişler, tonsiller, kulak önleri bozucu alan bölgeleridir.
Bu yöntemden yarar gören hastadan çok, görmeyenler de var. Bu hastaların çoğu, diş hekimlerine yönlendiriliyor.
Eğer bir tedavi yöntemi kanıta değil, yanıta bağlıysa
1- Kolay ulaşılabilmeli
2-Bedava olmalı, ya da sadece malzeme parası alınmalı.  Günümüzde Nöral Terapi uzmanları 300 TL. muayene, seansı 250 TL den dört seans 1000 TL Nöral Terapi ücreti almaktalar ( ortalama rakamlar). Malzeme gideri yaklaşık dört seans için 30 TL yi geçmez.

Benden söylemesi......  

Kahramanın içine girer orospu olursun, gay olursun, aldatırsın, aldatılırsın



O kadar uzun zaman oldu ki ev dışında bir şeyler yaptığım. Okul öncesi sürekli sokakta oynardım. Sonra okul başladı, arada mutlaka kurslara giderdim, hep derslerle ilgili kurslar tabii. Hobilerim hiç olmadı. Spor yapmadım, müzikle ilgilenmedim. Hep bir yabancı dil öğrenme gayretim oldu, o kadar. Çok mutsuzken, çaresizken tutunacak bir dal bakınırken, ya da o herkesin bildiği denizdeki sarılacak yılanı ararken, ev ve iş dışı bir faaliyete ne kadar ihtiyacım oldu anlatamam. Bir şeyler olmalıydı dedim. Sonra suçladım kendimi, bu kadar mı beceriksizsin, bu kadar mı ufkun dar, bu kadar mı falansın filansın derken.....Bir gün kitaplık düzeltiyorum, bir de baktım ki, defterler dolusu, kağıtlar dolusu, dosyalar dolusu yazmışım. Her şeyi, olayı, duyguyu, sevinci, üzüntüyü, aşkı, seksi, doğurmayı, yalan, iftira, para, seyahat....vs. aklınıza gelebilecek her olanı ve olmayanları da yazmışım. Olmayanlar, olması imkansız aşklar, küllenmiş platonik duygular, hayaller, cinayet planları. Hatta bir ara cin-ruh-metafizik meselelere merak sardım, kendime göre onlarla iletişime geçtim, onlarla konuşma diyaloglarımı bile yazmışım. İşte Feray dedim, senin hobin bu, senin diğer yarın. Nereden mi aklıma geldi bunlar. Yeni bir kursa gidiyorum, http://yazievi.yesimcimcoz.com/ de, oradaki son devam ettiğim atölyede Raymond Carver'in 'Yazmak Üstüne' denemesini okuduk ve ardından hocamız sordu bize , ''Sizin için yazmak nedir?'' diye. Yazmak şudur, budur diye döşendim ben de, bazıları klişe, bazıları taa içimden kopup gelen nedenler. Neler mesela......
-Yazmak kolaylıktır, aklından geçenleri söylemenin en kolay yoludur.
-Beceriksizliklerin, başarısızlıkların, hüsranların sonudur yazmak. Bir kahraman yaratırsın, eksik kalmışlarını yapar, söyler, gidemediğin yerlere gider...
-Yazmak hesaplaşmaktır. Ben dünyevi adalete de, ilahi adalete de çok güvenmiyorum. Bekleyemem o kadar. Yazarak çözerim acıyı, haksızlığı..
-Yazmak en ilkel ihtiyaçları doyurmaktır. Kuralları çiğneye çiğneye, bunu o kural koyanlara göstere göstere yazarsın. Kahramanın içine girer orospu olursun, gay olursun, aldatırsın, aldatılırsın....
-Yazmak karanlık yanlarına bakabilmektir. Eldivensiz, gözlüksüz içindeki kötüyü görebilmek, ona dokunabilmektir. Bu işleviyle psikoterapi gibidir.
- Yazmak bir hapishanede dolanmaktır. Hücre kapılarını açmak, envaiçeşit duyguyu salıvermektir öylece.  Memeleketimin kadın yazarlarını bu yüzden çok severim. Erkek egemen bir kültürde, erkek merkezli bir inanıştaki sıkışmışlığı, ellerinin tersiyle itiverirler, düşünceler, duygular hapsedilebilirler mi? Yazarsın olur biter.

Afrodizyaklar, libido artırıcılar, mutluluk pompaları bir tık ötedeler

Hipotalamus, beynin bölümlerinden birisi. Yerini boş verin, ense kökünün öne doğru kısmında bir yerlerde, büyüklüğü de hallice bir badem kadar. Bir çok görevi var da, ben size en önemlisini söyleyeceğim. AŞK hormonu buradan salgılanıyor. Feniletilamin denen bir şey bu. İlk aşık olma anı hormonu. Bu salgılandı diye mi aşık oluyoruz, yoksa biz aşık olunca mı salgılanıyor bilemiyeceğim. Ardından aşkın devamı için lazım olan dopamin ve noradrenalin salgılatıyor. İçtenlik sıcaklık, güven hissettiren endorfin, o herkesin bildiği mutluluk veriyor denen serotonin hep buranın ürünü. Ve en sonunda fiziksel teması başlatan oksitosin salgılanıyor. O esnada gel yatağa, hadi ama yatağa kokusu yayıyor iki tarafta.
Yani hayatımızın en önemli olayı beyinde başlıyor, beyinde de bitiyor. Bu konuda penisin, klitorisin, göğüslerin rolünü abartmayalım, onlar hipotalamusun kullandığı araçlar. İşlem tamam sigara yak komutunu neresi veriyor bilmiyorum.
Neyse  işte, esas konumuz, bu hormonların daha da , daha daha da salgılanmasını sağlayan yiyecekler var mı? Ya da bu maddeleri direkt içeren yiyecekler. Hadi şimdi bir tabuyu yıkalım. Böyle yiyecekler var mı? Var, ama.......Tüm turunçgiller, çilek, muz, kakao, kırmızı şarap, bitter çikolata, ceviz.....Kimisi feniletilamin içeriyor, kimisi endorfin, serotonin. Evet içeriyorlar. Yani afrodizyaklar, libido artırıcılar, mutluluk pompaları bir tık ötedeler. Ama maalesef sevinmeyin, ne kadar yerseniz yiyin, içindekiler kanda metabolize olamıyor. Vitaminini, şekerini..vs. alıyorsunuz o kadar. Yiyeceklerden medet ummayın, hipotalamusunuza iyi davranın. Bak ben söyleyene kadar, adını bile bilmiyordunuz eminim.....Hipotalamusu yormayın, o minik badem, çok sıcak ve soğuk sevmez, uykusuzluk sevmez, saat dilimi değiştirmeyi sevmez, tadında hareket edin, haldur huldur spor sevmez, mideyi tıka basa doldurmak sevmez, bazı ilaçları hiç sevmez, bir kaç kadehe bir şey demez de, fazla alkol sevmez.....Müzik sever, şiire bayılır, estetik duygusu gelişmiştir, kültürlüdür de mesela ateşli politik tartışmaların ardından ateşli geceler geçiriliyormuş.....

Bu yıldızlar neden bu kadar yakın görünüyor, neden bu kadar çoklar derken, yıldızlardan birisi parmağıma kondu
Yazın sonları, belki de sonbaharın başlarıydı. Tam Almanya'nın ortalarında bir yerdeyiz.Göletler, ayrı ayrı akıp sonra birleşen akarsular var. Ama esas su zenginliği, toprağın altında. Buraya Hitler zamanı Prusya devlet hamamı unvanı verilmiş. Bad Wildungen, adı üstünde bir spa kenti. Belediye başkanına göre, burası Almanya'nın kalbi.
Bad Wildungen kaplıcası
Bir ana caddesi var, her iki yanı barok binalar ve yarı ahşap evlerle dolu. Ve olmazsa olmaz kafeler, bazılarının akşama kadar dışarıya masa koyma izinleri yok, hava kararmaya başlayınca ışıl ışıl, cıvıl cıvıl oluyor. Sokaklarda Almanca kadar İngilizce ve Türkçe de konuşuluyor. Gündüz şifa işleriyle uğraşıyor herkes, yer gök mineralli su. İç, yüz, yıkan, çamura bulan...vs .Almanya, kaplıca zengini bir ülke ama Bad Wildunge'nin farkı sahip olduğu park. Avrupa'nın en büyük spa parkına sahip, inanılmaz yeşil, inanılmaz büyük, bence orman onlar park diyorlar. Oradayken bilememiştik bu ağaçlar ne ağacı diye birbirimize sormuştuk. Sonradan öğrendim kayın ağacıymış. Çeşit çeşit suya dokunma imkanı var. Heleponte hamamları diyorlar, dolup dolup taşıyor. En çok da Japon var, halbuki bir yerde okumuştum, Japonlar sıcak su sevmez diye, neyse konumuz bu değil.
Bira, caz, böcek

Bir zamanlar iki doktor varmış, iki sıcak kalp, iki heyecanlı, iki hasta dostu, iki sihirli kalem, iki aşık
Yazarları merak etmişimdir. Yazacak şeyleri nereden buluyorlar diye. Hani, bazı yazarlar düş güçlerinin, ne kadar da uçsuz bucaksız olduğunu göstermek için, yarattıkları kahramanlardan uzak durmaya çalışırlar. Kitabımdaki kahraman ben değilim, olan bitenin benimle hiç alakası yok derler ya. İşte, ben o zaman hayal kırıklığına uğruyorum. O yazarı sevemiyorum. Otobiyografi gibi değil tabi de, kendini ve kendindekileri yazan yazarları seviyorum.Kalemin hissetmediği şeyi yazamayacağını, hissetmenin de ön koşulunun yaşamak olduğunu biliyorum. İşte ben tam da böyle iki yazar tanıyorum, aynı zamanda iki doktor. Onlar kendilerini yazdıkları için mi onları sevdim, yoksa doktor oldukları için mi? Nedenini bilmiyorum, zihnimde, kişiliğimde, yüreğimde iz bıraktılar.
Kadife dokunuşlu satırlar
Roman okumaya yeni yeni başladığım dönemlerdi. Babam ya da ablam iki tane roman almışlardı. Archibald Joseph Cronin'in kaleminden, Yeşil Yıllar ve Pembe Yıllar. Kitapların, parlak kuşe, renkli kapakları vardı, elimi sürerdim, yumuşacıklardı, parmaklarım üstünden kayardı. Bu kitaplara önce dokunmayı sevdim, ardından okudum. Sonra, hayatımdaki pek çok güzel şey gibi, okuduğumu, dokunduğumu unuttum. Geçenlerde karşıma çıkan bir kaç cümle hatırlattı bunları. Bir yorum, adını bilmediğim birisinin yorumu. A.J. Cronin için, genç yaşlarda okunması halinde, hayatın geri kalanında değişikliklere yol açabilecek bir yazar diyor. Bilmiyorum, benim hayatımı değiştirdi mi? Meslek seçerken etkisinde kaldım mı? Bu iki kitapta da, yazarın hayatından çok şey var. Hatta dibe düşmeleri, hiç durmadan haksızlığa uğramaları, savaşmaktan vazgeçmemeleri ile sadece mesleği değil, hayatı da biraz benimkine benziyor.
İyi ki ülser olmuş
Cronin, kendi halinde bir doktorken mide yakınmaları başlamış, ülser tanısı almış. 1930' lu yıllarda, ülserin tedavisi için kırlarda dinlenmeler veriliyormuş. Cronin de, Kuzey İngilterede yemyeşil dağlara çekilmiş. Orada yazmaya karar vermiş, bir yürüyüşten heyecanla evine dönmüş, bakmış yazı yazacak kağıt yok. Çöpleri karıştırmış, ıslak kağıtlar bulmuş, fırında kurutmuş, ilk olarak o gün yazmaya başlamış. Bir çok romanı var, pek çoğunda baş kahramanımız bir doktor. Mesela Şahika, hatta bu kitabı, TRT1 de dizi olarak yayınlanmış. Ben onu seyretmedim ama mutlaka seyretmeniz gereken, başka müthiş bir film seyrettim. Somerset Maugham'dan bir uyarlama. Ünlü yazar Maugham da, yine bir doktor. Filmin adı Duvak( The Painted Veil)

Bu sefer kitabı okumadan, filmi seyrettim. Olay 1920' lerde, Çin'de geçiyor. Tabii, tahmin ettiğiniz gibi kahramanımız doktor. 2006 yapımı, tüm film sitelerinde var. Önce kitabı okusaydım da, tipleri hayal etseydim, sanırım Naomi Watts kadar güzel olamazdı hayalim.Yabancı düşmanlığının tavan yaptığı, iç savaş başlangıcı yılları ve bir kolera salgını, bu ortamda bir aşk.. Maugham homoseksüelmiş, Kekeme olduğu için insanlardan uzak dururmuş biraz. Belki yazdığı aşklar onun için zor, imkansız, ulaşılmaz...
Yazarlar ölür mü?
Cronin ve Maugham, şimdi ikisi de hayatta değiller. Hayatta olmak ne ki zaten? Satırlarda, sayfalarda, filmlerde yaşıyorlar. Anılarımda, gülümsememde, özlemlerimde, kırgınlıklarımda yaşıyorlar. Diyorum ki, bir zamanlar iki doktor varmış, iki sıcak kalp, iki heyecanlı, iki hasta dostu, iki sihirli kalem, iki aşık...Cronin'den bir cümleyle selamlayalım ikisinide...''Cehennem, umudunu kaybetmektir''

Her konuda yazmayı seviyorum. Baş ağrısının ilaçsız tedavisi, bebeklerin gece kaç kez besleneceği, tabanlık kullanmanın yararları, başka meslek yapan doktorlar, uzay kara delikleri, Edison'un Tesla'dan elektrik formüllerini çalması, en güzel makarna sosları, bir hiperaktifin arkasından koşma becerisi, mutlu olma formülleri, falanlar, filanlar.....her konuda yazabilirim. Ancak daha önce de söylemiştim, aşk hakkında yazmayacağım diye. Nedeni belli, bu konudaki başarısız geçmişim. Hani yazarsam üzülürüm diye. Oyyy neler de gelmiş başıma, gençliğim heba olmuş havalarına girebilirim. Eli yüzü düzgün, iyi huylu bir kızcağızken, düşmüşüm bir hayırsızın ağına, al sana aşk...Benim aşk hayatı geçmişimde ne kadar olumsuzluk biliyorsanız hepsi var. Saymayayım onları, konumuz da o değil zaten.

Bir bayram yazısı yazmaya karar verdiğim zaman, ilk aklıma gelen, katledilmelerine katkım olan tüm hayvanlardan özür dileyerek başlamak oldu

Ben, bir inancın ve geleneğin içine doğdum herkes gibi. Çocukken, her şeyi sevmenin kolay olduğu yıllarda bayramları da sevdim. El öpmeyi pek sevmezdim, samimiyetsiz gelirdi. El öpme karşılığında verilen mendil, lokum, harçlık...onlar güzeldi tabii. Kurban bayramlarında, aldıkları koyuna dokunmak istemezdim. Öldürecekleri koyunun başını okşamalarına anlam veremezdim. Ama etini yerdim , her yaşımda kavurmayı sevmişimdir. Babamın işe gitmediği, anneannem, dedem, ablalarım hep beraber eğlenilen günlerdi benim bayramlarım. Eğer, bayram kışa geldiyse, gece tel helva( pişmaniye) yapılırdı. Yıllar sonra, o seremoniyi Japonların çay hazırlamasına benzetmişimdir. O kadar eğlenirdim ki, bir gün önce kesilmiş koyunu unutur giderdim. Kendim karar verip, uygulama aşamasına gelince de, yaşadığım ortam gereği koyun katliamına devam ettik. Hatta artık, o inancı ve geleneği sorgulamaya başlayıp, reddettiğim zamanlar bile, kesilme anına tanık olmasam da, o eti yedim. Bir bayram yazısı yazmaya karar verdiğim zaman, ilk aklıma gelen, katledilmelerine katkım olan tüm hayvanlardan özür dileyerek başlamak oldu. Bu da ne kadar samimi bilemiyorum. Görmediğim bir yerde kesilip, market reyonuna konulunca farklı mı oluyor? Vegan beslenmeyi denemedim hiç. Denemeli miyim bilmem. Ancak, çok iyi biliyorum ki, bir daha asla, benim aracılığımla bir hayvanın boğazlanmasına izin vermem. Bunun dışında bayramlar, festivaller, kutlamalar lazım. Durup nefes almak için, sevdiklerine dokunmak için, rutinin dışına çıkmak için, hediye almak, hediye vermek için lazım. Bayram olması için, bayram gibi hissetmek için, insan ya da hayvan kimseyi incitmeyelim. Güzelliklerle, aşkla, sözle, sohbetle, misafirli sofralarla dolu olsun bayramınız.

İnsanın milyonlarca yıldır evrimleşmesi ortada. Dinler bunu reddetse de ortada. Biyolojik canlının evrimleşmesi elle tutulur bir şey, ruhun evrimleşmesi neyin nesi acaba?

Asya'da oturmuş, Avrupa'ya bakıyorum, ağzımdan lezzet fışkırıyor

Gezi yazılarını okuyorum. Gezi bloglarına göz gezdiriyorum. Çoğunluk uzak uzak gezmelerini anlatıyor. İşte Uzakdoğu'nun filanca şehrinde bir meydan, Afrika'da safariden bir kesit, cruise ile bir günde üç şehir gezmeler, Avrupa'dan kuleler, kaleler, saraylar....Kolay değil bu seyahatler. Zaman lazım, en önemlisi para lazım. En basit gezi bin Euro'dan fazla, o da sadece yol, sabahın kör karanlığında yapılan kahvaltı, yorgunluktan hemen uyuyup kaldığından nasıl olduğunu anlayamadığın oda ve yatak. Ekstra bir şeyler göreyim dersen, cüzdanın ağzını açacaksın. Dönünce elinde kalan ne? Birbirine benzer yüzlerce fotoğraf. Bir kaç ufak hediyelik, giderek unutulan hoş anılar. Böyle geziler yaptım, turlara katıldım, gittiğim yerlere ait anılarım yavaş yavaş flulaştı ama bir yıl boyunca kredi kartı ekstresinde tur parasının taksitlerini görüp durdum.
Kanlıca yollarındayım
Neyse işte, iki yıl önce İstanbul'a yerleştim. Gezmeyi de çok seviyorum ama dedim kendime,artık turlara para kaptırmak yok, bu şehri keşfet Feray. İstanbul'a bakıyorum, kokluyorum, tadıyorum, dolanıp duruyorum. Bu hafta sonu Kanlıca' ya gittim Daha önce, iş için Beykoz'a giderken transit geçmiştim, bir kaç kez de Boğaz turunda denizden görmüştüm. Bu sefer, arabayla gideyim diye niyetlendim, sonra toplu taşımda karar kıldım. Önce metro ile Kadıköy'e geldim. Meydan'dan Beykoz dolmuşuna bindim. Üsküdar'ın o sıkıcı ve çirkin kalabalığı, Çengelköy'ün taşra zerafeti, Kuleli'nin muhteşem görüntüsü'nü ardımızda bıraktık ve Kanlıca iskelesinde indim. Fotoğraf çeke çeke dolandım biraz, ahşap evler, minicik fırınlar, hediyelik eşya satıcıları, daracık yollar, duvarları saran sarmaşıklar, nazlı nazlı sallanarak kuruyan çamaşırlar. Sonra yoruldum, iskeleye dönüp 1870'de açılmış bir kahveye oturdum. Tam da denizin kıyısında, boğaz'dan bir tanker geçiyor, oluşturduğu dalga ayağıma geliyor. Dizi dizi sandal bozması motorlar, deniz dolmuşu bunlar, beş- altı kişilik, bana en yakın olanının adı Profesör, yanındaki Piri Reis....İnenleri, binenleri seyre daldım biraz, sonra yoğurdum geldi. İsmail ağa kahvesindeyim,1870'de İsmail Hakkı Bey bu evciği satın almış. O zamanlar Piyer loti'den sonra boğaz'ın en büyük kahvehanesiymiş. İlk kurulduğu zaman kahvesi ünlüymüş, o dönemde kahveyi müşterinin önünde kavurur, çeker ve pişirirlermiş. 93 harbi( 1878 Osmanlı-Rus harbi) sonrası İstanbul'a gelen Bulgar göçmenler Kanlıca'ya yerleşmişler ve böylece İsmail Hakkı Bey de onların teneke tepsilerde yapıp sattığı yoğurtla tanışmış, sonrası malum.  Yoğurt inanılmaz lezzetli, o marketlerde satılan Kanlıca yoğurtlarıyla alakası yok. Pudra şekeri, bal, reçel ya da pekmezle servis ediliyor. İzmir'de ballı yoğurt ünlüydü çok yedim, çocukken annem yoğurdu pekmezle yedirirdi, bu kez pudra şekeriyle denedim.. Nefis, tadı o kadar güzel ki, keşke cam ya da toprak kapta olsaydı diye düşündüm. Ardından çay , ince belli bardak, tavşan kanı dem. Tam karşıya bakıyorum, sırtımı ışıksız hali metal yığınından başka bir şey olmayan köprüye dönüyorum, sevimsiz bir kaç gökdelen siluetini görmezden geliyorum. Olağan dışı bir güzellik. Bakın işte yine dolmuşa binip eve döneceğim, yatak bedava, kahvaltı bedava, Asya'da oturmuş, Avrupa'ya bakıyorum, ağzımdan lezzet fışkırıyor. Yahya Kemal'i düşündüm, ne güzel yazmış ama....

''Günler kısaldı...Kanlıca'nın ihtiyarları
Bir bir hatırlamakta geçen sonbaharları
Yalnız bu semti sevmek için ömrümüz kısa
Yazlar yavaşça bitmese, günler kısalmasa
İçtik bu nadir içkiyi yıllarca kanamadık
Bir böyle zevke tek bir ömür yetmiyor, yazık!''

Kanlıca'ya bir daha gideceğim, bir akşam vakti, iskelenin tam karşısındaki sokakta İkinci Bahar diye bir lokanta varmış, İstanbul'u yavaş yavaş, sindire sindire bitireceğim, vaktim çok

Ben yaşlarda, simsiyah saçlı bir kadın, selam verdi, gelip yanıma oturdu, o da bir elma kopardı.


Gezmeyi çok seviyorum. Gezdiğim yerleri yaşamayı, yaşadıklarımı anlatmayı, anlattıklarımı yazmayı seviyorum. Ama her gezdiğim yeri anlatasım gelmiyor, hele yazmak asla....İşte öyle bir yer gördüm ki, size yazarak anlatayım. Adige Nehri, Kuzey İtalya'da, Alp Dağları'ndan doğuyor, Venedik Körfezi'ne dökülüyor. Bana İtalya'nın nehirleri  deseniz, Po derim. Coğrafyadan aklımda kalmış, belki de bilmece çözerken öğrenmişimdir. Ama artık benim nehrim Adige.....
Venedik'in gördüğüm yüzü
Önce, Venedik'e gittim, oraya gidenlerin gördüklerini gördüm. Kanallar, gondollar, camlar, maskeler, makarnalar....vs. Yıllar önce, pikap çalıp şarkı dinlediğimiz zamanlarda, bir plağımız vardı. Üstündeki resimde, bir gondol, içinde aşık bir çift, kırmızı fularlı bıçkın bir gondolcu. Kim söylerdi, ne söylerdi hatırlamıyorum. Hüzünlü İtalyanca bir şarkıydı. Onu dinlerken, Venedik'de olduğumu hayal ederdim. Aslını görünce, keşke Venedik hayallerimde kalsaydı dedim. Etraf turist kaynıyor, paranla bakıyor çekiliyorsun, şehir seni paran kadar seviyor.
Adige boyunca yukarı
Venediğin en güzel anı, şehirden çıkıp kuzeye doğru gitmekti, yolu şaşırıp otobandan çıkmaktı, yan yollarda kaybolup, Adige ile karşılaşmaktı. Oraların tatlı serin bir havası var, ağustosun sonuna göre soğuk bile, etraf yemyeşil, rengarenk çiçeklerle dolu. Nehir, bu cennetin arasından kıvrıla kıvrıla gidiyor, masmavi bir ip gibi, kenarı söğütlerle dolu. Yolun diğer kenarında, üçer beşer evler, koyu abanoz tahtadan balkonları var, saksılardan renkler taşıyor. Arada elma ağaçları, üzüm bağları.

Naples'li Teresa

Yolun kıyısında durdum. Bahçe duvarına oturdum, başımın üstünden geçen daldan bir elma kopardım, çocukken yaptığım gibi üstüme sildim. Ben elmamı yerken önümden onlarca bisikletli süzülerek geçti. Meğerse burası Alplere doğru çıkan , profesyonel bisikletçilerin de çok sevdiği bir yolmuş. Cırcır böcekleri korosu ve nehrin gümbürtüsü arasında, bir ses duydum. Ben yaşlarda, simsiyah saçlı bir kadın, selam verdi, gelip yanıma oturdu, o da bir elma kopardı. Teresa, bir öğretmenmiş, ilkokulda ingilizce öğretmeni. Kocası Avusturyalı, kendisi Napolili. Onlar Napoli'ye Naples diyorlar. Avusturya'ya, kocasının ailesinin yanına tatile gidiyorlarmış. Bu yol çok güzeldir dedi, Adige' yi en iyi burada duyarsın. Elmalarımızı yedik, nehri dinledik, bana kendi yaptıkları elma şarabından bir şişe hediye etti. Venedik benim farkıma bile varmadı ama Teresa ve Adige beni sevdi.Onlardan ayrıldıktan bir süre sonra, Heidi' nin dağları sardı etrafı. Büyük, küçük, alçak, yüksek, sıra sıra , yeşil, uzakları karlı Alpler.
Memlekete döndüm, Adige'nin sesi kulağımda, elmanın tadı damağımda...Bu arada Teresa ile yıllarca yazıştım, sonra unuttuk birbirimizi. Oraları yazmaya karar verince tekrar aklıma geldi, İstanbul'a çağırdım onu. Eğer çağrım kendine ulaşırsa ve gelirse, yazarım tekrar, anlatırım sizlere......    

Göçmen kuşlar,kuzeyden güneye doğru göç edince, gidilecek yer olarak Afrikayı tercih ederlermiş. İşte benim kuş hariç, o Hindistan'ı seviyor. Şans-refah-umut kuşu diyorlar yüzyıllardır kendisine. Hatta daha da ileri gitmişler ,bu göklerin özgürlük sevdalısına, gök tanrıyı temsil ediyor bile demişler. Neyse işte o benim kuşum. Turnam benim.

Yılbaşına bir kaç gün kalmıştı, sürekli lapa lapa kar yağıyordu, ara sıra esen sert rüzgarlar hariç soğuğa alışmış gibiydim. O gün Oslo'nun hemen yakınındaki Holmenkollen'e gittik. Burada dünyaca ünlü bir kayak atlama pisti var. O yıllarda henüz yapım aşamasındaydı, ilk gördüğümde, aman allahım dedim, bakarken bile korktum, nasıl kayıp atlıyorlarsa, kendimi pistin tepesinde düşünemedim, hayallerimi bu kadar zorlayamadım.. Bu atlama kulesinin altında bir müze var. Ski Museum ' da kayakla ilgili şeyler sergileniyor. Ski foreningen ( kayakçılar derneği) kurmuş burayı. Bina 1968 de yanmış. Tam müze girişinde mermerden yapılma, bacası olmayan bir şömine gördüm.Üstünde metal süslemeler ve içinde odunlar var. Kenarındaki yazıda, bu düzenlemenin yangının anısına yapıldığı yazıyor.  İçeride kayağın tarih içinde gelişimi görsel olarak anlatılıyor. Grönland çevresini dolaşan kayakçıların malzemeleri, Finmark'da yaşayan Samilerin geleneksel kıyafetlerinden örnekler ve en önemlisi kutup kaşiflerinin eşyaları sergileniyor. Hemen yanında, ışıl ışıl, süslü hediyelik eşyalar satan bir dükkan var. Benzerlerini başka yerlerde de görebilirsiniz. Sonra dışarıda oturduk, sıcacık kahvemi yudumlayıp, kar tanelerinin danslarını seyrederken kutup kaşiflerini düşündüm.

Neren ağrıyorsa canın oradadır derdi anneannem. Ağrıyan yerine elini koy da derdi, ben küçük bir kızken. Doğruymuş meğerse, refleks olarak elimizi neremiz ağrıyorsa oraya götürürüz. Herhalde destek olmak için, ısıtmak için, okşamak için, enerji aktarmak için....Diğer eliyle dirseğini tutmuş, yılgın bir yüz ifadesiyle muayeneye gelen hastalarım son zamanlarda arttı.

Şimdi beynimizi düşünelim, sol yarısını,  konuşmalarımızı denetleyen bir bölüm var, hemen onun yanında neler varmış meğer. Burada bir takım nöronlar keşfedilmiş, nöronlar yani sinir hücreleri, daha yeni sayılır 1990 larda, İtalyan bir bilim adam keşfetmiş. Nörobilimci Giacomo Rizzolatti. 

Alfred Hitchcock pek çok filmini burada tasarlamış, hatta çekmiş.
Hep, az plan yapıp, az eşya alıp, az para harcayıp çok yer gezebilmek isterdim. Var mı böyle bir seyahat şekli? Evet var....Bir kaç yıl önce kızlarımla beraber, Dalmaçya kıyılarını dolandık, işte bu yöntemle, az plan-az eşya-az para. Booking'den ucuz uçak biletleri, pansiyonlar bulduk. Dubrovnik, Split ve Zadar'a gittik. Dubrovnik turist dolu, Split eh bir derece ama Zadar henüz tur programlarına konmamış, rahat gezilebilir halde. Ya araba kiralayacaksınız, ya da otobüsle seyahat edeceksiniz. Biz, az para şartına uyduk ve hep otobüs kullandık. Zadar garajı şehrin dışında, üçüncü sınıf bir Anadolu kenti görünümünde, neyse taksi bol ve ucuz. Burada da tüm diğer şehirlerdeki gibi bir 'old city' denilen kısım var. Ama diğer şehirlere nazaran sönük kalıyor, plajlarının da diğer plajlardan üstünlüğü yok. Beş yıl öncesine kadar da, turizm konusunda diğerlerine göre çok gerideymiş.

Sesler ve renkler
İşte hal böyleyken, belediye düşünmüş ve ilanlar vermiş, ilginç projeler üretin demiş. 2008 de bir endüstriyel tasarımcı iki proje sunmuş. İkisi de kabul edilmiş ve yan yana yapılmış. Sea organ ( deniz orgu) bir kanallar sistemi, dalgalara ve rüzgara açık burundan başlayıp içeriye doğru labirent şeklinde borular yerleştirilmiş, sular kanallardan geçerken inanılmaz sesler çıkarıyor. Bir diğeri ' Greetings the sun' bir solar disk, güneş enerjisinin görüntüsel şekli gibi bir şey, gün battıktan sonra, disk üzerinde gök kuşağı renkleri saatlerce oynaşıyor.

Hitchcock ve gün batımı
Alfred Hitchcock pek çok filmini burada tasarlamış, hatta çekmiş. Rivayete göre dünyadaki en güzel gün batımının, şu anda ses ve renklerin beraber dans ettiği bu burunda olduğunu söylemiş. Gerçekten söylemiş mi, bilemem ama eğer yolunuz Hırvatistan'a düşerse Zadar'ı görün derim. Bir de Türklerden korunmak için yaptıkları surların dibinde, sıra sıra şık restoranlar var. Birisinde oturduk, adı Fosa restorandı, surlara bakarak ahtapotlu, beyaz şaraplı harika bir gece geçirdik. Oraya da gidin derim, manzara muhteşem, garsonlar kibar, her şey çok lezzetliydi.

Yan masadaki bir adamı gösterdiler, yemek alma sırasında iki kişi önümdeydi, tepsisinde peynirli ekmek vardı, fincanında kahve sanırım. Mor bir gömlek giymişti, emekli bir papazmış

Arada Norveç'e dair yazılar yazacağım. Neredeyse Türk hasta kadar Norveçli hasta muayene ettim. Pek çok kez, bu karlar ülkesine gittim. Gidişlerden birinde yolumuz meclise düştü. Onlar bu parlamentoya Stortinget diyorlar. Bizde o yıllarda İşçi partisinin sağlık ve sosyal yardım komitesindeki bir üyesiyle görüşmeye gittik. Korumalar, engellemeler falan yok, derdini anlatıp giriş kartını alıyorsun.

Stortinget 
Resepsiyon, bana Türk hamamı intibası verdi, kubbeli, hafif yankılı. Biraz ileride, yan duvarı tamamen kaplayan bir tablo var. 1950 li yıllarda yapılmış, o zaman ressamın siyasi fikirleri uygun bulunmadığından asılamamış,1990 da yerine konulabilmiş. Tabloda yüzlerce çıplak insan var, ortada bir siyah bir beyaz kadın figürü, hürriyetin kardeşleri diyorlar onlara, birisi bilgiyi, birisi tabiatın zenginliğini simgeliyormuş, el eleler, çevrelerinde serbest bırakılan mahkumlar, sanayi ve tarım işçileri beraber. Resim, yıllar geçsede gözümün önünde ama ressamın adını hatırlayamadım.Üst kata çıktık, kırmızı bakır levhaların üstüne 1. ve 2. dünya savaşlarında verdikleri şehitlerin isimlerini yazmışlar, önlerindeki vazolara her gün taze çiçekler koyuyorlarmış. Bir de meclis başkanının toplantı odasında ki el yazması ilk anayasaları kalmış aklımda.

Başbakan
Meclisin ziyaretçilere ait locasında, bir kaç dakika durup oturuma baktım, içimden ne kadar gençler diye geçirdiğimi hatırlıyorum. Biz görüşmeye meclis lokantasında devam ettik. Yan masadaki bir adamı gösterdiler, yemek alma sırasında iki kişi önümdeydi, tepsisinde peynirli ekmek vardı, fincanında kahve sanırım. Ben karidesli ekmek ve elma suyu aldım. Mor bir gömlek giymişti, emekli bir papazmış, o gün yeterli bütçe desteği alamadığı için görevi bırakan başbakanları Bondevik.

Soğuğu sevmiyorum
Buradan sağlık personeli yardım derneğinin toplantısına gitmek için ayrıldık, aralığın son günleri, her yer yılbaşı  için süslenmiş, ışıl ışıl, lapa lapa kar yağıyor, kaymamak için çok dikkatli yürüyorum, taksi bulmak bazen çok zor. Giderek dizlerimi ve burnumu hissetmemeye başlıyorum. Etrafın güzelliğine bakıp keşke burada yaşasaydım demiştim bir kaç dakika önce, soğuk iliklerime kadar işleyince sıcak ülkemi özleyiverdim.

Tabii konumuz dışında ama nautilus aslında bir deniz canlısı, denizlerin denizaltısı, bir geometri mucizesi, altın oranlı bir kafadan bacaklı.


İnsan icatlarının içinde en çok yazıyı seviyorum. Yazı olmayan, dolayısıyla kitap olmayan bir dünya...Kimimizin dünyaları yazının icadına rağmen öyle ya. Hani çocuklara okuma alışkanlığı kazandırmak için, onları okumaya özendirin, önce kendiniz okuyarak onlara örnek olun deniyor ya, benim hayatımda bu biraz oldu, biraz olmadı. Büyük kızım, benim gibi tam bir kitap kurdu, oğlum ve küçük kızım maalesef.

Teşekkürler Babacığım
Benim babam öğretmendi. Okulların kütüphanelerini, halk kütüphanelerini kullanmayı öğretmişti bana. Kendi kitaplarımda vardı tabii. Bana Jules Verne'nin, Denizler Altında 20.000 Fersah kitabını vermişti. 10-11 yaşlarındaydım, yaş günü hediyemdi, beraber geçirdiğimiz son yaş günü, onun da bana verebildiği son hediye.

Jules Verne
Defalarca okudum. Sonra aynı yazarın, Arzın Merkezine Seyahat, 80 Günde Devr-i alem kitaplarını okudum. Ve unuttum, tarihin tozlu sayfalarına gömdüm denir ya, işte öyle. Ta ki geçenlerde nautilus bir deniz canlısı mı? diye bir soru geldi, hatırlamıyorum kim sordu? Anılarım canlandı, döndüm tekrar baktım şu bizim Verne'e.

Keraban ne demekse?
Yaşarken kıymeti bilinenlerden, ailesi varlıklı, öyle sürünme,aç kalma,şizofreni gibi bir geçmişi yok. Hatta öldükten iki yıl sonra mezarına anıt bile dikilmiş, mezarından uzanmış da elini yıldızlara uzatıyor gibi bir anıt. Eserlerinden ikisini okumaya karar verdim. İlki, İnatçı Keraban; II.Mahmut döneminde Osmanlı coğrafyasında geçen bir öykü. İkincisi, 20. yüzyılda Paris; Bu öyküyü yazmış, yayımcısına göndermiş. Yayımcı demiş ki, 'Yok artık, ne kadar karamsarsın, bunu basarsak kimse okumaz'. Ve unutulmuş öylece, eski notlar arasında, 1990 da, yayımcının ailesinden birileri bulmuş, kitap nihayet basılmış. Bunları okuyup anlatırım sizlere, ne anladığımı yani.Aslında Osmanlıda 1875 ten sonra Jules Verne kitapları çevrilmiş, harf devriminden sonra, hepsi yeni harflerle tekrar çevrilmiş. Bize okumak kalmış. Diğerlerini okusam da, benim favorim Nautilus, Kaptan Nemo. Nautilus, yunanca denizci demekmiş, nemo da latincede hiç kimse.

Nautilus 
Tabii konumuz dışında ama nautilus aslında bir deniz canlısı, denizlerin denizaltısı, bir geometri mucizesi, altın oranlı bir kafadan bacaklı. Hani bir evrim algoritması var ya; Üst alem-alem-şube-sınıf-alt sınıf-takım-alt takım-familya diye gider. İşte nautilusun üst alemi eukaryaymış. Eukarya 500 milyon yaşında, şaka gibi. Bizim kıyılarda görme şansımız yok tabii, güney pasifiğin derinliklerinde yaşıyor. 4000 metrelere inerek hemde.

Genelde herkes yorgun, yeteri kadar dinlenmeyen, yeteri kadar eğlenmeyen, yeteri kadar gülmeyen, oynamayan, okumayan, tatil yapmayan bir çoğunluk var çevremde.
33 yıldır çalışıyorum, ağrıyla uğraşıp duruyorum, önce ağrının nedenini araştırıyorum. Muayene, tahliller, görüntüleme teknikleri gibi yardımcılarım var.. İsmini koyduktan sonra tedavi başlıyor.İlaç, fizik tedavi, egzersiz, lokal enjeksiyonlar, manuplasyon, bantlama teknikleri....vs. uygun olanları kullanıyorum. Ağrıyla baş etme süreci, hastam için de, benim içinde zor bir süreç.
Her açıdan tedavi
Ben branşımla ilgili işleri yaparken, hastalarımla hep sohbet ederim. Böylece ağrıyı oluşturan nedeni de daha kolay tespit ediyorum. Genelde herkes yorgun, yeteri kadar dinlenmeyen, yeteri kadar eğlenmeyen, yeteri kadar gülmeyen, oynamayan, okumayan, tatil yapmayan bir çoğunluk var çevremde. Tamam, benim esas işim ağrı ama bu konuda da söyleyeceklerim var. Onlara dinlenmeyi öğretiyorum, dinlenirken hayal kurmayı, spor yapmak için salonlara ve aletlere gerek olmadığını, yürümenin en güzel hareket olduğunu anlatıyorum. Bağ bahçe gerekmiyor, balkonunuzda, camınızın önünde kıpkırmızı açan bir sardunyanız sarksın diyorum, evinize girmeden birkaç kedi okşayın, onlar da paçalarınıza sürünüp sizleri okşasın. Şiir okuyun, hatta yazın diyorum. Bazen kendi yazdıklarımdan birkaç mısra okuyorum, sonsuz şaşırıyorlar.

İçimdeki Çocuk
Limona, tırnağınla bir çentik atıp, kabuğunu koklamadıysan
Ve içi dolu turşucuk demediysen ona.
Kaldırım taşlarının çizgilerine
Basmamaca oynamadıysan bu hafta.
Cebinde dolaştığın yerlerden, aldığın bir kaç taş
Şöyle ilginç şekilli yaprak, çer çöp yoksa.
Sesli, sesli gülmedinse
Kıkırdarken gözlerin çizgi gibi kalmadıysa.
Ağlamadınsa hiç ,içini çekerek
Yıkamadınsa yüzünü, gözyaşlarıyla.
Battaniyeyi başına çekmediysen, yatarken
Ve hayaller kurmadıysan, seni almadan uyku kollarına.
Hiç bir şey yazmadıysan, çizmediysen
Ya da boyamadıysan dünyayı, gökkuşağına.
Seke, seke yürümediysen plansız, programsız
Koşmadıysan, dokunmadıysan, sarılmadıysan
Evdeysen, işteysen, en önemli konun paraysa.
Öldü mü, kaldı mı, yorgun mu, küskün mü?
Ne yaptın sen içindeki çocuğa?
Feray Coşkun

 Bunu sonunda becerdim. Tüm bulutlardan yüksek, tüm çağlayanlardan kuvvetli, tüm tüylerden hafif bir durum bu. 

Ben, bir gezi yazarı değilim. Bir çok yere gitmişimdir şimdiye kadar, ne kadarını gördüm bilmem. Kimini tamamen unuttum, kimine gitmez olaydım dedim, tek tükünü hatırlayınca ruhumu hafif bir esinti okşayıp geçiyor. Yani iyi bir gezen değildim, yazan da değildim.

Gezi yazısı nasıl yazılır?
Gezi yazarı değilim de, iyi bir günlük yazarıyım. Dolandığım her yeri, aynı şablonla yazmışım. Çoğu turlarla geziler, sabahın seherinde başlıyor, gece yarısı uyanıyorsun yani, yola çıkmadan gideceğin yer hakkında her şeyi okuduğundan, bilmediğin kalmamış, hatta bir açık aramaca ' Ama filan feşmekan sözler vermişsiniz, tutmuyorsunuz, asla bir daha sizinle gezmeyeceğim.' Ya da tam pansiyon, her şey dahil çılgınlığında yeme içmeler. Panoramik şehir turu neyse, hava alanından otele giden yol bu besbelli ve bir de ekstra turlar. Ben de bunları yazmışım, falana bindik, şu kadar saat gittik, şunu bunu gördük, bilmemneleri yedik. Hissettiklerim yok, şaşkınlıklarım yok, heyecanlarım, meraklarım, çocukluklarım yok, yok.......

Son gezişlerde ne değişti ki?
Son gezişlerim var. Ne oldu ki Feray dedim, ne bu coşku, bu mutluluk, bu yumuşacık olma hali? Meğerse daha önce gittiğim yerlere kendimi götüremiyormuşum. Bunu sonunda becerdim. Tüm bulutlardan yüksek, tüm çağlayanlardan kuvvetli, tüm tüylerden hafif bir durum bu. Bulut çağlayan, hafiflik deyince ve gezmek deyince....Bu yıl iki kez Karadenize gittim. Arhavi ve Çamlıhemşin

Ezmoce köy evi, Fırtına pansiyon, Koçiro pansiyon
Arhaviye birçok yolla ulaşılabilir. Ben İstanbul-Batum-Hopa-Arhavi yoluyla gittim, yoldaşlarım vardı, bir art terapi grubu. Ezmoce, lazca rüya demekmiş. Bu ev sahibinin rüyası, gerçekleşen rüyası. Eski evleri sökmüşler, getirip bir derenin dibinde birleştirmişler, misafirperverlikle yoğurmuşlar. Aklımda neler kaldı? Birol Topaloğlu'nun tulumu eşliğinde, yağmur altında, düşe kalka Mençune Şelalesine çıktığım, her sabah mıhlama yediğim, bal kovanlarının arasına ayıları korkutmak için asılan aynalar, yemyeşil çay yaprakları, ilk kez öğrendiğim bir lazca aşk şarkısı  'ayva skani'.....Çamlıhemşine gitmek daha kolay sanki, İstanbuldan Trabzona, sonrası sahil yolundan doğuya doğru giderken oralarda bir yer işte, burada da bir şelale var, Palovit şelalesi, üstünde gök kuşağının renkleri ve Kito yaylası , taaa yukarılarda, bulutların komşusu. Bir de Rize simiti var, susamsız ve incecik. Eyüpte bir seyyar simitçiden buldum aldım, aynı değildi sanki, simit almaya Rizeye gider miyim. Giderim belli mi olur.

Neden özler mişiz geçmişi? İşte uzmanlar söylüyorlar, çocukluk ve gençlik masumiyetini özlüyormuşuz. Ya da neymiş ? Özlediğimiz neyse artık, kişi, an, yer......onu değil de, ona yüklediğimiz anlamı özlüyormuşuz.
Neyse ne, özlüyoruz işte. Ve acı çekiyoruz, oraya, o ana gitmek imkansız diye içimiz ezile ezile özlüyoruz.

Dikenler battı, soluğum kesildi, kusacak gibi oldum, göğsüm daraldı...



Hani anlar vardır, bulunduğun yer diken olur batar, oksijen azdır sanki, boğulduğunu hissedersin, göğsün daralır da kalbini sığdıramaz oralara. İşte o anlarda kaç, uyum sağlamaya çalışma, değmez. Kaç da nasıl olacak bu? Mümkünse uzaklaş tabii de, cismen gidemiyorsan, zihnen git, en yakındaki hayali kurmaya koyul,aklına ilk geleni yazmaya başla.

Hastalar soru sormayı sever. Hatta çoğu unutmamak için not edip gelirler. Ortak bir soru var, hemen hemen hepsi sorarlar. Yürüyüş yapalım mı? Tabii yaşına göre, kilosuna göre, eklem özelliklerine göre, ek dahili sorunlarına göre......vs. cevap değişir. Ama üç aşağı, beş yukarı kurallar var, bunları uygulayın derim.
Söyleyeceklerim spor yapmak isteyen genç insanları bağlamasın. Ben 33 yıldır gözlemlediğim hastalarıma göre bir reçetelendirme yapayım.

Ben yaşamayı ölmeden öğrenenlerdenim. Hayat ne kadar hızlı ve ne kadar yavaş. Ne sevilesi ve ölesiye nefret edilesi. Ak ve kara. Kaynayan kazan ve kutup buzu. Sonsuz hayaller, umutlar ve yok oluşlar......Hımmmmm zor yani.....o zaman ne yapalım?

Kim bu Matriyoşka
Matriyoşka, hani bildiğimiz adıyla Matruşka,  şu iç içe geçen bebekler. Nasıl yapılmaya başlanmış biliyor musunuz? 1890 da Moskova yakınlarındaki bir atölyeye, bir sanatçı, Japon düşünür Fukurama'nın iç içe geçmiş figürlerini getirmiş. Zaten o zamana kadar, iç içe oyma paskalya yumurtaları yapan Ruslar, bir kadın figürü yapmışlar, bu kadına Rusların geleneksel giysilerini giydirmişler, iç içe koymuşlar. Şans olsun diye de mutlaka tek sayıda olacak demişler. Sıra isim koymaya gelmiş, o coğrafyanın gelmiş geçmiş en  güzel kadını olan Matriyoşka'nın adını koymuşlar.

Laf Matriyoşka'dan Feray'a nasıl geldi
Benim ne alakam var, 125 yıllık Matriyoşka namı diğer Matruşka ile?  Ama var.....Şöyle var....Ben, içinden başka iç çıkanlardanım. Bir gün, kendi kendime yolun sonuna geldin dedim , öyle böyle değil, derin bir çaresizlik, kuyu dibi gibi. Son bir refleks hareket yaptım, daha doğrusu refleks demeyeyim, o kelime daha çok beden hareketiyle alakalı, halbuki bu ruhsal bir hareketti, burada kullanılacak çok güzel bir kelime var. Son kez insiyaki bir adım attım. İnsiyaki yani iç güdüsel , benim durumumu tam açıklayan bir kelime.  Hafifçe ortadan çevirdim kendimi, ikiye böldüm ve ayırdım. Ne göreyim? İçinde yine kendim....

Çok bunalmışsan, çözüm yok diyorsan, tatsız tuzsuz nefesler alıyorsan, ortadan çevir kendini, ikiye böl, yeniden yeni kendini gör. Tabii biraz acıyor canın, tam başlamışken gücünün tükendiğini hissediyorsun, çevrende dur ne yapıyorsuncular dolu. Durma ,çevir....Ta ki içinden yepyeni sen çıkıncaya kadar. Sen de bir matruşkasın çünkü. Hala bu yazıyı okuduğuna göre, dibe de aşinasın . O zaman bu serüveni şiirleyelim......


Koyu mavi, derin sular var
Çarptıkça acıtan, azgın dalgalar
Yüzmekten bitap, yorgun bir kadın
İmdat diyen bir ses
Cılız, güçsüz, güvensiz çokça da korkak
Korkma! can simidinsin sen
Tut kendini, yakala, çek, çıkar
Soluklan biraz, dinlen, kapa gözlerini
Ve sev kendini
Bölük pörçük oluşunu sev
Parçaları toplayıştaki nezaketini
Bitmeyişini sev
İçinden iç çıkmaları, üremeleri sev
F.C